Lekha Books

“நீ வழக்குப் போடலைன்னாக் கூட நோட்டீஸ் அனுப்பினே. நான் அன்னைக்கு விளையாட்டா சொன்னதை, நீ வினையா எடுத்துக்கிட்ட.”

“யார் நோட்டீஸ் அனுப்பினதுன்னு சொல்றீங்க?”

“நீ...”

“எனக்கு அதைப்பற்றி எதுவுமே தெரியாது. குட்டி அக்கா இங்கே வந்து இன்னைக்கு சொன்னாங்க. அவங்க வீட்டுக்காரரு இந்த மாதிரி ஏதோ பண்ணியிருக்காருன்னு அதுக்கு நான் என்ன செய்ய முடியும்?”

“அப்போ அதைப்பற்றி உனக்குத் தெரியாதுன்ற?”

“என் குழந்தைங்க மேல சத்தியமா சொல்றேன், எனக்கு எதுவுமே தெரியாது.”

சிறிது நேரம் கழித்து கேசவன் நாயர் சொன்னார். “அப்போ அது அவனோட வேலையாத்தான் இருக்கும். நான் அவனை ஒரு வழி பண்றேன்.”

மனைவிக்கும் கணவனுக்குமிடையில், இல்லாவிட்டால் காதலனுக்கும் காதலிக்குமிடையில், அதுவும் இல்லாவிட்டால் குழந்தையின் தாய்க்கும் தந்தைக்குமிடையில் இனிய உரையாடலும் வாக்குறுதி அளிப்பதும் அங்கு நடந்து கொண்டிருந்தன. பிரிந்ததற்குப் பிறகு உள்ள நாட்களைத் தான் கடத்தியது எப்படி என்பதை அவளும், எப்படி வாழ்ந்தேன் என்று அவரும் சொன்னார்கள். அவள் தன் செயலுக்காக வருத்தப்பட்டாள்.

“இந்த அளவுக்குப் பாசம் இல்லாமப் போயிட்டீங்களேன்னு நான் மனசுல நினைச்சேன். எல்லாம் என் தலைவிதின்னு நினைச்சிக்கிட்டேன்.”

அவர் அவளைத் தேற்றினார்.

“அப்படியெல்லாம் நினைக்காதே. நான் அப்படியொண்ணும் பாசம் இல்லாத ஆளு இல்ல. உன் வயித்துல இருக்குறது என் குழந்தை. பாசம் இல்லாம நான் எப்படி இருப்பேன்?”

பாப்பி அம்மா அவர் சொன்னதை மனப்பூர்வமாக ஏற்றுக் கொண்டாள். அவளுடைய இயல்பே அதுதான். அவள் சொன்னாள்.

“நான் அப்படி நினைக்கிறதுக்குக் காரணம் அந்த துரோகி. அப்படிப்பட்ட ஆளு என் மகளுக்கு அந்த ஆளு ஒரு சங்கு எண்ணெய் கூட தந்தது இல்ல. நீங்களும் என்னை விட்டு போயிட்டா.”

அதற்குக் கேசவன் நாயர் சொன்னார்.

“நான் அப்படியெல்லாம் உன்னை விட்டுப் போக மாட்டேன்.”

அதற்கு அவளிடமிருந்து உடனடியாக பதில் வந்தது.

“அப்படியிருந்தா அது என் குழந்தையோட அதிர்ஷ்டம்னுதான் சொல்லுவேன்.”

அதற்குக் கேசவன் நாயர் சொன்னார்:

“அந்தக் குழந்தை ஒரு ஆண் குழந்தையாகத்தான் இருக்கும். நிச்சயம் அதிர்ஷ்டம் உள்ள குழந்தையாத்தான் இருக்கும். நீ அதை நல்லா பார்த்துக்கணும்.”

தொடர்ந்து சில அறிவுரைகளை கேசவன் நாயர் கூறினார். அதன்படி வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும் என்றார் அவர். அவர் சொன்னார்:

“ஒரு விஷயத்தை நீ ஞாபகத்துல வச்சுக்கோ. நீ என்னை சபிச்சா, நான் போற வழியில எனக்கு ஏதாவது கெடுதல் நடக்கும். அது கடைசியில பிறக்கப்போற இந்தக் குழந்தையைத்தான் பாதிக்கும்.”

மேலும் அவர் சொன்னார்:

“சில நேரங்கள்ல மனசுல இருக்குற கவலைகளால் நான் கோபமா நடந்திருப்பேன். அது மனப்பூர்வமா விருப்பப்பட்டு நான் செய்யிறது இல்ல. அதனால ஒரு கெடுதலும் வராது.”

“இல்ல... அது எனக்கு நல்லாவே தெரியும். இருந்தாலும் அடிக்கடி கோபமா நடக்கக்கூடாதுன்னு நான் சொல்றேன்” பாப்பி அம்மா பரிதாபமான குரலில் சொன்னாள்.

“இனிமேல் நான் கோபப்படமாட்டேன்.”

“இன்னொரு விஷயம்.. நான் சொன்னதையெல்லாம் புரிஞ்சிக்கிட்டே இல்லே? மாசம் பதினஞ்சு ரூபா நான் தருவேன். அவ்வளவுதான் என்னால தர முடியும். மாசத்துல நாலு நாட்கள் நான் வருவேன். பகல் நேரத்துல வர மாட்டேன். நான் இங்கே வர்றதா யார்கிட்டயும் நீ சொல்லக்கூடாது. என்னைக் குறை சொல்லிக்கிட்டு யாராவது வந்தாங்கன்னா, எனக்கு அதைக் கேட்கணும்னு அவசியமில்லைன்னு நீ சொல்லணும். புரியுதா?”

பாப்பி அம்மா அதற்கு ‘உம்’ கொட்டினாள். “வெறுமனே ‘உம்’ கொட்டினா போதாது. நான் சொல்கிறபடி நடக்குறேன்னு வாயைத் திறந்து சொல்லணும்” என்றார் அவர். அவள் வாயைத் திறந்து அதற்கு சம்மதம் சொன்னாள். தொடர்ந்து பாப்பி அம்மா கூறினாள்.

“ஒரு விஷயத்தை நீங்க ஞாபகத்துல வச்சிருக்கணும். என் குழந்தைக்கு தகப்பன் இருக்கணும். கொடுக்குறதும் வாங்குறதும் அவங்கவங்க கையில இருக்குறதைப் பொறுத்தது. அது ஒரு பிரச்சினையே இல்ல. அந்தக் குழந்தை பிறக்குறதுக்குக் காரணமா இருக்கும் ஆளை அவன் ‘அப்பா’ன்னு கூப்பிடணும். அது மட்டும்தான் நான் விரும்புறது.”

பிறகு கார்த்தியாயினி அழுதுகொண்டே வீட்டிற்கு வந்து ஒரு சம்பவத்தைச் சொன்னாள். அது அதற்கு முந்தைய நாள் நடைபெற்ற ஒன்று. அவள் கடைக்குப் போயிருந்தாள். அப்போது அங்கு பாச்சு பிள்ளை உட்கார்ந்திருந்தார். என்ன இருந்தாலும் அவர் கார்த்தியாயினிக்குத் தந்தை ஆயிற்றே! அந்தக் குழந்தை, “அப்பா, எனக்கு ஒரு சக்கரம் (பழைய திருவிதாங்கூர் நாணயம்) தாங்க” என்றிருக்கிறாள். அப்போது கடையில் நிறைய ஆட்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். பாச்சு பிள்ளை புலியைப் போல பாய்ந்து ஓடி வந்திருக்கிறார். “யாருடி உன் அப்பா?” என்று கேட்டவாறு, அவளுக்கு ஐந்தாறு அடிகள் தந்திருக்கிறார்.

“குழந்தை வாய்விட்டு அழுதுகிட்டே வந்தா. அவள் விருப்பப்பட்டு ‘அப்பா’ன்னு கூப்பிட்டிருக்கிறா. பிறகு என்னைப் பார்த்து அவ கேட்டா, ‘அவருதானேம்மா என் அப்பா’ன்னு அதைக் கேட்டு என் இதயமே வெடிச்சுப் போறது மாதிரி ஆயிடுச்சு. எதுவுமே தரலைன்னாக்கூட, குழந்தைகளுக்கு அப்பான்னு ஒரு ஆளு இருக்கணும்.”

கேசவன் நாயர் அந்த விஷயத்தில் பாப்பி அம்மா சொன்னதை முழுமையாக ஒப்புக் கொண்டார். குழந்தைகளுக்கு ‘அப்பா’ என்று அழைக்க ஒரு மனிதர் கட்டாயம் வேண்டும்தான். அந்த வயிற்றில் இருக்கும் குழந்தைக்கு இந்த விஷயத்தில் எந்தவொரு பிரச்சினையும் இருக்கப் போவதில்லை.

“அது என் குழந்தை. அதோட அப்பன் நான். அந்த எருமை பாச்சுப் பிள்ளையைப் போல நானும் இருப்பேன்னு நீ நினைச்சியா?”

அவர்களுக்குள் சமாதானம் உண்டாகிவிட்டது. கருத்து வேறுபாடு என்று கூறுவதற்கு அவர்களுக்கிடையே ஒரு விஷயம்கூட இல்லை. தொடர்ந்து அந்த அறைக்குள் படு அமைதி நிலவியது. பொழுது விடியும் நேரத்தில், அந்தக் கதவு ‘கிர்’ என்ற ஓசையுடன் திறந்தது. அவர் வீட்டை விட்டு வெளியேறி நடந்தார்.

நாட்கள் பல கடந்தன. குட்டன் பிள்ளை அவ்வப்போது பாப்பி அம்மாவுக்காக நோட்டீஸ் அனுப்பிய வக்கிலீன் அலுவலகத்திற்கு செல்வார். நோட்டீஸிற்குப் பதில் எதுவும் வரவில்லை. குறிப்பிட்ட நாளும் கடந்துவிட்டது. இனியொரு முறை நோட்டீஸ் அனுப்புவதற்கு வழியிருக்கிறது. அவர் தன் மனைவியிடம் கேட்டார்.

“அடியே, இனி அந்த வழக்கைத் தொடர வேண்டாமா?”

அந்த அளவிற்கு குட்டி அம்மாவிடம் ஆர்வம் இல்லை. எனினும் ‘வேண்டாம்’ என்று குட்டி அம்மா கூறவில்லை.

“எல்லார்கிட்டயும் கேட்டுப் பார்க்குறேன். எல்லாரும் சேர்ந்து தானே பணம் தயார் பண்ணணும்.”