Lekha Books

துயரம் நிறைந்த அவலக் கதை. அந்தக் கதையைக் கூறினால்கூட யாரும் நம்ப மாட்டார்கள். பாப்பி அம்மா அழ மட்டும் செய்தாள்.

பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் அவள்மீது பரிதாபம் கொண்டார்கள். குட்டி அம்மா ஒரு அக்காவைப் போல பாப்பி அம்மாவிற்கு அறிவுரை சொன்னாள்.

“நீ அப்படி அந்த ஆளுகிட்ட சண்டை போட்டிருக்கக் கூடாது.”

“நான் ஒண்ணும் சொல்ல அக்கா. இங்கே வர்றது தன் கவுரத்திற்குக் குறைச்சல்னு அவர் சொல்லிட்டுப் போறாரு.”

“அவனோட கவுரவம் குறைஞ்சிடப் போகுதாம்மா? அப்படி கவுரவக் குறைச்சல்னா அவன் இவ்வளவு நாட்கள் ஏன் இங்கே இருந்தான்?”

பெண்கள் எல்லாரும் ஒன்று சேர்ந்து தடத்தில் வீட்டில் பாப்பி அம்மாவின் விஷயத்தைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தபோது கேசவன் நாயர் போய்க் கொண்டிருந்தார். அவர் மனதிற்குள் ஏதோ கணக்குப் போட்டுக் கொண்டிருந்ததைப்போல தோன்றியது. அந்தக் கணக்கு போட்டுக் கொண்டிருந்ததில், எதிரில் வந்து கொண்டிருந்த சாக்கோ மாப்பிள்ளையை அவர் பார்க்கவில்லை. கவனிக்கவில்லை. அவன் கேசவன் நாயரைப் பார்ப்பதற்காக தடத்தில் வீட்டை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தான். சாக்கோ மாப்பிள்ளை சொன்னான்.

“அண்ணே, உங்களைப் பார்க்குறதுக்காகத்தான் நான் தடத்தில் வீட்டுக்குப் போய்க்கிட்டு இருக்கேன்.”

குரலைக் கேட்டு கேசவன் நாயர் திரும்பி நின்றார்.

“யாரு.. சாக்கோ மாப்பிள்ளையா? என்ன விஷயம்?”

“நான் தடத்தில் வீட்டுக்குத்தான் போய்க்கிட்டு இருக்கேன்” எந்தவொரு கெட்ட எண்ணமும் கெட்ட நோக்கமும் சாக்கோ மாப்பிள்ளைக்கு இல்லை. சாக்கோ மாப்பிள்ளையிடம் பள்ளி வீட்டிலிருந்து வைக்கோல் வாங்கித் தருவதாகச் சொல்லி கேசவன் நாயர் கொஞ்சம் பணம் வாங்கியிருந்தார். இப்போது அந்த வைக்கோலை வேறு யாரோ விலைக்கு வாங்கிவிட்டார்கள். பள்ளி வீட்டுக்காரர்களுக்கு இந்த வியாபாரத்தைப் பற்றி எதுவும் தெரியாது. அந்த விஷயத்தைக் கேட்பதற்காகத்தான் சாக்கோ மாப்பிள்ளை கேசவன் நாயரைத் தேடிப் போய்க் கொண்டிருந்தான்.

கேசவன் நாயர் மிடுக்கான குரலில் கேட்டார்.

“என்னைப் பார்க்குறதுக்கு எதுக்கு தடத்தில் வீட்டுக்குப் போகணும்?”

சாக்கோ மாப்பிள்ளை சுத்தமான மனதுடன் சொன்னான்.

“நீங்க அங்கே உறவு வச்சிருக்கிறதா யாரோ சொன்னாங்க. உண்மையைச் சொல்லப் போனா, இந்த விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டவுடன் என் மனசுல நான் நினைச்சது இப்பவாவது நீங்க ஒரு இடத்துல போய் இருந்துட்டீங்களேன்றதைத்தான். மனிதன்னா அவன் ஒரு இடத்துல நிரந்தரமா தங்கணும். நீங்க செய்தது சரிதான்.”

அதைக்கேட்டு கேசவன் நாயர் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தார்.

“எனக்கு உறவா? அதுவும், அங்கேயா? நான் மாராம் மடத்துலதான் இருக்கேன், சாக்கோ மாப்பிள்ளை.”

சாக்கோ மாப்பிள்ளைக்கு அந்த விஷயத்தைப் பற்றி பெரிய அக்கறையொன்றுமில்லை. அவனுக்குத் தெரிய வேண்டியது வைக்கோல் விஷயம் மட்டும்தான். விஷயத்தை சாக்கோ மாப்பிள்ளை விளக்கிச் சொன்னான். அதைக்கேட்டு கேசவன் நாயருக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. “பள்ளி வீட்டுக்காரர்களுக்குப் பாடம் கற்பிக்க வேண்டும். அவர்கள் சொன்னபடி நடக்கவில்லை” என்றார் அவர்.

“என் கையில் இருந்து முன்பணம் வாங்கிட்டு, அவங்க வேறொரு ஆளுக்கு வைக்கோலை வித்துருக்காங்க. ம்.. பாக்குறேன். இந்த கேசவன் நாயர் யாருன்னு அவங்களுக்குத் தெரியல.”

சாக்கோ மாப்பிள்ளை சொன்னான்.

“இந்த விஷயத்தைப் பற்றி நீங்க அவங்ககிட்ட பேசவே இல்லைன்னு அவங்க சொல்றாங்க. முன்பணமும் கொடுக்கலையாம்.”

சற்று உயர்ந்த குரலில் கேசவன் நாயர் கேட்டார்.

“அப்படி யார் சொன்னது?”

“அவங்கதான்.”

“நான் அங்கே வர்றேன். நான் கேக்குறேன்.”

யார் கூறியது சரி என்பதைப் பற்றி சாக்கோ மாப்பிள்ளைக்கு சந்தேகம் வந்துவிட்டது.

கேசவன் நாயர், “பள்ளி வீட்டுக்கு நட, நான் மாராம் மடம்வரை போயிட்டு வந்திடுறேன்” என்றார்.

எனினும், சாக்கோ மாப்பிள்ளைக்கு ஒரு சந்தேகம்.

“நாம சேர்ந்து போவோம்.”

“வேண்டாம். நீ அங்கே போய் சேர்றப்போ, நானும் வந்திடுவேன்.”

கேசவன் நாயர் நடக்க ஆரம்பித்தார். சாக்கோ மாப்பிள்ளை அவர் நடந்து போவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அந்தப் பணத்தை உண்மையாக சொல்லப் போனால் கேசவன் நாயர் ஓணத்திற்கு செலவழித்து விட்டார்.

கேசவன் நாயர் இன்னொரு ஆளுக்காகவும் ஒளிந்து நடக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது.

இப்போது ஊர்க்காரர்கள் எல்லாரும் கேசவன் நாயருக்கு தடத்தில் வீட்டுடன் உறவு இருக்கிறது என்றுதான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். தன்னுடைய எல்லாவித பலத்தையும் பயன்படுத்தி அந்த எண்ணத்தை நீக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார் கேசவன் நாயர். போகும் எந்த இடமாக இருந்தாலும், யாரைப் பார்த்தாலும் அவர்கள் அதைப்பற்றித்தான் அவரிடம் கேள்வி கேட்டார்கள். கேசவன் நாயரின் விஷயத்தில் ஒரு குறிப்பிட்டுக் கூறும்படியான அம்சம் இருந்தது. அவர்கள் அப்படிக் கேட்டதால், அவருக்குக் கொஞ்சம்கூட கோபம் உண்டாகவில்லை. யாரிடமும் அவர் சண்டைக்குப் போகவும் இல்லை. அந்த விஷயத்தைப் பற்றி பேசும்போது தான் மாராம் மடத்தில் இருப்பதாக அவர் கூறுவார். அப்போது ஆட்கள் விழுந்து விழுந்து சிரிப்பார்கள். ஆனால், அவர்களின் சிரிப்பிற்கு என்ன அர்த்தம் என்பது தெரியாதது மாதிரி கேசவன் நாயர் நின்றிருப்பார். அப்படிப்பட்ட நிலையில் வேறொரு மனிதன் இருப்பானேயானால், அவன் மனிதர்களை அதிகம் பார்க்காமலே இருந்து விடுவான். ஆனால், நான்கு நபர்கள் கூடும் எந்த இடமாக இருந்தாலும், அங்கு தானே போய் நிற்பார் கேசவன் நாயர். யாரைப் பார்த்தாலும் தானே வலிய போய்ப் பேசுவார். அந்த விஷயத்தைப் பற்றி அவர்களே தன்னைப் பார்த்து விசாரிக்க வேண்டும் என்று அவர் எதிர்பார்ப்பார். அவர்கள் அதைப் பற்றிக் கேட்கவில்லையென்றால், அவரே அவர்களைக் கேட்க வைப்பார். பிறகு விஷயங்கள அவரே கூறத் தொடங்குவார். தடத்தில் வீட்டில் தனக்கு எந்த உறவும் இல்லை என்பதை எல்லாரும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். தான் சொல்வதை அனைவரும் நம்ப வேண்டும் என்பதற்காகவே அவர் அப்படி நடந்து கொண்டார்.

தடத்தில் வீட்டின் நிலைமையும் மிகவும் மோசமாகத்தான் இருந்தது. பத்மநாபன் அங்கிருந்து போய் மூன்று, நான்கு நாட்கள் வரை எப்படியோ ஒருவிதத்தில் வாழ்க்கை ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அதற்குப்பிறகு அன்றாட வாழ்க்கையை ஓட்ட எதுவுமே இல்லை என்றாகிவிட்டது. அதாவது வாழ்க்கையை நடத்த ஒன்றுமே இல்லை. தாயும் மகளும் கயிறு பிரித்தார்கள். அதற்குக் கூலியாக இரண்டு சக்கரங்கள் (பழைய திருவிதாங்கூர் நாணயம்) கிடைத்தன. கார்த்தியாயினி ஒரு நேரம் பக்கத்து வீடுகளில் ஏதாவதொன்றில் சாப்பிட்டுக் கொள்வாள். அவர்களில் யார் வேண்டுமென்றாலும் கொடுப்பார்கள். ஒரு சிறு பெண் பட்டினி கிடப்பதைப் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள்.