Lekha Books

அவளுக்கு அவன் பாவாடையும் சட்டையும் வாங்கிக் கொண்டு வரவில்லை. ஆனால், அவற்றை வாங்கித் தருவதாக அவன் சொன்னான். அப்போது சமையலறையிலிருந்தவாறு பாப்பி அம்மா அவனை அழைத்தாள். பத்மநாபனுடன் கேசவன் நாயரும் சமையலறைக்குள் சென்றார். அவனுக்கு ஊட்டப் போவதைப்போல..

எதுவும் அங்கு நடந்து விடவில்லை. பாப்பி அம்மா எந்த விஷயத்திற்காக பயந்தாளோ, அந்தக் கேள்வியே அங்கு எழவில்லை. பதில் கூற வேண்டிய அவசியமும் அங்கு உண்டாகவில்லை. பத்மநாபன் தான் கொண்டு வந்திருந்த பணத்தைத் தன் தாயிடம் கொடுத்தான். அவள் அதை வாங்கி கேசவன் நாயரிடம் தந்தாள். அதைச் செலவு செய்தது கேசவன் நாயர்தான். கேசவன் நாயர் அவனிடம் கேட்டார்: “திரும்பிப் போறதுக்குப் பணம் இருக்கா மகனே?”

அதற்குப் பணம் வேண்டும் என்று அவன் சொன்னான். தன் கையில் இருந்த முழுப் பணத்தையும் அவன் தாயிடம் கொடுத்துவிட்டான்.

அப்போது கேசவன் நாயர் சொன்னார்:

“சரி.. அப்படின்னா முழுப் பணமும் செலவழிஞ்சிடாம பார்த்துக்கணும்.”

மொத்தத்தில் அந்த வீடு தந்தை என்ற ஒருவரைக் கொண்ட மாதிரியே இருந்தது.

பக்கத்திலிருந்தவர்கள் எல்லாரும் அதைக் கவனித்தார்கள். கிழக்குப் பக்கம் இருந்த அம்மும்மா பக்கத்து வீட்டுப் பெண்களைப் பார்த்து ஒரு கேள்வியைக் கேட்டாள்: “அவ எப்படி அந்தப் பையன் முன்னாடி போய் நிக்கிறா? அதைத்தான் எப்பவும் நினைச்சுப் பார்க்குறேன்.”

மற்றப் பெண்களும் அதைத்தான் நினைத்தார்கள்.

மேற்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டைச் சேர்ந்த குட்டி அம்மா ஆச்சரியத்துடன் சொன்னாள்:

“என்ன இருந்தாலும் விஷயங்களைப் புரிஞ்சிக்கிறதுக்கான வயசுக்கு வந்துட்டான்ல?”

தெற்கு வீட்டைச் சேர்ந்த நாணியம்மா அதற்குப் பதில் சொன்னாள்: “என்ன இருந்தாலும் அவர்கள் தாயும் மகனுமாச்சே! அவன் தன் தாயைப் பார்த்து என்ன கேட்க முடியும்?”

பாரு அம்மா பாப்பி அம்மா மீது குற்றம் சொன்னாள்:

“அவன் கேட்கலைன்னாலும் அவள் அதை நினைச்சுப் பார்க்கணும். வயசுக்கு வந்த ஒரு மகன் தனக்கு இருக்கான்றதை அவள் மனசுல நினைச்சிருக்கணும்..” தொடர்ந்து பாரு அம்மா சொன்னாள்: “எங்க கமலாம்மா என் வயித்துல இருக்குறப்போ எனக்கு வெட்கமா இருந்துச்சு. அப்போ வாசுக்கு பத்து வயசுதான். இருந்தாலும்.. எனக்கு அவமானமா இருந்துச்சு. வயசுக்கு வந்தப் பிள்ளைங்க முன்னாடி தாய்மாருங்க எப்படி வயித்தைத் தள்ளிட்டு நிக்கிறது?”

அவள் சொன்னது சரிதான் என்பதை குட்டி அம்மாவும் ஒப்புக் கொண்டாள்.

“இது அப்படிப்பட்ட ஒரு விஷயமா? அந்தப் பையன் இங்கேயிருந்து போறப்போ தாய்க்குப் புருஷன் இல்ல. திரும்பி வர்றப்போ அம்மா கர்ப்பமா இருக்கா. வெட்கக் கேடு..”

காளியம்மா தனக்குத் தெரிந்த ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னாள்: “அந்த ஆளு இப்போ உறவை சரி பண்ணிட்டாரு. நேற்று சாயங்காலம் அவர் ஓணத்துக்கு சாமான்கள் வாங்கிட்டுப் போறதை நானே பார்த்தேன்.”

அம்மும்மாவும் கேசவன் நாயர் பொருட்கள் வாங்கிக் கொண்டு போவதைப் பார்த்திருந்தாள்.

குட்டி அம்மா சொன்னாள்: “அது சும்மா ஒண்ணும் நடக்கல. அந்தப் பையன் ஏதாவது கொண்டு வந்திருப்பான். அதுனாலதான் அந்த ஆளு அங்கேயே இருந்துட்டாரு..”

நாணியம்மாவும் அதே கருத்தைத்தான் கொண்டிருந்தாள்.

“அந்தப் பணம் தீர்ந்திருச்சுன்னா, இந்த விருப்பமும் போயிடும். இப்போ பணத்தை மடியில வச்சிக்கிட்டு நடந்து திரியலாம்.”

எனினும், கேசவன் நாயர் அந்த வீட்டிலேயேதான் எப்போதும் இருக்கிறார் என்று காளியம்மா சொன்னாள். இருந்தாலும், ஒரு விஷயத்தில் அந்தப் பெண்கள் எல்லாரும் ஒரே கருத்தைக் கொண்டிருந்தார்கள். சில நாட்களுக்கு வேண்டுமானால் கேசவன் நாயர் அவர்களுடன் இருக்கலாம். பிறகு மனம்மாறி நடக்கப் போவது உறுதி என்பதுதான் அது.

குட்டிம்மா சொன்னாள்: “இருந்தாலும் அந்த ஆளு இப்படி ஆயிட்டாரே! அந்த மாராம் மடத்துல அவரோட தங்கச்சி இருக்காள்ல! அவ எந்த அளவுக்கு மரியாதையா வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கா! அவளுக்கும் இது அவமானம்தானே?”

பாரு அம்மா கேட்டாள்.

“அவளுக்கென்ன அவமானம் வந்துடப் போகுது? அவமானம், மரியாதை உள்ளவ. அவங்களைப் பற்றி இந்த ஆளுக்கு என்ன கவலை இருக்கப்போவது?”

காளியம்மா சொல்ல விரும்பியது அதுவல்ல. பாப்பி அம்மாவைப் பற்றித்தான் அவளுக்கு நினைப்பு.

“அவ ஏன் இன்னும் பாடமே படிக்காம இருக்கான்றதைத்தான் நான் நினைச்சுப் பார்க்குறேன். மனிதர்கள் வாழ்க்கையில் ஒரு தடவை வேணும்னா தப்பு நடக்கலாம். நாயர் இறந்து தலைக்குப் பக்கத்துல நிற்கிறப்போ ஒரு தப்பு நடந்துச்சு. அந்தப் பொண்ணு பிறந்தா பிறகும் தப்பு நடக்குமா?”

அதற்குக் காளியம்மா சொன்னாள்:

“அதுக்கு நான் பதில் சொல்றேன். சில பொம்பளைங்களுக்கு வீட்டைத் தாழ்ப்பாள் போட்டுட்டா, தூக்கம் வரவே வராது.”

எல்லாரும் அவள் சொன்னதைக் கேட்டு சிரித்தார்கள். சிறிது பரிதாப உணர்ச்சி தோன்ற நாணியம்மா சொன்னாள்:

“தாழ்ப்பாளை வேணும்னா திறக்கட்டும். ஆனா, இந்தக் குழந்தைகளை அவ எப்படி வளர்ப்பா? ஒவ்வொரு ஆம்பளையா வருவான். போவான்னா..”

குட்டி அம்மா அந்தப் பேச்சின் ஒரு பகுதியை எதிர்த்தாள்.

“அந்தக் குழந்தையோட தகப்பன்தான் இல்லைன்னு சொல்றாரே பாச்சு பிள்ளை!”

“பாச்சு பிள்ளை இல்லைன்னா கோந்தப்பிள்ளையா இருந்துட்டுப் போகட்டும். யாரோ ஒரு ஆம்பளைதான் அந்தப் பொண்ணோட அப்பா. இந்த ஆம்பளைங்க படுத்துட்டுப் போயிடுவாங்க. பிறகு இந்த அப்பிராணி பொம்பளைங்க குழந்தையைக் கையில வச்சுக்கிட்டு நடக்கணும்.”

“அது கதவுத் தாழ்ப்பாளுக்கு உள்ளே நடக்குற விஷயம்தானே? அதுக்காக எப்படி ஆம்பளைங்களைக் குறை சொல்ல முடியும்?”

காளியம்மா ஒரு பெரிய உண்மையைச் சொன்னாள்: “திருட திருட முடிச்சிப் போடுறது... முடிச்சுப் போட்டுட்டு முடிச்சுப் போட்டுட்டு திருடுறது...”

இப்படி பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த பெண்கள் பாப்பி என்ற பிரச்சினையைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தபோது பாப்பி அம்மாவின் வீட்டில் ஓண ஏற்பாடுகள் நடந்து கொண்டிருந்தன. கார்த்தியாயினிக்கு பாவாடையும் சட்டையும் வாங்கினார்கள். அங்கு சமையல் வேலைகள் நடந்தன. எல்லாம் முறைப்படி நடந்து கொண்டிருந்தன.

கோயம்புத்தூருக்குப் போகும் வரையில் பத்மநாபன் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களின் உதவியுடன்தான் உயிர் வாழ்ந்தான். அவர்கள் தந்த கஞ்சியையும், சாதத்தையும் சாப்பிட்டுத்தான் அவன் வளர்ந்தான் என்பதே சரியானது. அவன் அவர்கள் எல்லாரையும் கட்டாயம் போய் பார்க்க வேண்டும் பாப்பி அம்மா சொன்னாள்.

“மகனே, எல்லாரையும் நீ போய்ப் பார்க்கணும். அவங்க போட்ட சாப்பாடுதான் உன் உடம்பை வளர்த்தது.”

பத்மநாபன் தாய் கூறியபடி நடந்தான். கிழக்கு வீட்டைச் சேர்ந்த அம்மும்மா அவனை மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தாள்.