Lekha Books

குட்டன் பிள்ளை சொன்னார்.

“அந்த ஆளு பதில் எதுவும் அனுப்பல. அவ்வளவு பெரிய விஷயமா அதை அந்த ஆளு எடுக்கலைன்னு நினைக்கிறேன்.”

இப்போது குட்டன் பிள்ளையின் மனதிலும் ஒரு எண்ணம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. கேசவன் நாயரிடம் அந்த நோட்டீஸ் கிடைத்திருக்கக்கூடாது என்று அவர் நினைத்தார். இன்னொரு சந்தேகமும் அவருக்கு இருந்தது. நோட்டீஸில் இருந்த கடுமை போதாதோ என்று அவர் நினைத்தார். நோட்டீஸ் வரப்போகிறது என்பது தெரிந்ததும் ஓடி ஒளிந்து கொண்டிருந்த ஒரு ஆள், நோட்டீஸ் கையில் கிடைத்தவுடன் எந்தவித பயமும் இல்லாமல் எல்லா இடங்களிலும் நடந்து திரிகிறார் என்றால்...? அந்த ஆளுக்கு இருந்த பயம் முற்றிலுமாகப் போய்விட்டது என்றுதானே அர்த்தம்! ஒரு சிறிய தோல்வி தனக்கு உண்டாகிவிட்டது என்றே குட்டன்பிள்ளை நினைத்தார். மூன்று நான்கு தடவைகள் கேசவன் நாயர் மார்பை நிமிர்த்தி வைத்துக்கொண்டு குட்டன் பிள்ளைக்கு முன்னால் கம்பீரமாக நடந்து போனார். அவருடைய அந்த நடையில் வெற்றி பெற்று விட்டோம் என்ற கர்வம் தெரிந்தது.

பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் எல்லாரும் அம்மும்மாவின் வீட்டு வாசலிலிருந்த மாமரத்திற்குக் கீழே மதிய உணவு சாப்பிட்டு முடித்து பேன் எடுப்பதற்காகக் கூடியிருந்தார்கள். குட்டி அம்மா கடைசியில் போனாள். அவள் போனவுடன் கேட்டாள்.

“வழக்குப் போட வேண்டாமான்னு வாசுவோட அப்பா கேட்டாரு.”

சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. பேன்களை விரலால் நசுக்கும்போது ‘ஸ்’ என்ற சத்தம் மட்டுமே அங்கு கேட்டது. குட்டி அம்மா தொடர்ந்து கேட்டாள்.

“என்ன யாரும் எதுவும் பேசாமல் இருக்கீங்க?”

“யாரிடம் என்றில்லாமல் காளியம்மா சொன்னாள்.

“சமீப காலமா ஒரு நேரம் அங்கு சமையல் நடக்குதுன்னு நினைக்கிறேன். நேற்று நான் அங்கு போயிருந்தப்போ, அரிசி அடுப்புல கொதிச்சிக்கிட்டு இருந்துச்சு. கப்பை வேக வச்சிருந்தா. மீனும் இருந்துச்சு.”

அப்போது பாரு அம்மா சொன்னாள்.

“நாலஞ்சு நாட்களுக்கு முன்னாடி மதிய நேரம் அந்தப் பெண் குழந்தை சோறு சாப்பிடுறதை நானே பார்த்தேன்.”

அம்மும்மா சொன்னாள்.

“கேடு கெட்ட பிறவிகள். இப்போ யாராவது வந்து சேர்ந்திருப்பாங்க.”

“அய்யோ, என் அம்மாவே! வயிறைத் தள்ளிக்கிட்டு இருக்குறப்பவா?”

“அவளுக்கேத்த ஒரு ஆளு கிடைக்காமலா போகப் போறான்?”

“அதுக்காக?”

குட்டி அம்மாவிற்குத் தெரிய வேண்டியது அதுவல்ல. வழக்கை நடத்த வேண்டுமா வேண்டாமா என்பதுதான் அவளுக்குத் தெரிய வேண்டிய விஷயம்.

“எல்லாரையும் அந்த ஆளு அவமானப்படுத்திவிட்டதாக வாசுவோட அப்பா சொல்றாரு. அந்த ஆளு இப்போ பந்தாவா நடந்து திரியிறாரு. அந்த ஆளு எங்கே தன்னைப் பார்த்து ஏதாவது கேட்டுருவாரோன்னு அவர் பயப்படுறாரு.”

அதற்கு அலட்சியமான குரலில் காளியம்மா சொன்னாள்.

“அப்படின்னா வழக்கை நடத்த வேண்டியதுதான்.”

பாரு அம்மா கூற விரும்பியதும் அதுதான்.

“சும்மா இருந்துக்கிட்டு மனிதர்களைப் பாடாய்ப் படுத்தி வெட்கம் கெட்டத்தனமா நடக்குறது சரியா என்ன?”

நாணியம்மாவுக்கும் அந்தக் கருத்து இல்லாமல் வேறு மாறுபட்ட கருத்து இல்லை. ஆனால், ஒரு விஷயம்.”

“நமக்கெதுக்கு இப்படியொரு அக்கறை. இப்படி நடக்குற ஆம்பளைங்களுக்குப் பாடம் சொல்லித்தர நாம நினைக்கிறோம். அதே நேரத்துல பொம்பளைகளும் ஒழுங்கா இருக்கணும்ல.”

இப்படிப் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் அவர்கள் சிந்தித்தார்கள். முதல் தடவையாக வசூலித்த பணத்திற்கான கணக்கை குட்டி அம்மா சொன்னாள். அந்தப் பணம் சேர்ந்ததில் குட்டி அம்மாவின் பங்கும் இருந்தது. எல்லா செலவுகளும் போக மீதம் நான்கு ரூபாய் இருந்தது. கணக்கை சொன்னபோது சிலரின் நெற்றி சுருங்கியது. ஏனென்றால், ஒருமுறை ஆலப்புழைக்கு செல்வதற்கு ஒன்றரை ரூபாய் செலவு வரும். இப்படி குட்டன் பிள்ளை மூன்று தடவைகள் போயிருக்கிறார். அந்தக் கணக்கில் குட்டி அம்மா பணம் போட்ட கணக்கு வரவில்லை.

4

இதற்கிடையில் கேசவன் நாயர் பாரு அம்மாவின் கணவனிடம் ஒருநாள் சொன்னார்:

“அவள் வழக்குப் போடுறதா இருந்தா போடட்டும். ஆனா, அவள் அப்படி செய்யிற மாதிரி தெரியல.”

அதில் ஏதோ அர்த்தம் இருக்கறது என்று பப்பு நாயர் நினைத்தார். பாப்பி அம்மா வழக்குத் தொடுக்கத் தயாராக இல்லை என்ற விஷயத்தைப் பற்றி அவர் உறுதியாக இருப்பதை பப்பு நாயரால் உணர முடிந்தது. அப்படியென்றால் அதில் ஏதோ விஷயம் இருக்கிறது.

மனைவிமார்களும் கணவன்மார்களும் அடங்கியிருந்த ஒரு கூட்டத்தில் இந்த விஷயம் சிந்தனைக்கு வந்தது.

பப்பு நாயர் தீவிரமாக ஒரு அறிவாளித்தனமான கேள்வியைக் கேட்டார்.

“நீங்க யாராவது அந்தப் பெண்கிட்ட அவளுக்கு வழக்குத் தொடுக்க விருப்பம் இருக்கான்னு கேட்டீங்களா?”

உடனே அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் வரவில்லை. அப்போது குட்டன்பிள்ளை இருந்த பக்கம் பப்பு நாயர் திரும்பினார்.

“என்ன குட்டன் பிள்ளை, வழக்கு சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்கள் நல்லா தெரிஞ்சிருந்தும், இப்படியொரு தவறு எப்படி நடந்துச்சு?”

குட்டன்பிள்ளை சிறிது பதுங்கினார். பப்பு நாயர் அவரை விடவில்லை.

“வாதி வழக்கு போட சம்மதிச்சாளா? வாதியோட சம்மதமே இல்லாம எப்படி வழக்குப் போட முடியும்?”

குட்டன்பிள்ளை குற்றத்தைப் பெண்கள் மீது சுமத்தினார்.

“இவங்கதான் வழக்குப் போடணும்னு சொன்னாங்க. நான் வக்கீலைப் பார்த்தேன். நோட்டீஸ் கொடுக்க வச்சேன்.”

தொடர்ந்து குட்டன்பிள்ளை பெண்கள் பக்கம் திரும்பினார்.

“நீங்க யாரும் கேட்கலையா?”

“நான் கேட்கல” என்று எல்லாரும் சொன்னார்கள். குட்டன் பிள்ளையின் முகமே அதைக்கேட்டு மாறிவிட்டது. இல்லாவிட்டால் அவன் தன் முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சி வெளிப்பாட்டை மாற்றிக் கொண்டார்.

“நீங்க சும்மா இருந்தவங்களை அசிங்கம் பண்ணிட்டீங்களே” வெட்கக்கேடான விஷயமா இருக்கே இது?”

பிறகு அவர் ஒரு சட்ட சம்பந்தமான விஷயத்தை சொன்னார். அந்தப் பெண் நோட்டீஸ் அனுப்பச் சொல்லி கேட்டுக் கொள்ளவேயில்லை என்று வக்கீலுக்கு நோட்டீஸ் அனுப்பினால், தான் தலைகுனிந்து நிற்பதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லை” என்றார் அவர். “அப்படிப்பட்ட ஒரு சூழ்நிலை வந்தால், தான் எப்படி இனிமேல் ஆலப்புழைக்குப் போக முடியும்” என்றார் அவர்.

பப்பு நாயரைப் பார்த்து சிரித்தவாறு அவர் சொன்னார்:

“வாய் திறக்க வேண்டாம். இந்த விஷயத்தைப் பற்றி வெளியே வாய் திறக்க வேண்டாம். அந்த ஆளுக்கு இந்த விஷயம் தெரிஞ்சிருச்சுன்னா, அவ்வளவுதான்... வெளியே இது தெரியாம இருக்குறதே நல்லது.”

பெண்களும் குட்டன் பிள்ளையும் தலைகுனிந்து நின்றிருந்தார்கள். பாரு அம்மா சொன்னாள்.