Lekha Books

ஆனால், தாய்க்கும் சேர்த்துக் கொடுக்கும் அளவிற்கு அவர்களிடம் வசதி இல்லை. அவர்கள் அந்த அளவிற்கு உயர்ந்த நிலையில் இல்லை.

இந்த விஷயங்களையெல்லாம் பொறுத்துக் கொள்ளலாம். பத்மநாபன் இங்கிருந்து போனபிறகு, அவனிடமிருந்து எந்தவித தகவலும் இல்லை. அவன் கடிதம் எதுவும் எழுதவில்லை. உடனே போய் பணம் அனுப்ப முடியாது. ஆனால், கடிதமாவது எழுதலாமே! ஒருவேளை, அவன் மனதில் வருத்தத்துடன் போயிருப்பானோ? பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களும் பாட்டியும் சேர்ந்து அவனுடைய மனதை மாற்றிவிட்டிருக்கலாம். குட்டி அம்மாவின் கணவரிடம் சொல்லி ஒன்றல்ல, இரண்டு கடிதங்களைப் பாப்பி அம்மா எழுதினாள். ஆனால், அதற்குப் பதில் எதுவும் வரவில்லை.

கிழக்கு வீட்டிலிருக்கும் அம்மும்மா பாப்பி அம்மாவைப் பார்த்துக் கூறுவாள்.

“என் கடவுளே! அவ வயித்துல இருக்கிற குழந்தை உண்மையிலேயே பாவம் செஞ்சதுதான்.”

குட்டி அம்மா அப்படிக் கூற மாட்டாள்.

“அவ நல்லா அனுபவிக்கட்டும். பொம்பளைன்னா ஒழுக்கமும் வரைமுறையும் இருக்கணும். இதையெல்லாம் அவ நினைச்சுப் பார்த்திருக்கணும்.”

பாரு அம்மா அவள் சொன்னதற்கு முழுமையாக எதிர்வார்த்தை கூறாவிட்டாலும், வேறொரு விதத்தில் கூறுவாள்.

“நாம அப்படி சொல்லிடலாம். ஆனா, அது எப்படியோ நடந்து போயிருக்கும்.” பாரு அம்மாவின் திருமணம் அவள் கர்ப்பமான பிறகுதான் நடந்தது.

அம்மும்மா மன வருத்தத்துடன் சொன்னாள்.

“வயித்துல இருந்து குழந்தை நேரா வெளியே வரணுமே கடவுளே.”

எல்லாப் பெண்களும் இந்த விஷயத்தில் ஒன்றாகச் சிந்தித்தார்கள். அவர்கள் கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்தார்கள்.

“எது எப்படியோ அந்தக் குழந்தை நேரா வெளியே வரணும்.”

அந்தப் பெண்களின் பரிதாப உணர்ச்சி வேறொரு வடிவத்தை எடுத்தது. கேசவன் நாயர் ஊர் முழுக்கச் சுற்றி ஒவ்வொருவரிடமும் சொல்லித் திரிந்த வார்த்தைகள் அவர்களின் காதுகளிலும் விழுந்தன. ஒருநாள் கடைக்குப் போய் விட்டுத் திரும்பிய குட்டி அம்மா பொருட்களைத் திண்ணையில் வைத்துவிட்டு நேராக பாரு அம்மாவின் வீட்டை நோக்கி ஓடினாள்.

“கேட்டியா பாரு. அந்த நாத்தமெடுத்தவன் என்ன சொல்லித் திரியிறான்னு.”

பாரு அம்மாவிற்கு உடனடியாக அவள் யாரைச் சொல்கிறாள் என்பது புரியவில்லை. அவள் கேட்டாள்:

“யாரைச் சொல்ற?”

“அந்த ஆளைத்தான்.. கேசவன் நாயர்.. அந்த அப்பிராணியைக் கெடுத்தது போதாதுன்னு, அவன் ஊர் முழுக்க அதைச் சொல்லிக் கிட்டும் திரியிறான்.”

அப்போது நாணியம்மாவும் காளியம்மாவும் அங்கு வந்தார்கள். நாணியம்மாவின் மனதைப் பாடாய்ப் படுத்திக் கொண்டிருந்த ஒரு விஷயம் அது.

நாணியம்மா சொன்னாள்.

“அவன் பல்லை உடைக்குறதுக்கு ஆள் இல்லாததுனால அவன் இப்படிப் பேசித் திரியிறான்.”

காளியம்மாவும் அதைத்தான் சொல்ல நினைத்தாள்.

காளியம்மா சொன்னாள்.

“இந்த ஊர்ல அதைச் செய்றதுக்கு ஆம்பளைங்க இருக்காங்களா என்ன? இதுவே வேற ஊரா இருக்கணும். அவனை ஒரு வழி பண்ணிட்டுத்தான் வேற வேலையையே பார்ப்பாங்க.”

அவள் சொன்னது உண்மைதான் என்பதை பாரு அம்மாவும் ஒப்புக்கொண்டாள், அவள் சொன்னாள்:

“ஒவ்வொரு ஊர்லயும் இந்த மாதிரி பொம்பளைகளைக் கெடுத்து ஏமாத்துறவனைக் கையோட பிடிச்சுக் கொண்டு வந்து கட்டிப் போடுவாங்க. அது ஆம்பளைங்க இருக்குற ஊருங்க. இங்கேயும் ஆம்பளைங்க இருக்காங்களே.”

பாரு அம்மாவின் திருமணத்தின்போது பலவிதப்பட்ட பிரச்சினைகளும் உண்டாயின. அதனால்தான் அவள் இந்த விஷயத்தில் மிகவும் தீவிரமாக இருந்தாள். திருமணம் முடிந்து விட்டாலும், அவள் மனதில் எவ்வளவோ வேதனைகள் உண்டாயின.

“அந்த ஆளை அந்த அளவிற்கு வெறுமனே விட்டு விடக்கூடாது” என்றாள் குட்டி அம்மா. பாரு அம்மா கேட்டாள்.

“பொம்பளைங்க நாம நினைச்சு என்ன நடக்கப் போகுது?”

காளியம்மா புத்திசாலித்தனமான ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னாள்.

“எங்க வாசுவோட அப்பா வழக்குப் போடலாம்னு சொல்றாரு. வழக்குப் போட்டா அந்த ஆளு ஒழுங்குக்கு வருவான்.”

ஒரு வழி கிடைத்ததைப்போல் இருந்தது. குட்டியம்மா சொன்னாள். “நீ சொல்றது சரியான வழிதான்.”

பாரு அம்மா குட்டி அம்மாவிடம் சொன்னாள்.

“இருந்தாலும் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி குட்டன் அண்ணன்கிட்ட பேசுங்க.”

குட்டி அம்மாவின் கணவன் குட்டன் பிள்ளை வழக்கு நடத்துவதற்கு அனுபவமுள்ள ஒரு மனிதர் என்பது அவர்களின் கருத்து. அந்த ஊரிலுள்ள பல வழக்குகளுக்கும் அவர் சாட்சியாக இருந்திருக்கிறார். சில நாட்களாகவே அதுதான் நடந்து வருகிறது. அந்த ஊரைச் சேர்ந்த எல்லா வழக்குகளைப் பற்றியும் குட்டன் பிள்ளைக்குத் தெரியும். அதனால் இந்த விஷயத்தைத் தன் கணவரிடமும் பேச குட்டியம்மா சம்மதித்தாள்.

“இன்னைக்கு யார் கூடவோ வழக்கு விஷயமா ஆலப்புழைக்குப் போயிருக்காரு. ராத்திரி வந்திடுவாரு.”

குட்டி அம்மா இரவில் தன் கணவரிடம் இந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசினாள். வழக்குத் தொடுப்பதுதான் சரியான விஷயம் என்று குட்டன் பிள்ளையும் சொன்னார்.

“அவன் மேல வழக்குப் போட்டாத்தான், அவன் துள்ளிக் குதிச்சு ஓடிவருவான்.”

அதைக்கேட்டு குட்டி அம்மா சந்தோஷப்பட்டாள். அவளுக்கு மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது. கேசவன் நாயர் வந்து பாப்பி அம்மாவின் பாதத்தில் விழுந்து தான் செய்த தவறுகளையெல்லாம் மன்னிக்க வேண்டும் என்று கெஞ்சிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்ப்பதைப்போல அவள் மகிழ்ச்சியடைந்தாள். குட்டன்பிள்ளை அடுத்து சொன்னதைக் கேட்டு அவள் வாயடைத்துப் போனாள்.

“ஆனா, ஒரு விஷயம் அதுக்குப் பணம் செலவாகும்.”

எனினும், குட்டி அம்மா கேட்டாள்.

“எவ்வளவு செலவாகும்?”

குட்டன் பிள்ளை கணக்குப் போட்டார்.

“இப்போதைக்கு வழக்குப் பதிவு செய்ய அஞ்சு, பத்து, பதிமூணு, பதினெட்டு, இருபது ரூபா வேணும்.”

மறுநாள் காலையில் குட்டி அம்மா தன் சிநேகிதிகள் எல்லாரையும் அழைத்தாள். அவர்கள் மூன்று பேரும், கிழக்கு வீட்டு அம்மும்மாவும் ஒன்று கூடினார்கள்.

குட்டி அம்மா தன் கணவர் சொன்ன விஷயங்களைச் சொன்னாள்.

“ராத்திரி முழுவதும் நான் சொல்லி சொல்லி பன்னிரண்டு ரூபாய்ல விஷயத்தை முடிக்க அவர் சம்மதிச்சிட்டாரு. அந்த ரூபா வந்திருச்சுன்னா, அவர் உடனே வழக்குத் தொடுத்து நோட்டீஸ் அனுப்பிடுவாங்க.”

“பன்னிரண்டு ரூபாயை எப்படி தயார் பண்ணுறது” அது இப்போது பாப்பி அம்மாவின் விஷயமாக இருக்கவில்லை.

பாரு அம்மா ஒரு வழி சொன்னாள்.

“நாம எல்லாரும் பிரிச்சு அந்தத் தொகையைத் தயார் பண்ணுவோம்.”

காளியம்மா அதற்கு ஒத்துக் கொண்டாள்.

“இனிமேல் அப்படியொரு காரியம் நடக்கக்கூடாது. எவனும் இனிமேல் இந்த மாதிரி ஏமாத்தக்கூடாது.”

எல்லாரும் அதை ஒத்துக் கொண்டார்கள். தன்னுடைய மனப்பூர்வமான ஈடுபாட்டை வெளிப்படுத்துவதற்காக குட்டி அம்மா சொன்னாள்.