Lekha Books

“உடம்புல இன்னும் சரியா சதை பிடிக்கலையேடா! ஆனா, கொஞ்சம் உயரமா இருக்கே!”

பிறகு அவள் கேட்டாள்:

“நீ என்னடா கொண்டு வந்தே?”

அவன் உண்மையைச் சொன்னான். அதற்கு அம்மும்மா சொன்னாள்:

“அப்படின்னா கேசவனுக்கு ஓணம் நல்ல கொண்டாட்டம்னு சொல்லு...”

தொடர்ந்து அம்மும்மா கேட்டாள்:

“யார் கையில பணத்தைத் தந்தே? அம்மா கையிலயா, இல்லாட்டி சித்தப்பன் கையிலயா?”

தன் தாயின் கையில் தந்ததாகத்தான் அவன் சொல்ல வேண்டும். ஆனால், அதை அவன் சொல்லவில்லை.

அம்மும்மா கேள்வியை மீண்டும் கேட்டாள். அப்போது அவன் பதில் சொன்னான்:

“நான் அம்மா கையிலதான் தந்தேன்.”

அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் எல்லாரும் தங்களின் வீடுகளில் அவனிடம் அதே கேள்வியைத்தான் கேட்டார்கள். “கொண்டு வந்த பணத்தை யார்கிட்டே கொடுத்தே? அம்மா கையிலயா? இல்லாட்டி சித்தப்பா கையிலயா?” இதுதான் அவர்கள் கேட்டது. பதில் சொல்வதற்கு சற்றுத் தயக்கமாக இருந்தாலும் ‘சித்தப்பன்’ என்ற ஒசை காதுக்கு இனிமையான ஒன்றாக இருந்தது. ஒருவேளை ‘கேசவனின் கையிலயா?’ என்று அவர்கள் கேட்டிருந்தால், அவன் பதில் சொல்ல தயங்கியிருக்க மாட்டான்.

அந்தப் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் நல்லவர்களாக இருந்தாலும், கருணை மனம் கொண்டவர்களாக இருந்தாலும் கேசவன் நாயரின் உறவைப் பற்றிக் கூறி பாப்பி அம்மாவுடன் சில நேரங்களில் அவர்கள் சண்டை போட்டிருக்கிறார்கள். அந்த மாதிரியான விஷயங்கள் அந்தந்த நேரங்களில் முடிந்து போய்விடும். எனினும், பாப்பி அம்மாவிற்கு ஒரு பயம். அவர்கள் எசகு பிசகாக எதையாவது பத்மநாபனிடம் கூறிவிடுவார்களோ என்பதே அது. அவன் திரும்பி வீட்டிற்கு வந்தபோது, அவள் கேட்டாள்.

“அவங்க உன்கிட்ட என்ன சொன்னாங்க, மகனே?”

அவன் அப்படியொன்னும் அலட்சியமாக இல்லை. அதே நேரத்தில் வாயை மூடிக்கொண்டும் இல்லை. அவன் சொன்னான்.

“எல்லாரும் என்னைப் பார்த்து பணத்தை யார் கையில கொடுத்தே. அம்மா கையிலயா, இல்லாட்டி சித்தப்பன் கையிலயான்னு கேட்டாங்க.”

முதல் முறையாக அவன் சிற்றப்பன் என்ற வார்த்தையை உச்சரித்தான். அவன் அதை விரும்பி உச்சரித்தது மாதிரி தெரியவில்லை.

சிறிது நேரத்திற்குப் பாப்பி அம்மா எதுவும் பேசவில்லை. பிறகு அவள் சொன்னாள்:

“மகனே, அந்த மனிதர் மட்டும் இல்லாமப் போயிருந்தா, அம்மாவும் இந்த மண்ணுக்குக் கீழே என்னைக்கோ போயிருப்பேன். அவர் நம்ம கடவுள்.”

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: “எல்லாருக்கும் அதைப் பார்த்துப் பொறாமை. அவர் மாராம் மடத்தைச் சேர்ந்தவர். அதுனால யாராலயும் அதைப் பொறுத்துக்க முடியல...”

சொல்ல வேண்டிய விஷயங்கள் அனைத்தையும் பாப்பி அம்மா சொன்னாள். பத்மநாபன் ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான். அந்த வருட ஓணம் நல்ல சந்தோஷத்துடன் இருந்தது. கேசவன் நாயருக்கும் அவனுடன் சேர்த்து இலை போட்டு பாப்பி அம்மா சாதம் பரிமாறினாள்.

ஓணச் சாப்பாடு சாப்பிட்டு முடித்து பத்மநாபன் வெற்றிலையுடன் அவனுடைய தந்தையின் தாய் வீட்டிற்குச் சென்றான். பாப்பி அம்மா சொல்லித்தான் அவன் அங்கு போனான். மாதவி அம்மா சாப்பிட்டு முடித்து தன்னுடைய மடியில் தலை வைத்துப் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்த தன் மகளின் தலையில் பேன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். பத்மநாபன் தான் கொண்டு சென்றிருந்த வெற்றிலைப் பொட்டலத்தைப் பாட்டியின் அருகில் வைத்தான். பாட்டி சிறிது நேரத்திற்கு எதுவும் பேசவில்லை. அவனைப் பார்த்தது மாதிரிகூட அவள் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. பிறகு மாதவி அம்மா வெறுப்பு கலந்த குரலில் கேட்டாள்.

“நீ எப்படா வந்தே?”

அவன் சொன்னான்: “முந்தா நாளு...”

பாட்டியின் அடுத்த கேள்வி இது.

“உன் சித்தப்பன் அங்கே இருக்கானா?”

பத்மநாபன் அதுக்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவனுடைய பதிலுக்குக் காத்திராமல் மாதவி அம்மா தொடர்ந்தாள்.

“கல்யாணம் பண்ணினவன் செத்துப் போனான். அவன் மூலம் ஒரு குழந்தை பிறந்துச்சு. ஒரு தடவை தப்பு நடக்கலாம். பிறகும் அது நடக்கலாமா?”

ஓண வெற்றிலையுடன் அங்கு சென்றிருந்த பத்மநாபனுக்கு அங்கு கிடைத்தது அவனுடைய தாயைப் பற்றிய கூர்மையான திட்டுதல்கள்தான். அவன் அதற்கு எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.

மாதவி அம்மா சொன்னாள்.

“இருந்தாலும் பாவம் பிடிச்ச என் மகனுக்குக் கிடைச்சது ஒரு நல்ல பொண்டாட்டிதான். ஒரு வகையில் பார்த்தால் அவன் செத்ததுகூட நல்லதுதான். இல்லாட்டி மத்தவங்களோட அடி வாங்கியே அவன் செத்திருப்பான்.”

மாதவி அம்மா எழுந்து வந்து வெற்றிலையை எடுத்துக்கொண்டு போனான். திரும்பி வந்து அவன் எங்கு இருந்தான், என்ன செய்து கொண்டிருந்தான் போன்ற விஷயங்களை விசாரித்தாள். அதற்குப் பிறகும் மாதவி அம்மாவின் கோபம் தணியவில்லை.

“உன் அம்மாவுக்கு இது எத்தினாவது மாசம்?”

அவன் பதில் சொன்னான்.

“எனக்குத் தெரியாது?”

மாதவி அம்மா விடவில்லை.

“இன்னொரு தடவை நீ வர்றப்போ, இப்போ இருக்கிற ஆளுக்குப் பதிலா வேறொரு சித்தப்பனை நீ பார்ப்பே?”

மாதவி அம்மா காறித்துப்பினாள். அவனை மேலிருந்து கீழ்வரை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு அவள் சொன்னாள்.

“நீ உன் அப்பனைப் போலவே இருக்கே?”

மாதவி அம்மா சொன்னதன் முழு அர்த்தமும் பத்மநாபனுக்குப் புரிந்ததா என்பது நிச்சயமில்லை. ஒன்று மட்டும் அவனுக்குத் தெரிந்தது. பாட்டியைப் பார்க்க வராமலே இருந்திருக்கலாம் என்பதே அது. முன்பு கூட பாட்டிக்கும் அவனுடைய தாய்க்குமிடையே சில சில்லறைத் தகராறுகள் உண்டானதுண்டு. பாட்டி அவனை ஓணச் சாப்பாடு சாப்பிட அழைத்தாள்.

வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்தபோது அவனுடைய தாய் நடந்த விஷயங்களைக் கேட்டாள். அவன் சொன்னான்.

“ம்... அவங்க என்னென்னவோ சொன்னாங்க. இனியொரு தடவை நான் வர்றப்போ எனக்கு வேறொரு புது சித்தப்பா இருப்பார்னு அவங்க சொன்னாங்க.”

எல்லாவற்றையும் மனதில் வாங்கிக் கொண்டு பாப்பி அம்மா அவனுக்குப் பதில் சொன்னாள்.

“அவங்க அந்தக் காலத்துல இருந்தே இப்படித்தான். உன்னைப் பெற்றெடுத்து, தானியம் ஏதாவது கிடைக்குமான்னு போய்க் கெஞ்சி நின்னப்போ, அவங்க என்னை ஒரேயடியா அவமானப்படுத்துனாங்க. என்ன இருந்தாலும், நாம் ஏழைகளாச்சே. நாம அதையெல்லாம் நினைக்க முடியுமா?

“நான் ஓணச் சாப்பாடு வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன்.”

சிறிது நேரத்திற்குக் கனமான அமைதி அங்கு நிலவியது. பாப்பி அம்மாவின் கண்கள் நிறைந்துவிட்டன. ஒருவேளை, அவள் தன் கணவனை அப்போது மனதில் நினைத்திருக்கலாம். மனைவி அடுத்தடுத்து ஆண்களுடன் சேர்ந்து வாழ்வது இறந்துப் போன கணவனுக்குப் பிடிக்காத ஒன்றாக இருக்கலாம்.