Lekha Books

அந்த நேரம் முழுவதும் பாப்பி அம்மாவும் பாச்சு பிள்ளையும் ஒருவரையொருவர் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தார்கள். அதை யாரும் கவனிக்கவில்லை. அந்தப் பார்வைக்கான அர்த்தம் உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் கார்த்தியாயினி!

பாப்பி அம்மா பாச்சு பிள்ளையைப் பற்றி கூறுவதற்குக் குற்றச்சாட்டுகள் மட்டுமே இருந்தன. அவள் அவர் மீது குறைகள் சொல்லவில்லை என்றாலும் - ஆனால், அவளுக்கு ஒரு மகள் யார் மூலம் உண்டானாள்? பாச்சுப்பிள்ளை படுத்துக்கிடந்த அந்த நிலையில் அந்த நினைக்காமல் இருக்க முடியுமா? அதேதான் பாச்சுபிள்ளை விஷயத்திலும். அந்த மனிதர் இந்த உலகத்தில் பிறந்து வளர்ந்தார் என்பதற்கு ஆதாரமாக இருப்பது ஒன்றே ஒன்றுதான். அது - கார்த்தியாயினி! அந்த ஆதாரம் உண்டாகக் காரணம் பாப்பி அம்மா அல்லவா? பாப்பி அம்மா மட்டும்! அதனால் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பாப்பி அம்மாவின் கண்களில் நீர் நிறைந்து விட்டது. அப்படி கண்ணீர் நிறைந்து நிற்கக் காரணம் என்னவாக இருக்கும்? பாப்பி அம்மாவின் கண்கள் நிறைவதை பாச்சு பிள்ளை பார்த்தார். தெளிவற்ற குரலில் பாச்சு பிள்ளை என்னவோ சொன்னார்.

கார்த்தியாயினி கேட்டாள்:

“என்னப்பா சொல்றீங்க?”

பாச்சு பிள்ளை பாப்பி அம்மாவைச் சுட்டிக் காட்டினார்.

அப்போது பாப்பி அம்மாவின் கன்னங்களிலிருந்து இரண்டு கண்ணீர்த் துளிகள் கீழே விழுந்தன. அதைக் கார்த்தியாயினி பார்த்தாள். அந்தக் கண்ணீரின் அர்த்தம் என்னவாக இருக்கும்? கார்த்தியாயினியும் அடக்க முடியாமல் அழுதாள்.

ஒரு பெண்ணின் கழுத்தில் தாலி கட்டி மனைவியாக ஏற்று, குழந்தைகளை தனி கவனம் செலுத்திக் காப்பாற்றி வாழ்க்கையை முடிக்கப் போகும் ஒரு மனிதனல்ல அங்கு படுத்திருந்தது. தந்தை தனக்குத் தேவைப்படும் எல்லாவற்றையும் தந்து வளர்ந்த ஒரு குழந்தையையும் அல்ல கார்த்தியாயினி. இருவருக்கும் ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க எதுவும் இல்லை. எனினும், அவள் அழுகிறாள்!

கணியார் வந்து பார்த்தார். வீட்டின் தலைவர் என்று அறியப்படுபவர் கேசவன் நாயர் ஆயிற்றே! அவரிடம் கணியார் சொன்னார்:

“ஒரு இரவு, பகல் தாங்காது...”

அதைப் பாப்பி அம்மா கேட்டாள். கேசவன் நாயர் சற்று அதிர்ச்சியடைந்ததைப் போல் இருந்தது. ஏதோ ஒன்றை அவர் தன் கண்களுக்கு முன்னால் பார்க்கிறார்.

அந்த அதிர்ச்சி முடிந்ததும், அவர் தன் மனைவியிடம் சொன்னார்:

“கேட்டியா பாப்பி, நான் தப்பா நடந்துட்டேன்.”

என்னவென்று தெரிந்து கொள்வதற்காக பாப்பி அம்மா அவருடைய முகத்தைப் பார்த்தாள். அவர் தொடர்ந்தார்:

“நான் இப்போதான் நினைக்கிறேன். முன்னாடி எப்பவும் நினைக்கல!”

பிறகும் அது என்னவென்று சொல்லவில்லை. அவர் சொன்னார்:

“பாச்சு பிள்ளை, நீ பெற்ற ஒரு குழந்தையோட அப்பன்...”

அவ்வளவுதான் அவரால் சொல்ல முடிந்தது.

கணியார் ஒரு கஷாயத்தை எழுதித்தந்தார். சில மாத்திரைகளைக் கொடுத்தார். கேசவன் நாயர் எழுதப்பட்டிருந்த பச்சிலை மருந்துகளைப் பறிப்பதற்காகச் சென்றார்.

அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் சொன்ன கருத்துப்படி அங்கு பாகவதம் படிக்க கேசவன் நாயர் ஏற்பாடு செய்தார்.

கஷாயம் தயாரித்து ஒரு நேரம்தான் கொடுக்கப்பட்டது. அடுத்த நேரத்திற்கு முன்பு நோயின் நிலைமை மிகவும் மோசமாகிவிட்டது. பாப்பி அம்மாவும் கார்த்தியாயினியும் நாராயணனும் பாச்சு பிள்ளைக் இறுதி நீர் கொடுத்தார்கள்.

பாச்சு பிள்ளையை எரித்தார்கள். நாராயணன்தான் இறுதிச் சடங்கைச் செய்தான்.

பதினாறாம் நாளுக்கு முன்னால் பத்மநாபன் கோயம்புத்தூரிலிருந்து வந்தான்.