Lekha Books

“இங்கே அவங்களுக்குள்ளே சண்டையே போடமாட்டாங்க. அவனை அவ அழவே விட மாட்டா. அப்படி ஒரு சம்பவம் இங்கே நடந்திருக்கவே செய்யாது!”

அப்போது நாராயணன் அங்கு வந்தான். அவன் அழுது கொண்டிருந்தான். பின்னால் வந்த கார்த்தியாயினியும் அழுது கொண்டிருந்தாள்.

பாப்பி அம்மா கார்த்தியாயினியைத் திட்டினாள்:

“என்னடி இது?”

கார்த்தியாயினி அழுது கொண்டே சொன்னாள்:

“என் அப்பா நிறைய சாப்பிடுற ஆளாம். வீட்டுக்குள்ளே நுழைஞ்சு இங்கே இருக்கிற சாதம் முழுவதையும் அவர் சாப்பிட்டிருவாருன்னு இவன் சொன்னான்.”

நாராயணனும் தன் பக்கம் இருக்கும் புகாரைச் சொன்னான்:

“அக்காவோட அப்பாவின் பல் ஏன் அப்படி இருக்குன்னு நான் கேட்டேன். அதுக்கு அக்கா என்னை அடிச்சிடுச்சு...”

காளியம்மாவும் குட்டி அம்மாவும் நாணியம்மாவும் பாரு அம்மாவும் புன்சிரிப்புடன் தங்களைத் தாங்களே பார்த்துக் கொண்டனர். அந்தச் சண்டையை அப்படித் தீர்த்து வைப்பது என்று பாப்பி அம்மாவிற்குப் புரியவில்லை. யாரை அவள் கண்டிப்பாளா?

குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“ஒவ்வொருத்தருக்கும் தங்களோட தகப்பன்தான் மேல்.”

எல்லாரும் அதை ஒப்புக் கொண்டு ‘உம்’ கொட்டினார்கள்.

9

ஒருநாள் வாசுதேவன் வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்தான்.

சிறிது நேரம் கழித்து குட்டி அம்மா பாரு அம்மாவின் வீட்டிற்குச் சென்றாள். அங்கு போன பிறகு, அவள் நாணியம்மாவை அங்கு வரும்படி சொன்னாள். சூடு உள்ள சில செய்திகளை குட்டி அம்மா தன் சிநேகிதிகளிடம் கூறுவதற்கு வைத்திருந்தாள். அத்துடன் அவள் எச்சரிப்பதாகவும் இருந்தாள். பத்மநாபனுக்கு அங்கு நல்ல வியாபாரம். நல்ல பண வரவு. கடை பெரியது. ஏராளமான பணம் புழக்கத்தில் இருக்கிறது. இரண்டு மூன்று நிறுவனங்களில் பணியாற்றுபவர்கள் அங்குதான் சாப்பிடுவதும், காப்பி குடிப்பதும். ஆனால் வேலைக்காரர்களை எலும்பு நொறுங்கும் அளவிற்குக் கஷ்டப்படுத்தும் செயல் அங்கு நடக்கிறது உட்காருவதற்குச் சிறிது கூட நேரம் கிடையாது. சற்று தூங்கக் கூட முடியாது.

குட்டி அம்மா பாரு அம்மாவிடம் சொன்னாள்:

“பரமேஸ்வரன் குட்டியை இங்கே உடனே வரச் சொல்றதுதான் நல்லது. பையன் அங்கே வேலை செய்து ஒரு வழி ஆயிடுவான். காச நோய் கூட வர்றது உறுதி. ஒவ்வொரு மாசமும் பதினஞ்சு ரூபாய் முழுசா கிடைக்குதுன்னு நினைச்சு அவனை அங்கே வேலை செய்ய விட்டா, அதுக்கு மேல நான் அதைப் பற்றி சொல்ல விருப்பல. நாம இங்கே பார்த்த பையன் இல்ல அங்கே இருக்குற பத்மநாபன். அவன் ரொம்பவும் மோசமானவன். பாவம் ஒண்ணும் இல்ல. ஈனப்பிறவி!”

நாணியம்மா சொன்னாள்:

அவன் இங்கே வந்தப்பவே அது தெரிஞ்சது!

குட்டி அம்மா பாரு அம்மாவிடம் கறாரான குரலில் ஒரு எச்சரிக்கை என்பது மாதிரி சொன்னாள்:

“அவனை இங்கே உடனே வரவைக்கணும். பையன் அங்கே கிடந்து கஷ்டப்படுறான். பையன் இருந்தா எப்பவும் பணம் சம்பாதிக்கலாம். பதினஞ்சு ரூபாய்க்காக பையனைக் கொன்னுடக் கூடாது. இங்கே இருக்குற சாப்பாட்டைச் சாப்பிட்டு அவன் உயிரோட இருப்பான்.”

பாரு அம்மாவின் தாய் இதயம் பதைபதைத்தது.

“அப்படின்னா வாசுதேவன் வர்றப்போ அவனையும் அழைச்சிட்டு வந்திருக்கலாமே?”

“நான் அதை அவன் கிட்ட கேட்கல!

நாணியம்மா கேட்டாள்:

“கடிதம் எழுதினா அவன் வருவானா?”

திடீரென்று ஒரு வழியை குட்டி அம்மா சொல்லித் தந்தாள்:

“பாரு, உனக்கு சுகமில்லைன்னு எழுது!”

அது ஒரு நல்ல எண்ணம் என்று எல்லாரும் சொன்னார்கள்.

குட்டி அம்மா வேறொரு சுவாரசியமான விஷயத்தையும் நாணியம்மாவிடம் கேட்டாள்:

“நீ அந்தக் கல்யாண விஷயத்தைப் பற்றி எழுதின கடிதத்துக்குப் பதில் வந்ததா?”

“இல்ல...” தடுமாற்றத்துடன் நாணியம்மா பதில் சொன்னாள்.

குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“இல்ல... பதில் வராது.”

அதற்கான காரணம் தனக்குத் தெரியும் என்பது மாதிரி குட்டி அம்மா புன்சிரிப்புடன் பாரு அம்மாவிடம் சொன்னாள்:

“தடத்தில் வீட்டுக்கு உன் பொண்ணு மருமகளா போவான்னு கனவு காண வேண்டாம்!”

பாரு அம்மா சொன்னாள்:

“நான் கனவு ஒண்ணும் காணல. நாணி வந்து சொன்னா. நான் ‘உம்’ கொட்டினேன். தடத்தில் வீட்டுல ஒரு பையன் இருக்குறான்னு நினைச்சா எனக்குப் பொண்ணு பொறந்தா? என்ன, ஒரே கூத்தா இருக்கு!”

குட்டி அம்மா அந்த ரகசியத்தை வெளியே சொன்னாள்:

“அவனுக்கு அங்கே ஒரு தமிழச்சி கூட பழக்கம்!”

தன்னையே அறியாமல் “அப்படி வா” என்று சொன்னாள் நாணியம்மா.

குட்டி அம்மா சொன்னாள் :

“கல்யாணம் பண்ணி தாய் சொல்றபடி கேட்டு வாழப் போறவன் இல்ல அவன். அப்படியே வாழ்ந்தாலும் நெறியும் முறையும் கண்ணுல இரத்தமும் இருக்கக் கூடியவனா இருக்கணும்ல! அவன்கிட்ட இது எதுவுமே இல்லயே!”

ஒரு நிமிடம் மூச்சு விடுவதற்காகத் தன் பேச்சை குட்டி அம்மா நிறுத்தினாள். பிறகு தொடர்ந்தாள்:

“அவன் தேநீர்க் கடையில மீன் வெட்டுறதுக்கும், காய்கறி நறுக்குறதுக்கும் இருக்குறவங்கள்ல ஒருத்திதான் அவ. ஆமையைப் பிடிச்சு சாப்பிடுறவங்க இருப்பாங்கள்ல... அப்படி இருப்பா அவ! கறுத்து, தடிச்சுப் போயி, சட்டி முகத்தையும் சப்பிப்போன மூக்கையும் வச்சுக் கிட்டு, முழங்கை வரை பித்தளை வளையலைப் போட்டுக்கிட்டு, சிக்குப் பிடிச்ச தலைமுடியை ஒரு பக்கம் முடிச்சுப் போட்டு, நாத்தமெடுத்த புடவையை உடம்புல அணிஞ்சிருக்கிறவளா அவ இருப்பா! அவளுக்கு அவன் அப்படியொண்ணும் கொடுக்கறதும் இல்ல...”

மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு அந்தச் செய்தியைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பாரு அம்மா, “என் கடவுளே!” என்று அதிர்ச்சியடைந்து போய் கத்தினாள். அவள் தன் மகனை அப்போது நினைத்துப் பார்த்தாள்.

அவள் பதைபதைப்புடன் கேட்டாள்:

“என் பையனுக்கும் ஏதாவதொரு தமிழச்சி கூட தொடர்பு இருக்குமோ?”

குட்டி அம்மா அதற்குப் பதில் சொன்னாள்:

“அவன் அப்படியொண்ணும் சொல்லல. இல்லாததைச் சொல்லக் கூடாதுல்ல...”

ஒரு நிமிடம் கழித்து குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“அது எப்படின்னே தெரியல... வேலை செய்து எலும்பு ஒடிஞ்சு இரத்தமும் நீரும் இல்லாம ஆகுறப்போ பெண் வேணும்னு தோணுமா?”

நாணியம்மா சொன்னாள்:

“அப்போ தடத்தில் வீட்டுக்கு ஒரு தமிழச்சி மருமகளா வரப்போறா!”

குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“அப்படியெதுவும் நடக்காது. அவன் நாம நினைக்கிறதைப் போல இல்ல. அவன் சரியான திருட்டுப் பய!”

நாணியம்மா கேட்டாள்:

“அவளுக்கு வயித்துல உண்டாயிட்டா என்ன நடக்கும்?”