Lekha Books

“பொய் சொல்லாதீங்க, பாச்சுபிள்ளை அண்ணே. சும்மா சன்னியாசி மாதிரி நடிக்காதீங்க. அந்தப் பொண்ணு கார்த்தியாயினி உங்களையே வார்த்தெடுத்து மாதிரி இருக்கு.”

பாச்சு பிள்ளை அதை மறுக்காமல் தொடர்ந்தார்.

“கேளு குறுப்பே கதையைக் கேளு. மறுநாள் அவ வாசல்ல நின்னுக்கிட்டு இருந்தா. நாலு சக்கரம் வேணும்னா. நான் கொடுத்தேன்.”

குமாரக் குறுப்பு கேட்டார்.

“பிறகு எதுவுமே பேசாம அங்கேயிருந்து போயிட்டீங்களா, பாச்சுப் பிள்ளை அண்ணே?”

தேய்ந்து போன பற்கள் வெளியே தெரிய சிரித்தவாறு அவர் சொன்னார்.

“இல்ல அன்னைக்கு தான் கொஞ்ச நேரம் அவகிட்ட பேசிக்கிட்டு இருந்தேன். இருட்டுறது வரை அங்கேயே இருந்துட்டேன். இந்த மாதிரி விஷயங்கள்ல ஆர்வம் இல்லாத ஆளா நான் இருந்தாலும், நானும் ஒரு மனிதன் தானே குறுப்பே?”

கதையைக் கேட்டு சுவாரசியமான குறுப்பு கேட்டார்.

“பிறகு?”

சிரித்துக் கொண்டே பாச்சு பிள்ளை தொடாந்தார்.

“பிறகு என்ன? அப்போ கோவில்ல ராத்திரி சாப்பாட்டுக்கு முரசு அடிச்சாங்க. அதுக்குப் பிறகு போனா நமக்கு சாப்பாடு இருக்காது. அப்போ கோவில்ல பிரசாத சாப்பாடு வாங்கிதான் நம்ம பொழப்பே ஓடிக்கிட்டு இருந்துச்சு. நான் அந்த விஷயத்தை அவக்கிட்ட சொன்னேன். பட்டினி கிடக்க வேண்டியதாயிடுச்சேன்னு நான் சொன்னேன். இருக்குறதை பங்கு வச்சு சாப்பிடலாம்னு அவ அப்போ சொன்னா. நான் மடியில இருந்து நாலு சக்கரத்தை எடுத்து அவக்கிட்டே கொடுத்தேன்.”

பாச்சு பிள்ளை நிறுத்தினார். அந்தக் கதையின் சுவாரசியத்தில் மிகவும் மூழ்கிப் போய் விட்டார் குறுப்பு. அவர் பாச்சு பிள்ளையிடம் கெஞ்சும் குரலில் சொன்னார்.

“அதுக்குப் பிறகு நடந்ததை சொல்லுங்க, பாச்சு பிள்ளை அண்ணே...”

“என்னத்தை சொல்றது குறுப்பே. அன்னைக்கு ராத்திரி நான் அங்கேயே படுத்துட்டேன். உறக்கம் வர்ற நேரத்துல அவ பாயில் வந்து உட்கார்ந்தா. அவ சாதாரண பெண் இல்ல... சரியான பெண்...”

குறுப்பு கேட்டார்.

“அந்தப் பொண்ணு பிறந்த பிறகு அங்கே போகாமலே இருந்ததுக்குக் காரணம் என்ன பாச்சு பிள்ளை அண்ணே?”

உண்மையைக் கூறும் குரலில் பாச்சு பிள்ளை சொன்னார்.

“நம்மால தாங்க முடியாது குறுப்பே. என்னால எப்படி ஒரு குடும்பத்தைத் தாங்க முடியும்?”

குமாரக் குறுப்பு கேட்டார்.

“பாப்பி அக்காவை உங்களால காப்பாற்ற முடியலியா?”

“காப்பாற்ற ஆசைதான். உண்மையைச் சொல்லணும்ல? எல்லாருக்கும் அரை ரூபா கூலி கிடைச்சதுன்னா, எனக்கு மனிதர்கள் நாலணாதான் கூலியா தந்தாங்க. பிறகு எப்படி ஒரு குடும்ப சுமையை நான் தாங்க முடியும்?”

குமாரக் குறுப்பு கேட்டார்:

“இருந்தாலும் கொஞ்ச நாள் அப்படியே இருந்தீங்கள்ல?”

“கொஞ்ச நாட்கள் அப்படியே வாழ்க்கை ஓடிச்சு. ஒருநாள் வேற வழியா போனேன். பிறகு அந்தப் பக்கமே போகலே...”

அந்த உறவைப் பற்றி மேலும் அறிய ஆர்வமாக இருந்தார் குமாரக் குறுப்பு. அவர் தொடர்ந்து கேட்டார்.

“பத்மநாபனுக்கு இப்போ உங்களைப் பார்த்தா அடையாளம் தெரியுமா, பாச்சு பிள்ளை அண்ணே?”

“தெரியுமோ என்னவோ, அப்போ நான் அவனை நல்லா உதைச்சிருக்கேன். நான் கம்பைக் கையில எடுத்தவுடன், அவன் நடுங்க ஆரம்பிச்சிடுவான். நான் அங்க போகாம இருந்தப்போ, அவன் என்னைத் தேடி வருவான். அவனோட தாய் சொல்லி விட்டுத்தான்.”

எல்லாவற்றையும் கேட்ட குமாரக் குறுப்பு ஒரு உண்மையைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக கேட்டார்.

“பாச்சு பிள்ளை அண்ணே, அந்தப் பெண்ணைத் தவிர, உங்களுக்கு உறவுன்னு சொல்றதுக்கு இந்த பூமியில் வேற யாராவது இருக்காங்களா?”

“இல்லை” என்று தலையை ஆட்டினார் பாச்சு பிள்ளை.

“அப்படிக் இருக்குறப்போ, நீங்க அங்கே போனா என்ன? இப்போ போறவங்க எல்லாருக்கும் பத்மநாபன் காசை வாரி வாரி இறைக்கிறானாம்...”

“எனக்கும் ஏதாவது அவன் தரத்தான் வேணும். அதுதான் தர்மம். ஆனா, அவன் அப்படி சொல்வானா? ஒண்ணுமே இல்லைன்னாக்கூட அவனோட தங்கச்சி என் மகள்தானே?”

“அதை... அதைத்தான் நான் சொல்றேன். பத்து ரூபா கிடைச்சா இந்த வருடத்துக்கு வேட்டியும் மேற்துண்டும் கிடைச்சது மாதிரி ஆயிடும்ல.”

பத்து ரூபா கிடைத்தால் ஒரு வருடத்துக்கான ஆடை மட்டுமா வாங்க முடியும்? பாச்சு பிள்ளைக்கு உண்மையிலேயே அது ஒரு பெரிய விஷயமாக இருக்கும்.

“ஆனா, எனக்கு அங்கே போறதுக்கு வெட்கமா இருக்கு, குறுப்பே?”

ஒரு நிமிடம் கழித்து அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்.

“என்ன செய்றது? ஏதாவது கிடைக்கிற விஷயம்... ஆனா, போறதுக்கு வெட்கமா இருக்கு.”

“என்ன வெட்கம் பாச்சு பிள்ளை அண்ணே?”

அதற்கு பாச்சு பிள்ளை எந்த பதிலும் கூறவில்லை.

போகலாமா, வேண்டாமா என்ற சிந்தனையிலேயே நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. கடையில் பொருட்கள் வாங்க வருபவர்கள் யாரும் இல்லாத நேரத்தில் குமாரக் குறுப்பு இந்த விஷயத்தை பாச்சு பிள்ளையிடம் ஞாபகப்படுத்துவார். அவர் கடைசியில் சொன்னார்.

“பாச்சு பிள்ளை அண்ணே, உங்களுக்கு எதுக்கு காசும் பணமும்? சாப்பாடும், காப்பியும், வெற்றிலையும் அங்கே போனா உங்களுக்குக் கிடைக்கும்ல?”

தடத்தில் வீட்டிற்கு முன்னால் போகும் பாதை வழியே பல வருடங்களுக்குப் பிறகு பாச்சு பிள்ளை நடந்து போனார். வேகமாக எங்கோ செல்வதைப் போல இடது பக்கமோ, வலது பக்கமோ பார்க்காமல் நேராக அவர் நடந்தார். யாரும் தன்னைப் பார்த்து விடக் கூடாது என்ற எண்ணம் அந்த வீட்டு வாசலின் அருகில் சென்றபோது பாச்சு பிள்ளைக்கு இருந்தது. தடத்தில் வீட்டிற்குள் எந்தவித தயக்கமும் இல்லாமல் நுழைய வேண்டும் என்று அவர் மனதில் திட்டம் போட்டிருந்தார். ஆனால், அது நடக்காமல் போய் விட்டது.

தடத்தில் வீட்டின் முன்பக்கம் மட்டுமல்ல, நான்கு பக்கங்களும் உயரமான பெரிய வேலிகளால் கட்டப்பட்டிருந்தன. உள்ளே ஆசாரிமார்கள் வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் தட்டு முட்டு சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. தன்னுடைய பயணத்தில் பாச்சு பிள்ளை தெரிந்து கொண்ட விஷயங்கள் அவ்வளவுதான். திரும்பி வந்தபோது குமாரக் குறுப்பு சிரிப்புடன் கேட்டார்.

“என்ன பாச்சு பிள்ளை அண்ணே? ஏதாவது விஷயம் நடந்ததா?”

பாச்சு பிள்ளை சற்று தெளிந்தவாறு சொன்னார்.

“நான் அங்கே போகல. கோவில் வரை போயிருந்தேன். அந்தப் பூக்காரன் மாது நாயரைப் பார்த்துட்டு வரலாம்னு...”

குமாரக் குறுப்பு அதை நம்பினாரோ இல்லையோ? அவர் சொன்னார்.