Lekha Books

“ஒரு தேநீர்க் கடை நடத்தினா, இப்படியெல்லாம் பணம் வருமா நாணி?”

பாரு அம்மாதான் அதற்கு பதில் சொன்னாள்.

“கோவில்ல இருக்குற கிட்டு நாயரோட தேநீர்க் கடை மாதிரியா இருக்கும் கோயம்புத்தூரில் இருக்குற தேநீர்க் கடை?”

தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்.

“எங்க பரமேஸ்வரன் குட்டி சொன்னான். ஒரு தேநீர்க் கடையில் ஒரு நாளைக்கு ஐந்நூறு ரூபாய் வரை கிடைக்கும்னு. அவன் திருவனந்தபுரத்துல இருந்த தேநீர்க் கடையில அதுக்கு மேலயே கிடைக்கும்.”

குட்டி அம்மாவிற்கு நம்பிக்கையே வரவில்லை. நாணியம்மாவைப் பொறுத்தவரை அவள் நல்லதையே நினைத்தாள்.

“எது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். அவன் ஒரு நல்ல பையன். நல்லா வரட்டும். அவளும் எவ்வளவோ கஷ்டப்பட்டுட்டா.”

குட்டி அம்மாவும் அவள் சொன்னதை ஒப்புக் கொண்டாள்.

“இப்போ அவ சுகமா இருக்கா. சமீப காலமா அவ நல்லாவே இருக்கா. வயசே குறைஞ்சு போனது மாதிரி இருக்கு.”

குட்டி அம்மாவின் மனதில் இருந்தது வெளியே வந்தத.

“இருந்தாலும் அவ்வளவு பெரிய ஒரு தேநீர்க் கடை நடத்துறதுக்கு அவனுக்கு எங்கேயிருந்து முதலீடு கிடைச்சது?”

நாணியம்மா அந்த உரையாடலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் சொன்னாள்:

“எங்கேயிருந்து வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். அதைப் பற்றி நமக்கு என்ன கவலை? பக்கத்து வீட்டுல இருக்குற ஒரு பையன் நல்ல நிலைமைக்கு வர்றான். அதுனால அந்த வீடும் நல்ல நிலைமைக்கு வருதுல்ல?”

குட்டி அம்மாவைத் தவிர, மற்ற எல்லாரும் அவள் கூறியதை ஒத்துக் கொண்டார்கள். தான் மட்டும் தனியே விடப்பட்டதைப் போல் உணர்ந்ததால், சற்று வருத்தம் உண்டான குரலில் குட்டி அம்மா சொன்னாள்.

“அவன் நல்லா வரக்கூடாதுனு யாரு சொன்னா? அதுதான் வேடிக்கையா இருக்கு. பக்கத்துல இருக்குற வீடு ஒண்ணுமில்லாமப் போகணும்னு நாங்க என்ன ஒண்ணு சேர்ந்து சதி வேலைகளா செய்தோம்? இப்போ அந்த நல்ல பையன் வீட்டுக்கு வந்திருக்கான். மத்தவங்களுக்கு அதைப் பார்த்து குறும்புத்தனமும் பொறாமையும் வந்திடுச்சு.”

குட்டி அம்மாவின் குரலில் ஒரு வெறுப்பு தெரிந்தது.

சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் எதுவும் பேசவில்லை.

பாரு அம்மாதான் அந்த அமைதியான சூழ்நிலையை மாற்றினாள்.

“எது எப்படி போனாலும் இவளும் இவ புருஷனும் எப்பவுமே இப்படித்தான். வழக்கு நடத்துறதுதானே அந்த ஆளோட வேலையே.”

அன்று சாயங்காலம் பாரு அம்மாவின் கோழி குட்டி அம்மாவின் இடத்திற்குள் நுழைந்து ஒரு வழி பண்ணி விட்டது என்று ஒரு சண்டை உண்டானது. எல்லா வீட்டுக்காரர்களும் அந்த சண்டையில் குட்டி அம்மாவிற்கு எதிராக ஒன்று சேர்ந்து நிற்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. பாப்பி அம்மா மட்டும் எப்போதும் இருப்பதைப் போல மவுனமாக இருந்தாள். பத்மநாபன் இருந்ததால், கேசவன் நாயரும் வாயைத் திறக்கவில்லை.

தடத்தில் வீடு இருக்குமிடத்தில் புதிதாக வீடு கட்டப் போகிறார்கள். ஆனால், வீடு கட்டுவதற்கு இடம் போதாது. இருப்பதே பத்து சென்ட்தான். இதைப் பற்றி எல்லாரும் பேசி மூன்று, நான்கு நாட்கள் ஓடின.

பத்மநாபன் வந்த பிறகு தடத்தில் வீட்டின் வாழ்க்கை முறையே திடீரென்று மாறிவிட்டது. கேசவன் நாயர் அம்பலப்புழைக்குச் சென்று ஒவ்வொரு நாளும் காய்கறிகளும் மீனும் மாமிசமும் வாங்கிக் கொண்டு வந்தார். வறுப்பதன் வாசனையும் பொரிப்பதன் வாசனையும் அந்த ஏழைகள் வசித்துக் கொண்டிருந்த வீட்டின் பகுதியில் இருந்த காற்றில் கலந்து வெளிப்பட்டது. கார்த்தியாயினிக்கு அவன் நல்ல புடவை வாங்கிக் கொண்டு வந்திருக்கிறான். அதை எப்படிக் கட்டுவது என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை. நாராயணனுக்கு அரைக்கால் சட்டையும், மேல்சட்டையும் அவன் வாங்கிக் கொண்டு வந்திருந்தான்.

தடத்தில் வீட்டையொட்டி இருந்த ஏழு சென்ட் நிலமும் பாரு அம்மாவிற்கு சொந்தமானது. அதைத் தடத்தில் வீட்டுக்காரர்கள் விலைக்கு வாங்கப் போகிறார்கள். அதன் விலை இருநூறு ரூபாய். வியாபாரம் பேசி முடிக்கப்பட்டுவிட்டது.

சில நாட்களாக குட்டன் பிள்ளை ஊரில் இல்லாமல் இருந்தார். மாலை நேரத்தில் அவர் வீடு திரும்பி வந்தபோது குட்டி அம்மா அவரிடம் கூற நினைத்த பெரிய விஷயம் அதுதான். பாரு அம்மாவிற்கு சொந்தமான இடத்தைத் தடத்தில் வீட்டுக்காரர்கள் விலைக்கு வாங்கப் போகிறார்கள். விலையை ஒப்புக் கொண்டு விட்டார்கள். எல்லாம் முடிவாகிவிட்டது. எனினும் அவள் சொன்னாள்.

“எது எப்படி இருந்தாலும் பத்திரம் எழுதுற விஷயமாக இருந்தாலும், வழக்கு விஷயமா இருந்தாலும், தகராறு விஷயமா இருந்தாலும் இந்த ஊர்ல எது நடந்தாலும் அதைப் பற்றி கேட்க வேண்டிய ஒரு ஆள் இருக்கிறார்ன்றதை பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க ஒரு மரியாதைக்குக்கூட நினைச்சுப் பார்க்கலையே.”

குட்டன்பிள்ளை கேட்டார்.

“அய்யப்பன் நாயரோ அந்தப் பையனோ வந்து நான் எங்கே போயிருக்கேன்னு கேட்கலையா?”

“அவங்க யாருமே இங்கே வரலை. எதுக்கு இதைக் கேக்குறீங்க?”

அது ஒரு மரியாதைக் குறைவு என்பது ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், அதனால் உண்டான இழப்பைப் பற்றித்தான் குட்டன்பிள்ளை நினைத்துப் பார்த்தார்.

“யார் இந்த விஷயத்தை திட்டம் போட்டு நடத்திக்கிட்டு இருக்குறது?”

“எனக்குத் தெரியாது. போயி விசாரிச்சுப் பாருங்க. நான் இதைப் பற்றி யார்கிட்டயும் விசாரிக்கல.”

இந்த வார்த்தைகள் மூலம் குட்டி அம்மா தன் கணவர் மீது உண்டான அவமதிப்பை வெளிப்படுத்தினாள்.

குட்டன் பிள்ளை சிறிது நேரம் தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார். குட்டி அம்மா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள். நீண்ட நேரம் அப்படியே எதுவும் பேசாமல் இருக்க அவளால் முடியவில்லை அவள் கூறினாள்.

“அந்தப் பையனுக்கு இவ்வளவு பணம் எங்கேயிருந்து வந்துச்சு?”

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் சொன்னாள்.

“புதையல் ஏதாவது கிடைத்திருக்குமோ என்னவோ...”

குட்டன் பிள்ளையிடமும் சற்று வெறுப்பு அதிகரித்திருந்தது. அவர் சொன்னார்.

“புதையலாம் புதையல்... பாண்டி நாட்டுலதானே அவன் இருக்கான்? எங்கேயாவது திருடியிருப்பான். இல்லாட்டி மோசடி பண்ணியிருப்பான்...”

அதைக் கேட்டு குட்டி அம்மா அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள்.

“அய்யோ! நீங்க சொல்றது உண்மையா இருக்குமா?”

“பிறகு? யாரு இப்படி காசு சம்பாதிக்க முடியும்?”

குட்டி அம்மா ஆர்வத்துடன் கேட்டாள். “அப்படின்னா போலீஸ்காரங்க பிடிக்க மாட்டாங்களா?”

“ஓ... போலீஸ்காரங்க! பாண்டி நாடு மானும் மனிதர்களும் இல்லாம பரந்து கிடக்குதா என்ன? எப்படிப் பிடிக்க முடியும்?”

அவர் தொடர்ந்து கேட்டார்.

“எவ்வளவு ரூபாய்க்கு வியாபாரம் நடக்குதாம்?”