Lekha Books

நாணியம்மா கேட்டாள்.

“அந்தக் குழந்தையைப் பார்த்தீங்களா?”

எல்லாருக்கும் விஷயம் புரிந்துவிட்டது என்பதைச் சொல்ல வேண்டியதில்லை. குட்டி அம்மாவிற்கு ஒரு சந்தேகம்.

“அந்தக் குழந்தை கேசவன் நாயரைப் போலவே இருக்கு?”

காளியம்மா சொன்னாள்.

“பெத்த உடனே, அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியுமா என்ன?”

“நிச்சயம் அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியும்” என்றாள் பாரு அம்மா. அப்போது நாணியம்மா கூறினாள்.

“அப்படின்னா அந்தக் குழந்தை தன் தாயோட சாயல்ல இருக்கலாம்ல..”

குட்டி அம்மா சொன்னாள்.

“எது எப்படியோ அது கேசவன் நாயரைப் போல இல்ல. நாம எல்லாரும் சேர்ந்து பாவம்... அந்த ஆளை தேவையில்லாம சபிச்சிட்டோமோன்னு நான் நினைக்கிறேன்.”

பாரு அம்மா அந்தக் கூற்றை எதிர்த்தாள்.

“ச்சே... அப்படி சொல்லாதே. என்னதான் நாம சொல்லட்டும். ஒரு ஆளு இருக்குறப்போ பாப்பி வேறொரு ஆளை வீட்டுக்குள்ளே நுழைய விடமாட்டா. நமக்கு அது தெரியாதா என்ன?”

நாணியம்மா கேட்டாள்.

“அது நமக்கு எப்படித் தெரியும்?”

காளியம்மா சொன்னாள்.

“சரி... விடுங்க பெண்களே. என்ன இருந்தாலும் பொறந்தது ஆண்பிள்ளை ஆச்சே. தேவையில்லாம அது இதுன்னு பேசிக்கிட்டு...”

குட்டி அம்மா சொன்னாள்.

“அவதானே சொன்னா தன் குழந்தைக்குத் தகப்பன்னு ஒரு ஆளு இருக்கணும்னு. அதனாலதான் சொன்னேன்.”

அதற்கு மேல் அவர்கள் எதுவும் பேசவில்லை. குளத்தில் குளிக்குமிடத்தில் வேறொரு விஷயம் அவர்களுடைய சிந்தனைக்கு வந்தது. அதை ஆரம்பித்து வைத்தவள் பாரு அம்மா.

“நாளைக்கு இஞ்சியும் தேனும் கொடுக்கணும். அதுக்கு என்ன செய்றது?”

அப்போது யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. எனினும் மறுநாள் பாப்பி அம்மா இஞ்சியும் தேனும் சாப்பிட்டாள். சீரகம், வெந்தயம், அலுப்பு மருந்து என்று அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் ஒவ்வொருவரும் கொண்டு வந்து அவளுக்குத் தந்தார்கள். மாறி மாறி அவர்களே அவளுக்கு சாப்பாடும் கொண்டு வந்து தந்தார்கள். அவர்கள் தங்களுக்குள் இப்படிக் கூறிக்கொண்டார்கள்.

“ஒரு பெண்... அதுவும் மூணு பிள்ளைகளோட தாய்... பெற்று புழுத்துப் போய்க் கிடந்தா, ஆளுங்க பக்கதது வீட்டுக்காரர்களைத் தான் குறை சொல்லுவாங்க...”

எது எப்படியோ நல்ல முறையில் பாப்பி அம்மா குழந்தையைப் பெற்றெடுத்து எழுந்தாள்.

ஒருநாள் கேசவன் நாயர் வந்தார். வந்தவுடன் ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் அவர் ஒரு பொட்டலத்தை அவளுடைய கையில் தந்தார்.

“இந்த வச்சுக்கோ... பிரசவத்துக்கான ரூபாய்.”

கவலை நிறைந்த குரலில் பாப்பி அம்மா சொன்னாள். “நல்லா வந்தீங்க.. பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க மட்டும் இல்லாமப் போயிருந்தா நான் எப்பவோ செத்துப் போயிருப்பேன்.”

பாப்பி அந்தப் பொட்டலத்தைப் பார்க்கக்கூட இல்லை.

“உனக்கு இது வேண்டாமா? நான் இந்தக் காசை உண்டாக்குறதுக்காக எத்தனை காடுகளையும் மலைகளையும் மூங்கில் வெட்டுறவங்க கூட ஏறினேன் தெரியுமா? காய்ச்சல் வந்து எத்தனை நாட்கள் படுத்த படுக்கையாய் கிடந்தேன்னு நினைக்கிறே... இருந்தும்...”

பாப்பி தன் தலையை உயர்த்தி கேசவன் நாயரின் முகத்தைப் பார்த்தாள். குழந்தையைத் தன் மார்போடு சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு அவள் பால் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவர் மிகவும் சோர்வடைந்து போய் இருக்கிறார் என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அந்தப் பொட்டலத்தை அவள் தன் கையில் எடுத்தாள்.

கேசவன் நாயர் கேட்டார்.

“குழந்தையை என்கிட்ட கொஞ்சம் காட்டக்கூடாதா?”

“ம்... எதுக்குக் காட்டணும்? இதைப் பார்க்கணும்னு தோணியிருந்தா, முன்னாடியே வந்திருக்கணும்ல...”

“நீ நான் சொல்றதை நம்பவே மாட்டே.”

நம்பாதது மாதிரியான குரலில் அவள் சொன்னாள்.

“ஓ... நான் நம்புறேன்.”

அங்கிருந்து புறப்பட்டதிலிருந்து உண்டான விஷயங்களை கேசவன் நாயர் அவளிடம் கூற ஆரம்பித்தார். பிரசவத்திற்குக் கட்டாயம் வந்துவிட வேண்டும் என அவர் நினைத்திருந்தார். ஆனால், அதற்குள் அவருக்குக் காய்ச்சல் வந்துவிட்டது. சொல்லப்போனால், அவர் ஊரை விட்டுப் போனதே பிரசவத்திற்குப் பணம் தயார் பண்ணுவதற்காகத்தான். பாப்பி அம்மாவும் நடந்த சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றையும் அவரிடம் விளக்கமாகச் சொன்னாள். கேசவன் நாயர் குழந்தையைப் பார்த்தார். அவனைத் தன் கைகளில் அவர் தூக்கினார். உண்மையாக சொல்லப் போனால் அது அவருக்கு சந்தோஷத்தைத் தரும் ஒரு விஷயமாக இருந்தது. அவருக்கென்று ஒரு குழந்தை இருக்கிறது. அவர் ஒரு தந்தையாகி இருக்கிறார். பாப்பி அம்மா அந்தக் காட்சியைப் பார்த்து மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தாள். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக அவள் மனதில் ஆசைப்பட்டது அதுதான். தன்னுடைய குழந்தைக்கு ஒரு தந்தை இருக்க வேண்டும் என்பதுதானே அவள் விரும்பியது!

“இவன் பிறந்தால், இவனோட அப்பாவுக்கு நல்லது நடக்கும்னு சொன்னாங்க.”

பாப்பி அம்மாவின் முகம் மிகவும் பிரகாசமாக இருந்தது. கேசவன் நாயர் கேட்டார்:

“அப்படி யாரு சொன்னது?”

“சங்கரப் பணிக்கர் அண்ணன் சொன்னாரு. இவனோட பிறந்த நேரம் நல்லதாம்.”

குழந்தையை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு கேசவன் நாயர் சொன்னார்.

“பார்க்குறப்பவே அந்தக் களை இவன் முகத்துல தெரியுதே.”

கேசவன் நாயர் புறப்படும் நேரத்தில் பாப்பி அம்மா கேட்டாள்:

“இனி எப்போ திரும்பவும் வருவீங்க?”

“நான் சமீபத்துல எங்கேயும் போகல?”

பாப்பி அம்மாவிற்கு ஒரு விருப்பம் இருந்தது. குழந்தைக்கு ஒரு இடுப்புச் சங்கிலியும் காதில் ஒரு கடுக்கணும் இருக்க வேண்டும். அவள் சொன்னதைக் கேட்டு கேசவன் நாயர் வெறுமனே ‘உம்’ கொட்ட மட்டும் செய்தார்.

ஒரு விசேஷம். கண்ணில் படுபவர்களெல்லாம் கேசவன் நாயரைப் பார்த்து ஒரு கேள்வியை மட்டும் விடாது கேட்டார்கள்:

“என்ன, கேசவன் நாயர் குழந்தையைப் பார்த்தாச்சா?”

ஆண்கள், பெண்கள் எல்லாரும் அதே கேள்வியைத்தான் அவரைப் பார்த்துக் கேட்டார்கள். குழந்தையைப் பார்க்கும் விஷயத்தில் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி அப்படி என்ன இருக்கிறது? அவருக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. ஒரு தொல்லை அளிக்கக்கூடிய கேள்வியாக இருந்தது அது. திருமணம் ஆகியும், ஆகாமலும் எவ்வளவோ பேருக்கு குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். கர்ப்பமான பெண்கள் கர்ப்பத்திற்குக் காரணமான ஆண்கள் ஊரில் இல்லாதபோது பிரசவம் ஆகியிருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பார்த்து மனிதர்கள் இதே கேள்வியைக் கேட்டார்களா?

அந்தக் கேள்வியில் என்னென்னவோ மறைந்திருக்கிறது என்பதை கேசவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அது என்ன என்பதைத்தான் அவரால் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. முதலில் அவர் எதுவும் பதில் சொல்லாமல் தான் இருந்தார். நாளடைவில் கேசவன் நாயருக்குக் கோபம் வர ஆரம்பித்தது. அவர் பலரிடமும் சண்டை போட ஆரம்பித்தார்.