Lekha Books

குட்டி அம்மாவின் சிந்தனை முழுவதும் பத்மநாபனின் பணம் மோசடி மூலம் சம்பாதித்தது என்பதையும், அதைப் பற்றி தெரிந்து போலீஸ்காரர்கள் அவனைப் பிடிப்பதற்காக வருவார்கள் என்பதையும் சுற்றியே இருந்தது. எனினும் தன் கணவரின் கேள்விக்கு அவள் பதில் சொன்னாள்.

“இருநூறு ரூபாய்க்கு தினமும் வியாபாரம் நடக்குமாம். அப்படின்னா போலீஸ்காரங்க எப்படியாவது வராமலா இருப்பாங்க. அப்படி வந்தாத்தான் இந்தப் புடவையை நீளமா கட்டிட்டு நடக்குறதும் வறுக்குறதும் முழுசா நிற்கும்.”

அவள் சொன்னதை குட்டன் பிள்ளை காதிலேயே வாங்காதது மாதிரி இருந்தார்.

குட்டி அம்மா தொடர்ந்து சொன்னாள்.

“முகத்துல மீசை இருந்தா, அந்தப் பத்திர வேலைகளை நீங்க பார்க்கக்கூடாது. அதுதான் நான் சொல்ல நினைக்கிறது.”

குட்டன் பிள்ளை ஏதோ ஆழமாக சிந்தித்தவாறு நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்திருந்தார். தன்னை மறந்து அவர் சொன்னார்.

“அந்தப் பையனுக்கு சக்கரத்தைப் பற்றிய மதிப்பு சரியா தெரியலைன்னு நினைக்கிறேன்.”

“ஏமாற்றி சம்பாதிச்சு காசுக்கு சூடு இருக்குமா என்ன?”

மீண்டும் என்னவோ சிந்தனையில் மூழ்கிய குட்டன்பிள்ளை சொன்னார்.

“அந்த நிலத்துல ஒரு பிரச்சினை இருக்கு.”

“ஆனால், இரண்டு நாட்கள் கழித்து அந்தப் பத்திரப்பதிவு நடந்தது. பத்திரப் பதிவு முடித்து அம்பலப்புழையிலிருந்து திரும்பி வரும்போது கருமாடி என்ற இடத்தில் கேசவன் நாயருக்கும் குட்டன் பிள்ளைக்குமிடையே ஒரு பெரிய சண்டையே வந்துவிட்டது. அடிதடி நடக்கவில்லை என்பதுதான் விஷயம். கேசவன் நாயர் மிகப்பெரிய ஒரு காரியத்தை சாதித்துவிட்டு திரும்பி வருகிறார் அல்லவா? குட்டன் பிள்ளை அதற்காக மனதில் மிகவும் வருத்தத்துடன் இருந்தார்.

வெற்றி பெற்ற கேசவன் நாயர் குட்டன் பிள்ளையைப் பார்த்ததும் சற்று நெளிந்து கொண்டு கேட்டார்.

“என்னடா, பார்க்குற? நான் பத்திரப் பதிவு முடிச்சிட்டு வர்றேன்.”

அதைக் கேட்டு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார் குட்டன்பிள்ளை. எனினும், அவர் அதோடு நிற்கவில்லை. அவர் சொன்னார்:

“இந்தக் குட்டன், குட்டனா இருக்குறதா இருந்தா இந்த நிலத்தை நீயும் உன் பொண்டாட்டியும் மகனும் எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாம அனுபவிக்க முடியாது. அதற்கான விஷயம் என்னன்னு எனக்குத் தெரியும். திருவனந்தபுரம் உயர்நீதிமன்றத்துக்கு முன்னாடி மூக்கை ஒழுக விட்டுக்கிட்டு இடுப்பை சொறிஞ்சிக்கிட்டு நீ நடந்து போறியா இல்லியான்னு பாரு. அப்படி நடக்கலைன்னா...”

குட்டன் பிள்ளை கையை ஆட்டியவாறு சொன்னார்.

“என் பேரை நாய்க்கு வச்சுக்கோ.”

கேசவன் நாயரின் மனதில் ஒரு மூலையில் குட்டன் பிள்ளையின் வார்த்தைகள் நுழைந்து அவரை என்னவோ செய்தாலும், அதற்காக அவர் சோர்வடைந்து விடவில்லை.

“டேய், பணம் கொடுத்து வாங்கிய அந்த இடத்தை நானும் என் பொண்டாட்டியும் பிள்ளைகளும் நல்லாவே அனுபவிப்போம். வம்பு, வழக்குன்னு உண்டாக்கிக்கிட்டு நக்கித் தின்று வாழ்ற உனக்கு என்ன தெரியும்? பொருள் சேர்ற இடத்துக்குத்தான் புண்ணியம் கிடைக்கும். இடத்துக்கான சரியான விலையை நாங்க கொடுத்துட்டோம். உனக்குத் தெரியுமா? கட்டாயம் எங்களுக்குப் புண்ணியம் கிடைக்கும். நீ இல்ல, உன் அப்பன் நினைச்சாக்கூட அந்த ஏழு சென்ட் நிலம் எங்களை விட்டு எங்கேயும் போகவே போகாது.”

குட்டன் பிள்ளை ஒரு நிமிடம் நிலைகுலைந்து போய்விட்டார். அவரால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. கேசவன் நாயர் தொடர்ந்து சொன்னார்.

“நூறு ரூபா கூட மதிப்பு இல்லாத ஒரு இடத்துக்கு இருநூறு ரூபா கொடுத்திருக்கோம். அதனாலதான் பொருளுக்கு சரியான விலையை நாங்க கொடுத்திருக்கோம்னு நான் சொன்னேன். உனக்கு அதெல்லாம் தெரியாதாடா?”

குட்டன் பிள்ளையும் விடவில்லை.

“அப்படின்னா திருவனந்தபுரம் உயர்நீதிமன்றத்தில் நாம பார்ப்போம்.”

இப்போது தோற்ற குட்டன்பிள்ளை, பின்னால் வெற்றி பெறுவோம் என்ற வீராவேசத்துடன் சொன்னார்.

அதே நேரத்தில் பாரு அம்மாவிற்கும் குட்டி அம்மாவிற்கும் இடையில் ஒரு பெரிய சண்டை நடந்து கொண்டிருந்தது. ஏழு சென்ட் நிலத்திற்கு இப்போது வாங்கியிருப்பதை விட அதிகமான தொகையை வாங்கித் தருவதாக குட்டன்பிள்ளை பரமேஸ்வரன் குட்டியிடம் கூறியிருக்கிறார். அன்று அந்த ஏழு சென்ட் நிலத்தை பாரு அம்மாவும் பரமேஸ்வரன் பங்கஜாக்ஷியும் எழுதிக் கொடுத்துவிட்டால் மட்டும் போதாது. அந்த நிலத்தில் சில பிரச்னைகள் இருக்கின்றன என்ற விஷயத்தை குட்டன்பிள்ளை பத்மநாபனிடம் முன்கூட்டியே கூறியிருக்கிறார். பத்திரப்பதிவு நடக்கும் நேரத்தில் பரமேஸ்வரன் பிள்ளை மேலும் கொஞ்சம் பணம் வேண்டுமென்று கேட்டார். அப்போது அந்த நிலத்திலிருந்த பிரச்சினையை பத்மநாபன் சொல்ல, பத்திரப்பதிவே நடக்காது என்ற சூழ்நிலை உண்டாகிவிட்டது. பாப்பி அம்மாவும் பத்திரப் பதிவிற்குப் போயிருந்தாள். எல்லாருக்குமிடையில் நீண்ட நேரம் பலவிதப்பட்ட வாக்குவாதங்களும் நடந்தன. பத்திரப்பதிவு நடக்காது என்ற சூழ்நிலை உண்டான பிறகும் பாரு அம்மாவும் பாப்பி அம்மாவும் அந்த நல்ல பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் இருவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து வெற்றிலை, பாக்குப் போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

கவலை மேலோங்க, பரமேஸ்வரன் குட்டி வந்து சொன்னான்.

“இந்த இடத்தை நாம் தரவேண்டாம் அம்மா. எழுந்திருங்க போவோம்.”

அப்போது பத்மநாபனும் வந்து பாப்பி அம்மாவிடம் சொன்னான்.

“இந்த இடம் நமக்கு வேண்டாம். அம்மா பணம் நம்ம கையில் இருந்தா, இடத்துக்கா பஞ்சம். வாங்க போகலாம்.”

ஆனால், அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்களுக்கிடையே எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. பாப்பி அம்மாவின் வெற்றிலைப் பொட்டலத்திலிருந்து எடுத்து பாரு அம்மா வெற்றிலை, பாக்குப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவர்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழவில்லை.

பரமேஸ்வரன் குட்டிக்கும் பத்மநாபனுக்குமிடையில் கடுமையான வாக்குவாதம் நடந்தது. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் கேசவன் நாயரும் அய்யப்பன் நாயரும் நின்றிருந்தார்கள்.

பாப்பி அம்மா தன் மகனை அழைத்து சொன்னாள்.

“மகனே, நீங்க சண்டை போடலாம். ஆனா, நாங்க சாகுறது வரை சண்டை போட முடியாது. ஏழு சென்ட் நிலம் நமக்கு இல்லாமப் போனா போகட்டும். பங்கஜாக்ஷிக்கும் பரமேஸ்வரன் குட்டிக்கும் அது இருந்துட்டுப் போகட்டும்.”

பாப்பி அம்மாவை விட நன்கு சிந்திக்கக்கூடிய பாரு அம்மா சொன்னான்.

“பாப்பி அம்மாவுக்கு ஏழு சென்ட் இடத்தை இருநூறு ரூபாய்க்கு நான் தர்றேன். அந்த இடத்துக்கு அதுக்கு மேல் பணம் கிடைச்சாக்கூட நமக்கு வேண்டாம்.”

அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்.

“எந்தவிதமான தகராறுக்கும் வழக்குக்கும் நான் தயாரா இல்ல.”

அதற்குப் பிறகுதான் இந்தப் பிரச்னைகளுக்குப் பின்னால் யார் இருந்தது என்பதே தெரிந்தது. அது தெரிந்த போது குட்டி அம்மாவிடமும் சில விஷயங்களை சொல்லாமல் பாரு அம்மாவால் இருக்க முடியவில்லை.