Lekha Books

அடுத்து என்ன கேட்பது என்று தெரியாமல் குழம்பிப் போய் அவர் அதே கேள்வியை மீண்டும் கேட்டார்.

“அந்த ஆளு இங்கே எதுக்கு வரணும்னு நான் கேக்குறேன்ல?”

பூசணிக்காயை நறுக்கிக் கொண்டே தலையை உயர்த்தாமல் பாப்பி அம்மா சொன்னாள்.

“நான் வரச் சொல்லல.”

கேசவன் நாயர் தொடர்ந்து கேட்டார்.

“மத்தவங்க கஷ்டப்பட்டு இங்கே மூணு நேரமும் சாப்பிடலாம்ன்ற நிலை வந்ததும், ஒவ்வொருத்தனும் மகளைப் பார்க்கணும், சந்தோஷப்படணும்னு வந்திர்றதா..?”

பாப்பி அம்மா அதற்கு எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. கேசவன் நாயர் கேட்டார்.

“இவன் எப்போ தந்தை ஆனான்? எப்போ மகள் உண்டானா?”

அதற்கும் பாப்பி அம்மா பதில் சொல்லவில்லை.

கேசவன் நாயர் அவளைப் பார்த்து ஒரு கேள்வி கேட்டார்.

“இங்கே எதுக்கு வந்தேன்னு அந்த ஆளைப் பார்த்து ஒரு கேள்வி கேட்டா என்ன?”

தலையை உயர்த்தாமலே அதற்கு பாப்பி அம்மா பதில் சொன்னாள்.

“சொல்றேன்னு கோபிக்கக் கூடாது. தப்பாகவும் நினைக்கக் கூடாது. அவரை மாதிரி ஆயிட்டு, இங்கே நீங்க வர்றீங்க, உங்களைப் பார்த்து நான் இப்போ நீங்க சொன்ன மாதிரி நடந்தா, நாராயணன் குஞ்சு அதைப் பற்றி என்ன நினைப்பான்? நான் அப்படி நடந்தா கார்த்தியாயினி வருத்தப்பட மாட்டாளா? தந்தை எப்படி இருந்தாலும் தந்தைதானே?”

கேசவன் நாயருக்கு என்ன பேசுவது என்றே தெரியவில்லை. ஆனால், கவலையோ, பயமோ ஏதோவொன்று அவருக்குள் இருந்தது.

“அப்படின்னா இது முன்கூட்டியே திட்டம் போடப்பட்டு நடக்குது. எல்லாத்தையும் தெரிஞ்சு அந்த ஆளு நெருங்கி வர்றான். என்னைப் போகச் சொல்லப் போறியா? இல்லாட்டி ரெண்டு பேரையும் இங்கே வச்சுக்கலாம்னு திட்டம் போட்டிருக்கியா?”

பதிலுக்குக் காத்திருக்காமல் கேசவன் நாயர் நடந்தார்.

சிறிது நேரம் சென்றது. மேலும் அதிகாரம் வெளிப்பட சாந்து குழைத்துக் கொண்டிருந்தவனையும் கல்வேலை செய்து கொண்டிருந்தவனையும் வேலையில் சற்று மந்தமாக இருந்தார்கள் என்பதற்காக கேசவன் நாயர் வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுவது காதில் விழுந்தது.

“கூலியை சாயங்காலம் எண்ணி வாங்குறீங்கள்ல? அப்படின்னா வேலையை ஒழுங்கா செய்யணும்.”

கேசவன் நாயர் உரத்த குரலில் கூறினார்.

8

பபரமேஸ்வரன் குட்டியையும் பத்மநாபன் அழைத்துச் சென்றிருந்தான். அவன் போய் சரியாக ஒரு மாதம் ஆனவுடன் அய்யப்பன் நாயரின் பெயருக்குப் பதினைந்து ரூபாய் மணியார்டர் வந்தது. இதற்கு முன்பு திருவனந்தபுரத்திலிருக்கும் ஒரு ஹோட்டலில் அவன் சிறிது நாட்கள் வேலை செய்தான். ஆனால், அப்போது அவன் ஒரு காசுகூட வீட்டுக்கு அனுப்பியதில்லை.

பரமேஸ்வரன் குட்டியின் மணியார்டர் வந்த விஷயம் பக்கத்து வீடுகளில் ஒரு பேச்சு விஷயமாக ஆனது. பாரு அம்மாவிற்கு ஒரு தனிப்பட்ட சந்தோஷம் அதனால் உண்டானது. தன் மகன் அனுப்பி வைத்த பத்து சக்கரம் வந்திருக்கிறது என்ற விஷயம் ஒரு தாய்க்குத் தனி மகிழ்ச்சியை அளிக்கக்கூடிய ஒன்றுதானே.

ஆனால், குட்டி அம்மாவின் வீட்டில் அன்று கணவனுக்கும் மனைவிக்குமிடையே சண்டை நடந்தது.

“அந்தப் பத்திரப்பதிவு நாளன்று தேவையில்லாம பிரச்சினைகள் உண்டாக்கி பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களை எதிரிகளா ஆக்கியாச்சே! இல்லாட்டி வாசுதேவனை பத்மநாபன் கூட அனுப்பியிருக்கலாமே? பையன் இப்படி வேலை வெட்டி இல்லாம பீடி பிடிச்சிக்கிட்டு சுத்திக்கிட்டு திரியிறான்...”

குட்டன் பிள்ளை சொன்னார்.

“போடி... போ. நான் என் பையனை அப்படியெல்லாம் தேநீர்க் கடை வேலைக்கு அனுப்புறதா இல்ல...”

குட்டி அம்மா கேட்டாள்.

“பிறகு என்ன செய்யப் போறீங்க?”

“அது எனக்குத் தெரியும்” என்று சொன்னாரே தவிர, தெளிவான ஒரு பதிலைக் குட்டன் பிள்ளையால் தர முடியவில்லை.

தொடர்ந்து நடந்த வாக்குவாதத்தில் தடத்தில் வீட்டுக்காரர்களுடன் சண்டை உண்டாகக் காரணம் குட்டி அம்மாதான் என்று குட்டன்பிள்ளை சொன்னார். தான் நிரபராதி என்று குட்டி அம்மா வாதிட்டாள். கடைசியில் தன் நெஞ்சில் அடித்து தான் நிரபராதி என்று நிரூபிக்க முயன்றாள் குட்டி அம்மா.

நாணியம்மாவின் வீட்டில் பேச்சு வேறு வகையில் இருந்தது. இரவு உணவு முடிந்து வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொழுது நாணியம்மா சங்கரப் பணிக்கரிடம் சொன்னாள்.

“எது எப்படியோ- பாரு தப்பிசிட்டா.”

சங்கரப் பணிக்கருக்கு எதுவும் புரியவில்லை. நாணியம்மா விளக்கினாள்.

“பரமேஸ்வரன் குட்டியும் கோயம்புத்தூருக்குப் போயிட்டான். தடத்தில்காரர்கள் நல்லா ஆனது பத்மநாபன் கோயம்புத்தூருக்குப் போனதுனாலதானே?”

சங்கரப் பணிக்கருக்கு சிறிது அந்த விஷயத்தில் நம்பிக்கை இல்லாமல் இருந்தது. அவர் சொன்னார்.

“பத்மநாபன் போனான், நல்ல நிலைமைக்கு வந்துக்கிட்டு இருக்கான். அவன் இந்த ஊர்ல இருக்குற மற்ற பசங்க மாதிரி இல்ல நல்லவன். நல்ல குணமும் மரியாதையும் உள்ளவன். பரமேஸ்வரன் குட்டி அப்படியில்ல. அவன் ஒரு கையில கறை உள்ளவன்.”

நாணியம்மா அதை மறுத்தாள்.

“அவன்கிட்ட அப்படி என்ன தப்பு இருக்கு?”

அவன்மீது தெளிவான ஒரு குற்றத்தை சாரங்கப் பணிக்கரால் கூற முடியவில்லை. என்ன காரணத்தாலோ, பரமேஸ்வரன் குட்டியை அவருக்கு அவ்வளவாகப் பிடிக்கவில்லை.

சிறிது நேரம் நாணியம்மா என்னவோ யோசனையில் இருந்தாள். பிறகு அவள் சொன்னாள்.

“ராத்திரி சாப்பாடு முடிஞ்சு ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி யோசிக்கக் கூடாதுன்னு பொதுவா சொல்லுவாங்க. இருந்தாலும் நான் சொல்றேன். என் மனசுல தோணினது. அது பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க நல்லா வரட்டும்.”

“ம்... பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க நல்லா இருக்கட்டும்னு இப்போ மூளையில தோணுனதுக்குக் காரணம்?”

நாணியம்மா நேராக விஷயத்திற்கு வந்தாள்.

“பத்மநாபனைப் பாருவோட மகள் பங்கஜாக்ஷிக்கும் பரமேஸ்வரன் குட்டியை தடத்தில் கார்த்தியாயினிக்கும் கல்யாணம் பண்ணி வச்சா என்ன?”

சங்கரப் பணிக்கர் கேட்டார்.

“நீ அதை முடிவு பண்ணினா போதுமா?”

“நான் அதை முடிவு பண்ணுவேன்னா சொன்னேன்? சம்பந்தப்பட்டவங்க அதை சிந்திக்கட்டும்.”

யாரும் சிறிது நேரத்திற்கு எதுவும் பேசவில்லை. அதைப்பற்றி சங்கரப் பணிக்கர் யோசித்துக் கொண்டிருந்தார்.

“நமக்கு சம்பந்தமில்லாத விஷயங்களை நினைச்சிக்கிட்டு தேவையில்லாம மத்தவங்க வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சு திட்டும், கெட்டப் பெயரும் வாங்காம இருக்குறது நல்லது. நான் சொல்ல நினைக்கிறது அதுதான்.”

நாணியம்மா கோபத்துடன் சொன்னாள்.

“என்னை எதுக்கு திட்டுறாங்க? நீங்க சொல்றதுதான் வேடிக்கையா இருக்கு. நான் சொல்றதை சொல்லுவேன். அவங்களுக்கு விருப்பமிருந்தா செய்யட்டும். இல்லாட்டி வேண்டாம்.”

“சரி... நடக்கட்டும்.”

மறுநாள் காலையில் நாணியம்மா பாரு அம்மாவின் வீட்டிற்குச் சென்றாள். தான் மனதில் நினைத்திருந்ததை பாரு அம்மாவிடம் அவள் கூறினாள்.