Lekha Books

கேசவன் நாயர் காலையில காபி, மதியானம் சாப்பாடு, சாயங்காலம் சாப்பாடு, ராத்திரி பாலுன்னு சாப்பிட்டு, மடி நிறைய பணத்தையும் வச்சிக்கிட்டுத் திரியிறாரு. அவரோட தொந்தியைப் பார்த்து யாரும் சிரிக்கிறது இல்ல. ரெண்டு பேருமே பிரசவத்துக்கு ஒண்ணுமே தரல. ரெண்டு பேருமே ஆம்பளைங்கதான். ரெண்டு பிள்ளைகளோட தந்தைமார்கள்தான். பாப்பி அஞ்சுரூபா கொடுத்தாள்னா, அது சரியான செயல்தான்...”

அந்தப் பெண்களின் நியாயமான பேச்சைப் பார்த்து அய்யப்பன் நாயரே அசந்து போய்விட்டார். அவர்கள் கூறுவது சரிதான் என்பதை அவரும் ஒப்புக் கொண்டார்.

அந்தத் தைரியத்துடன் நாணியம்மா சொன்னாள்:

“நான் போயி பாப்பிகிட்ட கேட்கப்போறேன். கல்யாண விஷயத்தை அவ ஒப்புக் கொள்கிறாளா இல்லையான்றதை நான் தெரிஞ்சிக்கப் போறேன். அப்போ தெரிஞ்சிக்கலாம் பாப்பியை...”

பாரு அம்மா சொன்னாள்:

“அப்படின்னா நீ போய் கேளு...”

அந்த ஆர்வத்துடனே நாணியம்மா தடத்தில் வீட்டிற்குச் சென்றாள். அப்போது பாப்பி அம்மா வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். நாணியம்மா அருகில் போய் உட்கார்ந்தாள். பிறகு, சொன்னாள்:

“நான் ஒரு விஷயத்தைக் கேட்கலாம்னு வந்தேன், பாப்பி!”

நாணியம்மா ஏதோவொரு முக்கியமான விஷயமாகத்தான் வந்திருக்கிறாள் என்பதை பாப்பி அம்மா புரிந்து கொண்டாள். அவள் சொன்னாள்:

“நாணி அக்கா, வெற்றிலை போடுங்க. நல்ல பாக்கு இருக்கு. இங்கேயிருக்குற பாக்கு மரத்துல இருந்து பறிச்சது.”

நாணியம்மா சொன்னாள்:

“நான் வெற்றிலை போடுறேன். அது கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு வந்த விஷயத்தைச் சொல்லட்டுமா? கேசவன் நாயர் ஒப்புக் கொள்ளாமல் போகலாம்.  இருந்தாலும் சொல்றேன்.”

பாப்பி அம்மா சொன்னாள்:

“என்ன விஷயம்னு சொல்லுங்கக்கா?”

நாணியம்மா சொன்னாள்:

“உன் பக்கத்து வீட்டுக்காரங்களான நாங்க ஒரு விஷயத்தை முடிவு பண்ணியிருக்கோம். பத்மநாபன்- பங்கஜாக்ஷிக்கும் பரமேஸ்வரன் குட்டி - கார்த்தியாயினிக்கும் ஒவ்வொரு துணி வாங்கித் தரணும்.”

நாணியம்மா தான் கூற நினைத்த விஷயத்தைக் கூறி முடித்த திருப்தியில் இருந்தாள்.

பாப்பி அம்மா அப்படியொன்றும் அதிக நேரம் யோசிக்கவில்லை. அவள் சொன்னாள்:

“எனக்கு விருப்பம்தான், அக்கா. அந்தப் பெண்ணையும் பையனையும் எனக்கு நல்லா தெரியும். அந்தப் பொண்ணு என்கூட நல்லா இருந்துக்குவா. பையனும் என்னை ஒதுக்கமாட்டான். ஆனா, பத்மநாபனும் கார்த்தியாயினியோட அப்பாவும் நாராயணனோட அப்பாவும்ல இந்த விஷயத்தைத் தீர்மானிக்க வேண்டியவங்க!”

நாணியம்மாவிற்கு ஒரு நிமிடம் என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை. அடுத்த நிமிடம் அவள் கேட்டாள்:

“ஏன்டி இந்த விஷயத்தைப் பாச்சு பிள்ளையும் கேசவன் நாயரும் தீர்மானிக்கணும்? பத்மநாபன் நீ சொல்றதை மறுத்துப் பேசமாட்டான்.”

பாப்பி அம்மா அதற்குப் பதில் சொன்னாள்:

“கார்த்தியாயினியோட கல்யாண விஷயத்தைத் தீர்மானிக்க வேண்டியது அவளோட அப்பன்தானே அக்கா? இப்போ இங்கே இருக்குறது பத்மநாபனோட பணமா இருந்தாலும், எல்லா விஷயங்களையும் பாக்குறது நாராயணனோட தந்தைதானே?”

நாணியம்மாவிற்கு என்ன பேசுவது என்றே தெரியவில்லை. சிறிது தயங்கிய குரலில் அவள் கேட்டாள்:

“உனக்குச் சம்மதம்தானே?”

பாப்பி அம்மா ஆத்மார்த்தமான குரலில் சொன்னாள்:

“எனக்குச் சம்மதம்தான். பூர்ண சம்மதம். இது என்ன கேள்வி? எங்கிருந்தாவது அவன் ஒரு பொண்ணைக் கொண்டு வந்தால், அவளுக்கு என் மேல இப்படியொரு விருப்பம் இருக்குமா? இந்தப் பொண்ணா இருந்தா, நான் ஏதாவது குறை சொன்னாக்கூட இவ அதைப் பெருசா எடுத்துக்க மாட்டா...”

நாணியம்மா சொன்னாள்:

“அப்படின்னா இந்த விஷயத்தைச் சொல்லி பத்மநாபனுக்கு ஒரு கடிதம் எழுது.”

பாப்பி அம்மா தன்னுடைய செயலற்ற நிலைமையை விளக்கினாள்:

“நான் சொன்னால், அந்த நாராயணனோட அப்பா எழுதுவாரா? எனக்கு எழுதத் தெரியுமா? ஒரு விஷயம் செய்யுங்க. அய்யப்பன் அண்ணன்கிட்ட சொல்லி எழுதச் சொல்லுங்க. நான் சொல்லித்தான் கடிதம் எழுதுறதா சொல்லிடுங்க. பிறகு என்ன வேணும்?”

அய்யப்பன் நாயர் எழுதுவாரா என்பதைப் பற்றி நாணியம்மாவிற்குச் சந்தேகம் இருந்தது. எனினும், அவரை எப்படியும் எழுதச் செய்ய வேண்டும் என்று அவள் தீர்மானித்தாள்.

அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்குள் அங்கு ஒரு சம்பவம் நடைபெற்றது. குட்டியம்மாவின் மகன் வாசுதேவன் காணாமற் போனான். ஆலப்புழையில் நடைபெறும் யாரோ ஒருவரின் வழக்கு விஷயத்திற்காக வக்கீலுக்குக் கொடுக்கும்படி தந்திருந்த பதினைந்து ரூபாய்களையும் காணோம். அவன் அந்தப் பணத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு ஓடிவிட்டான். கருமாடியிலிருந்து ஆலப்புழைக்குச் செல்லும் இரவு நேரப் படகில் அவன் ஏறியதாகப் பின்னால் தகவல் கிடைத்தது.

குட்டி அம்மா எப்போதும் அழுத வண்ணம் இருந்தாள். குட்டன்பிள்ளை சொன்னார்:

“என்ன இருந்தாலும் ஆண்பிள்ளைதானே! எங்கேயாவது போயி பிழைக்கட்டும். நாம எதுக்கு அதுக்காக வருத்தப்படணும்?”

குட்டி அம்மா எல்லா குற்றங்களையும் குட்டன்பிள்ளை மீது சுமத்தினாள்.

நான்கைந்து நாட்கள் கழித்து பத்மநாபனிடமிருந்து ஒரு கடிதம் வந்தது. வாசுதேவன் கோயம்புத்தூரில் பத்மநாபனின் ஹோட்டலுக்கு வந்து சேர்ந்ததாகவும், அவனை அங்கு தங்க வைத்திருப்பதாகவும், யாரிடமும் சொல்லாமல் வீட்டை விட்டு புறப்பட்டதற்காக அவனுக்கு நிறைய அறிவுரைகளை தான் கூறியிருப்பதாகவும் அவன் எழுதியிருந்தான். எது எப்படியிருந்தாலும் வாசுதேவனைத் தற்போதைக்கு பத்மநாபன் விடமாட்டான் என்பது தெரிந்தது.

தடத்தில் வீட்டில் அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் எல்லாரும் கூடியிருந்தார்கள். அங்கு குட்டி அம்மா இருந்தாள். கடிதம் படிப்பதைக் கேட்டாள். குட்டி அம்மாவிற்கு இப்போதுதான் நிம்மதியாக இருந்தது.

பாரு அம்மா சொன்னாள்:

“குட்டி, நீயும் தப்பிச்சிட்டேடி... அவனும் நல்லா வருவான். நீயே பாரேன்!”

நாணியம்மா அதை ஒத்துக் கொண்டாள். அவள் சொன்னாள்:

“ஒரு பையன் போயி நல்லா இருக்குறதுனாலதானே மற்ற பிள்ளைகளும் நல்லா வரணும்னு அவனுக்குப் பின்னாடி போறாங்க?”

பாரு அம்மாவும் அவள் சொன்னதை ஒத்துக் கொண்டாள். பாப்பி அம்மாவிற்கு ஒரு விஷயம் மட்டும் தெளிவாகப் புரிந்தது. இந்த ஊரிலிருந்து ஒரு ஆள் போனால், பத்மநாபன் அந்த ஆளை விடாமல் தன்னுடன் வைத்துக்கொள்வான் என்பதே அது.

இப்படி அந்தப் பெண்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, அந்தப் பக்கத்தில் நாராயணன் உரத்த குரலில் சத்தம் சப்தம் காதில் விழுந்தது.

“அக்கா என்ன அடிக்குது...”

தொடர்ந்து கார்த்தியாயினியும் அழுது கொண்டே தன் தாயை அழைத்தாள்.

“என்னடி அங்கே?”- பாப்பி அம்மா அழைத்துக் கேட்டாள். பாரு அம்மா அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

“கார்த்தியாயினி ஏதாவது நோண்டி விட்டிருப்பா. அவன் அவளை அடிச்சிருப்பான். அதுதான் அழுகை.”

பாப்பி அம்மாவால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவள் சொன்னாள்: