Lekha Books

பாரு அம்மாவைப் பொறுத்தவரையில் அது ஒரு நல்ல விஷயமாக இருந்தது. அவள் தன் கணவரை அழைத்தாள். அய்யப்பன் நாயருக்கும் அந்த விஷயம் மிகவும் பிடித்திருந்தது. அப்படிப்பட்ட ஒரு சம்பவம் நடக்க வேண்டுமென்று அவர் விரும்பினார்.

பாரு அம்மா சொன்னாள்.

“ஆனா, ஒரு விஷயத்தை நான் சொல்ல விரும்புகிறேன். நாணி, இப்போ நீ நல்ல எண்ணத்தோட இதைச் சொல்ல வந்திருக்கே. பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க ஒண்ணோடு ஒண்ணு சேர்ந்து நல்லா இருக்கட்டும்னு நீ நினைக்கிறே. ஆனா, தடத்தில் வீட்டுக்காரங்க இதுக்கு சம்மதிப்பாங்களான்னு எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு.”

அய்யப்பன் நாயருக்கும் அந்த சந்தேகம் இருந்தது. நாணியம்மாவால் அதை நம்பவே முடியவில்லை. அவள் கேட்டாள்.

“பாரு, தடத்தில் வீட்டு பாப்பியையும் அவளோட பிள்ளைகளையும் நமக்குத் தெரியாதா?”

ஒரு புன்சிரிப்புடன் பாரு அம்மா சொன்னாள்.

“அது அப்போ இருந்த நிலைமை நாணி! இப்போ ஓடு போட்ட வீடு, அது இதுன்னு ஆயிட்டாங்களே! அதுவும் அடி பிடின்ல வீட்டு வேலை நடந்திருக்கு! கையில பணத்தை வச்சிக்கிட்டு... மாராம் மடத்துக்காரங்க நினைச்சாக்கூட இவ்வளவு சீக்கிரமா வீட்டு வேலை முடிஞ்சிருக்காது.”

ஒரு நிமிடம் கழித்து பாரு அம்மா தொடர்ந்தாள்.

“ஆனா, எல்லா விஷயத்தையும் சொல்லணும்ல. பாப்பியைப் பொறுத்தவரை, அவள்கிட்ட எந்த மாற்றமும் இல்ல. இப்போ அவ சந்தோஷமா இருக்கா. உடல்நலம் நல்லா இருக்கு. இருந்தாலும், எந்த விஷயத்தையும் அவ மறக்கல. கொஞ்சம்கூட ஆணவம் அவள்கிட்ட இல்ல!”

நாணியம்மா கேட்டாள்.

“பிறகு யாரைக் குறை சொல்ற? பத்மநாபனையா?”

அய்யப்பன் நாயர் அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்தார்.

“அந்தப் பையனைப் பற்றி எதுவும் சொல்லாதே. இந்த அளவுக்கு ஒரு நல்ல பையன் நம்ம ஊர்லயே இல்ல. தனக்கு இந்த அளவுக்கு வசதி வந்திருக்குறதை அவன் காட்டிக்கிறதே இல்ல...”

பாரு அம்மா சொன்னாள்.

“அந்தப் பொண்ணுகூட அப்படித்தான். அவள் புடவையை அணிஞ்சு நடந்தாலும், கொஞ்சம்கூட ஆணவம் கிடையாது. பிறகு, அந்தச் சின்னப் பையன்...”

நாணியம்மா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

“அந்தச் சின்னப்பையன் இருக்கானே! அவன் பட்டினி கிடக்க வேண்டிய நிலைமையில இப்போ இல்ல. இருந்தாலும் அவன் என்ன பேச்சு பேசுறான்!”

பாரு அம்மா கேட்டாள்:

“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. அவன் மற்ற பிள்ளைங்க மாதிரி இல்லைன்னு வேணும்னா சொல்லலாம்.”

அய்யப்பன் நாயர் அப்போது வேறொரு விஷயத்தைச் சொல்ல நினைத்தார். அவர் ஆர்வத்துடன் கேட்டார்:

“இப்போ பாச்சு பிள்ளை தடத்தில் வீட்டுக்கு வர்றாரா?”

நாணியம்மா அதற்குப் பதில் சொன்னாள்:

“அவர் மதிய சாப்பாடு அங்கேதான்.”

அய்யப்பன் நாயர் கேட்டார்:

“அப்போ கேசவன் நாயர்...?”

கேள்வியை அவர் முடிப்பதற்கு முன்பே, பாரு அம்மா சொன்னாள்:

“அவரும் அங்கேதான் இருக்கார். மத்தியானம் பாச்சு பிள்ளை வருவார். கார்த்தியாயினி சோறு பரிமாறுவா. அவர் அங்கேயே உட்கார்ந்து வெற்றிலை, பாக்கு போடுவார். புறப்படுவார். ராத்திரி அங்கே வர்றது இல்ல!”

நாணியம்மா அய்யப்பன் நாயரைப் பார்த்து கேட்டாள்:

“இந்த விஷயத்தை இவ்வளவு தீவிரமா கேக்குறதுக்குக் காரணம் என்ன அய்யப்பன் அண்ணே?”

ஒரு சிரிப்புடன் அய்யப்பன் நாயர் சொன்னார்:

“நான் கோவில் பக்கத்துல இருக்குற துணிக்கடையில இருக்குறப்போ பாச்சு பிள்ளை வந்தார். அவர் கையில ஒரு அஞ்சு ரூபா நோட்டு இருந்துச்சு. ஒரு வேஷ்டியும் துண்டும் வாங்கினாரு. யாரோ அவரைப் பார்த்து கிண்டலுடன் கேட்டாங்க. ரூபா எங்கேயிருந்து கிடைச்சது பாச்சு அண்ணேன்னு. அந்தத் தேய்ஞ்சு போன பல்லை வெளியே காட்டி அவர் சொன்னாரு: ‘என் மகள் தந்தா’ன்னு எந்த மகள்னு அந்த ஆளு அவரைப் பார்த்து கேட்டாரு. ‘தடத்தில் வீட்டுல இருக்குற கார்த்தியாயினி. அவ இல்லாம எனக்கு வேற எந்த குழந்தை இருக்கு? என்று பாச்சு பிள்ளை பதில் சொன்னாரு. இப்போ தடத்தில் வீட்டுக்குப் போறதுண்டான்னு அவர் கேட்டதற்கு சாப்பாடு அங்கேதான்னு அவர் சொன்னாரு. தொடர்ந்து அவர் சொன்னாரு. ‘இந்த வயதான காலத்துல அவங்களைத் தவிர எனக்கு வேறு யாரு இருக்கா?’ன்னு அதைக் கேட்டு எல்லாரும் சிரிச்சிட்டாங்க.”

நாணியம்மா சிறிது கோபம் கலக்கச் சொன்னாள்:

“இதுல சிரிக்கிறதுக்கு என்ன இருக்கு? கார்த்தியாயினி அவர் மகதான். இதுல மாறுபட்ட கருத்தே இல்லை. அவளைத் தவிர அவருக்கு வேற யாருமே இல்ல...”

சிரித்துக் கொண்டு அய்யப்பன் நாயர் சொன்னார்:

“அது சரிதான். பிரசவம் ஆனப்போ கவனிக்கல. குழந்தைக்கு எண்ணெய் வாங்கிக் கொடுக்கல. அப்பன்னு போய் இப்போ நிக்கிறாரு!”

அதற்குப் பதில் பாரு அம்மாவிடமிருந்து வந்தது:

“ம்... என்ன அதுக்கு? கேசவன் நாயர் அந்த வீட்டுல ஆட்சி செய்யலாம்னா, பாச்சு பிள்ளை செய்யக்கூடாதா என்ன?”

நாணியம்மாவும் அதை சரி என்று ஒப்புக் கொண்டாள். அவள் பாரு அம்மா கூறியதை முழுமை செய்தாள்.

“நாராயணனோட அப்பன் அந்த வீட்டுல இருக்கலாம்னா கார்த்தியாயினியோட அப்பன் அங்கே இருக்குறதுல என்ன தப்பு? தடத்தில்காரங்க வாழ்றது இந்த ரெண்டு பேரால நிச்சயமா இல்ல. அந்தப் பையன் பாண்டி நாட்டுக்குப் போயி எச்சில் இலை எடுத்து, க்ளாஸ் கழுவி நெருப்புப் புகையில சம்பாதிச்சது எல்லாம். நிலைமை அப்படி இருக்குறப்போ பாச்சு பிள்ளைக்கு கேசவன் நாயருக்குமிடையே என்ன பெரிய வித்தியாசம் இருக்கு?”

நாணியம்மா கொஞ்சம் மூச்சை நிறுத்தியபோது, ஆவேசத்துடன் பாரு அம்மா சொன்னாள்:

“நாராயணனோட தகப்பனும் கார்த்தியாயினியோட தகப்பனும் அந்த வீட்டுல ஒரே மாதிரிதான். பாப்பி அந்த விஷயத்தை ஒழுங்காதான் செய்திருக்கா!”

அந்த இரண்டு பெண்களும் கறாராகப் பேசியதைப் பார்த்து ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார் அய்யப்பன் நாயர். அவர் தான் தோல்வியடைந்ததை ஒப்புக் கொண்டார்.

“நீங்க சட்டம் படிச்சு வக்கீல்களா ஆகியிருந்தா, யாருமே உங்க முன்னாடி நிற்க முடியாது. அது இருக்கட்டும்... பெண்களே, நீங்க எனக்கு என் முன்னாடி கத்திக்கிட்டு இருக்கீங்க?”

பாரு அம்மா அமைதியாக இருந்தாள். நாணியம்மா அதற்குப் பதில் சொன்னாள்:

“பாவம்... அந்த பாச்சு பிள்ளை. அந்த வீட்டுல வந்து ஒரு நேரம் சாப்பிடுற விஷயம் இந்த ஊர்ல இருக்குற ஆம்பளைங்க யாருக்குமே பிடிக்கல. எங்க வீட்டுக்காரரும் அதையேதான் சொல்றாரு. இப்போ எல்லாரும் பாச்சு பிள்ளையைப் பார்த்து விரிக்கிறாங்க.