Lekha Books

பாரு அம்மாதான் அதற்குப் பதில் சொன்னாள்:

“நாம ஏன் அதையெல்லாம் நினைக்கணும்?”

மற்றொரு பரம ரகசியமான ஒரு விஷயத்தையும் குட்டி அம்மா சொன்னாள். அது குட்டன்பிள்ளை அவனிடம் தெரிந்து சொன்னது. அவள் குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்ட சொன்னாள்:

“அவனுக்கு இந்தப் பணம் எங்கேயிருந்து வருதுன்னு நினைக்கிறீங்க?”

அந்தப் பெண்களுக்கு எதுவும் புரியவில்லை. அவர்கள் வாயைப் பிளந்து வைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள். குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“அப்படின்னா கேட்டுக்கங்க. வாசுவோட அப்பா இன்னைக்குத்தான் அதைச் சொன்னாரு. அவர்கிட்ட நேத்து ஆலம்புழையில யாரோ சொல்லியிருக்காங்க. கோயம்புத்தூர் முழுவதும் கள்ள நோட்டு புழங்குதாம். அவனும் கோயம்புத்தூர்லதானே இருக்கான். அதுதான் விஷயம்...”

அதைக் கேட்டு அந்தப் பெண்கள் பயந்து விட்டார்கள். அந்தப் பயம் சற்று குறைந்தபோது பாரு அம்மா கேட்டாள்:

“வாசு பணம் ஏதாவது கொண்டு வந்தானா?”

குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“நல்ல கேள்வி கேட்டே! என் பிள்ளை நாக்கை வெளியே தள்ளிக்கிட்டுல்ல வந்தான். பச்சைத் தண்ணிகூட குடிக்காம, கையில சல்லிக் காசு இல்லாம...”

பாரு அம்மா கேட்டாள்:

“பிறகு எப்படி இங்கு வந்து சேர்ந்தான்?”

“அந்தக் கதையை அவன் சொல்லி கேக்குறவங்க யாரும் வாய்விட்டு அழுதிடுவாங்க. காசு கொடுக்காமலேயே அவன் புகை வண்டியில ஏறியிருக்கான். வண்டிக்காரங்க ஒரு இடத்துல அவனைப் பிடிச்சு, வெளியே தள்ளிட்டாங்க. பிறகு, மானும் மனிதர்களும் இல்லாத பாதையில ராத்திரி நடந்திருக்கான். அதுக்குப்பிறகு திரும்பவும் வண்டியில ஏறியிருக்கான். அவன் தண்ணி குடிச்சதே இங்கே வந்தபிறகுதான். ‘அம்மா, தண்ணி...’ன்னு சொல்லிக்கிட்டுத்தான் அவன் வீட்டுக்குள்ளேயே நுழைஞ்சான்.”

ஒரு நீண்ட பெருமூச்சுடன் குட்டி அம்மா அந்தக் கதையைக் கூறி முடித்தாள்.

“என் பிள்ளை எனக்குத் திரும்பக் கிடைச்சிட்டான், அது போதும்!”

பாரு அம்மா கேட்டாள்:

“வாசு புறப்படுறப்போ, பத்மநாபன்கிட்ட சொல்லலியா?”

“சொல்லவா? சொன்னா, அவன் விடுவானா? ஒரு பைசாகூட அவன் தரல. துரோகி! எது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். பக்கத்து வீட்டுப் பையன்னுகூட அவன் நினைக்கல!”

அந்தப் பெண்கள் நடந்த சம்பவங்களை நினைத்து அமைதியாக இருந்தாங்க.

எது எப்படியோ தடத்தில் வீட்டைச் சுற்றிலும் பயங்கரமான ஒரு சூறாவளிக்காற்று அடித்துக் கொண்டிருந்தது. வாசுதேவன் திரும்பி வந்த விஷயத்தைப் பாப்பி அம்மாவும் தெரிந்து கொண்டாள். ஆனால், அவன் அங்கு சொல்லவில்லை. பாப்பி அம்மா அவனை அழைத்தாள். ஆனால், அவன் அதைக் காதில் போட்டுக் கொள்ளவில்லை.

மூன்று நான்கு நாட்களுக்கு அந்தப் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் யாரும் தடத்தில் வீட்டுப் பக்கமே செல்லவில்லை. என்ன காரணமாக இருக்கும் என்று பாப்பி அம்மாவிற்கும் புரியவில்லை. ஏதோ விஷயம் இருக்கிறது என்பது மட்டும் அவளுக்குத் தெரிந்தது. நிலைமை இப்படி இருக்கும்பொழுது ஒருநாள் கோயம்புத்தூரிலிருந்து ஒரு கடிதம் வந்தது. அதை பத்மநாபன் எழுதியிருந்தான். கார்த்தியாயினிடம் சொல்லி அந்தக் கடிதத்தைப் படிக்கச் சொல்லி கேட்ட பாப்பி அம்மா குட்டி அம்மாவையும் நாணியம்மாவையும் அங்கு வரும்படி அழைத்தாள். அந்தப் பெண்கள் முகத்தை ஒரு மாதிரி வைத்துக் கொண்டு வந்தார்கள்.

பாப்பி அம்மா சொன்னாள்:

“கார்த்தியாயினி. அந்தக் கடிதத்தைப் படி!

கார்த்தியாயினி கடிதத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தாள்:

“அன்புள்ள அம்மாவுக்கு, வாசுதேவன் அங்கு வந்திருப்பான் என்று நினைக்கிறேன். அவன் இங்கு வந்திருந்த விஷயத்தை நான் ஏற்கெனவே எழுதியிருந்தேன் அல்லவா? நம்முடைய குட்டி பெரியம்மாவின் மகனாக இருந்ததால் எனக்கு அவன் வந்தது மகிவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இங்கு பணம் வாங்கும் மேஜைக்கு அருகில் எனக்கு உதவியாக இருக்கும் வண்ணம் அவனை உட்கார வைத்தேன். வேறு எந்த வேலையையும் அவனுக்கு நான் தரவில்லை. பரமேஸ்வரன் குட்டி இங்கு வந்து சிறிது நாட்கள் ஆகிவிட்டன அல்லவா! அவனுக்கு இந்த இடம் நன்கு பழக்கமாகி விட்டதால் வேலையாட்களை மேற்பார்வை பார்ப்பதும் பொருட்களை வாங்கி வந்தவுடன் என் தம்பி வந்திருக்கிறான் என்றுதான் இங்குள்ள தமிழர்களிடம் நான் கூறினேன். பரமேஸ்வரன் குட்டியை ‘பெரிய தம்பி’ என்றும் வாசுதேவனை ‘சின்னத்தம்பி’ என்றும் அவர்கள் அழைத்தார்கள். அங்குள்ள பெரியம்மாவின் கஞ்சியின் ருசி என் நாக்கில் இப்போதும் இருக்கிறது. அவர்கள் வந்தபோது என்னுடைய சொந்தக்காரர்கள் என்னுடன் இருக்கிறார்கள் என்ற எண்ணம்தான் எனக்கு உண்டானது. அதற்காக மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். வாசுதேவனும் பரமேஸ்வரன் குட்டியும் என்னுடைய அறையில்தான் படுத்துறங்கினார்கள். என்னுடன்தான் அவர்கள் சாப்பிடுவார்கள்.”

“வாசுதேவா, டேய் அங்கேயே நில்லுடா!”

குட்டி அம்மா உரத்த குரலில் கத்தினாள். அவன் வீட்டை விட்டு தெற்குத் திசை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தான்.

பாரு அம்மா சொன்னாள்:

“அமைதியா இரு, குட்டி. இப்படி உன்னையே நீ மறந்திடுறதா?”

செயலற்ற நிலையில் குட்டி அம்மா சொன்னாள்:

“நான் எதையும் கேட்க விரும்பல.”

தொடர்ந்து கடிதத்தைப் படிக்கும்படி நாணியம்மா கார்த்தியாயினிடம் சொன்னாள். அவள் படிப்பதைத் தொடர்ந்தாள்.

“கடந்த எட்டாம் தேதி மாலை நேரத்தில் பணம் வாங்கக் கூடிய மேஜைக்கு அருகில் வாசுதேவளை உட்காரவைத்து விட்டு நான் ஒரு முக்கிய வேலையாக வெளியே போய் விட்டேன். நான் திரும்பி வந்தபோது வாசுதேவன் அங்கு இல்லை. மேஜை பூட்டப்பட்டிருந்தது. சாவியும் இல்லை. வாசுதேவன் எங்கே என்று வேலையாட்களிடம் கேட்டபோது வெளியே போயிருப்பதாக அவர்கள் சொன்னார்கள். நான் காத்திருந்தேன். இப்போது வந்துவிடுவான் என்று நினைத்தேன். அதற்குப் பிறகு அவன் வரவேயில்லை. அவனைத் தேடுவதற்காக ஆட்களை அனுப்பினேன். நான் இதற்கு முன்பு அந்த அளவிற்கு வருத்தப்பட்டதில்லை. குட்டி பெரியம்மாவிடம் என்ன கூறுவேன் என்பதைத்தான் நான் நினைத்தேன். என்னுடன் இருந்த தன் மகன் எங்கு போனான் என்று கேட்டால் நான் என்ன பதில் சொல்வேன்? மேஜையைக் கருவியால் திறந்து பார்த்தபோது அதற்குள் இருந்த நூறு ரூபாய்களையும் சில்லறைகளையும் காணவில்லை. எனக்குப் பணம் போனதைப் பற்றி கவலையில்லை. நான் வேலை செய்த காசுதானே! யாருக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை. என் குட்டி பெரியம்மாவின் மகன்தானே அதை எடுத்தது? எனினும், அவன் நல்ல குணத்துடன்தான் இங்கு இருந்தான். எல்லாருக்கும் அவனை மிகவும் பிடித்திருந்தது. இப்போதும் அவனைப் பற்றி எங்களுக்குப் பெரிய மனக்கவலை இருக்கவே செய்கிறது. அதனால் இந்தக் கடிதம் கிடைத்தவுடன் வாசுதேவன் அங்கு இருக்கிறானா, இல்லையா என்பதைப்பற்றி தந்தி அடிக்க வேண்டும்.