Lekha Books

எனினும் குழந்தைக்கு ஜாதகம் எழுத ஏற்பாடு பண்ணினார் கேசவன் நாயர். அதற்கு அவர் கேசவக் கணியாருக்கு மூன்று ரூபாய் கூலியாகக் கொடுத்தார். ஜோதிடர் ஜாதகத்தைப் படித்து விளக்கினார். அந்த ஜாதகத்திலேயே குறிப்பிட்டுக் கூறும்படியான விஷயம் குழந்தையின் பிறப்பின் மூலம் தந்தைக்குக் கிடைக்கப் போகும் மதிப்புத்தான் என்று தெளிவான குரலில் சொன்னார் ஜோதிடர்.

திருப்தி உண்டான குரலில் கேசவன் நாயர் கேட்டார்.

“எப்படிப்பட்ட மதிப்பு, ஜோதிடரே?”

“எல்லாவிதத்திலும்...”

தொடர்ந்து ஜோதிடர் ஒரு சுலோகத்தைப் பாடினார். “பணம், மதிப்பு எல்லாம் உண்டாகும்” என்றார்.

அந்த ஜாதகத்தைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு கேசவன் நாயர் நடந்து திரிந்தார். நான்கு பேர் கூடியிருக்கும் இடம் வந்துவிட்டால் அவர் அவர்களைத் தேடிச் செல்வார். அவர்களைப் பார்த்து ஒரே ஒரு வாக்கியத்தை மட்டும் அவர் கூறுவார். “எனக்கு நல்ல காலம் வரப்போகுது” ஆனால், பல நேரங்களில் அந்த வாக்கியத்தைக் கூறுவதற்கான சூழ்நிலை அவருக்கு இல்லாமற் போய்விடும். அவர்களிடம் போய் தான் அப்படிக் கூறுவது சரியாக இருக்குமா என்று அவர் நினைப்பார். எனினும், ஒன்றிரண்டு தடவைகள் அவர் கூறத்தான் செய்தார்.

கோயில் குளத்தில் இருக்கும்போது அவர் அந்த வாக்கியத்தைச் சொன்னார். தச்சேள கோவிந்தன் நாயர் கேட்டார்.

“எப்படிடா உனக்கு நல்ல காலம் வரும்?”

கேசவன் நாயர் அதற்கு பதில் சொன்னார்.

“நல்ல நேரம் வரும்னு இருக்கு.”

“எப்படி?”

அந்த விஷயத்தைக் கேசவன் நாயர் விளக்கினார்.

“எனக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்திருக்கு. நல்ல ஜாதகம்.”

“ஓ! அதை சொல்றியா?”

எல்லாரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள். அப்போது கேசவன் நாயருக்கு சிறிது வெட்கமாக இருந்தது. எனினும், அதை அவர் வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவர் சொன்னார். “இல்ல... கேசவக்கணியார் எனக்கு நல்ல காலம் வரப்போகுதுன்றதை உறுதியா சொன்னாரு.”

கோவிந்தன் நாயர் சொன்னார்:

“குழந்தையோட பிறப்பால், அந்தக் குழந்தையோட தகப்பனுக்கும் தாய்க்கும் நல்லது நடக்கும்னு.”

அங்கிருந்தவர்களில் ஒரு தைரியசாலி அப்போது சொன்னான்:

“அந்தக் குழந்தை இந்த ஆளுக்குப் பொறந்திருந்தாதானே இவருக்கு அதுனால நல்லது நடக்கும்?”

அதைக் கேட்டு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார் கேசவன் நாயர். அப்படி அந்த மனிதர் கூறியிருக்கக்கூடாது என்று கோவிந்தன் நாயரும் நினைத்தார். அந்த வார்த்தைகளை சொன்ன மனிதனைப் பார்த்து கோவிந்தன் நாயர் திட்டினார்.

“என்ன வார்த்தைகளை சொல்றே நீ? நீ சொன்னது தப்பு.”

அவன் தான் சொன்னதை நியாயப்படுத்திச் சொன்னான்.

“நேத்து குட்டி அக்காதான் சொன்னாங்க. அந்தக் குழந்தை கேசவன் நாயர் மாதிரி இல்லைன்னு. அதைத்தான் நான் சொன்னேன்.”

அதைக் கேட்டு கேசவன் நாயர் சொன்னார்.

“அந்தப் பெண் என் விரோதி.”

எனினும் கேசவன் நாயர் நேராக பாப்பி அம்மாவைத் தேடி சென்றார். அந்த ஜாதகம் தனக்குப் பயனில்லாத ஒன்றாகிவிடுமோ என்ற சந்தேகம் அவருக்கு.

தடத்தில் வீட்டிற்குள் நுழைந்த உடனே அவர் கேட்டார்.

“இந்தக் குழந்தை என்னோடதுதானே?”

அதைக்கேட்டு பாப்பி அம்மா பதைபதைத்து விட்டாள். அவள் கேட்டாள்.

“என்ன கேள்வி இது?”

அவர் சொன்னார்.

“இந்தக் குழந்தை என்னை மாதிரி இல்ல.”

பாப்பி அம்மா அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டாள்.

“உன்னோட இந்தக் குழந்தைக்கும் தகப்பன் இல்லாம இருக்கும்.”

அப்படியென்றால் அந்தக் குழந்தைக்கும் ஒரு ஆளை ‘அப்பா’ என்று அழைக்க முடியாத நிலை உண்டாகியிருக்கிறது. எப்படி கேசவன் நாயருக்குப் புரிய வைப்பது என்பது தெரியாமல் தவித்தாள் பாப்பி அம்மா.

கேசவன் நாயருக்குத் தெளிவாகத் தெரிய வேண்டியது ஒன்றே ஒன்றுதான். அந்தக் குழந்தை தனக்குப் பிறந்தது என்ற விஷயம் உறுதியாகத் தெரிந்துவிட்டால் போதும் அவருக்கு. அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்.

“எல்லாரும் என்னைப் பார்த்து கேக்குறாங்க, குழந்தை எனக்குப் பிறந்ததுதானான்னு. எனக்குப் பிறந்ததுதான்னு நான் சொன்னேன். குழந்தை என்னைப் போலத்தான் இருக்குன்னு நான் சொன்னேன். நான் சொன்னது உண்மைதானான்னு உன்னைப் பார்த்து நான் கேக்குறேன்.”

பாப்பி அம்மா தன் உண்மை நிலையைச் சொன்னாள்:

“என் பத்மநாபனோட அப்பா இன்னைக்கு உயிரோட இருந்திருந்தா, என் கார்த்தியாயினிக்கும் என் சின்ன மகனுக்கும் அவர்தானே அப்பாவா இருப்பாரு.”

அதற்கு மேல் அவள் கூறுவதற்கு எதுவுமில்லை. அதைச் சொல்லி முடித்தபோது நம்பினால் நம்புங்கள் என்று நினைத்து அவள் முடித்ததைப்போல் இருந்தது.

கேசவன் நாயர் சொன்னார்.

“இல்ல... நான் நம்பிக்கை இல்லைன்னு சொல்லல... உண்மைதானான்னு கேட்டேன்.”

ஒரு நிமிடம் கழித்து அவர் தொடர்ந்தார்.

“நம் மகனோட ஜாதகம் பிரமாதமா இருக்கு. எனக்கு அவன் ஜாதகம் மூலம் நல்லது நடக்கப் போகுது.”

மேலும் அவர் சொன்னார்:

“அதுனாலதான் நான் கேட்டேன். என் குழந்தையா இது இருந்தாத்தானே எனக்கு நல்லது நடக்கும். வேற யாரோட குழந்தையா இது இருந்தாலும், அதுனால நல்லது அவங்களுக்குத்தானே நடக்கும். அதனாலதான் நான் கேட்டேன்.”

பாப்பி அம்மா மீண்டும் தன் நேர்மையை விளக்கினாள்.

“நான் சொன்னது உண்மை. இது வேற யாரோட குழந்தையும் இல்ல.”

6

எட்டு, ஒன்பது வருடங்கள் கடந்தன. பத்மநாபன் வந்திருக்கிறான். அகலக் கரை போட்ட வேட்டியும், சட்டையும் அணிந்து நெற்றி நிறைய விபூதி பூசி, விரல்களில் மோதிரங்கள் அணிந்து, கம்மலைப் போன்ற கடுக்கண்களைக் காதுகளில் அணிந்து கழுத்தில் செயினும் அணிந்து அவன் வந்திருக்கிறான். சொல்லப் போனால் அவன் ஆளே முழுமையாக மாறி விட்டிருந்தான். பழைய பத்மநாபன் என்று யாரும் கூற மாட்டார்கள். பேச்சில் ஒரு தமிழன் சாயல் இருக்கும்.

ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னால் ஒருமுறை அவன் வந்திருந்தான். அப்போதிருந்ததை விட இப்போது அவன் எந்த அளவுக்கு மாறியிருக்கிறான். ஆனால், குணத்தில் பெரிய மாற்றம் எதுவுமில்லை. பக்கத்து வீடுகள் எல்லாவற்றுக்கும் பத்மநாபன் சென்றான். அவன் யாரையும் மறக்கவில்லை. முன்பு அவர்கள் வீட்டில் நீர் குடித்து தான் வளர்ந்த நினைவு அவனிடம் இப்போதும் இருக்கிறது.

நாணியம்மாவிற்கும் காளியம்மாவிற்கும் குட்டி அம்மாவிற்கும் புதிதாகப் பேசுவதற்கு விஷயம் கிடைத்தது.

குட்டி அம்மாவிற்கு மட்டும் என்ன காரணத்தாலோ மனதில் மகிழ்ச்சி உண்டாகவில்லை. பத்மநாபன் அவளுடைய வீட்டிற்குச் சென்று ஐந்து ரூபாய் கொடுத்தான். இருந்தாலும் அவளுக்கு அவனுடைய செயல்மீது ஒரு கருத்து வேறுபாடு உண்டானது. அவள் கேட்டாள்.