Lekha Books

இல்லாவிட்டால் உடல் உலகை விட்டு நீங்கியிருந்தாலும், ஆத்மாவால் எல்லாவற்றையும் பார்க்கவும் புரிந்து கொள்ளவும் முடியுமென்றால், கிட்டு நாயர் பாப்பி அம்மாவிற்கு மன்னிப்பு தந்தாலும் தரலாம்.

கண்களிலிருந்து கண்ணீர் தாரை தாரையாக வழிந்து கொண்டிருந்தது. எது எப்படியோ அந்த வருடத்தில் ஓணம் முடிந்தது. பத்மநாபன் போவதற்கான நாள் வந்தது. அவனுக்கு அல்வா சாப்பிட வேண்டும் என்ற ஆசை இருந்தது. கேசவன் நாயர் அல்வா தயாரித்துத் தந்தார். இப்போது அவர் அவனை ‘மகனே’ என்றுதான் அழைக்கிறார். அவனுக்கு ஒரு புதிய வேஷ்டியும், சட்டையும் அவர் வாங்கிக் கொடுத்தார்.

சிறிது நேரம் அவனுடைய தாயும் சிற்றப்பாவும் அவனுடன் நடந்தார்கள். தாய் இதயம் முழுக்க பிரார்த்தனைகளுடன், கண்கள் முழுக்கக் கண்ணீருடன் திரும்பினாள். கேசவன் நாயர் படகுத்துறை வரை சென்றார், அவன் படகில் ஏறியபோது அவர் சொன்னார்.

“போனவுடன் கடிதம் எழுதணும். தெரியுதா?”

பத்மநாபன் ‘சரி’ என்று மெதுவான குரலில் சொன்னான். கேசவன் நாயர் சொன்னார்.

“அம்மா பிரசவம் ஆனவுடன், தெரியப்படுத்துறேன்.”

அதற்கு அவன் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.

2

ஒரு பொறுப்பு தன்னை விட்டு நீங்கியதைப் போல நிம்மதியான நிலையில் இருந்தார் கேசவன் நாயர். எதுவும் சொல்லாமல், மனம் வருத்தப்படாமல் பத்மநாபன் போய்விட்டான். தாய்க்கும் மகனுக்குமிடையே சிறிதுகூட இடைவெளி உண்டாகவில்லை. கேசவன் நாயர் நிம்மதியடைந்த குரலில் சொன்னார்:

“ம்... ஒரு சுமை இறங்கியது.”

பாப்பி அம்மா கேட்டாள்:

“என்ன சொன்னீங்க?”

“இனிமேல் நான் என் விருப்பப்படி நடக்கலாம்.”

“நீங்க சொல்றதன் அர்த்தம் என்ன?”

கேசவன் நாயர் விளக்கிச் சொன்னார்:

“நான் முன்னாடி பகல் நேரத்துல இங்கே இருந்தேனா? இல்ல. ஆனா, அவன் இங்கே வந்தப்போ அவனுக்கு எதுவும் தோணிடக் கூடாதுன்னு நினைச்சு நான் இங்கேயே இருந்துட்டேன். ஓணத்துக்கும் இங்கே இருந்துட்டேன்.”

சிறிது நேரம் கழித்து கேசவன் நாயர் கேட்டார்.

“நான் உன் நாயரா இந்த வீட்டுல இருக்கப் போறேன்னு நினைச்சியா?”

அதைக்கேட்டு பாப்பி அம்மா அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள். அந்தப் பதைபதைப்பில் அவளிடமிருந்து இப்படியொரு வார்த்தை திடீரென்று புறப்பட்டு வந்தது.

“அப்படின்னா நீங்களும் என்னை ஏமாத்திட்டீங்களா?”

கேசவன் நாயர் சிறிதுகூட தயக்கமே இல்லாமல் சொன்னார்:

“நான் உன்னை ஏமாத்தலையே!”

“பிறகு ஏன் அப்படிச் சொன்னீங்க?”

“நான் உன் நாயரா வீட்டோட இருக்கேன்னு எப்பவாவது சொல்லியிருக்கேனா?”

அதைக்கேட்டு பாப்பி அம்மா ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டாள். அவள் சொன்னாள்:

“சொல்லலியா? அன்னைக்கு என்கூட படுத்தப்போ எனக்குப் பெண்டாட்டியோ, பிள்ளைகளோ யாரும் இல்லைன்னு நீங்க சொல்லலியா? ஏதாவது தப்பு நடந்திடுச்சுன்னா என்ன செய்யிறதுன்னு நான் கேட்டதுக்கு, அதுக்கு நான் பொறுப்புன்னு நீங்க என் கை மேல அடிச்சு சத்தியம் பண்ணலியா?”

அதெல்லாம் உண்மைதான். அதைக் கேசவன் நாயரும் ஒத்துக்கொள்ளவே செய்தார். அவர் சொன்னார்:

“யாரும் உன்கிட்டே வந்து கேள்வி கேட்டு சண்டை போட வரப்போறது இல்ல. உன் வயித்துல இருக்குற குழந்தைக்குத் தகப்பன் நான்தான்னு எங்க வேணும்னாலும் நீ சொல்லிக்கலாம். நான் அடிக்கொருதரம் வர்றேன். கையில கிடைக்கிறதைத் தர்றேன்.”

தான் சொன்னது எதுவும் பாப்பி அம்மாவுக்குப் புரியவில்லை என்பதை கேசவன் நாயரும் உணர்ந்து கொண்டார். இதற்கு மேல் என்ன வேண்டும்? தான் சொன்னதையே அவர் மீண்டுமொருமுறை சொன்னார். பிறகு அவர் விளக்கமாகச் சொன்னார்:

“பத்மநாபன் இங்கே வர்றதுக்கு முன்னாடி எப்படி இருந்தேனோ, அதே மாதிரி நான் இனிமேலும் இருப்பேன். அப்படி இல்லாம அவன் இங்கே வந்தப்போ இருந்த மாதிரி இங்கேயே கிடந்த மாதிரி இருக்கமாட்டேன்.”

கேசவன் நாயர் பாப்பி அம்மாவுடன் தனக்கிருக்கும் உறவைப் பற்றி சிந்தித்துப் பார்க்கும் நிலையில் இருந்தார். அவருடைய அந்த யோசிப்பை பாப்பி அம்மாவால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. சிறிது நாட்கள் அவர் அந்த வீட்டிலேயே இருந்தவுடன், அவர் அதே மாதிரி எப்போதும் இருப்பார் என்று பாப்பி அம்மா நினைத்திருக்கலாம்.

“அய்யோ, மகா பாவி.. என்ன நீங்க ஏமாத்திட்டீங்களா?”

“இல்ல.. உன்னை நான் ஏமாத்தல.”

கேசவன் நாயருக்கு குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி வேலை எதுவும் இல்லை. அவருக்கென்று சொத்து எதுவும் கிடையாது. அவருடைய சகோதரியை அந்த ஊரில் கொஞ்சம் வசதியான பணக்காரன் ஒருவன் திருமணம் செய்திருக்கிறார். அவரின் பெயர் மாராம் மடத்தில் கோவிந்தப்பிள்ளை. கேசவன் நாயருக்குத் தொழில் என்று கூறுவதாக இருந்தால் சில தரகு வேலைகளையும் சில சில்லறை வியாபாரங்களையும்தான் கூற வேண்டும். பாப்பி அம்மாவின் கணவராக இருப்பது என்பது தன்னுடைய தகுதிக்கு ஏற்றதல்ல என்று நினைத்தார் அவர்.

“மாராம் மடத்துல இருக்குறது என் சகோதரி. அதாவது, என் சொந்த சகோதரி. அவளோட மானத்தை நான் காப்பாற்ற வேண்டாமா? மாராம் மடத்துல இருக்குற பிள்ளைங்க உன்னை அத்தைன்னு அழைக்கணும்னு நீ சொல்றியா?”

பாப்பி அம்மாவிற்கு அப்படிப்பட்ட ஆசை எதுவும் இல்லை. கேசவன் நாயருக்கு வேறு சில காரணங்களும் இருந்தன.

“உன் நாயரா இருக்குறது என் தொழிலுக்குச் சரிபட்டு வராது. யாராவது என்னைத் தேடி வர்றாங்கன்னு வச்சுக்கோ, அவங்க எங்கே வருவாங்க? என்னைத் தேடி அவங்க வர்றதா இருந்தா, எனக்கு மதிப்பே குறைஞ்சு போயிடும். அதுக்காக நான் உன்னை விட்டுட மாட்டேன்.”

பாப்பி அம்மா தனக்குத்தானே கூறிக்கொள்வது மாதிரி மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: “நீங்க என்ன சொன்னாலும், என்னை நீங்க ஏமாத்திட்டீங்கன்றது உண்மை. என்னைப் பற்றி உங்களுக்கு என்ன கவலை?”

கேசவன் நாயர் அங்கிருந்து கிளம்பினார். அவர் நிரந்தரமாக அங்கிருந்து செல்வதைப் போல் பாப்பி அம்மாவுக்குத் தோன்றியது. அவள் அழுது விட்டாள்.

காளிம்மாவும், நாணியம்மாவும், குட்டி அம்மாவும் அங்கு வந்தார்கள்.

காளியம்மா பாப்பி அம்மாவைக் குறை சொன்னாள்.

“நீ ஏன்டி அந்த ஆள்கிட்டே சண்டை போட்டு அனுப்பினே?”

கண்ணீருடன் பாப்பி அம்மா சொன்னாள்:

“நான் ஒரு வார்த்தைகூட கடுமையா பேசல. என்னை அவர் ஏமாத்திட்டாரு.”

குட்டி அம்மாவும் பாப்பி அம்மாவைக் குறை சொன்னாள்.

“நீ இத்தனைக்குப் பிறகும் ஏதாவது படிச்சிருக்கியா? இல்ல... இது எத்தனையாவது ஏமாத்தல்டி?”

கூறுவதாக இருந்தால் பாப்பி அம்மா கூறுவதற்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருந்தன. அப்படி சொல்வதாக இருந்தால், அது அவளின் தனிப்பட்ட விஷயங்களாக இருக்கும். இரண்டு துரோகங்களின் கதை.