Lekha Books

"அதுனால...?"

"நம்ம ஊர்ல அமைச்சராக வரணும்னா சிறைக்குப் போவதுதான் நல்லது."

"அதற்காக நீ சிறைக்குப் போகப் போறியா என்ன?"

"அம்மா, பணத்தை எடுத்துத் தாங்க."

"எதற்குப் பணம்?"

"எனக்கு வேணும். பணம் முழுவதும் எனக்குச் சொந்தமானதுன்னு நீங்கதானே சொன்னீங்க?"

சிம்னி விளக்குடன் சிருதா வடக்குப் பக்கம் இருந்த அறைக்குள் சென்றாள். அவளைப் பின் தொடர்ந்து ஸ்டாலின் சென்றான். மூலையில் ஒரு மரத்தாலான பெட்டி இருந்தது. நூற்றைம்பது பறைநெல் வரை அதில் வைத்துப் பாதுகாக்கலாம். அறுவடை செய்த நெல்லை அதில்தான் பதரை நீக்கிக் காய வைத்து பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பாள். அதை அட்சய பாத்திரம் என்றே சொல்லலாம்.

அதிலிருந்து நெல் இல்லாமலே போகாது. ஒரு எலி அதிலிருந்து நெல்லை எடுக்காது. அடுத்த அறுவடையின் போது அதிலிருந்து சிருதா நெல்லை எடுத்து மாற்றுவாள்.

அதில் ஒரு பெட்டி இருக்கும்.

ஸ்டாலினுக்கு அது தெரியும். அதில்தான் சிருதா பணத்தைப் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்தாள். தினமும் அதில் ஏதாவதொரு தொகையை அவள் வைப்பாள்.

அவனுடைய அன்னை ஒரு ரூபாயையாவது வைக்காத நாள் இருக்கிறதா?

யாருக்குத் தெரியும்?

அந்தப் பெட்டியின் மேற்பலகையை அவள் எடுத்தாள். பாதிவரை அதில் நெல் இருந்தது.

ஸ்டாலின் கேட்டான்:

"அம்மா, நெல் தீர்ந்திடுச்சே!"

"இல்லை. தீரவில்லை. ஒரு ஆள்தானே சாப்பிடுறேன்."

"நீங்க மட்டும்... அம்மா, நீங்க சரியா சாப்பிடுறதே இல்ல.

ஸ்டாலின் கண்களைச் சுருக்கினான்.

"இனிமேலும் சரியா சாப்பிட மாட்டேன்."

"அது ஏன்?"

அதற்கு பதில் எதுவும் வரவில்லை. வேண்டாம் என்று அவள் அமைதியாக இருந்திருக்கலாம். சாப்பிடுவது என்பது உயிரோடு இருக்க வேண்டும் என்பதற்குத்தானே? எதற்காக உயிருடன் இருக்க வேண்டும் என்று அவள் நினைத்திருக்க வேண்டும். அதைத் கூற வேண்டாம் என்று நினைத்திருக்கலாம்.

மிகவும் நெருங்கியவர்கள் மரணத்தைத் தழுவும் போது அவர்களுடன் சேர்ந்து இறந்துவிட வேண்டும் என்று தோன்றும். ஆனால் இறப்பதில்லை. நீர் குடிக்காதவர்கள் நீர் குடிக்க ஆரம்பிப்பார்கள். சாப்பிடுவார்கள். விளையாடுவார்கள். பிறகு... நல்ல வேட்டி வாங்குவார்கள். திருவிழாவைப் பார்க்கப் போவார்கள்.

அது ஒரு கதையைப் போன்றது. ஸ்டாலின் அதைக் கேட்க மாட்டான் என்று நினைத்துக் கொண்டே சிருதா பெட்டியைத் திறந்தாள். பெட்டி நிறைய பணம் இருந்தது. நூறு ரூபாய் நோட்டுகள் இருந்தன. பத்து ரூபாய் நோட்டுகள் இருந்தன. ஐந்து ரூபாய் நோட்டுகள் இருந்தன. அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன.

"உனக்கு எவ்வளவு ரூபாய் வேணும்?"

ஸ்டாலின் சொன்னான்:

‘‘அம்மா, நீங்க ஒரு பணக்காரியா?’’

‘‘உனக்காகத்தான்...’’

‘‘இனிமேல் உங்களுக்கு பணக்காரர்களுக்கே இருக்குற வர்க்க குணம் வரும்.’’

‘‘உனக்காக...’’

‘‘அம்மா, நீங்க சமூக துரோகியா மாறுவீங்க.’’

‘‘உனக்காக...’’

ஸ்டாலின் சொன்னான்:

‘‘நான் எனக்குத் தேவையானதை எடுத்துக் கொள்ளட்டுமா?’’

‘‘எடுத்துக்கோ.’’

‘‘அம்மா, எனக்கு பணத்தின்மீது எந்தவித விருப்பமும் இல்லை. நான் சும்மா இதை வாரி எடுத்துக்கொண்டு போய் அங்கே செலவழிப்பேன்.’’

‘‘எடுத்துக் கொண்டு போ. செலவு செய்... நான் வேலை செய்து உண்டாக்கிய பணம். யாரிடமும் கணக்கு கூற வேண்டியதில்லை. உன்னிடம் மட்டுமே...’’

‘‘என்னிடமா? எதுக்கு?’’

‘‘உன் வகையில....’’

பதில் கூற தடுமாறுவதைப்போல ஸ்டாலின் சொன்னான்:

‘‘எனக்கு முன்னூறு ரூபாய் வேணும்.’’

‘‘எடுத்துக்கோ!’’

பெட்டி திறந்திருந்தது. ஸ்டாலின் தன் அன்னையின் முகத்தை பார்த்தான். அங்கு எந்தவித உணர்ச்சி வேறுபாடுகளும் இல்லை. எடுத்தாலும் எடுக்கவில்லையென்றாலும் எதுவும் இல்லை. சிருதா அந்த பணத்தின்மீது பாசம் வைக்கவில்லை.

பணத்தின்மீது பாசம் வைக்காதவர்களுக்கு பணக்காரர்களின் வர்க்க குணம் இருக்குமா?

அது விவாதம் செய்யப்பட வேண்டிய ஒரு விஷயம். உளவியல் விஞ்ஞானம் சம்பந்தப்பட்ட விவாதமாக குழு கூடும்போது இந்த விஷயத்தை எடுக்கலாம்.

பணம் இருந்தால் பணத்தின்மீது பாசம் வைப்பார்கள். பணத்தின்மீது பாசம் வைக்காதவர்கள் இருக்கிறார்களா?

திடீரென்று இந்தக் கேள்வி சம்பந்தமே இல்லாத ஒன்று என்று ஸ்டாலினுக்குத் தோன்றியது. அந்த விஷயமே சம்பந்தமில்லாதது. அதில் உளவியல் விஞ்ஞானமும் இல்லை. ஒரு சுக்கும் இல்லை. சுண்ணாம்பும் இல்லை.

இல்லாவிட்டால் இப்படிப்பட்ட விஷயங்களை எதற்காக விவாதம் செய்கிறார்கள்? சமூக விரோதிகளை, பதுக்கல் பேர்வழிகளை, கொள்ளை லாபம் அடிப்பவர்களை, பண வெறியர்களைக் கண்டுபிடிப்பதற்குக் கண்ணாடி வேண்டுமா?

உளவியல் விஞ்ஞானம் சம்பந்தப்பட்ட விவாதம் அந்த அளவிற்கு விளக்கமாக நடக்க வேண்டுமா?

அம்மா சமூக விரோதியாக ஆவாளோ?

அம்மா எதுவும் பேசாமல் இருக்கிறாள். பெட்டியைத் திறந்து வைத்திருக்கிறாள். மகன் அருகில் இருக்கிறான்.

பணத்தை ஈ மொய்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. பெட்டிக்குள்ளும் ஈக்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. பெட்டியைத் திறந்ததும் வெளியே வந்த ஈக்கள் வட்டமிட்டுப் பறந்தன.

தாய் பணத்தை எடுத்துத் தர வேண்டுமென்பது அவனுடைய விருப்பம். மகன் அதை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டுமென்பது தாயின் விருப்பம். மகன் வெற்றி பெற்றுவிட்டான்.

ஸ்டாலின் இருளுக்குள் நுழைந்தான்.

‘நீ போறியா’ என்று கேட்க முடியாது. பல வருடங்களுக்கு முன்னால் நங்ஙேலி என்ற ஒரு வயதான பெண் அவளிடம் அதைப்பற்றிக் கூறியிருக்கிறாள். அது அவளுடைய ஞாபகத்தில் அப்போது வந்தது. ஞாபகத்தில் வரவேண்டிய அவசியமில்லை. ‘போறியா?’ என்று யாரிடமும் கேட்க வேண்டிய தேவை வரவில்லை. அந்தப் பாட்டி கூறியிருக்கிறாள். ‘எப்போ வருவே?’ என்று கேட்க வேண்டுமென்று. அப்போது அந்த வார்த்தை நாக்கில் வந்தது.

‘‘நீ எப்போ வருவே?’’

‘‘வருவேன்- ஒரு பகல் நேரத்தில். பணத்திற்காக... என்ன அம்மா, பணம் தருவீங்கள்ல?’’

‘‘இந்தப் பணம் தீருவதுவரை... பிறகு நான் சம்பாதிக்கும் பணம் தீருவதுவரை...’’

ஸ்டாலின் இருட்டுக்குள் மறைந்து விட்டான். அவனைப் பார்க்க முடியவில்லை. இருட்டின் சுருளுக்குள் அவனும் போய்விட்டான். அது சுருட்டி சுருட்டி அவனை எங்கு கொண்டுபோய் சேர்க்குமோ?

இன்று ஆட்சி செய்து கொண்டிருப்பவர்கள் அனைவரும் இதேமாதிரி வீட்டிற்கு எப்போதாவது வந்துவிட்டு, வீட்டில் தங்காமல் இருட்டின் சுருள்களுக்குள் இறங்கிப் போனவர்கள்தான்.

ஆனால் ஸ்டாலின் என்ன செய்கிறான்? யாருக்குத் தெரியும்? அதை அவள் கேட்கவில்லை. கேட்டாலும் அவன் சொல்லமாட்டான்.

கட்சிக்கு அப்பால் கட்சிகள் உண்டாகின்றனவோ? அது என்னவாக இருக்கும்?

எதுவாகவும் இருக்கட்டும்.

 

காய்ச்சல்! கடுமையான காய்ச்சல்! எழுந்து சிறிது நீரைச் சுட வைத்துக் குடிப்பதற்கு முடியவில்லை. இப்படியும் ஒரு இல்லாத நிலை உண்டாகுமா?

வாயாடியாக இருந்தாலும் மாணிக்கா சாயங்காலம் வந்தாள். வேலைக்கு சிருதா வராமல் போகவே அவள் அவளைத் தேடி வந்திருக்கிறாள்.