புரட்சிக்காரி - Page 21
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6578
நக்ஸலிஸம் வளரக்கூடாது. அது ஆபத்தான விஷயம். அந்த அமைப்பு அழிய வேண்டும்.
ஒரு கட்சியைச் சேர்ந்தவள் என்ற நிலையில் ஸ்டாலின் வந்தால், அந்த தகவலை அவள் போலீஸ்காரர்களிடம் கூற வேண்டுமா?
சிருதா நினைத்துப் பார்த்தாள்.
அது அவளுடைய கடமையா?
கடமைதான் என்றால் அவள் கட்சியைச் சேர்ந்தவளா?
யாருக்குத் தெரியும்? எல்லாம் ஒரே குழப்பமாக இருக்கிறது.
காங்கிரஸ்காரர்களான தந்தைமார்களுக்கு கம்யூனிஸ்ட்காரர்களான பிள்ளைகள். காங்கிரஸ்காரர்களான பிள்ளைகளுக்கு கம்யூனிஸ்ட்காரர்களான தந்தைமார்கள்.
என்ன ஒரு குழப்பமான விஷயம்!
ஸ்டாலின் பின்பு ஒருமுறை வந்தபோது, அவன் அவளிடமிருந்து நானூறு ரூபாய் வாங்கினான்.
தமாஷாகக் கூறுவது மாதிரி பணத்தைக் கையில் வாங்கும்போது அவன் சொன்னான்:
‘‘அம்மா! இந்தப் பணத்தைக் கொடுத்து ஒரு துப்பாக்கியை வாங்கினால் என்ன?’’
‘‘துப்பாக்கியா? அது எதுக்குடா?’’
‘‘சும்மா... பாதுகாப்புக்கு...’’
‘‘வேண்டாம்... துப்பாக்கியோ கத்தியோ எந்தச் சமயத்திலும் கையில் இருக்கக்கூடாது. மனிதன் என்றால் கோபம் வரும். அப்போ கத்திகூட கையில் இருக்கக்கூடாது. பிறகு... துப்பாக்கி என்றால் கேட்க வேண்டுமா?’’
அவன் அத்துடன் போய்விட்டான்.
செயலாளர் சொன்னது உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.
உண்மைதான். யாரெல்லாமோ இரவு நேரத்தில் பார்த்தும் பதுங்கியும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதைப் பற்றித் தெரிந்து கொண்டதிலிருந்து அவள் கவனித்தாள். அப்போது அதைப் புரிந்து கொள்ள அவளால் முடிந்தது. விஷயம் தெரியாமல் இருந்திருந்தால், அவள் அதை கவனித்திருக்கவே மாட்டாள். எதைப் பற்றியும் தெரிந்து கொண்டிருக்கவும் முடியாது.
இரவு நேரத்தில்தான் ஸ்டாலின் வருவான். அவன் வந்ததெல்லாம் இரவு வேளையில்தான். தாயைப் பார்ப்பதற்காக பகல் நேரத்தில் வந்தால்தான் என்ன? அவனுடைய வீடுதானே? பிறந்து வளர்ந்த வீடு...
அது மட்டுமல்ல; அவள் எவ்வளவு விஷயங்களை அவனிடம் கேட்காமல் விட்டிருக்கிறாள். அவன் எங்கு இருக்கிறான்? என்ன செய்கிறான்? - இவை போன்ற விஷயங்களையெல்லாம் ஒரு தாய் கேட்க வேண்டுமா இல்லையா? எதற்காகப் பணத்தை எடுத்துச் செல்கிறான் என்றாவது அவள் கட்டாயம் கேட்க வேண்டும். எதையுமே அவள் கேட்கவில்லை.
அவன் வந்து போலீஸ்காரர்களின் வலையில் சிக்குவானா? சிக்கலாம். பிறகு சிறையில் சில நாட்கள் கிடக்க வேண்டியதிருக்கும்.
இப்படித் தனியே அலைந்து திரிபவர்களுக்கென்று இருப்பதுதான் மறைந்து திரிவதும் சிறை வாசமும்.
இப்போது தூக்கம் இல்லை. மயக்கம்தான் இருந்தது.
பொழுது விடியவில்லை. எங்கேயிருந்து எப்படி வந்தான் என்று கூற முடியவில்லை.
முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தான்.
சிருதா அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள்.
‘‘நான்கு பக்கங்களிலும் போலீஸ்காரர்கள் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.’’
‘‘பரவாயில்லை... எனக்குப் பணம் வேணும். ஐநூறு ரூபாய்...’’
‘‘நான் ஐந்து செண்ட் நிலம் வாங்கினேன். இப்போ இந்த நிலம் முழுவதும் நமக்குச் சொந்தம்.’’
‘‘அப்படின்னா பணம் இல்லையா?’’
‘‘இருக்கு... முன்னால் இருக்குற ஐந்தையும் விலை பேசி வச்சிருக்கேன்.’’
‘‘அதுனால?’’
‘‘ஐநூறு வேணுமா?’’
கணக்குப் போட்டுப் பார்க்க சிறிது நேரம் வேண்டும். பெட்டியில் எவ்வளவு பணம் இருக்கிறது என்பது நேற்றே அவள் எண்ணி வைத்திருந்தாள். ஐந்து பறை நிலத்திற்கு ஆயிரத்து முந்நூறு ரூபாய் விலை தரவேண்டும். பிறகு... பத்திரம் எழுதுவதற்கான செலவு இருக்கிறது. அப்படியென்றால்... அப்படியென்றால்... சிருதா மனதில் ஒரு கணக்கு கூட்டினாள்.
பொழுது புலர்ந்து கொண்டிருக்கிறது!
இருட்டுக்கும் வெளிச்சத்திற்குமிடையே ஒரு தலைமுடி இழையின் தூரம்தான் இருக்கிறது.
‘‘முந்நூறு போதாதா மகனே?’’
‘‘போதும்...’’
‘‘நான் பொருளைச் சம்பாதித்து சேர்க்கிறேன்.’’
‘‘ஊரில் எல்லோரும் வாங்குறாங்க.’’
‘‘எல்லோரும் நிலச் சொந்தக்காரர்களா ஆயிட்டாங்க.’’
ஓசை உண்டாக்காமல் அவள் பெட்டியைத் திறந்தாள். அதற்குள்ளிருந்த பெட்டியை வெளியே எடுத்து, மூன்று அல்ல - நான்கு நோட்டுகளை எண்ணி அவள் தந்தாள். ஸ்டாலின் எப்படி மறைந்தான் என்று அவளுக்குத் தெரியாது. ஆகாயத்தில் உயர்ந்துவிட்டானா? பூமியைப் பிளந்து கீழே போய்விட்டானா?
யாருக்குத் தெரியும்? அவன் எங்கே போனான்?
அன்று இரவிலும், யாரெல்லாமோ அந்தப் பக்கம் பார்த்துக் கொண்டு பதுங்கிக் கொண்டு இருந்தார்கள்.
ஸ்டாலின் ஒரு நக்ஸலைட்!
ஒரு கூட்டம் போலீஸ்காரர்கள் வந்து வீட்டைச் சோதனை செய்து பார்த்தார்கள். அலமாரியிலிருந்த புத்தகங்களையெல்லாம் எடுத்தார்கள். எப்போதோ அவன் அலமாரியில் அடுக்கி வைத்தவை அவை. யாரும் அவற்றைத் தொட்டும்கூட பார்க்கவில்லை.
சிருதாவிடம் இன்ஸ்பெக்டர் சில கேள்விகளைக் கேட்டார். அவன் அங்கு வருவதுண்டா என்றெல்லாம். வருவது இல்லை என்று உறுதியான குரலில் அவள் பதில் சொன்னாள். போலீஸ்காரர்களைப் பார்த்து சிருதாவிற்கு பயம் எதுவும் தோன்றவில்லை. மனதில் பதற்றம் உண்டாகவும் இல்லை.
‘‘உனக்குக் கொஞ்சம்கூட கூச்சமே இல்லையாடீ?’’
‘அடியே’ என்றும்; ‘நீ’ என்றும் என்னை அழைக்கக் கூடாது என்று கூறவேண்டும்போல அவளுக்கு இருந்தது. ஆனால் அவள் கூறவில்லை. அதைக் கூறாமல் இருந்ததற்குக் காரணம் என்ன? யாருக்குத் தெரியும்? இன்ஸ்பெக்டர் வயதான ஒரு ஆள் அல்ல; இளைஞன். ஒரு இளைஞன் அப்படி அழைத்திருக்கக்கூடாது.
சிருதாவிற்கு அவனைப் பெற்று வளர்க்கும் வயது இருக்கிறது.
போலீஸ்காரர்களைப் பார்த்து கூச்சப்பட வேண்டிய அவசியமில்லை. அவள் எந்தவொரு தவறையும் செய்யவில்லை. அதை அவளே நேரடியாகச் சொன்னாள்:
‘‘நான் ஏன் கூச்சப்படணும்?’’
‘‘ஓ! நீ தலைவி ஆச்சே!’’
போலீஸ்காரர்கள் நாக்கிற்கு எரிச்சல் உண்டாகிற மாதிரிதான் பேசுவார்கள். காரித் துப்ப வேண்டும்போல அவளுக்கு இருந்தது.
போலீஸ்காரர்கள் திரும்பிப் போகும் நேரத்தில் இன்ஸ்பெக்டர் சொன்னார்:
‘‘உன் மகன் ஒரு கொலைகாரன். ஞாபகத்தில் வச்சுக்கோ!’’
அவன்மீது சுமத்தப்பட்டிருக்கும் குற்றம் அதுவாக இருக்க வேண்டும். முன்பு யார்மீதெல்லாம் கொலைக்குற்றம் சுமத்தப்பட்டிருக்கிறது!
‘‘அவனுடைய கழுத்தில் கயிறு தொங்கப் போகுது. ஞாபகத்துல வச்சுக்கோ!’’
கொலை செய்தது நிரூபிக்கப்பட்டால், அதற்குத் தண்டனை கயிறில் தொங்குவதுதான்.
முன்பும் அப்படித்தான் இருந்தது.
மாணிக்கா வேலை செய்யும்போது சொன்னாள்:
‘‘இந்தக் கட்சிக்காரர்களுக்கும் யூனியன்காரர்களுக்கும் தைரியம் போதாது. முன்பு தைரியம் இருந்தது. இப்போ கொஞ்சம்கூட தைரியம் இல்லை. அதனால் தைரியம் உள்ள ஆண் பிள்ளைகள் கட்சி உண்டாக்குறாங்க.’’
அந்த ஊரில் ஸ்டாலின் தவிர, வேறு யாரும் அப்படி இல்லை.
கொட்டைக்காட்டு பப்புவின் பணப் பெட்டியிலிருந்து நான்காயிரம் ரூபாய் திருட்டு போய்விட்டது! மூலேப்பாடத்தில் பத்து பறை நிலம் வாங்குவதற்காக அவர் பணத்தை வைத்திருந்தார்.
அதே நாளில் காக்காழத்தில் இருக்கும் ஒரு முஹம்மது குஞ்ஞின் வீட்டிலும் கொள்ளை நடந்தது. முஹம்மது குஞ்ஞு கடை வீதியில் இருக்கும் ஒரு நெல் வியாபாரி.