Lekha Books

"இங்கு மூடப்பட்டிருப்பது யாருடைய பிணம்?"

சதானந்தன் கேட்டார். பதிலையும் அவரே சொன்னார்:

"புன்னப்புரையின் வீர மங்கையின்..."

கூடியிருந்த கூட்டம் அமைதியாக அவர் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

"அவளுடைய இறந்த உடல் இறுதி ஓய்வு எடுக்கும் இடத்தில் ஒரு நினைவுத் தூணாவது எழுப்பப்படும் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. சந்தேகம் இருக்கிறதா?"

கூடியிருந்த கூட்டத்திடம் சதானந்தன் கேட்டார். உடனடியாக கூட்டத்திலிருந்து பதில் வந்தது:

"நினைவுத் தூண் உண்டாகும்."

"அப்படியென்றால் இந்த இறந்த உடலை வெறுமனே கிடக்கும் இந்த மூலையில் அடக்கம் செய்ய வேண்டுமா? இல்லாவிட்டால் தேசிய நெடுஞ்சாலைக்கு அருகில் அடக்கம் செய்ய வேண்டுமா? இதுதான் பிரச்சினையே. கன்னியாகுமரியையும் டில்லியையும் சந்திக்க வைக்கும் மிகப் பெரிய சாலைக்கு அருகில் அந்த நினைவுத் தூண் உயர்ந்து நிற்க வேண்டும். அதைக் கடந்து செல்பவர்கள் அதைப் பார்த்து உணர்ச்சிவசப்பட வேண்டும்."

கூடியிருந்த மக்கள் கூட்டம் கைகளைத் தட்டி அதை ஏற்றுக் கொண்டது.

"அதே நேரத்தில் சிருதாம்மாவிற்கு ஆதரவான இன்னொரு கருத்தும் இருக்கிறது. அதையும் நான் கூறுகிறேன்.

சிருதாம்மாவின் நிலத்திலேயே அவரை அடக்கம் செய்ய வேண்டும் என்று சிலர் கூறுகிறார்கள். அறிவுப்பூர்வமாக சிந்திக்கும் போது அதில் ஒரு குறை இருக்கிறது. இந்த மண் சமூகத்திற்குச் சொந்தமானது என்ற தத்துவத்தை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கும் நாம் எல்லைகளைப் பொருட்படுத்த வேண்டியதில்லை. எனினும், பழமையான அந்த நம்பிக்கையை நாம் முழுமையாக நிராகரிக்க வேண்டாம். அது நம்மை பாதிப்பதென்னவோ உண்மை."

பெரிய சுடுகாட்டில் புன்னப்புரை தோட்டத்தில் உயிர்நீத்த தியாகிகளை எரித்த இடத்தில்தான் சிருதாம்மாவையும் அடக்கம் செய்ய வேண்டும்.

மக்கள் கூட்டம் தீர்மானித்தது.

அது ஒரு பெரிய மரண ஊர்வலமாக இருந்திருக்க வேண்டும். பெரிய சுடுகாட்டிற்கு மூன்று மைல் தூரம் இருக்கும். மரண ஊர்வலத்தின் ஒருமுனை பெரிய சுடுகாட்டில் என்றால், இன்னொரு முனை வீட்டில் இருந்தது.

ஊரெங்கும் சிவப்பு கொடியுடன் இணைந்த கருப்புக் கொடி பறந்து கொண்டிருந்தது. சிவப்பு நிறத்திற்கு அப்படியொரு உணர்வு வந்து சேர்ந்தது.

அந்தப் பிரதேசம அப்படிப்பட்ட ஒரு மரண ஊர்வலத்தைப் பார்த்தது இல்லை. தலைவர்களுக்குக் கூட அப்படியொரு மரியாதை கிடைத்தது இல்லை.

அது ஒரு சக்தியின் பிரதிபலிப்பாக இருந்தது. அமைதியான சக்தியின் பிரதிபலிப்பு. கட்சி தளர்ந்து போகவில்லை. பிளவு உண்டாகவும் இல்லை. கட்சி ஒன்றுதான். அது பெரியது. ஒரே நிமிடத்தில் கட்சியின் பலத்தைப் பார்க்க முடியும்.

சதானந்தனைப் பொறுத்தவரையில் அது ஒரு மிகப்பெரிய வெற்றி என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

சிருதாம்மாவின் உடன் பிறப்புகள் வந்திருந்தார்கள். கண்ணனுடைய நாத்தனார்களும் அவர்களுடைய பிள்ளைகளும் வந்திருந்தார்கள். முத்தோலி வீட்டை விட்டு அவர்கள் போகவில்லை. இரண்டு கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் ஒருவரோடொருவர் பேசாமல் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

அங்கு தானியப் பெட்டி இருக்கிறது. அதற்குள் பெட்டி இருக்கிறது அதற்குள் இருப்பவற்றுக்கு வாரிசு யார்?

சிருதாம்மாவின் உடன் பிறப்புக்களா? கண்ணனுடைய உடன் பிறப்புக்களா?

கண்ணனுடைய உடன் பிறப்புகளுக்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது?

கண்ணன் சிருதாம்மாவிற்கு யார்?

யாருமல்ல. கண்ணன் சிருதாவைத் திருமணம் கூட செய்து கொள்ளவில்லை.

ஆனால், சிருதாவின் உடன் பிறப்புக்கள் வரவேண்டியவர்கள்தான்.

சக்கச்சம்பாக்க லோக்கல் கமிட்டி செயலாளரும் தொழிலாளி யூனியன் தலைவரும் வந்திருக்கிறார்கள்.

எது வந்தாலும் சட்டம் சட்டம்தான். இல்லை என்று சொல்லி எந்தவித பிரயோஜனமும் இல்லை. வாரிசு சண்டை சட்டப்படி தான் முடிவு செய்யப்படும்.

சிருதாம்மாவின் வாழ்க்கை யாரும் கண்டு கொள்ளாமல் விடப்பட்டது.

கண்ணனுடன் வீட்டை விட்டு வெளியேறியபோது புகைந்த நெருப்புக் கொள்ளி நம் முதுகில் என்றல்லவா அவருடைய உடன் பிறப்புக்கள் நினைத்தார்கள்? பிறகு அவர்கள் திரும்பிப் பார்த்திருப்பார்களா? இப்போது பண விஷயம் என்று வந்ததும், தங்கையாகிவிட்டாள், சித்தியாகிவிட்டாள். இப்படி உறவு கூறி வந்திருக்கிறார்கள்.

கண்ணனுடைய ஆட்க-ளுக்குக் கூறுவதற்கு விஷயங்கள் இருக்கின்றன.

"சிருதா அன்னைக்கே இறந்துவிட்டாள் என்று நீங்கள் நினைச்சுக்கோங்க."

சிருதாவின் ஆட்களுக்கும் கூறுவதற்கு விஷயம் இருந்தது.

முதலாவது- கண்ணன் அவளைத் திருமணம் செய்யவில்லை. அப்படியென்றால் கண்ணனுடைய ஆட்கள் சிருதாவிற்கு யார்? யாருமல்ல. என்ன உறவு இருக்கிறது? ஒரு ஆண் ஒரு பெண்ணுடன் ஆறேழு நாட்கள் ஒன்றாக வாழ்ந்தாள் என்பதைக் கொண்டு அந்த ஆணின் ஆட்களுக்குப் பெண்ணின் சொத்தில் உரிமை இருக்குமா? ஆறு நாட்கள் அல்ல, ஆறு வருடங்கள் வாழ்ந்தால்கூட அடுத்த வாரிசாக ஆக முடியுமா? இறந்து போய்விட்டாலும் கதை என்னவோ அதேதான்.

நிலைமை அப்படிப் போனால் எல்லா விஷயங்களும் பிரச்சினைக்குள்ளாகும்.

அது மட்டுமல்ல- சிருதாவை கண்ணனுடைய சகோதரிமார்களும் தாயும் சேர்ந்து வீட்டை விட்டு வெளியேற்றினார்களே- இரவில் உறங்குவதற்கு இடம் இல்லை என்ற சூழ்நிலையில்!

ஆனால், கண்ணனை சிருதாவிற்குப் பிடித்திருந்தது.

அதைக்கூட எப்படித் தெரிந்து கொள்வது? கண்ணன் சிருதாவை மயக்கி அழைத்துச் சென்றிருக்கலாம். பின்னால் அவளுக்கு தலையில் தெளிவு உண்டாகியிருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்? கண்ணன் உயிருடன் இருந்திருந்தால், அதைத் தெரிந்து கொண்டிருக்கலாம். புத்திசாலியான சிருதா தன் விருப்பப்டி அவனை விட்டு பிரிந்து போயிருப்பாள். அதை யாரும் கூறவே வேண்டாம். காதல் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களை விவாதத்திற்குரியனவாக யாரும் கூறவும் வேண்டாம்.

சிருதா பத்து சக்கரங்கள் (பழைய திருவிதாங்கூர் நாணயம்) சம்பாதித்திருந்தால், அது ஸ்டாலினுக்காகத்தான். ஸ்டாலினுக்கு மட்டுமே. நான்கு காசுகள் சம்பாதிக்கும் போது தன்னுடைய உடன் பிறப்புகளும் கண்ணனுடைய ஆட்களும் யாருமே அவருடைய மனதில் இருந்ததில்லை. அந்த வகையில் பார்க்கப்போனால் அதற்கு அவர்கள் உரிமை கொண்டாடக்கூடாது.

அந்த வாதத்திலும் நியாயம் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

பிறகு அந்த சொத்து யாருக்குச் சேர வேண்டும்?

என்னதான் விஷயங்கள் கூறினாலும் தினமும் நீர் குடித்து உண்டாக்கிய சொத்து அல்ல அது. சிருதாம்மாவின் சொத்து மகனுக்குக் கொடுப்பாள். அவள் பட்டினி கிடப்பாள். அப்படி சொத்தை உண்டாக்கியவள் நீர் குடிக்காமல் உண்டாக்கும் போது அது இப்படித்தான் தாறுமாறாகப் போய் முடியும்.

ஐந்து சென்ட் நிலம் வாங்கியதற்கு என்ன அர்த்தம் கொடுத்தார்கள்? ஆண்களாக இருந்தால், அதைவிட அதிகமாக விலை தந்திருப்பார்கள். அந்த நிலத்தை அவள் குறைந்த விலைக்கு அல்லவா வாங்கினாள்? பொருள் அர்த்தத்துடன் வாங்கப்பட வேண்டும். இல்லாவிட்டால் உரிமை மூலம் கிடைக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் இப்படித்தான் இருக்கும்.