Lekha Books

‘‘கொஞ்சம் நிமிர்ந்து நில்லு.’’

அவள் நிமிர்ந்து நின்றாள்.

சிருதா அவளையே உற்றுப் பார்த்தாள். அந்த இளம்பெண்ணும்தான். அந்த முகத்திற்கு அப்பால் இன்னொரு முகத்தைப் பார்ப்பதைப் போல சிருதாவிற்கு தோன்றியது. எவ்வளவோ வெவ்வேறு முகங்களுக்கு மத்தியில் நல்ல மனம் படைத்த ஒரு வயதான பெண்ணின் முகத்துடன் அந்த முகத்திற்கு ஒரு ஒற்றுமை இருந்தது.

‘‘கூட்டும்மேல் மூத்த தம்புராட்டியின்...?’’

கூட்டும்மேலில் எத்தனையோ மூத்த தம்புராட்டிகள் இருந்திருக்கிறார்கள். அதில் அவள் யாரைப்பற்றி விசாரிக்கிறாள்?

சிருதாவிற்கு அந்த நல்ல இதயத்தைக் கொண்ட வயதான பெண்ணின் பெயர் தெரியும். ஆனால், அந்தப் பெயரைக் கூறக்கூடாது. அதற்கு நாக்கு வரவில்லை. அந்த வயதான பெண் கொடுத்த சோற்றையும் குழம்பையும் சாப்பிட்டு அதன் சுவையால் தடித்துப்போன நாக்கு அந்தப் பெயரை உச்சரிக்க அனுமதிக்காது.

சிருதா பழைய தலைமுறையிலிருந்து வந்தவள். பழைய நினைவுகள் உணர்ச்சிப்பூர்வமாக ரத்தத்தில் கலந்திருக்கின்றன.

சிருதாவின் தாய் பொங்ஙையைச் சேர்ந்தவள்தான். கூட்டும்மேல் குடும்பத்தின் எழுதப்பட்ட அடிமையாக அவள் இருந்தாள். எழுதப்பட்ட அடிமை என்றால்- தலைமுறைகளின் வித்தியாசம் இருக்கிறது.

சிருதா பன்னிரண்டு வயது வரையில் பொங்ஙையில்தான் வளர்ந்தாள் தன் தாயின் வீட்டில். அதற்குப் பிறகுதான் அவள் கண்ணனுக்குப் பின்னால் சென்றாள்.

சிருதா முயற்சித்துப் பார்த்தாள். தீவிரமாக முயற்சித்துப் பார்த்தாள். அப்போது அந்தப் பெயர் வெளியே வந்தது.

‘‘சிருதேவித் தம்புராட்டியின்...’’

‘‘மகளுடைய மகள்.’’

கூட்டும்மேல் சிருதேவி அம்மாவிற்கு ஆறேழு பெண் பிள்ளைகள் இருந்தார்கள். சிருதா அங்கிருந்த காலத்தில் அவர்களில் ஒரு மகளைத் திருமணம் செய்து கொடுத்திருந்தார்கள். அவளுடைய மகள்தான் இப்போது மாணிக்கா மற்றும் பலரின் எதிர்ப்பையும் பொருட்படுத்தாமல் களை பறிப்பதற்காக வயலில் இறங்கியிருக்கிறாள்.

சாயங்காலம் அரிசியும் மரவள்ளிக் கிழங்கும் வாங்குவதற்காக!

அதன்மூலம் வயிற்றில் பசி என்ற பெரிய புழுவை இல்லாமல் செய்வதற்கு...

வரப்பில் நின்று கொண்டு தேவஸ்யா கேட்டார்:

‘‘யாருடி வேலை செய்யாமல் தூணைப்போல நின்று கொண்டிருப்பது? கூலி அதிகமாகவும் வேணும். தூணைப்போல நின்று கொண்டும் இருக்கணும். குனிந்து களையைப் பறிங்கடி...!’’

சிருதா குனிந்தாள் இயந்திரத்தனமாக. கூலி அதிகமாகக் கேட்கப் போகிறாள் அல்லவா?

‘‘அவர் ஒரேயடியா குதிக்கிறாரு. பருத்திக் காட்டுக்காரர்களுக்கு குத்தகைப் பணத்தையும் தர்றது இல்ல. வயலை தனக்குச் சொந்தமாக ஆக்கிக்கொண்டு குதிக்கிறாரு. பேராசை பிடிச்ச மனிதன்!’’

வேறு யாரிடமும் கூறவில்லை. தனக்குத்தானே சிருதா கூறிக் கொண்டாள். மற்றவர்கள் இருந்த இடத்திற்கு சிருதாவும் அந்த இளம்பெண்ணும் பறித்துக் கொண்டு போய்ச் சேர்ந்தார்கள்.

‘‘இனியும் அந்த ஆள் சொல்றதுக்கு என்ன இருக்கு?’’

சிருதா அந்த இளம்பெண்ணிடம் கேட்டாள்:

‘‘இந்த வயலின் சொந்தக்காரர்கள் யார்னு தெரியுமா?’’

‘‘எனக்குத் தெரியாது. நான் வேலை தேடி வந்தவள்.’’

அந்த நீண்ட கதையை எப்படிக் கூறுவது? சிருதாவிற்கு அதைக் கூறத் தெரியாது.

சிலுவை மூட்டில் தொம்மி புன்னப்புரை கடைவீதியில் நெல் வியாபாரியாக இருந்தார். அவர் காற்று உள்ளவராக இருந்தார். பருத்திக்காட்டு பெரியவரைக் கைக்குள் போட்டு, பருத்திக்காட்டு குடும்பத்திற்குச் சொந்தமான நானூற்றைம்பதை தனக்கென ஆக்கிக் கொண்டார் தொம்மி. கதை இதுதான்.

அந்த இளம்பெண் கேட்டாள்:

‘‘அதற்கு இப்போ என்ன செய்றது?’’

‘‘எதுவும் செய்ய முடியாது.’’

சிருதா தன்னுடைய கதையைப் பற்றிய பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தாள். தெளிவான குரலில். எல்லோரும் அவளைப் பின்தொடர்ந்து பாடினார்கள். அந்த இளம்பெண்ணைத் தவிர.

அவளுடைய பெயர் திரிபுரசுந்தரி.

வாயில் உச்சரிக்க முடியாத பெயர்!

வேலை நடந்து கொண்டிருந்தது.

காரணம்- பாட்டு.

தேவஸ்யா உரத்த குரலில் சொன்னார்:

‘‘பாடு... பாடு...’’

திடீரென்று பாட்டு நின்றது.

சிருதா கேட்டாள்:

‘‘கூட்டும்மேலில் வெளியே இருக்கும் ஆயிரத்து ஐம்பது யாருக்குச் சொந்தம்?’’

‘‘முக்கோலய்க்கல் ஒலிதமாப்பிளயின் பிள்ளைகளுக்கு...’’

‘‘உள்ளே இருக்கும் ஆயிரத்து ஐம்பது...?’’

‘‘கொள்ளாந்தா வர்க்கி மாப்பிளயின் பிள்ளைகளுக்கு.’’

‘‘குத்தகைப் பணம் தர்றீங்களா?’’

‘‘குத்தகைப் பணமா? அப்படின்னா என்ன?’’

சிருதாவிற்கு என்ன கூறுவது என்றே தெரியவில்லை.

தேவஸ்யா உரத்த குரலில் கேட்டார்:

‘‘என்னடி பாட்டு பாடாமா இருக்கீங்க?’’

‘‘மனசு வரல...’’

சிருதா எழுந்து நின்றாள்.

‘‘மனசு வரல...’’

தேவஸ்யா தனக்கு அருகில் நின்றவனிடம் சொன்னார்:

‘‘அது சிருதாம்மா... எதுவும் பேசாதே.’’

வாயாடி மாணிக்கா தனக்கு அருகில் நின்றிருந்த கொச்சு கறம்பியிடம் சொன்னாள்:

‘‘இன்னைக்கு சிருதாம்மா கூலி நாலு ரூபாய்.’’

ஐந்து ரூபாய் கூலியாக தரவேண்டும் என்பதற்கான போராட்டம் தேவஸ்யாவின் வயலில்தான் ஆரம்பமானது. அந்தப் போராட்டத்திற்கு முன்னால் நின்றவள் சிருதா.

 

சதானந்தன் சிருதாவிடம் சொன்னார்:

‘‘சிருதாம்மா! நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்றேன். உங்க வீட்டை இப்போ போலீஸ்காரர்கள் கவனித்துக் கொண்டு இருக்காங்க. அது உங்களுக்குத் தெரியுமா?’’

சிருதா சொன்னாள்:

‘‘போராட்டத்திற்கு பிறகு நான் பார்த்திராத சிலர் அந்தப் பக்கமா நடந்து போகிறார்களா?’’

‘‘இருக்கலாம்.’’

‘‘போராட்டக்காரியா இருப்பதால் இருக்கலாம்.’’

‘‘இல்ல... அந்த விஷயத்தைத்தான் நான் சொல்ல விரும்புறேன். ஸ்டாலினைத் தேடி அவர்கள் அலைகிறார்கள்.’’

‘‘அதற்கு அவன் அந்த வீட்டிற்கு வரலையே!’’

ஒரு நிமிடம் கழித்து சிருதா கேட்டாள்:

‘‘அவனை எதற்காக தேடுறாங்க?’’

சதானந்தன் மெல்லிய ஒரு புன்சிரிப்பை வெளியிட்டார்:

‘‘விஷயமே அதுதானே? அவன் நக்ஸலைட்...’’

‘‘அப்படின்னு உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?’’

‘‘கூர்மையான அறிவைக் கொண்டு...’’

‘‘அவன் அப்படிப்பட்டவன் என்று போலீஸ்காரர்களிடம் சொன்னதே நீங்களாகத்தான் இருக்கும்!’’

அப்படிச் சொல்லத்தான். சிருதாம்மாவிற்குத் தோன்றியது.

‘‘சிருதாம்மா, இப்படி தவறான குற்றச்சாட்டையும் நீங்க சொல்றீங்களா?’’

தொடர்ந்து சதானந்தன் சொன்னார்:

‘‘இல்ல... அப்படியென்றால் நான் சொன்னதை வாபஸ் வாங்கிக்கிறேன். நான் எதையுமே சொல்லலைன்னு வச்சுக்கோங்க.’’

சதானந்தத்திடம் வருத்தப்பட்டு எந்தவித பிரயோஜனமும் இல்லை. அவர் போலீஸ்காரர்களிடம் ஸ்டாலின் ஒரு நக்ஸலைட் என்று கூறியிருந்தால்கூட, அதற்காகக் குற்றம் சொல்லி ஒரு பயனும் இல்லை. கட்சி நக்ஸலைட்டுகளுக்கு எதிரானது. ஸ்டாலினைப் பற்றி கூறியிருந்தாலும், அது அவருடைய கடமை என்றுதான் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

அப்படியென்றால் சக்ரேஸ்வரன் முதலாளி, புன்னப்புரை குண்டு விபத்திற்குப் பிறகு ஊரெங்கும் அலைந்து எல்லா ஆண்களையும் பிடித்தபோது பட்டாளத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்குப் பெயர் தந்தது தவறா?

சக்ரேஸ்வரன் முதலாளியைக் குற்றம் சொல்லி பிரயோஜனம் இல்லை. முதலாளி காங்கிரஸ் கட்சியைச் சேர்ந்தவர். கம்யூனிஸ்ட்காரர்களின் பெயரை அவர் கொடுத்தார்.

இன்று கம்யூனிஸ்ட்காரர்கள் நக்ஸலைட்களின் பெயர்களைக் கொடுக்கிறார்கள். அந்தக் கூட்டத்தில் ஸ்டாலின் பெயரையும் கொடுத்துவிட்டார்கள்.