Lekha Books

அதுதான் சரியான விஷயம். தீர்மானம் எடுப்பதற்கு முன்னால் குழுவில் அதை எதிர்க்கலாம். விருப்பமில்லையென்றாலும், தீர்மானத்தை நடைமுறைப்படுத்தியே ஆக வேண்டும்.

அதற்குப் பெயர்தானே கட்டுப்பாடு!

அவன் அதை மீறிவிட்டான்.

நெற்கதிர்களை மிதித்துக் கொண்டு அவன் நின்று கொண்டிருக்கிறான்.

ஸ்டாலின் கட்டுப்பாட்டை மீறிவிட்டான். இரவில் நன்கு இருட்டும்வரை தன் மகனுக்காக அந்தத் தாய் காத்திருந்தாள். அப்போதும் கட்டுப்பாட்டைக் குறித்து அவள் நினைத்துக் கொண்டிருப்பாள்.

"கட்சியின் தவறுகளை ஊர் முழுக்கச் சொல்லிக் கொண்டு திரியக்கூடாது."

மனதிற்குள் சிருதா முணுமுணுத்தாள்.

ஸ்டாலின் வேட்டியைத் துவைத்து நனைத்துக் கொண்டிருந்த போது சிருதா அருகில் சென்று கேட்டாள்:

"மகனே, நான் கேட்பவை அனைத்தையும் கேட்பதற்கு நீ தயாராக இல்லை. நான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகக் கேட்கிற«ன். சின்ன வயசுல இருந்தே நான் கட்சியில இருப்பவள்."

"அம்மா, நான் உங்க வயிற்றுக்குள் இருப்பதற்கு முன்பே நீங்க கட்சியில இருந்தீங்களா?"

"ஆமாம்."

ஸ்டாலின் நல்ல பயிற்சியைப் பெற்றிருந்தான்.

"மகனே, ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லட்டுமா? கட்சியில இல்லாமல் என்னால வாழ முடியாது. கட்சி என்பது என்னுடைய மூச்சு. நீ இப்போ கோபத்துடன் இருக்குறப்போ நான் மனசுல எவ்வளவு கஷ்டப்படுறேன் தெரியுமா? அய்யோ... மகனே, கட்சி இல்லாமல் எப்படி வாழ்றது?"

மூழ்க வைத்த சட்டையை நீருக்குள்ளிருந்து வெளியே எடுத்துக் கொண்டிருந்தான் ஸ்டாலின். அவன் மெதுவாகச் சிரித்தான்.

"என்ன மகனே, நான் சொல்றது புரியுதுல்ல,"

"புரியுதும்மா."

"பிறகு எதற்கு சிரிக்கிறே?"

"அம்மா, நீங்க சொல்ல வேண்டியதையெல்லாம் சொல்லுங்க."

"அது இல்ல மகனே. நான் தெரிஞ்சிக்கணும்ன்றதுக்காகத்தான்... நான் எந்தவொரு போராட்டத்திலும் பங்கெடுக்காமல் இருந்தது இல்லைன்ற விஷயம் உனக்குத் தெரியும்ல!"

ஸ்டாலின் சட்டையைக் கயிற்றில் உலர்வதற்காகத் தொங்கவிட்டான். அவனுடைய தாய் பின்னால் நடந்து வந்து பேசிக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது அவன், அவளுடைய கேள்விகளுக்கு பதில் கூறினான்.

"மகனே, உங்களுடைய சங்கத்தின் கூட்டத்தில் சொல்ல வேண்டியதை நீ சொல்லலையா?"

"சொன்னேன். சொல்லாம இருப்பேனா? தலைவர் முடிவு செய்ததைத்தானே தீர்மானிக்கிறாங்க! அதற்குப் பிறகு நான் சொல்றதுனால என்ன பயன்?"

"அப்படியென்றால் அது கட்சியின் முடிவாக இருக்கும்."

"கட்சியின் முடிவு! அம்மா, அது எப்படி உண்டாகுதுன்னு நீங்க நினைக்கிறீங்க? அதையும் தலைவரே முடிவு செய்துவிடுவார். அதற்குப் பிறகு அதை ஒப்புக் கொள்வதற்கான வகுப்பை எடுப்பார். அதுதான் சரியானது என்று சொல்லி மற்றவர்களை ஒப்புக் கொள்ளச் செய்வார். பிறகு தீர்மானம் எல்லோராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்படும்."

சிருதாவிற்கு எதுவுமே புரியவில்லை. அதை மறுப்பது மாதிரி அவள் தலையை ஆட்டினாள்.

"இல்லை மகனே இல்லை. நீ சொல்றது மாதிரி எதுவும் நடக்க கட்சி ஒப்புக் கொள்ளாது."

"பழைய கட்சி... கட்சி கூட நமக்கே தெரியாமல் மாறிவிட்டது அம்மா!"

சிருதாவிற்கு சிறிது கோபம் உண்டானது.

"அது எப்படி உனக்குத் தெரியும்? நீ நேற்று முளைத்த காளான்தானே? பழைய கட்சியைப் பற்றி நீ சொல்றே... பழைய கட்சிதான் இப்போதும் இருக்குது. நான் அப்போதும் இப்போதும் பார்ப்பது ஒன்றையேதான்."

அதைக் கேட்டு ஸ்டாலின் சிரித்தான். அவனுக்கு சிரிப்பு தானாகவே வந்துவிட்டது. ஒரு நகைச்சுவையைக் கேட்டு சிரிப்பதைப் போல அவன் சிரித்தான்.

"நீ என்னடா கிண்டலா சிரிக்கிறே?"

"உஷ்... நான் கிண்டல் பண்ணுகிறேனா? அதுவும் என்னுடைய எல்லாமுமாக இருக்கும் அம்மாவைப் பார்த்து."

"உனக்கு எல்லாமுமாக எது இருக்குடா?"

"அம்மா!"

"அம்மா! அப்படியென்றால் நீ இப்படியெல்லாம் நடந்திருப்பியா?"

"எப்படி?"

"இருந்தாலும்... என் மகனே! உனக்கு கட்சிமீது ஈடுபாடு இல்லாமல் போச்சே!"

ஸ்டாலின் ஒரு பாட்டை முணுமுணுத்தான். அவன் மிகவும் இயல்பாக இருந்தான். தன் அன்னையின் தாடையைப் பிடித்து உயர்த்தியவாறு தலையைக் குலுக்கிக் கொண்டு அவன் சிரித்தான்.

அன்னைக்கும் சிரிப்பு வந்தது.

"அம்மா, நாம கட்சி விஷயத்தை ஆழமாகப் பேசுவோம்."

"நீ என்னைக் கட்சிக்கு எதிராக ஆக்குவதற்கா?"

"ச்சீ... அது நடக்குற விஷயமா? அப்படிப்பட்ட எண்ணம் எனக்கு இல்லை. அதுவல்ல விஷயம். அம்மா, நீங்க சொன்னீங்கள்ல நான் கட்சிக்கு எதிராக இருக்கேன்னு. நான் கட்சிக்கு ஆதரவாக இருக்கேன்."

சிருதா ஸ்டாலினைப் பாதத்திலிருந்து தலைவரை சிறிது நேரம் பார்த்தாள்.

"இருந்தாலும்... என் மகனே, நீ எப்படி இப்படி ஆனாய்?"

"அம்மா, அதைத்தான் நானும் சில நேரங்களில் யோசிக்கிறேன். சில நேரங்களில் எனக்குத் தோணும், கட்சி எப்படி இப்படியெல்லாம் ஆயிடுச்சுன்னு..."

"எப்படி ஆயிடுச்சுன்னு நீ சொல்றே? டேய், கட்சியால் எப்படிப்பட்ட காரியங்களெல்லாம் நடந்திருக்கின்றன! கூலி அதிகமாகக் கிடைச்சிருக்கு. சூரியன் உதிச்சதுல இருந்து சாயங்காலம் வரை சிரமப்பட்டு வேலை செய்ய வேண்டாம். உரிமைகள் அதிகமா கிடைச்சிருக்கு. பிறகு... இப்போ முதலாளிமார்கள் அடிப்பார்களா? முன்பு எப்படி இருந்தாலும் ஒவ்வொரு வருடமும் இரண்டு மூன்று பேர்களையாவது கொல்லுவாங்க. அந்த மாதிரியெல்லாம் இப்போ நடக்குதா?"

வேறொரு சட்டையை எடுத்து துவைத்துக் கொண்டே ஸ்டாலின் சொன்னான்:

"இனி ஒரு புன்னப்புரை உண்டானால், இவ்வளவு பேர்களும் இருப்பார்களா?"

"இனி புன்னப்புரை உண்டாக வேண்டிய அவசியமே இல்லையே!"

"இல்ல... உண்டானால்...!"

"அப்படி ஏன் தோணுது?"

"அம்மா, இப்போ கட்சி என்றால் என்ன?"

திரும்ப அவள் கேட்டாள்:

"என்னன்னா கேட்குறே? நீ என்ன கேட்குறே? நேராக விஷயத்தைச் சொல்லு."

"சொல்றேன். கட்சி என்றால்... நான் சொல்றேன். அலுவலகம், அதை படிப்படியா இரண்டு மாடிகள் கொண்ட கட்டிடமாக ஆக்கக்கூடிய ஆசை, எழுதும் கடிதங்கள், சர்க்குலர் பிறகு... தலைவர் பேசக்கூடிய பொதுக்கூட்டம், தலைவர்களின் கருத்துக்களை சரி... சரி என்று கூறக்கூடியவர்கள் இருக்கும் கூட்டம்- அரசாங்கம். எல்லா விஷயங்களும் தயார். கட்சி... கட்சி.... ஜிந்தாபாத்! எல்லோருடைய கைகளும் சர்க்கரை குடத்திற்குள்...."

"நீ என்ன சொல்றே?"

"இப்போ போனால் சக்ரேஸ்வரன் முதலாளியை எங்கே பார்க்கலாம்?"

"எங்கு பார்க்கலாம்?"

"அம்மா நீங்க சொல்லுங்க."

"நீ சொல்லு..."

"கட்சி செயலாளரின் வீட்டில்... இல்லாவிட்டால் அலுவலகத்தில். கட்சியின் எதிரிகள் எல்லோரும் இப்போ அங்கேதானே கூடியிருக்காங்க?"

"நீ எப்படி இப்படியெல்லாம் தலையே இல்லாமல் பேசுறே?"

"என் தலை என்னுடைய கழுத்துலதான் இருக்கு அம்மா."

மூக்கில் விரலை வைத்து நின்று போன அன்னை கேட்டாள்:

"நீ காங்கிரஸ்காரனா ஆகப் போறியா?"

"இல்லை."

"இனியும் நீ படிக்கணும்ல?"

"ஆமா..."