Lekha Books

முதல் தேர்தலில் தொழிலாளர்களின் கட்சிகளுக்கு ஒரு இடம்கூட கிடைக்கவில்லை. தொழிலாளர்களுக்கு இழப்பதற்கு எதுவும் இல்லை. அவர்களுடைய சங்கிலி மட்டுமே ஏமாற்றம் இல்லை. இனிமேலும் முயற்சி நடக்கும். இந்த நாட்டில் தொழிலாளர்களின் ஆட்சி வரும். இன்று இல்லாவிட்டால் நாளை அது கட்டாயம் நடக்கும்.

அமைச்சர்கள் கொடி கட்டப்பட்ட அரண்மனையைப் போன்ற காரில் பயணம் செய்வதை சிருதாம்மா பார்ப்பாள். அமைச்சர்கள் தேர்தலில் வெற்றி பெற்றவர்கள். அவர்களைப் பற்றி சிருதாவின் தலைவர்கள் பேசுவதை அவள் கேட்டிருக்கிறாள்.

அமைச்சர்கள் ஊழல் பேர்வழிகள்!

மக்களுக்குத் துரோகம் செய்பவர்கள்!

தொழிலாளர்களின் அமைச்சர்கள் அப்படி இருக்கமாட்டார்கள்!

பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்லும் தன் மகனைப் பார்த்து எம்.எல்.ஏ.வாக வரவேண்டும் என்றும்; அமைச்சராக வரவேண்டும் என்றும் விருப்பப்படுகிற ஏதாவது ஒரு தாய்... இருக்கலாம். அப்படியும் கனவு காண்பதற்கு மனிதர்களுக்கு உரிமை இல்லையா என்ன?

இருக்கிறது- நிச்சயமாக.

பெரிய நட்சத்திரம் உதித்தது. பெரிய நட்சத்திரம் தோன்றுவது எப்போதாவதுதான். பெரிய நட்சத்திரத்தின் முதல் தோற்றத்திற்கு ஒரு சிறப்பு இருக்கிறது. அப்போது வீட்டுக்கு வெளியே பிரகாசம் படர்ந்திருக்கும் கோழி தன் சிறகை அடித்துக் கொண்டு கூவும். அதை ஊரிலிருக்கும் சிலராவது பார்ப்பார்கள். பெரிய நட்சத்திரத்தின் முதல் கீற்றின் சிறப்பு அது.

அந்தக் காலத்தில் மகரிஷிகள் பெரிய நட்சத்திரம் உதிக்கும் போது காடுகளில் இருக்கும் பர்ணசாலைகளில் கண் விழிப்பார்கள்.

அந்த விஷயம் சிருதாம்மாவிற்குத் தெரியுமா?

ஆனால், சிருதாம்மா கண் விழிப்பாள்.

தொப்பை வயிற்றைக் கொண்டிருக்கும் சக்ரேஸ்வரன் முதலாளியின் தென்னை மரங்களுக்கு நீர் பாய்ச்ச வேண்டும். நூற்று ஐம்பது தென்னை மரங்களின் அடிகளுக்கு நீர் தரவேண்டும். பன்னிரண்டு படிகள் பிடிக்கக்கூடிய குடம். ஒரு தூக்கு என்று சொன்னால் இரண்டு குடங்கள் என்று அர்த்தம். ஒரு தென்னை மரத்திற்கு ஐந்து தூக்கு நீர் ஊற்ற வேண்டும்.

ஒரு வசதி இருக்கிறது. ஏழு குளங்கள் இருக்கின்றன. ஐந்து குளங்கள் வற்றவே வற்றாது. இரண்டு குளங்கள் வற்றக்கூடியவை. அதனால் பிரச்சினையில்லை.

தொந்தி சக்ரேஸ்வரன் முதலாளி சரியாகக் கூலி தருவார். கடன் கூற மாட்டார்.

சக்ரேஸ்வரன் முதலாளி புன்னப்புரை வெடிகுண்டு சம்பவத்திற்கு முன்பு, போலீஸ்காரர்களுக்குச் சொந்தக்காரராக இருந்தார் என்று பொதுவாக கூறுவார்கள்.

யாருக்குத் தெரியும்?

சக்ரேஸ்வரன் முதலாளியின் தென்னை மரங்களுக்கு நீர் பாய்ச்சும் வேலை லாபம் தரக்கூடிய ஒன்று.

முதலாளிமார்கள் இருக்கிறார்கள். தொழிலாளர்களும் இருக்கிறார்கள். நிலச்சுவான்தார்கள் இருக்கிறார்கள். தொழிலாளர்கள் வாழ்வதற்கு நிலச்சுவான்தார்கள் வேண்டும். முதலாளிமார்கள் வேண்டும். அதுதான் இன்றைய நிலைமை.

கண்ணன் கூறிய வார்த்தைகள் சிருதாம்மாவின் காதுகளில் ஒலித்தன.

"இந்த நிலைமை மாற வேண்டும். மாற்ற வேண்டும்."

பொழுது புலரும் நேரத்தில்தான் நீர் வார்ப்பது முடிவடையும். ஸ்டாலின் கண்விழிப்பது அந்தச் சமயத்தில்தான்.

ஐந்து மணி ஆகும் போது வயலுக்கு வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும். ஸ்டாலினைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்ப வேண்டும். வீட்டில் செய்ய வேண்டிய வேலைகளைச் செய்து முடிக்க வேண்டும்.

வேலைக்குப் போக முடியாமலிருந்தால் ஸ்டாலினின் விஷயங்களை மட்டும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாம். அப்படி அவன் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களை மட்டும் பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடிந்தால்...? ஸ்டாலின் தொழிலாளர்களின் அமைச்சராக ஆவதைப் பார்க்கலாம். அப்படித்தான் சிருதா நினைத்தாள்.

நீருக்குள் மூழ்கியவாறு களைகளைப் பிடுங்கிக் ª££ண்டிருந்தார்கள். ஐம்பது பெண்கள் இருந்தார்கள். வரிசையாக நீருக்குள் மூழ்கி அவர்கள் களைகளைப் பறித்தார்கள். கரையில் நின்று கொண்டிருந்த விவசாயி உரத்த குரலில் சொன்னான்:

"யாருடைய வாயிலும் நாக்கு இல்லையா? பாட்டைப் பாடிக் கொண்டே களையைப் பறிக்க வேண்டியதுதானே?"

யாரோ ஒருத்தி சொன்னாள்:

"ஒரு ஆளின் கூலியைத் தரணும்."

"அதைச் சொல்லணுமா? அது நாட்டு நடப்புதானே?"

கொச்சிட்டிக் கிடாத்தி சொன்னாள்:

"சிருதாம்மா, உங்களைப் பற்றிய அந்தப் பாட்டைப் பாடுங்க."

இன்னொருத்தி அதை வழிமொழிந்து சொன்னாள்:

"ஆமாம்... அது அருமையான பாட்டாச்சே!"

சிருதா பாடவில்லை.

"என்னால முடியாது."

குட்டி அந்தப் பாட்டைப் பாடினாள். சிருதா அதைப் பின்பற்றிப் பாடவில்லை.

பாட்டின் ஒரு அடியைப் பாடி முடித்திருந்த இடைவேளையில் விவசாயி கேட்டான்:

"அது யாரு? சிருதாவா பாடியது? இல்லாவிட்டால் வேறு யாருமா?"

"குட்டி..."

"அப்படின்னா தொடர்ந்து பாடு..."

"பார்த்தீங்களா? முதலாளிக்குக்கூட பாட்டு பிடிச்சிருக்கு! அது அருமையான பாட்டு..."

"அதை இயற்றியது யார்?"

தெற்குத் திசையில எங்கோ இருக்கும் ஒரு கட்சிக்காரர் இயற்றிய பாட்டு இது. நாடு முழுவதும் இப்போ இதைத்தான் பாடுறாங்க. சமீபத்தில் நான் வைக்கத்திற்குப் போயிருந்தப்போ, ஒரு நாள் வேலைக்குப் போனேன். அங்கேயும் இதைத்தான் பாடினாங்க."

சிருதாவிற்கு அருகில் இருந்தவாறு களை பறித்துக் கொண்டிருந்த பெண் சொன்னாள்:

"அதற்கும் ஒரு அதிர்ஷ்டம் இருக்க வேண்டாமா? ஒருத்தியின் பெயரை நாடே பாட்டாகப் பாடுதுன்றது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்!"

அதிர்ஷ்டம்!

சிருதா எதுவும் பேசவில்லை. அது மட்டுமல்ல- கல்லையோ மரத்தையோ கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டவளைப் போல அவள் இருந்தாள்.

ஒரு காலத்தில் ஊரெங்கும் சிருதாம்மா நிறைந்து நின்றிருந்தாள்.

இப்போது சிருதாம்மாவை யார் நினைக்கிறார்கள்?

சிருதாம்மா என்ற பெயர் இருக்கிறது. ஆள் இல்லை. அவள் மறக்கப்பட்டுவிட்டாள்.

அவள் அருகில் நின்று கொண்டு களை பறித்துக் கொண்டிருந்த பெண்ணிடம் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

"அந்தப் பக்கம் இருக்கிற நிலங்களுக்கோ வெச்சூர் ஏரிக்கோ வேலைக்குப் போனால் இப்படிப் பேசப்படுற சிருதா நான்தான்னு சொன்னா எப்படி இருக்கும் அம்மா?"

"எப்படி இருக்கும்?"

"அவங்க சொல்லுவாங்க, புருஷனை சாகுறதுக்குக் கொடுத்தவள்னு."

அந்த புலையப் பெண் எதுவும் பேசவில்லை. சிருதா தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"நாத்தனார்களும் மாமியாரும் இப்போதும் சொல்லிக் கொண்டு இருக்குறது அதுதானே? அவர்கள் ஊரெல்லாம் இப்போதும் சொல்லிக் கொண்டு திரியிறாங்க- நான் பணக்காரி என்று."

"அது உண்மைதான். அவங்க அப்படித்தான் சொல்லிக் கொண்டு இருக்காங்க."

"இப்போ என்னைப் பார்த்தா தோணும்ல- இப்படி மத்தவங்க சொல்லிக் கொண்டு இருக்குற சிருதா நான் இல்லைன்னு... வேற யாரோன்னு... நான் இந்த ஊர்ல இருக்குற நூறாயிரம் பெண்கள்ல ஒருத்தின்னு... அப்படி நினைக்கிறதுதான் சரி..."

தொடர்ந்து சிருதா சொன்னாள்:

"அந்தக் குழந்தை வேறு யாருக்கோ பொறந்ததுன்னு அவங்க சொல்லியிருக்காங்க."

அவர்கள் அப்படிக் கூறியது உண்மைதான் என்பதை உலகியும் ஒப்புக் கொண்டாள். உலகியிடம் அவர்கள் அப்படிக் கூறியிருக்கிறார்கள்.