Lekha Books

அது தேவையா என்று நான் கேட்டேன். நான் மட்டும் சம்மதிச்சிருந்தா, குறைந்தது ஐந்நூறு ரூபாயாவது தட்சணையாக என் கையில் கிடைத்திருக்கும்."

அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களில் ஒருவன் சொன்னான்:

"புன்னப்புரை போராட்டத்தில் ஈடுபட்டவர்கள் ஆர்த்துங்கல் தேவாலயத்திற்குப் போய் பிரார்த்தனை செய்யலையா? அதே மாதிரி சபரிமலைக்குப் போகலையா?"

வாக்கு அளிப்பதற்குத் தகுதி குறிப்பிட்ட வயதை அடைவதுதான்! இனி வரி கட்டுபவர்கள் மட்டுமல்ல வாக்களிப்பவர்கள்.

ஸ்டாலினை இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு தேர்தல் கூட்டங்களில் சிருதாம்மா தோன்றினாள். ஸ்டாலின் சிவப்பு நிறத் தொப்பியை அணிந்திருந்தான். சிவப்பு நிற ஆடை அணிந்திருந்தான். சிவப்பு நிறத்தில் தடிமனான அரைக்கால் சட்டையை அணிந்திருந்தான்.

கடலைப் போல கூடியிருந்த கூட்டத்திடம் சிருதா ஒரே ஒரு வார்த்தையைத்தான் கூறினாள்:

"உங்க கட்சிக்கு வாக்களியுங்க."

திரண்டு நின்றிருந்த கூட்டம் எதிர்பார்த்தது அந்த இரு வரிகளைத்தான். அந்த வார்த்தைகளில் கவிதை இல்லையா?

ஆனால் கேட்டுக் கொண்டார்கள்.

இடுப்பில் அமர்ந்திருந்த ஸ்டாலின் தன் கையைச் சுருட்டி உயர்த்தினான். அவன் என்னவோ சொன்னான். கூடியிருந்த கூட்டம் உணர்ச்சிவசப்பட்டது. நீண்ட நேரம் கைத்தட்டல் சத்தம் ஒலித்தது.

அவன் சில வாக்குகளை உண்மையாகவே வாங்கித் தந்தான்.

இங்குலாப்- ஜிந்தாபாத் என்று அவன் கூறியிருப்பானோ?

இருக்கலாம். அதைத் தவிர, அவன் கூறுவதற்கு என்ன இருக்கிறது?

வயலில் களை எடுப்பதற்காகச் செல்வாள்- நாற்றுகளைப் பறித்து நடுவதற்காகப் போவாள்- அறுவடை செய்யப் போவாள். மண் சுமப்பதற்கு மட்டும் முடியாது. அந்த வேலையை சிருதா செய்தது இல்லை. அது ஒரு கடுமையான வேலையும்கூட. வேறொரு வேலைக்கும் சிருதாவை அழைக்காமல் இருக்க முடியாது. கூடை பின்னுவாள்- முறம் பின்னுவாள்- பாய் பின்னுவாள்- தட்டு பின்னுவாள்.

அவள் எப்போதும் அப்படித்தான். பொருத்தமான ஒருத்தனுடன் அவளை இணைத்து விடுவதற்கு அவளுடைய தந்தையும் சகோதரர்களும் நினைத்தார்கள் என்றால், அதற்குக் காரணம் இருக்கிறது. சிருதா இளம் வயதிலிருந்தே மிகவும் சாமர்த்திய குணம் கொண்டவள்.

அப்போது அவளுக்கு ஐந்து வயதே நடந்து கொண்டிருந்தது. தொழுவத்தின் நான்கு பக்கங்களிலும் இருந்த வேலி சாய்ந்துவிட்டது. இடையில் மரத்துண்டை வைத்து ஓட்டையைச் சரி பண்ண வேண்டும். அப்போது ஒரு ஓட்டையிலிருந்து ஒரு சிறு கடுக்காய் கிடைத்தது. கடுக்காய் மிகவும் கனமாக இருந்தது. ஒலோம்பி கடுக்காயைத் திறந்து பார்த்தான். அதில் பாதி நிறைந்து, சிறிய நாணயங்களும் கால் சக்கரக் காசுகளுமாக இருந்தன. யாருடைய சிறிய சம்பாத்தியமோ?

யாருடைய சம்பாத்தியம்?

சிருதாவின்!

அப்போது அவளுக்கு ஐந்தே ஐந்து வயது நடந்து கொண்டிருந்தது. ஐந்து வயதில் ஒரு சிறு பெண்ணுக்கு சம்பாதிக்கத் தோன்றுமா? அவளுக்கு எங்கிருந்து காசு கிடைத்தது?

அவளும் ஏதாவது வேலை செய்வதற்காகப் போவாள்- அவளுக்குப் பொருத்தமான வேலைக்கு.

வளர்ந்து வந்தபோது எல்லோருக்கும் ஒரு விஷயம் புரிந்தது.

சிருதா ஒரு படியை நான்கு படிகளாக ஆக்குகிறவள். அப்படியென்றால் அதில் இருக்கும் விஷயம் என்ன?

ஒலோம்பி குஞ்ஞாளியிடம் கேட்டான்:

"சிருதாவிடம் அப்படி என்ன திறமை இருக்குன்னு நீ நினைக்கிறே?

வெற்றிலைத் துண்டில் சுண்ணாம்பு தேய்த்து மடக்கி, புலையனிடம் கொடுத்துக் கொண்டே குஞ்ஞாளி கேட்டாள்:

"ம்... என்ன?"

"என்னன்னு சொல்றேன். அவளுக்கு கண்கள் இருக்கு. அதுதான் விஷயம்."

"வேறு யாருக்கும் கண்கள் இல்லையா?"

"போ வௌக்குமாறே! கண்கள் என்றால் இந்த முகத்துல இருக்குறதா? மனதில் இருக்கும் கண் அது உனக்குத் தெரியுமா?"

ஒலோம்பி தொடர்ந்து கேட்டான்:

"அவள் சமையலறைக்குள் நுழைஞ்சிட்டா, இந்த வீட்டுல புகையாம இருந்திருக்கா? நாழியோ அதுல பாதியோ கட்டாயம் இருக்கும். எப்படி பார்த்தாலும் நாழி கஞ்சி தண்ணியும் உப்பும் அரைத்த மிளகாயும் மூணு நேரமும் இருக்கும்."

குஞ்ஞாளி அதை ஒப்புக் கொண்டாள்.

"அது உண்மைதான். அவள் சமையலறைக்குள் நுழைஞ்சா நடக்குறது அதுதான். பலகைப் பெட்டியிலும் பாத்திரத்தில் அரிசி இல்லாமல் இருக்காது. அது ஒரு உண்மையான விஷயம்தான்! உண்மையை யார் சொன்னாலும் ஒப்புக் கொள்ளத்தானே வேண்டும்?"

"உனக்கு அது தோணுச்சா?"

குஞ்ஞாளி அதற்கு பதில் எதுவும் கூறவில்லை.

"அவளை அடையப் போற ஆம்பளை நேர்மையும் திறமையும் உள்ளவனாக இருந்தால், அதிர்ஷ்டம் செய்தவன்தான்."

"அப்படிப்பட்ட ஒருத்தனைத் தேடிக் கண்டுபிடிச்சு அவளைத் தரணும். சரிதானே? பிறகு... தந்தையின் கடமை ஆயிற்றே அது? இது ஒரு புதிய விஷயமா?"

ஒலோம்பிக்கு அது தெரியும்.

ஒலோம்பி நினைத்துப் பார்த்தான்.

ஒவ்வொரு இளம் வயது வேலை செய்பவர்களைப் பார்க்கும் போதும் மிகவும் கவனத்துடன் பார்த்து சிருதாவிற்கு அவன் பொருத்தமாக இருக்கிறானா என்று அவன் சிந்தித்துப் பார்ப்பதுண்டு.

இது வரையில் ஒருவனையும் அவன் பார்க்கவில்லை.

குஞ்ஞாளி கேட்பாள்:

"பெண் இப்படியே இருந்தால் நல்லா இருக்குமா?"

"ம்..."

ஒரு முனகலே பதிலாக இருக்கும்.

நிலைமை இப்படி இருக்கும் போது யூனியனைச் சேர்ந்த ஒரு சாதாரண மனிதனுடன் இரவோடு இரவாக சிருதா போய்விட்டாள். அவன் தரை தரையாக நடந்து திரிபவன். கால் காசுக்கு வேலை செய்ததில்லை. அப்படிப் படிகளில் ஏறி நடந்து திரிவதற்காக அவன் வெட்கப்படவும் இல்லை.

பிரச்சாரம் செய்யக் கூடியவன்!

அவனுடைய பிரச்சாரம்!

சிருதா புன்னப்புரையில் இருக்கிறாள் என்பதை ஒலோம்பி தெரிந்து கொண்டான். குஞ்ஞாளிக்கும் அது தெரிய வந்தது. வெளியே நெருப்பு புகைந்து கொண்டிருந்தது. அப்படிப்பட்ட ஒரு மகளைப் பெற்றெடுக்கவே இல்லை என்றாள் குஞ்ஞாளி. அப்படிப்பட்ட ஒரு பெண் ஒலோம்பிக்கும் இல்லை.

குஞ்ஞாளி கேட்டாள்:

"மனதில் கண் இருக்கும் மகள்... எப்படி இருக்கா?"

"பேசாம போ... அவள் உன் வயித்துல இருந்தவள்தானே?"

"நான் என் வயிற்றில் வேற எங்கே இருந்தாவது பிடிச்சு கொண்டு வந்துவிட்டேனா என்ன?"

ஒலோம்பி எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான்.

புன்னப்புரையில் நடந்த வெடிகுண்டு சம்பவம் எல்லா இடங்களுக்கும் தெரிந்தது. ஏராளமானவர்கள் இறந்து விட்டார்கள். ஒரு போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் கூட இறந்து விட்டாராம்! போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டரா? அவரைக் கொன்றுவிட்டார்கள். ஆமாம்! என் கடவுளே!

நான்கு மைல் தூரத்திற்கு குண்டு வெடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. நிறைய ஆட்கள் இருந்தார்கள். நிறைய என்றால் எண்ண முடியாத அளவிற்கு என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அவர்கள் எல்லோருடைய கைகளிலும் முனை கூர்மை செய்யப்பட்ட வேல் கம்புகள் இருந்தன.