Lekha Books

 

வேல் கம்பின் முனையைக் கூர்மைப்படுத்த வேண்டிய காரணம் என்ன?

வேல் கம்பின் முனை கூர்மையாக இருக்க வேண்டும். அதற்காக.

வேல் கம்பின் முனை எதற்காக கூர்மையாக இருக்க வேண்டும்?

வீரத்தை வெளிப்படுத்த அப்படித் தோன்றியது. அவ்வளவுதான்!

குஞ்ஞாளி சொன்னாள்:

"எது எப்படி இருந்தாலும் கண்ணன் வேல் கம்புடன் முன்னால் நடந்து போயிருப்பான்."

குஞ்ஞாளி தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"கண்ணன் வேல் கம்பைப் பிடித்துக் கொண்டு முன்னால் போயிருப்பான். அவன் அப்படிப்பட்ட ஆளு."

ஒலோம்பி சொன்னான்:

"போயிருப்பான். போகாம இருக்க மாட்டான். அவனுடைய குணம் அப்படி."

குஞ்ஞாளி எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள். குஞ்ஞாளி கற்சிலையைப் போல இருந்தாள். கற்சிலையிலிருந்து சத்தம் புறப்பட்டு வந்தது:

"அவள் வேல் கம்பை அவனுடைய கையில் கொடுத்து அனுப்பியிருப்பான்."

இன்னொரு கற்சிலையிலிருந்து ஒரு சத்தம்:

"அனுப்பியிருப்பாள். அது அவளோட குணம்."

 

வெளி வேலியைத் தாண்டியிருந்த காட்டில் இரவுப் பறவை கூவியது:

'கூவ! கூவ!'

பரந்து கிடந்த வயல்வெளிகளில் சிறு அலைகள் என்னவோ கதைகளைக் கூறின.

அந்த வீட்டிலிருந்த சிம்னி விளக்கில் எண்ணெய் வற்றியது. குஞ்ஞாளி கேட்டாள்:

"நாம போய்த் தேட வேண்டாமா?"

"எதுக்குடி?"

"கண்ணன் செத்துப் போயிருந்தா...?"

"கண்ணன் செத்தால் நமக்கென்ன?"

"இல்ல... அவன் கூடத்தானே நம்ம மகள் போனாள்? அதுதான் சொன்னேன்."

ஒலோம்பிக்கு பதில் கூறுவதற்கு நேரம் தேவைப்படவில்லை.

"அவன் செத்துட்டா, அவள் இங்கே வந்துடுவாள்."

"அதுதான் நடப்பா?"

"பிறகு என்ன?"

"அவள் வரலைன்னா?"

"மனதில் கண் இருக்கும் அவள் வாழ்வாள்."

"அடடா! இந்த அப்பனின் பிடிவாதத்துக்கு குறைச்சல் இல்லை."

மண்ணெண்ணெய் விளக்கு அணைந்தது. அப்போதும் காட்டில் இருந்த இரவுப் பறவை தன் இணையை அழைத்துக் கொண்டிருந்தது.

காற்று வீசுவது நின்றது. வயலில் இருந்த நீர் அசைவே இல்லாமல் ஆனது. சுற்றிலும் அமைதி நிலவியது. எனினும் ஊரெங்கும் ஒரு சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. புன்னப்புரை குண்டின் சத்தம் எதிரொலிக்கிறதோ! அது நாள் கணக்கில்... மாதக் கணக்கில்... வருடக் கணக்கில் எதிரொலித்துக் கொண்டே இருக்கும். குறட்டை விட்டு உறங்கிக் கொண்டிருந்த ஒலோம்பியை குஞ்ஞாளி தட்டி எழுப்பினாள்:

"பிறகு... உறங்குகிறீர்களா?"

ஒலோம்பி உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

"ஏங்க... சின்ன ஆற்றின் கரையில் இருக்கும் வயல் நீரில் 'ங்ஙோ' என்றொரு சத்தம் ஒலிப்பது காதில் விழுகுதா?"

பதில் இல்லை.

 

இரண்டு நாழி நெல்லுக்கு இரண்டு குவளை கள்ளைக் குடித்துவிட்டு, மீதி நெல்லைக் கூடையில் வைத்தவாறு ஒரு பழைய பாட்டைப் பாடிக் கொண்டே வீட்டிற்குள் வந்த ஒலோம்பி சொன்னான்:

"அடியே பொண்டாட்டி!"

"என்ன?"

"அடியே... அவன் செத்துட்டான்."

"யாரு?"

"கண்ணன்..."

"என் தாயே!"

தலையில் கையை வைத்துக் கொண்டு குஞ்ஞாளி உட்கார்ந்து விட்டாள். ஒலோம்பி தொடர்ந்து சொன்னான்:

"மார்புல குண்டடிபட்டு செத்திருக்கான்; முதுகுல இல்ல... அவள் அப்படிச் சொல்லித்தான் அவன்கிட்ட வேல் கம்பையே கொடுத்து அனுப்பியிருக்கா. அவள் மனசுல கண் உள்ளவள். அவள் என்னோட மகள். அவள் இன்னைக்கு புன்னப்புரையிலும் ஏன் இந்த நாடு முழுவதும் தான் யார்னு கேட்க வச்சிட்டா."

"என்ன சொல்றீங்க?"

"ச்சீ.... உனக்கு எதுதான் தெரியும்? அவள் இப்போ ஊர்ல சிருதாம்மாவா ஆயிட்டா."

"அப்படின்னா?"

"அவள் பேரு சிருதாம்மா."

"அப்படியா? சொல்ல வர்றதை விளக்கி சொல்லுங்க."

ஒலோம்பி நீண்ட நேரம் அடக்க முடியாமல் சிரித்துக் கொண்டே இருந்தான். பிறகு சொன்னான்:

"அடியே, இருந்த இடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு ஒன்றரை நாழி சோற்றைத் தின்னு, ஒரு பெரிய துடுப்பை ஏரி நீர்ல இருந்து எடுத்து படகுல போட்டு, ஒரே மூச்சுல நாலு புட்டி கள்ளக் குடிச்சிட்டு, நாழி நெல்லுடன் வீட்டுக்கு வர்றவனின் பொண்டாட்டியா இருக்குறதைவிட..."

ஒரே மூச்சில் ஒலோம்பி சொன்னான். அதற்கு மேல் கூற மூச்சு அனுமதிக்கவில்லை. என்ன கூற வேண்டும் என்று ஒலோம்பிக்கே தெரியாது.

இரவிச்சோவன் நல்ல பக்குவமடைந்திருந்த கள்ளைக் கொடுத்திருந்தான். இப்போது கள்ளிற்கு மதிப்பே இல்லை. கள்ளில் ஒரு துளி நீர்கூட சேர்க்கப்படவில்லை. தலைக்குள் ஒரே புகைச்சலாக இருந்தது!

மேற்குப் பக்கம் இருந்த குடிசையிலிருந்து ஏழரைக் கோழி கூவியபோது ஒலோம்பி கண்விழித்தான். குஞ்ஞாளி உட்கார்ந்திருந்தாள். குஞ்ஞாளி கேட்டாள்:

"நேற்று என்ன சொன்னீங்க?"

"அதைத் தெரிஞ்சிக்கிறதுக்காக நான் எப்போ கண் விழிப்பேன்னு எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்கியா?"

"ஆமா..."

"நீ தூங்கவே இல்லையா?"

"இல்ல..."

"அப்படின்னா சொல்றேன். ஒரு பயனும் இல்லாத புருஷனுடன் நூறு வருடங்கள் அவனுடைய பொண்டாட்டியா வாழ்வதைவிட நல்ல புருஷனுடன் பதினைந்தே நாட்கள் வாழ்வது எவ்வளவோ மேல் என்பது என் மகளுக்கு நல்லா தெரியும். அவள்... சிருதாம்மா."

 

வீட்டில் உள்ள தாய்மார்களின் காலைநேரக் கவலையே தங்களின் பிள்ளைகளைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்புவதற்கு தயார் பண்ணுவது தான். அது ஒரு வேலைதான். காலையில் அவர்களை மலம் கழிக்கச் செய்ய வேண்டும். பல் தேய்க்கச் செய்ய வேண்டும். குளிக்க வைக்க வேண்டும். பாடங்களை படிக்கச் செய்ய வேண்டும். மரவள்ளிக் கிழங்கையோ சேம்பையோ கஞ்சியையோ தயார் பண்ண வேண்டும். புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டு சிறுவன் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போன பிறகுதான் நிம்மதியே உண்டாகும். பிறகு சிறிது நேரத்திற்கு ஓய்வெடுக்கலாம்.

பிள்ளைகள் யாராக ஆக வேண்டுமென்று தீர்மானித்துதான் பள்ளிக்கூடத்திற்கே அனுப்பி வைக்கப்படுகிறார்கள். சில தாய்மார்கள் பள்ளிக்கூடத்திற்கு நடந்து செல்லும் பிள்ளைகளைப் பார்த்துக் கொண்டே அவர்களை டாக்டர்களாக நினைத்துக் கனவு காண்பார்கள். வேறு சிலர் பொறியியல் வல்லுனர்களாக அவர்களைக் கனவு காண்பார்கள். வேறு சிலர் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர்களாக கனவு காண்பார்கள். சில தாய்மார்கள் வேலைக்கான கூலியைச் சரியாக கணக்குப் போட்டு வாங்குவதற்காகத் தங்களின் பிள்ளைகளைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்புவார்கள். அதை அவர்களால் செய்ய முடியும். பள்ளிக்கூடத்திற்குச் சென்றால் கண்கள் தெளிவாகும். ஊர் சுற்றியாகவும் போக்கிரியாகவும் ஆக மாட்டார்கள். அதற்காக அனுப்புபவர்களும் இருக்கிறார்கள். நான்கு எழுத்துக்களைப் படித்தால் அதற்கேற்ற பலன் இருக்கிறது.

அந்த வகையில் தலைமுறைகள் நன்றாக வர வேண்டும். தாயையும் தந்தையையும்விட பிள்ளைகள் நல்ல முறையில் இருக்க வேண்டும். நன்றாக வாழ வேண்டும். அவர்களைவிட பிள்ளைகள் படிப்பு உள்ளவர்களாக இருக்க வேண்டும். அதற்குப் பின்னால் வரக்கூடிய தலைமுறை அதையும் தாண்டி படிப்பு உள்ளவர்களாக இருக்க வேண்டும். அப்படி முன்னோக்கி.. முன்னோக்கி...!