Lekha Books

 

அப்படி சிருதாம்மா சொன்னாளா?

சொன்னாள்.

கோதை காதால் கேட்ட விஷயம் அது.

பள்ளிக்கூடத்தில் படித்தவர்கள் சொன்னார்கள். தைரியம் படைத்த அரச வம்சத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் போர்க்களத்திற்குத் தங்களுடைய கணவர்களை வாளைக் கையில் தந்து நெற்றியில் குங்குமம் அணிவித்து அனுப்பி வைப்பார்களாம். அந்தக் கதைகள் வரலாற்றில் இருக்கிறது. அவர்கள் கூறுவார்களாம். 'இறப்பதாக இருந்தால், மார்பில் காயம் பட்டு இறக்க வேண்டும்' என்று.

வயிற்றில் கண்ணனின் கருவைத் தாங்கிக் கொண்டு சிருதா அப்படிக் கூறியிருக்கிறாள்.

அவள் ஒரு வீரம் படைத்த பெண்ணேதான்.

வேல் கம்பை எடுத்துக் கொடுக்கும் போது அவளுடைய கை நடுங்கவில்லை. சிருதாவைப் பற்றி யாரோ ஒரு கவிதை இயற்றியிருந்தார்கள். அது தொழிலாளர்களின் இல்லங்கள் அனைத்திலும் பாடப்பட்டது.

முதல் புன்னப்புரை தினம் கொண்டாடப்பட்ட போது, ஊர்வலத்திற்கு முன்னால் ரத்தநிற மாலையைக் கழுத்தில் அணிந்து பெரிய ரத்த நிறக் கொடியை பிடித்துக் கொண்டு முன்னால் நடந்து சென்றது சிருதாதான்.

சிருதாதான் மலர்களை வைத்து வணங்கினாள்.

புன்னப்புரையின் வீரம் மிக்க பெண்!

சிருதா குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள்.

புன்னப்புரை தியாகியின் வாரிசு.

அவனுக்கு ஒரு பெயர் வேண்டும்.

'ஸ்டாலின்!'

வயதான பலருக்கும் அந்தப் பெயரை அப்போது அழைப்பதற்குக் கஷ்டமாக இருந்தது. நாக்கு ஒத்துழைக்கவில்லை.

நல்ல ஒரு குழந்தை! அவனுக்கு மனிதர்கள் அழைக்கக்கூடிய ஒரு பெயரை வைத்தால் என்ன? இப்படிச் சொன்னவர்களும் இருக்கிறார்கள். அவர்களில் பலரும் புன்னப்புரை போராட்டத்தில் பங்கு பெற்றவர்கள்.

 

சிருதாம்மா கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்தவள். கட்சி அவளைச் சேர்ந்தது. ஸ்டாலின் அந்த உறவில் பிறந்த குழந்தை.

ஊரிலுள்ள ஆண்கள், பெண்கள் எல்லோரும் சிருதாம்மாவைப் பார்த்து புன்னகை செய்கிறது என்பது உண்மையிலேயே பெரிய விஷயம்தான். தலைவர் பாராட்டினார். கட்சியின் எந்தவிதமான கொண்டாட்டமாக இருந்தாலும், அதில் சிருதாம்மாவிற்கும் ஸ்டாலினுக்கும் இடம் இருந்தது- முன் வரிசையில்தான்.

புன்னப்புரையின் வீரப்பெண்!

புன்னப்புரையின் வீர வாரிசு!

ஆண்டு விழாவில், கடலைப் போல திரண்டிருந்த மக்கள் கூட்டம் உரத்த குரலில் சொன்னது:

"சிருதாம்மா, நீங்க பேசணும்."

சிருதாம்மா பேசினாள். நான்கு வார்த்தைகள்.

"என்னை அழைத்துக் கொண்டு வந்தது புன்னப்புரைதான்."

நீண்ட நேரத்திற்கு கைத்தட்டல்!

சிருதாம்மாவின் வாயில் இருந்து வெளியே வந்தது ஒரு காவியத்தைப் போல இருந்தது. அது சிந்திக்கக்கூடியதாக இருந்தது; மகிழ்ச்சி அளிக்கக்கூடியதாக இருந்தது.

"என்னை அழைத்துக் கொண்டு வந்தது புன்னப்புரைதான்."

அதன் அர்த்தம் என்ன?

பொதுக்கூட்டம் முடிந்ததும் பாரு கேட்டாள்:

"சிருதாம்மா, நீங்க என்ன சொன்னீங்க?"

"என் அக்கா, எனக்கு என்ன பேசத் தெரியும்? என் நாக்குல அப்படி வந்தது அதைச் சொல்லிட்டேன்."

"உண்மையைச் சொல்லணும்ல! நானும் கொச்சுட்டியும் சிரிச்சிட்டோம்."

"ஆம்பளைகளின் உற்சாகத்தைப் பார்த்து நான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு விட்டேன்."

ஆர்வம் கொண்ட இளைஞர்கள் வாசக சாலையில் ஒன்றாகக் கூடி அந்த வார்த்தைகளைக் குறித்து விவாதம் செய்தார்கள்.

எந்தப் பெண்ணாவது இப்படிக் கூறுவாளா?

கண்ணன் உண்மையிலேயே சொல்லப் போனால் புன்னப்புரை வயலாரின் அடையாளம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

அந்த அடையாளத்திற்குப் பின்னால் ஒருத்தி சென்றாள்- இரவோடு இரவாக.

அப்படியென்றால் அந்தப் பெண் யார்?

முழுமையான புரட்சிச் சிந்தனையின் அடையாளம்!

சிருதாம்மா பெண் அல்ல; புரட்சிச் சிந்தனையின் அடையாளம் அவள். கண்ணன் ஒரு ஆண் அல்ல. புன்னப்புரை- வயலாரின் அடையாளம் அவன்.

காவித் தன்மை கொண்ட அந்த வார்த்தையின் அர்த்தம் என்னவென்று விளக்கிக் கூறப்படவில்லையா?

அதுதான் கவிதை!

"என்னை அழைத்துக் கொண்டு வந்தது புன்னப்புரைதான்."

அந்த வார்த்தையைச் சொல்லிப் பாடல்கள் இயற்றப்பட்டன. பற்பல மாத இதழ்களிலும் வார இதழ்களிலும் அந்தப் பாடல்கள் பிரசுரிக்கப்பட்டன. நாற்று நடும் பாடல்களும் திருவாதிரைப் பாடல்களும் இயற்றப்பட்டன.

விருத்தமும் தாளமும் இல்லாத, ஆழமான, எப்படிப்பட்ட விளக்கங்களும் கொண்டு பொருளை முழுமையாக வெளிப்படுத்த முடியாத அதன் அர்த்தம், அந்த இரண்டு அடிகளுக்கு வடிவம் தரும் எழுத்துக்களின் முதுகெலும்பை ஒடித்து எல்லா பழைய கலை சம்பந்தப்பட்ட தத்துவங்களையும் தகர்த்தெறிந்தது.

இதோ அந்தக் கவிதை!

ரஷ்யாவில் ஸ்டாலினின் வார்த்தைகள் கவிதையாவது இப்படித்தான்!

"என்னை அழைத்துக் கொண்டு வந்தது புன்னப்புரைதான்."

களர்கோட்டு மகாதேவன் ஆலயத்தில் இருக்கும் பூசாரி ஒரு சமஸ்கிருத பண்டிதர். கட்சிமீது ஈடுபாடு உள்ளவர். பகவத் கீதையையும், பாகவதத்தையும், ரிக் வேதத்தையும் கூறி கட்சியின் பாட வகுப்புகளில் மாறுபட்ட பொருள் முதல்வாதத்தையும் பிற விஷயங்களையும் அவரால் விளக்கிக் கூற முடியும். கிருஷ்ண பரமாத்மாவின் அவதாரம்தான் கார்ல் மார்க்ஸ் என்று அவர் கூறுவதுண்டு.

சிருதாம்மாவின் வார்த்தைகள் அவர் கேட்டவைதான். அந்தக் கண்களுக்கு என்ன ஒரு பிரகாசம்! அந்தக் குரல் ஒரு பெண்ணின் குரல்தானா?

கூடியிருந்த கூட்டம் உணர்ச்சிவசப்பட்டுவிடவில்லையா?

பூசாரி சொன்னார்:

"சாகுந்தலம், மேக சந்தேஸம் ஆகியவற்றை நான் தினமும் பார்ப்பது உண்டு. உண்மையைக் கூற வேண்டுமே! நான் கவிதையை வழிபடுபவன். நல்ல கவிதைகளைக் கேட்கும் போது, நான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு விடுவேன். நான் கவிதையை அல்ல. அரங்கத்தில் இருக்கும் போது நான் எதிர்பார்த்தது ஒரு மிகச் சிறந்த சொற்பொழிவைதான். கூடியிருந்த கூட்டமும் அதைத்தானே எதிர்பார்த்தது? ஆனால், உண்மையைச் சொல்ல வேண்டுமே! அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டப்போ நான் ஒரு மாதிரி ஆயிட்டேன்."

பூசாரி அங்கு உட்கார்ந்திருந்தவர்களிடம் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"இதோ பாருங்க... நினைச்சுப் பார்க்குறப்பவே நான் உணர்ச்சி வசப்படுறேன்."

ஒரு அருமையான குரலில், சாகுந்தலத்திலிருந்து ஒரு கவிதையைக் கூறும் வகையில் பெரிய விரல், சுட்டுவிரல் ஆகியவற்றின் முனைகளை ஒன்று சேர்ந்து, கையை உயர்த்தியவாறு தேன் என்ற முத்திரையைக் காட்டுகிற மாதிரி வைத்துக் கொண்டு அந்தக் கவிதை மொழியில் அவர் சொன்னார்:

"பு-ன்ன-ப்புரை-தான்."

பூசாரி கையைக் காட்டினார்.

"பாருங்க... ரோமம் எழுந்து நிற்கிறது."

அவர் கூறியது உண்மைதான். பூசாரி மயிர்க்கூச்செறிய நின்றிருந்தார்.

பூசாரி அந்த உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையிலிருந்து மீண்டு வருவதற்கு சிறிது நேரம் வேண்டியிருந்தது.

பூசாரி தன் குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு சொன்னார்:

"உங்களில் யாருக்காவது தெரியுமா? ஒரு விஷயத்தை நான் சொல்றேன். இது மிகவும் பழமையான நாடு. பலவகைப்பட்ட மனிதர்களும் என்னைத் தேடி வந்தார்கள். புன்னப்புரையைச் சேர்ந்த போர்க்கள வீரர்கள் தங்களின் போர்க் கருவிகளைப் பூஜை செய்து தர வேண்டும் என்று சொன்னார்கள்.