Lekha Books

சுவாரசியமான செய்தி அதுவல்ல. போலீஸ்காரர்கள் காக்கைத் தீவிற்குள் சிக்கிக் கொண்டார்கள். அவர்கள் போக முடியாமல் மாட்டிக் கொண்டார்கள். அவர்கள் பயணித்து வந்த வழியை அந்த இரவிலேயே ஆண்கள் அடைத்து விட்டார்கள் படகுகளால் வெளியே செல்ல முடியவில்லை. தலைவர் அவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை. அதற்குப் பிறகு சோதரையும் யாரும் பார்க்கவில்லை. போலீஸ்காரர்கள் காக்கைத் தீவை அடைந்த போது, தலைவரைத் தூக்கி தோளில் வைத்துக் கொண்டு சோதர் அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டிருந்தான்.

பொழுது விடிந்து ஆலப்புழையிலிருந்து ராணுவம் வந்துதான் காக்கைத் தீவில் மாட்டிக் கொண்டிருந்த போலீஸ்காரர்களைக் காப்பாற்றியது.

படகு பயணிக்கும் வழியைத் திறந்து கொடுக்க ஊரில் ஒரு ஆள்கூட கிடைக்கவில்லை. ராணுவத்தினரே மடையைத் திறந்தார்கள். ஆனால், எல்லா வீடுகளுக்குள்ளும் அவர்கள் நுழைந்து அட்டகாசம் செய்தார்கள். ஒரு இடத்திலும் ஒரு ஆண்கூட இல்லை. சட்டி, பானை அனைத்தையும் அவர்கள் அடித்து உடைத்தார்கள். ஏதாவது பொட்டோ பொடியோ இருந்தால், அவற்றை அவர்கள் எடுத்துக் கொண்டு போகவும் செய்தார்கள்.

கொள்ளை நடந்தது. கொள்ளை!

உண்மைதான். அப்படி நடக்காமல் இருக்குமா? அவர்களுக்குக் கோபம் வராமல் இருக்குமா?

பெண்கள் அனைவரையும் தங்களுடன் அழைத்துச் சென்றார்கள். அந்தப் பெண்களின் கூட்டத்தில் சிருதாவும் இருந்தாள். அன்றே பெண்களை விட்டு விடவும் செய்தார்கள். அன்றுதான் சிருதா முதல் தடவையாக சிறைக்குச் சென்றாள். திருமணம் நடந்த ஏழாவது நாள்.

பத்து சென்ட் நிலம் வசிப்பதற்குக் கிடைத்தது. மொத்தம் பதினைந்து சென்ட். அதில் பத்து சென்ட் போக, ஐந்து சென்ட் மீதம் இருந்தது. அரைக்காட்டுக்காரர்களின் பங்கு. அவர்களுக்கு மொத்தத்தில் இருந்தது வேறொரு பதினைந்து சென்ட் இடம்.

அரைக்காட்டுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெரியவர் சொன்னார்:

"சிருதா, ஐந்து சென்ட் நிலத்திற்கான விலையை இங்கே தந்திடு. நாங்கள் இருக்கும் வீடு எப்போது கீழே விழும் என்று எங்களுக்கே தெரியாது. நீதான் பார்க்குறியே! அதைச் சரி பண்ணணும். அப்படிச் செய்தால், உனக்கு நூறு நல்ல விஷயங்கள் நடக்கும்."

அரைக்காட்டுக் குடும்பத்தின் பெரியவர் பதிலை எதிர்பார்த்து நின்றிருந்தார்.

அந்த வட்டமான வசிப்பிடத்திற்கு முத்தோலித்தரை என்று பெயர். ஸ்டாலின் பிறந்த பிறகு, சிருதா கண்ணனின் வீட்டிலிருந்து இடம் பெயர்ந்தாள். கண்ணனுடைய சகோதரிகளின் சண்டைகளை அவளால் சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை. கண்ணன் புன்னப்புரையில் குண்டடி பட்டு இறந்ததற்கு சிருதாதான் காரணமாம்! ஒரு புரட்சிக்காரி!  ஒரு விஷயம் உண்மைதான். முனையில் சிவப்புக் கொடி கட்டப்பட்டிருக்கும் வேல் கம்பை கண்ணனின் கையில் கொடுத்தவள் சிருதாதான்.

நாத்தனார்மார்களின் சண்டைகளைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை என்ற நிலை வந்தபோது, அரைக்காட்டுக் குடும்பத்தின் மூத்தவரிடம் சிருதா கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டாள்:

"முத்தோலி நிலத்தில் ஒரு குடிசையை உண்டாக்கி இருந்துக்கட்டுமா?"

"இருந்துக்கோ. அந்த செடிகளையெல்லாம் பத்திரமா பார்த்துக்கணும். மாடுகள் தின்றுவிடக்கூடாது."

அப்போது முத்தோலி நிலத்தில் ஏராளமான கன்றுகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஆள் வசிப்பது செடிகளுக்குப் பாதுகாப்பான விஷயமும்கூட.

சிருதா ஒரு ஆறு கால்களைக் கொண்ட வீட்டை உண்டாக்கினாள். அந்த வீட்டிலேயே அவள் தங்கவும் செய்தாள்.

இப்போது அரைக்காட்டுப் பெரியவருக்கு வயது மிகவும் அதிகம் ஆகிவிட்டது. அந்தக் காலத்தில் அரைக்காட்டு வீட்டுக்காரர்களுக்குப் பத்து பறை நிலமும் நாற்பது சென்ட் வீட்டு மனையும் சொந்தமாக இருந்தன.

நிலச்சட்டம் வந்தது. குடியிருப்பதற்கான நிலத்தை வளைத்து போடுவதற்கு மார்க்சிஸ்ட் கட்சி முடிவு எடுத்தது. மாநிலம் முழுவதும் குடியிருக்க நினைத்தவர்கள் பத்து சென்ட் நிலத்தை வளைத்துப் போட்டார்கள்.

அரைக்காட்டுப் பெரியவர் கேட்டார்:

"சிருதா, எதற்கு நீ நிலத்தை வளைச்சுப் போடுறே?"

"அது என்னுடைய உரிமை."

அரைக்காட்டுக் கிழவர் அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டார்.

"நாங்க பத்து பேர் வாழ்றதுக்கு இதுதான் இருக்கு."

"அதுல பத்து சென்ட் நிலம் எனக்காக உள்ளது."

பெரியவர் சம்மதித்தார்.

"வெள்ளைக் காய் கிடைக்கிற தென்னை முழுவதும் உனக்குத்தான்."

பெரியவர் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"எங்களை விட நீதான் நல்லா இருக்கே!"

குடியேற நினைப்பவன் நிலச்சுவான்தார்களிடம் எப்படிப் பேச வேண்டும் என்பதை நான்கு நாட்களுக்கு முன்னால் நடந்த வகுப்பில் கூட தெளிவாகக் கூறியிருந்தார்கள். அந்த மொழி சிருதாவிற்கு நன்கு தெரியும்.

அரைக்காட்டு பெரியவர் தன்னுடைய உடலைக் கொஞ்சம் சொறிந்த போது, சொறிந்த இடத்திலிருந்து தூசி கிளம்பியது.

சிருதா அவரை 'எதுவும் பேசாம போங்க' என்று கூறுவது மாதிரி பார்த்தாள்.

பெரியவர் கேட்டார்:

"அளந்து பார்த்துத்தான் வளைச்சுப் போட்டியா?"

"பிறகு எப்படி?"

"அய்யோ... கோபப்படாதே சிருதா! மன வருத்தம் காரணமாக நான் கேட்கிறேன்."

பெரியவர் அந்த இடத்தை விட்டு நகரவில்லை. அதற்குப் பிறகும் வேறென்னவோ கேட்க வேண்டும் என்று நினைப்பதைப் போல இருந்தது. அவர் எதற்காக நின்று கொண்டிருக்கிறார் என்று மனதில் நினைத்தவாறு சிருதா அவரைப் பார்த்தாள். அந்த அளவிற்கு நிலத்தின் சொந்தக்காரரிடம் நடக்க வேண்டியதுதான். நடவடிக்கை அதிகாரத் தொனியில் இருக்க வேண்டும். கடுமையாக எதிர்க்க வேண்டும். நிலச்சுவான்தார்தனத்தின் முகத்தில் கொடுக்க வேண்டிய ஒரு அடியே அது. சிருதா அப்படிச் சொல்லலாமா? சொன்னால் என்ன? அது தேவைதான். அதுதான் செய்ய வேண்டியது.

பார்வையால் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்ட பெரியவர் மெல்ல சிரித்துக் கொண்டார். அது சொறிந்ததால் உண்டான சுகத்தால் என்பதாகக் காட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.

தலைமுடியைச் சொறிவதற்கு மத்தியில் வறட்டு சொறிவும் இருக்கிறது. சொறியும் போது தூசி பறக்கும். பெரியவர் கேட்பதற்கு விஷயங்கள் இருக்கின்றன. சிருதாவைப் பொறுத்தவரையில் கிழவர் அங்கிருந்து போனாலே போதும்.

சிருதா புன்னப்புரை தியாகியின் மனைவி. ஆனால், சக்கச்சம்பாக்கில் ஈர்யேத்ர குடும்பத்தில் கீழ்நிலையில் இருக்கும் ஒருவனின் மகளாகப் பிறந்தவள் அவள்.

பரம்பரைக்கு அர்த்தம் இருக்கிறதா? யாருக்குத் தெரியும்? ஓதிக்கோன் நம்பூதிரி மார்க்ஸை உச்சரிப்பது பூஜை அறையில் உட்கார்ந்து கொண்டு வேத மந்திரங்களைக் கூறுவதைப் போல இருக்கும். உச்சரிப்பு மாறுமோ? அதுதான் இந்தியா. அதுதான் கேரளம்.

பெரியவர் கையைச் சொறிவதற்கிடையில் மூன்று நான்கு பேன்களை 'ஸ்' என்ற சத்தத்துடன் நசுக்கிக் கொன்றார். அது ஒரு மெல்லிய சுகத்தைக் கொடுத்த விஷயம்தான்.

கிழவர் அங்கிருந்து போனால் போதும் என்றிருந்தது சிருதாவிற்கு.

யாரிடம் என்றில்லாமல், அடுத்து கொல்ல இருந்த பருத்துப் போய் காணப்பட்ட பேனை சொறியும் இடத்தில் விரட்டிக் கொண்டிருப்பதற்கு இடையில் கிழவர் கேட்டார்: