Lekha Books

காக்கைத் தீவில் இருந்த சோதர் அந்தக் கதையின் வீர நாயகனாக இருந்தார். எங்கெல்லாம் அறியப்படாத எத்தனை காக்கைத் தீவுகள் இருக்கின்றன! சோதர்கள் இருக்கிறார்கள்!

சிருதா நினைத்துப் பார்த்தாள். அங்கு நீலம்பேரூரில், சக்கச்சம்பாக்கில் காவாலத்தில்... பிறகு எங்கெங்கெல்லாமோ! எங்கெல்லாமோ!

சிருதா கண்ணனுடன் இரவோடு இரவாக ஓடிச் சென்ற ஏழாவது நாளன்று அது நடந்தது. ஒரு திங்கட்கிழமை இரவு வேளையில் அவள் போனாள். மறு ஞாயிற்றுக்கிழமை காக்கைத் தீவு சம்பவம் நடந்தது. அந்த இரவு வேளையிலும் காக்கைத் தீவில் மின்மினிப் பூச்சிகள் கூட்டமாக வந்து சேர்ந்தன.

ஸ்டாலினின் தந்தை செவ்வாய்க்கிழமை சென்றான்- வயலாருக்கு. அப்படித்தான் புதுப்பெண்ணை யாருக்கும் தெரியாமல் அவன் அழைத்துக் கொண்டு சென்றான். வயலாரில் சண்டைக்கான ஆயத்தங்கள் இருந்தன. அது அவளுக்குத் தெரியும். எனினும், வருவான் என்று எதிர்பார்த்து அவள் தூங்காமல் இருந்தாள். தூங்க முடியவில்லை. எப்படி ஒருத்தியால் உறங்க முடியும்?

சிருதா கண்ணனின் மனைவியானது தாலி கட்டி, துணி கொடுத்து அல்ல. வாத்தியமும் மேளமும் இல்லை. திருமணம் நடந்தது. இருட்டு வேளையில்தான். நட்சத்திரங்கள் கூட சாட்சியாக இல்லை. அவன் கதவைத் தட்டி அழைத்தான். அவள் வெளியேறி நடந்தாள். கார்மேகங்களால் கருப்பு நிறத்தில் வீங்கிப் போயிருந்த முகத்தை ஆகாயம் கொண்டிருந்தது. இலைகள் கூட அசையவில்லை. அடுத்த நிமிடம் நெருப்பும் மின்னலும் இடியும் பெரும் மழையும் உண்டாகலாம். அந்த அளவிற்கு இயற்கை உறைந்து போய்க் காணப்பட்டது. சிருதா கண்ணனுக்குப் பின்னால் அப்படிப் போகும் விஷயம் அந்தத் தாய்க்கு ஒருவேளை பிடிக்காமல் போயிருக்கலாம்.

சிருதா அந்த இரவில் நினைத்துப் பார்த்தாள்.

ஒரு முடிவு எடுக்கப்பட்ட இரவு. அதுதான் திருமணம்.

அது ஆரம்பமானது இப்படித்தான். காக்கைத் தீவில் பல்வேறு இடங்களையும் சேர்ந்த மின்மினிப் பூச்சிகள் கூட்டமாக வந்து சேர்ந்திருப்பதைப் பார்க்கும் போது சிருதாவிற்கு தன்னுடைய திருமண நாளைப் பற்றிய ஞாபகம் வந்து விட்டது. அந்த உறைந்து போயிருந்த இரவை சிருதா நினைத்துப் பார்த்தாள். திருமண இரவு!

கண்ணன் சிருதாவின் உள்ளங்கையைப் பற்றி அழுத்தினான். அப்படி இறுக்கமாகப் பிடித்த போது உள்ளங்கையின் எலும்புகள் ஒன்றோடொன்று உரசிக் கொண்டன. வேதனை உண்டாகியிருக்க வேண்டும். வேதனை உண்டானதா?

சிருதாவிற்குத் தெரியாது. இப்போது ஞாபகத்தில் இல்லை.

"எனக்கு உன்னைப் பிடிச்சிருக்கு."

"எனக்கும்."

கண்ணனும் சிருதாவும் இப்படித் தங்களுக்குள் கூறிக் கொண்டார்கள்.

ஒரு குளிர்ச்சி.

மூடியிருந்த கறுத்த முகத்தைக் கொண்ட இயற்கையின் குணம் மாறியது. அந்தத் தாய் மென்மையானவளாக மாறுவாள். அவளால் அப்படியே அதிக நேரம் இருக்க முடியாது. அந்தக் குளிர்ச்சி வேறு எந்தக் காரணத்தாலும் அல்ல. தாயின் இளகிய குணத்தால்தான்.

காக்கைத் தீவில் அதற்குப் பிறகும் பல இடங்களில் இருந்தும்- நீலம்பேரூர், சக்கச்சம்பாக்க, சதுர்த்தியாகரி, காவாலம்- இப்படிப் பல இடங்களிலிருந்தும் மின்மினிப்பூச்சிகள் படு வேகமாக வந்து கூடுகின்றன. காக்கைத் தீவு ஒரு சந்திரமண்டலமாக மாறிவிடும்.

சிருதா இப்படித்தான் சொன்னாள்:

"அப்படி ஒரு மனிதராக இருந்ததால்தான், எனக்குப் பிடிச்சது."

தான் எப்படிப்பட்ட ஒரு ஆள் என்று கண்ணன் சொன்னான்?

அந்த வார்த்தைகளை சிருதாவால் இப்போது அப்படியே நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை.

அவள் கூறிய வார்த்தைகளை ஞாபகத்தில் வைத்திருக்கிறாள்.

"நாளைக்கு குண்டு பட்டு இறந்தாலும் அதற்குப் பிறகுகூட நீங்கதான் என் கணவர்."

"அப்படின்னா நீதான் என் மனைவி!"

கண்ணன் சொன்னான்.

இயற்கை மூச்சுவிட்டது. பிரபஞ்சத்திற்கு அசைவு இருக்கிறது. மெல்லிய முணுமுணுப்புச் சத்தம். வானத்திலிருந்து துளிகள் விழுந்தன.

"நான் உன்னுடைய..."

"நான் உங்களுடைய..."

வானம் தெளிவானது.

இதுதான் திருமணம்.

அப்போது செவ்வாய்க்கிழமை வயலாருக்குச் சென்றிருந்த கண்ணன் ஞாயிற்றுக்கிழமை வரை திரும்பி வராததற்குக் கவலைப்பட வேண்டுமா?

எனினும், சிருதா பெண்தானே! அது மட்டுமல்ல- இளம்பெண்ணும் கூட. ரத்தமும் எலும்பும் உள்ளவள். சதைக்கு சக்தி இருக்கிறது. அவள் தூங்காமல் கவிழ்ந்து கிடந்தாள். திங்கட்கிழமை தான் அவள் பெண் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டாள். பெண் என்றால் என்ன என்பதைத் தெரிந்து கொண்டாள். ஆணால் பெண்ணுக்கு எதைத் தர முடியும் என்றும்; பெண்ணால் ஆணுக்கு எதைத் தர முடியும் என்பதையும் தெரிந்து கொண்டாள்.

அன்று மட்டுமே! அதற்குப் பிறகு இல்லை... அதற்கு முன்பும் இல்லை.

அன்று ஏக்கம் உண்டானது. அதனால்தான் தூக்கம் வராமலிருந்தது.

வெள்ளிக் கிழமை தெற்குப் பக்கம் இருந்த இட்டிக்காளி அக்கா ஒரு ரகசியத்தைச் சொன்னாள்:

"காக்கைத் தீவில் ஒரு தலைவர் வந்து யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்து இருக்காரு."

"எந்தத் தலைவர்?"

சிருதாவிற்குப் பல தலைவர்களையும் தெரியும். பல தலைவர்களின் வகுப்புகளுக்கும் போயிருக்கிறாள். பலருடைய உரைகளையும் கேட்டிருக்கிறாள்.

"அப்படியா?"

இட்டிக்காளிக்குத் தெரியாது.

காக்கைத் தீவில் சோதர்தான் தங்கியிருக்கிறான். சோதரைப் போல வேறொருவன் அந்த ஊரில் இல்லை. தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தால்தான் சோதருடைய முகத்தைப் பார்க்க முடியும். பருமனான மனிதன். வயது என்ன இருக்கும் என்பது யாருக்கும் தெரியாது. வாயைத் திறந்தால் நீண்ட தூரம் வரை கேட்கும். கர்ஜிப்பதைப் போல இருக்கும். இப்போதும் நான்கு ஆட்கள் செய்யக்கூடிய வேலையைச் செய்வான். ஆறு ஏழு பேர் எதிர்த்து நின்றாலும், சோதருக்கு நிகராக ஆக முடியாது. சோதர் இடிகாட்டுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு வேலைக்காரனாக இருந்தான். அந்த வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் அழிந்து போய்விட்டார்கள்.

இட்டிக்காளிதான் இந்த விஷயத்தைச் சொன்னாள்.

சோதருக்கு மனைவியும் பிள்ளைகளும் இருந்தார்கள். எல்லோரும் இறந்துவிட்டார்கள். ஒரு காலத்தின் ஓட்டத்தில் அவை நடந்து முடிந்துவிட்டன. சோதர் தனியாகத்தான் இருக்கிறான். காக்கைத் தீவுப் பக்கம் யாரும் போக மாட்டார்கள்.

யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்து வாழ்வதற்கு ஏற்ற இடம்தான் காக்கைத் தீவு.

சிருதா கேட்டாள்:

"அந்த அண்ணன் யூனியனைச் சேர்ந்தவரா?"

இட்டிக்காளி சொன்னாள்:

"இது என்ன கேள்வி? சரிதான்... பெரிய ஆளு அவர். ஊர்வலம் போறதா இருந்தா, முன்னால அவர்தான் நிற்பார். சாகுறதுக்குக் கூட பயப்பட மாட்டார்."

அன்று இரவுதான் காக்கைத் தீவு சம்பவம் நடந்தது.

போலீஸ் தேடிக் கொண்டிருந்த தலைவர்தான் காக்கைத் தீவில் யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்திருந்தவர்.

ஒரே கூப்பாடும் சத்தமுமாக இருந்தன. வயலின் நான்கு கரைகளும் கண் விழித்தன. காக்கைத் தீவை நோக்கி இரண்டு படகுகள் பயணித்தன. இரும்புத் தொப்பியும் துப்பாக்கியும் வைத்திருந்த போலீஸ்காரர்கள் அவர்கள். துப்பாக்கி வெடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. போலீஸ்காரர்கள்தான் சுட்டவர்கள்.