Lekha Books

எல்லோரும் அவளை சிருதாம்மா என்றுதான் அழைக்கிறார்கள். புன்னப்புரையில் குண்டடிபட்டு இறந்த கண்ணனின் மனைவி. வேறு யார்? சிருதா! சிருதா வெறும் சிருதா அல்ல. சிருதா என்ற புலையப் பெண் அல்ல. அவள்... சிருதாம்மா.

குட்டன், பரமு ஆகியோரைப் பற்றி ஞாபகப்படுத்த அப்படி யாருமில்லை. அவர்களுக்கு சிருதாக்கள் யாரும் இல்லை. அதனால் யாரும் சிருதாம்மாக்களாக ஆகவில்லை.

ஆலப்புழை சுடுகாட்டில் சாலையின் அருகில் மலையைப் போல குவித்து, புன்னப்புரையில் குண்டடிப்பட்டு இறந்தவர்களின் உடல்களை ஒன்றாகச் சேர்த்து எரித்தார்கள். பெட்ரோலில் நனைக்கப்பட்ட கோணிகளை அவற்றுக்கு நடுவில் போட்டார்கள். இப்படித்தான் சிதையை உண்டாக்கினார்கள். அவ்வளவு இறந்த உடல்களை நெருப்பில் எரித்தார்கள் என்ற விஷயம் யாருக்கும் தெரியாது. ஒரு வட்டமான இடத்தில் இப்போதும் ஆலப்புழை- கொல்லம் சாலையின் மேற்குப் பகுதியில் இருக்கும் பெரிய சுடுகாட்டில் சிறிதும் வெளுக்காமல் கறுப்பாக இருப்பதை நாம் பார்க்கலாம். அங்கு ஒன்றோடொன்று பற்களைக் காட்டி இளித்து எரியத் தயாரான இரண்டு கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் தூண்களும் இருக்கின்றன. அவர்கள் துலா மாதத்தில் போட்டி போட்டுக் கொண்டு புன்னப்புரை தினத்தைக் கொண்டாடும் போது, அந்தக் கறுத்த மணலின் மீது வெள்ளை மணலைப் போடுவது உண்டு. அதற்குப் பிறகும் கறுத்த மணல் வெள்ளை ஆகாமல்தான் இருக்கும்.

கண்ணன் யாருக்குச் சொந்தம்?

குட்டன் யாருக்குச் சொந்தம்?

பரமு யாருக்குச் சொந்தம்?

கண்ணன் ஒரு ஆளுக்குச் சொந்தமானான்.

சிருதாவிற்குச் சொந்தம்.

சிருதா அதன்மூலம் சிருதாம்மாவாக ஆனாள்.

சிருதாம்மாவிற்கு ஒரு வரலாறு உண்டானது. யாரோ ஒரு கதையைச் சொன்னார்கள். அந்தக் கதையைக் கேட்டவர்கள், பிறரிடம் கற்பனைகளையும் மிகைகளையும் சேர்த்து அதைப் பெரிதாக்கிச் சொன்னார்கள். அதைக் கேட்ட நூறு பேர் பத்தாயிரம் பேரிடம் அதற்குப் பிறகு பல வண்ணங்களையும் சேர்த்து மெருகேற்றி அந்தக் கதையைச் சொன்னார்கள். அந்தக் கதையின் ஆரம்பம் இதுதான். அதைக் கோதைதான் சொன்னாள்.

கோதை புள்ளேன் தரையைச் சேர்ந்த கறம்பியிடம் சொன்னாள்:

"அவள் புரட்சிக்காரி. துலா மாதம். ஏழாம் தேதி மதிய நேரம் அண்ணனுக்கு அம்மா சோறு பரிமாறினாங்க. சோறு சாப்பிட்டுக் கொண்டு இருக்குறப்போ, அண்ணன் சொன்னாரு, 'அம்மா, இனிமேல் சில நேரங்களில் நீங்க சோறு பரிமாற வேண்டாம்' என்று. அம்மா நெஞ்சு வெடிக்க அப்போ சொன்னாங்க, 'அப்படி சொல்லாதடா மகனே'ன்னு. அண்ணன் அதற்குச் சிரிச்சாரு. அண்ணன் சிரிச்சா, அது ஒரு அழகான சிரிப்பா இருக்கும். தினமும் போகுறப்போ அண்ணன் இப்படிச் சொல்வாரு. இருந்தாலும், அன்னைக்கு அண்ணன் அதைச் சொல்றப்போ அவள்... அந்தப் போராட்டக்காரி கதவுக்குப் பின்னால மறைஞ்சு நின்னு அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள். அவளோட கண்கள் தீப்பந்தத்தைப் போல இருந்தது. நான் அப்போ அடுப்புல அப்பளம் சுட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். சுட்ட அப்பளம் இருந்தால், அண்ணன் இரண்டு அகப்பை அதிகமா சோறு சாப்பிடுவாரு. அதுதான் உண்மை."

கறம்பி கேட்டாள்:

"அதற்குப் பிறகு புரட்சிக்காரி என்ன செய்தாள்னு சொல்றே?"

"அதைக் கேளும்மா... நான் சொல்றேன்."

கோதை தொடர்ந்தாள்:

"அண்ணன் சிவப்பு நிறத்துல ஒரு ஆடையை எடுத்து அணிந்து, சிவப்பு நிறத்துல ஒரு தொப்பியையும் அணிந்தார். தொப்பியை எடுத்துத் தந்தது யாருன்னு நினைக்கிறே?"

"யாரு?"

"அந்தப் போராட்டக்காரிதான். நான் அதை மறைஞ்சு நின்னு பார்த்தேன். பிறகு சிவப்பு நிறக்கொடி இருக்கும் ஒரு வேல் கம்பை எடுத்து அவள் அண்ணனோட கையில் தந்தாள்."

கறம்பி சொன்னாள்:

"இந்த ஊர்ல இருக்கும் எல்லோரும் அப்படி வேல் கம்பைக் கொண்டு போனாங்கள்ல!"

கோதைக்கு அப்படி சொன்னது பிடிக்கவில்லை. அவள் கதையைக் கூறத் தொடங்கினாள்:

"அது இல்லைம்மா... ஊர்ல இருந்த எல்லாரும் அதே மாதிரி வேல் கம்புகளைக் கொண்டு போனாங்க. கொச்சிட்டி அண்ணனும் கொண்டு போனார்ல! எவ்வளவு மரங்களை இந்த ஊர்ல வெட்டி கூர்மைப் படுத்தினாங்க. நம்ம யாருக்காவது இது தெரியுமா? ஊர்வலத்துக்குப் போறாங்கன்னுதானே நாம நினைச்சோம். எதுவுமே தெரியாத பெண்களுக்கு வேறு எதை நினைக்கத் தெரியும்? அப்போ... அவள் இருக்காளே அம்மா... போராட்டக்காரி... அவளோட விஷயத்தைப் பற்றித்தான் சொல்றேன். நான் குடிசையில- ஓலையில இருந்த ஓட்டை வழியா பார்த்தேன்..."

கறம்பி சொன்னாள்:

"அட... போடீ பெண்ணே... புருஷனும் பொணடாட்டியும் ஒண்ணு சேர்ந்து நிற்கிறதை குடிசையின் ஓலை ஓட்டை வழியா பார்த்தேன்னு... வெட்கம் கெட்ட செயல்!"

"ஓ... அப்படி இல்லை அம்மா. புரட்சிக்காரியின் விஷயத்தைச் சொல்றேன். போராட்டக்காரி... நான் எதுவும் சொல்லல. சொல்றது என்னன்னா... போராட்டக்காரி. முத்தம் தர்றது இல்ல. புருஷனைக் கட்டிப் பிடிக்கிறது இல்ல... புரட்சிக்காரிப் பெண்ணாக இருந்தால் அப்படித்தான் இருந்திருக்கணும்."

அதற்குப் பிறகும் கோதைக்குக் கூறுவதற்கு விஷயங்கள் இருந்தன. கறம்பி இடையில் புகுந்து கேட்டாள்:

"பிறகு எப்படி புரட்சிக்காரியாக இருந்தாலும் அவளுக்கு வயிற்றில் உண்டானது?"

"அதைச் சொல்லணுமா? பெண்ணுக்கு வயிற்றுல உண்டாகுறதக்கு எவ்வளவு நேரம் வேணும்? அப்படி உண்டாயிடுச்சு."

"ம்... சரி இருக்கட்டும். பிறகு.. நீ விஷயத்தைச் சொல்லு..."

"அதைத்தான் நான் சொல்ல வந்தேன். நான் ஓலை ஓட்டை வழியாக பார்த்தது- அண்ணனும் அண்ணனோட பொண்டாட்டியும் அந்தப் பக்கம் என்ன செய்றாங்கன்றதைத் தெரிஞ்சிக்கிறதுக்காக இல்லை. அது கேவலமான செயல். பிறகு... அவள்... அந்த வேல் கம்பை ஏதோ அரவுக்காட்டு வெளிச்சப்பாடு கையில் கோவிலில் வாளை எடுத்து தர்றது மாதிரி எடுத்துக் கொடுத்தாள். உண்மையைச் சொல்லணும்ல அம்மா! என் அண்ணனின் கைகள் நடுங்கின. அண்ணன் சொன்னாரு- 'நான் இறந்திடுவேன் சிருதா'ன்னு. பிறகு தொண்டை அடைக்க அண்ணன் சொன்னாரு- 'நான் முன்னால நடக்க வேண்டியவன்' என்று. அப்போ அவள் சொல்றா, 'சாடுங்க. மார்புல குண்டைத் தாங்கணும்'னு. இந்த வார்த்தைகளை ஒரு பெண் சொல்வாளா அம்மா? நீங்களே சொல்லுங்க..."

கதையைக் கறம்பி பாப்பியிடமும் ஏலிக்குஞ்ஞாமயிடமும் கொச்சிரயிடமும் சக்கியிடமும் சொன்னாள்.

சிருதா போராட்ட குணம் படைத்தவள்! குண்டடி பட்டால் அது மார்பின் மீதாக இருக்க வேண்டும் என்று சிருதா கண்ணனிடம் சொன்னாள்.

சக்கி கேட்டாள்:

"அதன் அர்த்தம் என்னன்னு யாருக்காவது தெரியுமா?"

எந்தப் பெண்ணுக்கும் தெரியவில்லை. ஆண்களுக்கும் தெரியவில்லை.

யாரோ ஒரு ஆள் சொன்னான்:

"போலீஸ்காரர்களின் துப்பாக்கியைப் பார்க்குறப்போ திரும்பி ஓடக்கூடாதுன்னு... திரும்பி ஓடினால் குண்டு முதுகுல பாயும்னு..."