Lekha Books

"சிருதா, வளைச்சுப் போட்டுட்டேல்ல? அதற்குப் பிறகும் எட்டு தென்னை மரங்கள் வெளியே இருக்கு. அந்தத் தென்னை மரத்துல தேங்காய் பறிக்கட்டுமா? இன்னைக்கு வீட்டுல சாப்பாடு வைக்கல. அதுதான்!"

கிழவருக்கு ஒரு பேன் கிடைத்தது. பழுத்து நீருடன் காணப்பட்டது அது.

சிருதா எதுவும் பேசவில்லை. சிருதாவால் பேச முடியாது. என்ன பேசுவது?

கிழவர் தொடர்ந்து சொன்னார்: "சில இடங்களை நீ வளைத்துப் போட்டுக் கொண்டாலும், அதற்கு மேல் இருக்கும் தென்னை மரத்தில் ஏற நான் அனுமதிக்க மாட்டேன். பிறகு... அவங்க நிம்மதியாக வாழ்றதுக்குக் கையில் பணம் இருக்கு. வேற நிலமும் வயலும் இருப்பவர்களாக இருக்கும். இல்லாவிட்டால் வாழ்றதுக்கு வழிகள் இருக்கும். சம்பளமோ வேலையோ கூலியோ இருக்கும். எங்களுக்கு அப்படி எதுவும் இல்லை."

தன் மனதிற்கே தெரியாமல் சிருதா கூறினாள்:

"தேங்காய் பறிச்சிக்கோங்க."

நாக்கு அப்படி அசைந்து விட்டது.

அப்படிக் கிடைத்த ஐந்து சென்ட் நிலத்தை விற்பதற்காக அரைக்காட்டு கிழவர் போயிருக்கிறார். வேறு யாரும் கேட்க மாட்டார்கள். அப்படி இருப்பதால் எந்தவிதப் பயனும் இல்லை.

சிருதா யூனியன் மற்றும் கட்சியில் உறுப்பினராக இருந்தாள். அவளை எதிர்ப்பதற்கு யாரும் இல்லை. அவளுடைய வீட்டின் நான்கு பக்கங்களிலும் இருக்கும் ஐந்து சென்ட் நிலம் யாருக்கு வேண்டும்?

விலை கொடுக்கவில்லை, வாங்கவில்லை என்பதால் சிருதாவிற்கு ஒன்றுமில்லை. அந்த ஐந்து சென்ட்டும் தனக்குச் சொந்தமானது என்றே சிருதா நினைத்துக் கொண்டு வாழலாம். அதன் எல்லா பலன்களும் வசதிகளும் அவளுக்குத்தான். எதற்காகப் பணம் கொடுக்க வேண்டும்?

எனினும் அவள் கேட்டாள்:

"எவ்வளவு பணம் வேண்டும்?"

"ஊர்ல நடப்புல இருக்குற விலைதான். ஐநூறு ரூபாய் தா. எட்டு தென்னை மரங்கள் இருக்கே! எல்லா தென்னை மரங்களிலும் தேங்காய்கள் நல்லா பிடிச்சிருக்கு. சிருதா, உனக்கு நல்லது. நிலம் முழுவதும் உனக்குச் சொந்தமாகும். எனக்கும் அது நல்ல விஷயமாக இருக்கும். பட்டினி இருந்தாலும் ஒரே கூரைக்குள் சுருண்டு கிடக்கலாமே!"

சிருதாவிற்குக் கொஞ்சம் கோபம் வருவதைப் போல இருந்தது.

"ஆஹா! அந்த எட்டு தென்னை மரங்களில் இருந்து தேங்காய் பறிக்க சம்மதிச்சதுனால அந்த விலையைச் சொல்றீங்க? நல்லதுதான். நான் கொஞ்சம் தாராளமாக நடந்து கொண்டேன். அதற்காக என்னை எல்லாரும் குறை சொல்றாங்க. அடுத்த தடவை தேங்காய் பறிக்க சம்மதிக்கக்கூடாது என்று எல்லாரும் சொல்றாங்க. நான் கொஞ்சம் மனசு இளகிட்டேன்."

சிறிது நிறுத்திவிட்டு, சிருதா தொடர்ந்தாள்: "இருந்தாலும், இனிமேலும் தேங்காய் பறிக்க இங்கே வராமல் இருக்கணும்."

அதைக் கேட்டதும் கிழவரிடம் எந்தவித உணர்ச்சி வேறுபாடும் உண்டாகவில்லை. சொறியும் இடத்திலிருந்து மற்றொரு நல்ல பேனை அப்போது அவர் கண்டுபிடித்திருந்தார். அதற்குப் பிறகும் சிருதா நிறுத்தவில்லை. சிருதாவின் கோபம் அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது.

"பெரிய வசதி படைத்த முதலாளிமார்களுக்கு அவர்களுடைய பெரிய நிலங்கள் பக்கம் போக முடியாது என்பது தெரியுமா? யாராவது வெறுமனே கொஞ்சம் நடந்திருந்தாலும், அவங்க அப்படி நடந்தவங்களைக் கொன்னுட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பாங்க."

பெரியவர் யாரிடம் என்றில்லாமல் கூறினார்: "அதைப் பற்றி எனக்கு என்ன? நான் எந்த உயிரின் மேலேயும் மண்ணை வாரி போட்டது இல்ல. ஒரு எறும்பைக் கூட கொன்னது இல்லை. தேங்காய் இடும்படி நீதான் சொன்னே. நான் தேங்காய் இட்டேன். இப்போ அந்த மண்ணோட காசை இங்கே தரச் சொல்றேன்."

தொடர்ந்து கிழவர் சொன்னார்:

"கண்ணனோட வீட்டுல நாத்தனார்மார்களும் மாமியாரும் சண்டை போட்டப்போ, அதைப் பொறுத்துக்க முடியாமல் வந்தபோது, நீ கேட்டே. ஒரு சின்ன குடிசையைக் கட்டிக்கட்டுமான்னு. நான் அதற்கு சம்மதிச்சேன். ஏதாவது வாக்குவாதம் செய்தேனா? இப்போ பிள்ளைகள் என்னைக் குத்திக் கிழிக்கிறாங்க. அதைக் கொஞ்சம் நினைச்சுப் பாரு சிருதா."

"இந்த பூமி எல்லாம் பூமியில இருக்குற மனிதர்களுக்குச் சொந்தம்."

"அய்யோ... இது என்ன கூத்தா இருக்கு!"

"அது அப்படித்தான். நீங்க எல்லாருக்கும் சொந்தமான இடங்களை வளைச்சுப் போட்டுட்டீங்க."

"அய்யோ... அரவுக்காட்டு பகவதிமேல சத்தியமா சொல்றேன்... நான் யாருடைய நிலத்தையும் எடுக்கல. சொல்லப் போனால் ஒரு குச்சியைக் கூட இடம் மாற்றிப் போடல. சிருதா, என்ன இப்படிப் பேசுறே?"

கிழவருக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை.

"அந்தக்காலத்துல இருந்தே இது எங்களுடைய குடும்பத்துக்குச் சொந்தமானது. இது யாரிடமிருந்தும் வளைத்துப் போட்ட நிலம் இல்லை."

சிருதா சொன்னாள்: "பழைய ஆளுங்க வளைத்துப் போட்டதா இருக்கும்."

அதைக் கேட்டு கிழவர் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார். விஷயம் சீக்கிரம் முடிந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று அவர் நினைத்தார்.

"சிருதா, நீ என்ன விலை தருவே?"

"என் கையில அந்த அளவுக்குப் பணமெதுவும் இல்லை."

அவளையும் மீறி, அவளுக்கே தெரியாத ஒரு உணர்ச்சி நாக்கின் வழியே வெளிப்பட்டதைப் போல ஒரு வார்த்தை வெளியே வந்தது.

"முந்நூறு ரூபாய் தர்றேன்."

அதைச் சொல்லியிருக்க வேண்டாம். சொல்லிவிட்டாள். அது அதிகம்தான். இருநூறுக்கு அல்ல... நூறுக்கு ஒப்புக் கொண்டிருக்கலாம். ஒப்புக் கொள்ளாமல் இருந்தால் கிழவரால் என்ன செய்ய முடியும்? அவர் வந்து தேங்காய்களைப் பறிப்பாரா? அவருக்கு ஒரு தேங்காய் கிடைக்குமா? வேறு யாரும் வந்து வாங்குவார்களா?

கிழவர் சொன்னார்:

"நாநூறு ரூபாய் தா. நூறு ரூபாய் அதிகமா. ஒரு தடவை தேங்காய் பறிக்கும் காசு. அவ்வளவுதான்... இப்போ நூறு தேங்காய்களுக்கு நூறு ரூபாய் விலை. சிருதா, நீ பதினைந்து நாட்கள் வேலை செய்யிற பணம் இது. நீ ஒரு தனி பெண். எங்களுக்கு ஒரு தடவை நாநூறு ரூபாய் வந்திருச்சுன்னா, அவ்வளவுதான். சிருதா, உனக்கு காலாகாலத்திற்கும் இது இருக்கும். நூறு குணங்கள் இருக்கு. சிருதா, நாநூறு ரூபாய் தா.

கிழவர் பேசிக் கொண்டே இருந்தார். ஒவ்வொரு வார்த்தையும் மனதிற்குள்ளிருந்து வந்து கொண்டிருந்தது.

கண்ணனிடம் எதைப் பார்த்து விருப்பம் கொண்டாள் என்ற விஷயத்தை அவள் சின்னம்மா என்று அழைக்கும் அக்கா கேட்டாள்.

சிருதாவால் அதற்கு பதில் கூற முடியவில்லை. கண்ணன் யூனியன் ஆளாக அங்கு வந்திருந்தான். கண்ணன் வேலை செய்து குடும்பத்தைக் காப்பாற்றுபவன் என்று நினைப்பதற்கில்லை. அவனுக்கு என்ன வருமானம் இருக்கிறது? வேலைக்குச் செல்லாமல் ஒவ்வொரு வீடாக போய் நின்று கெஞ்சிக் கேட்டு வாங்கிப் பிழைப்பை நடத்துபவன்!