Lekha Books

கூற வேண்டியவற்றையெல்லாம் கூறியாகிவிட்டது. விட்டில் பூச்சிகள் சத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. நேரம் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது.

சதானந்தன் எழுந்து போவதாகத் தெரியவில்லை. அதற்குப் பிறகு அவர் என்ன காரணத்திற்காக அமர்ந்திருக்கிறார் என்பதை சிருதாம்மாவும் கேட்கவில்லை.

அந்த அளவிற்கு இருட்டிய பிறகும் ஒரு ஆண் அமர்ந்திருக்கும் போது அவள் அதைக் கேட்க வேண்டுமல்லவா? அவருக்கு ஒரு வேலையும் அங்கு இல்லை. தவறான நோக்கம் இருப்பது மாதிரியும் தெரியவில்லை.

எல்லா விளக்குகளும் அணைந்தன.

சிருதாம்மாவிற்குத் தூக்கம் வரவில்லை. அந்த மாதிரி ஒரு ஆணும் பெண்ணும் ஒன்றாக இருந்தால்- ஆணும் பெண்ணுமாயிற்றே! எது நடக்கக் கூடாது? எதுவுமே நடக்கவில்லை என்றும் ஆகலாம்.

திடீரென்று சதானந்தன் நடுங்கிய குரலில் சொன்னார்:

"நான் போறேன்."

அவர் சிருதாம்மாவையே பார்த்தார். அவருடைய கண்களில் ஏதோ ஒன்று மின்னியது. அவளுடைய கண்களும் மின்னுவதாக அவருக்குத் தோன்றியது.

சதானந்தன் நின்றுகொண்டே இருந்தார்.

"நல்லா இருட்டிடுச்சு... இப்போ போறீங்களா?"

"நான் போறேன்... வரட்டுமா?"

சிருதா கதவை அடைத்துத் தாழ்ப்பாள் போட்டாள்.

ஆனால் தூக்கம் வரவில்லை. அவள் காதுகளைத் தீட்டி வைத்துக் கொண்டு படுத்திருந்தாள். காலடிச் சத்தம் கேட்கிறதா என்பதற்காக இருக்கலாம்- கதவை யாராவது தட்டுகிறார்களா என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக இருக்கலாம்.

இரண்டு முறை எழுந்து கதவின் தாழ்ப்பாளைச் சரியாகப் போட்டிருக்கிறோமா என்று சோதித்துப் பார்த்தாள். ஏழரைக் கோழி கூவியது.

சக்ரேஸ்வரன் முதலாளியின் தென்னை மரங்களுக்கு நீர் பாய்ச்ச வேண்டும்.

 

ஆறேழு நாட்களாக ஸ்டாலினைக் கல்லூரியிலிருந்து வெளியே போகுமாறு கூறிவிட்டார்கள். ஸ்டாலின் மாணவர்கள் சங்கத்தின் தீவிரமான செயல்வீரனாக இருந்தான் - சங்கம் சிறிதும் அசையவில்லை.

ஸ்டாலின் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க குணத்தைக் கொண்டவனாக இருந்தான். அது எல்லோருக்கும் தெரியும். அவன் போராடும் குணத்தைக் கொண்டவன். எனினும், ஒரு விஷயம் மட்டும் உண்மை. கட்சிமீது அவனுக்குத் தீவிர ஈடுபாடு இருந்தது. தன் தந்தையைப் போலவே கட்சிக்காக இறப்பதற்குக் கூட அவன் தயாராக இருந்தான். அதுதான் அவனுடைய பிறப்பாக இருந்தது- வளர்ச்சியும்!

"என்ன நடந்தது மகனே? சொல்லு..."

"என்ன நடக்கணும்? சில சந்தர்ப்பவாதிகள், சருகுகள், பிற்போக்குத்தனமானவர்கள் அமைப்பிற்குள் வந்துவிட்டார்கள், விஷயம் அதுதான்."

"என்ன நடந்தது? அதைச் சொல்லு..."

"அம்மா, அதைச் சொன்னால் உங்களுக்குப் புரியுமா?"

"புரியாது... நீ சொல்றது உண்மைதான்."

சிருதாவிற்கு மிகவும் கவலையாக இருந்தது.

ஸ்டாலினின் படிப்பு முடிவுக்கு வந்துவிட்டதா? அவனுக்கு ஒரு பயமும் இல்லை.

அமைப்பிற்குள் பிற்போக்கு எண்ணம் கொண்டவர்கள் நுழைந்துவிட்டதற்காக, அவனை எதற்காகக் கல்லூரியிலிருந்து வெளியே போகுமாறு கூற வேண்டும்? அதை சிருதாவால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை.

போன வருடம் சணல் நிறுவனம் நடத்தும் கோவிந்தனின் மகனைக் கல்லூரியிலிருந்து வெளியேற்றினார்கள். அவனும் மாணவர்கள் சங்கத்தில் இருந்தவன்தான். பத்து நாட்கள் கல்லூரியை அடைக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. கல்லூரியில் லத்தி சார்ஜ் நடைபெற்றது. என்ன ஒரு ஆர்ப்பாட்டம்! இறுதியில் அவனை மீண்டும் கல்லூரிக்கு வரும்படிக் கூறிவிட்டார்கள்.

இப்போது அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை.

மாணவர்கள் சங்கம் அவனைக் கை கழுவிவிட்டிருக்க வேண்டும்.

அவன் அவர்களுடன் சண்டை போட்டிருக்க வேண்டும். அதுதான் அவனுடைய இயற்கை குணம்.

கட்சியின் செயலாளரைப் போய் பார்த்து விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தாள் அவள்.

"என்ன சிருதாம்மா?"

சதானந்தத்தின் சிரிப்பு மிகவும் செயற்கையாக இருந்தது.

"என் மகனின் விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக வந்தேன்."

நேராகவே சிருதா விஷயத்திற்கு வந்தாள்.

சதானந்தன் சொன்னார்:

"ஓ... இப்போது அவன் கட்சிக்கு விரோதி ஆயிற்றே!"

சிருதா அதைக் கேட்டு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டாள். அவளால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. ஸ்டாலின் கட்சிக்கு எதிரானவனாக ஆகியிருக்கிறான்.

"வேகமும் தைரியமும் இருந்தால் மட்டும் போதாது. வேகமும் தைரியமும் இருக்குற அதே நேரத்தில் பணிவும் இருக்கணும்."

சிருதா சொன்னாள்:

"கட்சி என்றால் எங்களுக்கு உயிர் ஆச்சே!"

"ஆமாம்... கண்ணன் தன்னோட உயிரை விட்டதே கட்சிக்காகத்தானே! சிருதாம்மா, நீங்களும் கட்சிமீது தீவிர ஈடுபாடு கொண்டிருக்கும் பெண்தான். அது மட்டும் போதாதே!"

"என்னதான் நடந்தது?"

ஒரு மிகப்பெரிய மாளிகை தரை பெயர்ந்து கீழே விழுந்தது. அப்போது உண்டான சத்தம் இருக்கிறதே! கட்சி அலுவலகத்திற்கு அருகில் நின்றிருந்த ஒரு தென்னைமரம் அடியோடு கீழே விழுந்தது. அதன் தலைப்பகுதி குலுங்கியது. சதானந்தன் ஒருபீடியை எடுத்து எரிய வைத்தவாறு சொன்னார்:

"சங்கம் ஸ்டாலினை ஒழுங்கு நடவடிக்கை எடுத்து வெளியேற்றியிருக்கிறது."

சிருதா கேட்டாள்:

"எதற்காக?"

"ஹ...ஹ...ஹ..."- சதானந்தன் சிரித்தார். சகித்துக் கொள்ள முடியாத சிரிப்பு!

"என்ன தோழரே, நீங்க சிரிக்கிறீங்க?"

தொடர்ந்து சிருதாம்மா சொன்னாள்:

"நானும் அப்படிச் சிரிக்க முடியும். தெரியுதா?"

சதானந்தன் தீவிரத்தன்மையுடன் பிரச்சினையைக் கூறத் தயாரானார்:

"இந்த விஷயத்தை மாணவர் அமைப்பின் ஆலப்புழை கிளையைச் சேர்ந்தவர்களிடம் கேட்க வேண்டும்- எதற்காக ஸ்டாலின் மீது நடவடிக்கை எடுத்தீர்கள் என்று... ஆனால், கண்ணனுடைய மகனாக இருப்பதால்... சிருதாம்மா, நீங்கள் கேட்பதால்... எனக்குத் தெரிந்த அளவில் விஷயங்களைச் சொல்றேன்."

அது என்ன என்று சிருதாம்மா கேட்பாள் என்று சதானந்தன் நினைப்பதைப் போல இருந்தது. சிருதா கிண்டலாக சிரித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். கேலியாக... சதானந்தனால் கூறாமல் இருக்க முடியவில்லை.

"தோழர் சிருதாம்மா!"

"என்ன?"

"மாணவர்கள் சங்கம் என்பது கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவர்களின் அமைப்பு என்ற விஷயம் தெரியுமா?"

"தெரியும்."

"அந்த அமைப்பில் இருக்கும் உறுப்பினர்களும் தலைவர்களும்தான் பின் நாட்களில் இளைஞர்கள் அமைப்பின் உறுப்பினர்களாகவும் தலைவர்களாகவும் வருபவர்கள்."

சிருதா அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை.

சதானந்தன் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"அவர்கள்தான் நாளைய கட்சியின் செயல்வீரர்கள். தலைவர்கள். அவர்கள்தான் அதற்குப் பிறகு தொழிலாளி வர்க்க சர்வாதிகாரத்தைச் செயல்படுத்தப் போகிறவர்கள். சிருதாம்மா, உங்களுக்குப் புரியுதா?"

"ம்... புரியுது. என் மகன் என்ன தவறு செய்துவிட்டான்? அதைச் சொல்லுங்க தோழரே?"

சதானந்தனை பொறுத்தவரையில் அந்தக் கேள்வி முக்கியமற்ற ஒன்றாக இருந்தது.

சதானந்தன் ஒரு புன்னப்புரை போராளியாக இருந்தவர்.

கட்சியின் உள்ளூர் குழுவின் செயலாளர் சொன்னார்:

"நான் சொல்ல வர்றது என்னவென்றால், கீழ்ப்படிதல் என்பது மிகவும் முக்கியமான ஒரு விஷயம். அதாவது... மாணவர்கள் அமைப்பாக இருந்தாலும் சரி, இளைஞர்கள் அமைப்பாக இருந்தாலும் சரி... அவை கீழ்ப்படியக் கூடியவையாக இருக்க வேண்டும்."