Lekha Books

ஸ்டாலின் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"ஆனால், ஒரு விஷயம்... அம்மா..."

"என்ன?"

"எம்.எல்.ஏ.வாக ஆவதற்கும் அமைச்சராக ஆவதற்கும் அப்படியொண்ணும் படிக்க வேண்டிய தேவையில்லை. இவ்வளவு படிச்சிருக்குறதே அதிகம்!"

அது உண்மைதான்.

"அப்படியென்றால் நீ எம்.எல்.ஏ.வாகவும் அமைச்சராகவும் ஆகப் போறியா?"

அதற்கு ஸ்டாலின் பதில் எதுவும் கூறவில்லை.

"மகனே, என் ஆசை அது... ஒரு மாதம் இல்லையென்றாலும் ஒரு வாரமாவது நீ அமைச்சராக இருக்கணும்."

"அம்மா, உங்களுக்கு எப்படி இப்படியொரு ஆசை உண்டானது?"

"அப்படியொரு ஆசை உண்டாயிடுச்சு மகனே. அந்த ஆசை எப்படி வந்தது என்று எனக்குத் தெரியாது. நான் உண்மையைச் சொல்லட்டுமா? நான் உறங்குறப்போகூட அந்த ஆசைதான் என் மனசில இருக்கு. இப்போ கூட..."

சிருதா தன்னுடைய பேச்சை நிறுத்தினாள். சிருதாவின் கண்கள் ஈரமாயின. கடுமையான ஏமாற்றம் கண்களில் தெரிந்தன. ஆசை தகர்ந்து போனால், அந்த தகர்வு கண்களில் தெரியும்.

தழுதழுத்த குரலில் சிருதா சொன்னாள்.

"இந்த விஷயத்தை நான் உன்னிடம் தவிர வேறு யாரிடமும் சொன்னது இல்லை. உன்னை மடியில வைத்துக் கொண்டு நீ சின்னபிள்ளையா இருக்குறப்போ, உன் காதுகளில் தினந்தோறும் ஆயிரம் தடவை நான் கூறியிருக்கிறேன். அப்படிச் சொன்னால் நீ அப்படி ஆயிடுவேன்னு நம்பினேன்."

நினைவு தெரிந்த நாட்கள் முதல் அவன் காதுகளில் அவள் கூறிக் கொண்டே இருந்தாள். தொந்தரவு பிடித்த உறுதிமொழி!

சிருதா தொடர்ந்து சொன்னாள்:

"அது உன் மனதிற்குள் நுழையவில்லை."

பிறகும் சிருதா கேட்டாள்:

"மகனே, மனதில் அதைப் பற்றியெல்லாம் நினைக்காமல் நீ எப்படி கேள்வி கேட்டே?"

ஸ்டாலினுக்கும் அது தெரியாது.

அமைச்சராக ஆக வேண்டும் என்று தினமும் ஆயிரமோ பத்தாயிரமோ லட்சமோ தடவை குழந்தையின் காதில் கூறினாலும், அமைச்சராக ஆக வேண்டும் என்று பிடிவாதம் ஒரு குழந்தைக்கு உண்டாகுமா? இன்று உலகமெங்கும் உள்ள அமைச்சர்கள், அமைச்சர்களாக ஆனது அவர்களுடைய தாய்மார்கள் காதுகளுக்குள் முணுமுணுத்ததாலா? எது எப்படி என்று யாருக்குத் தெரியும்?

புளிய மரத்தின் பொந்துக்குள் இருந்த ஆந்தை என்ன காரணமோ தெரியவில்லை- அந்தக் கடுமையான வெயிலில் பறந்து சென்றது. ஆந்தையால் பகல் நேரத்தைப் பார்க்க முடியாது. அது பறந்துவிட்டது. எந்த மரத்தை நோக்கி? எதற்காக? இருட்டில் பறக்கிறது. ஒரு மரக்கிளையில் போய் அடைக்கலம் ஆகலாம். எங்கோ தட்டி, கீழே விழவும் செய்யலாம். பறந்து பறந்து எந்தவொரு இடத்திலும் போய்ச் சேராமல் இறக்கைகள் சோர்ந்து போயின என்றும் வரலாம்.

"ஆந்தை!"

"ஆந்தை!"

"அம்மா, அப்படியென்றால் நான் அமைச்சராக ஆகணும். அப்படித்தானே?"

பிரகாசமான முகத்துடன் தாய் சொன்னாள்:

"ஆமாம் மகனே... ஆமாம்..."

ஒளிமயமான முகத்தை அப்போதுதான் அவன் பார்த்தான்.

ஸ்டாலின் சொன்னான்:

"நான் அமைச்சராக ஆவேன் அம்மா!"

"நீ அமைச்சராக ஆவாயா?"

"ஆவேன்..."

ஸ்டாலின் நடந்தான்.

அந்த உலரப் போடப்பட்டிருந்த வேட்டிகளும் சட்டைகளும் அன்று இரவு முழுவதும் கயிற்றில் கிடந்தன. பனி விழுந்து கொண்டிருந்தது. உலர்ந்த துணிகள் ஈரமாயின.

அந்த இரவு வேளையில் அணையாத விளக்கு அந்த வீட்டில் எரிந்து கொண்டிருந்தது. மூடாத கண்களுடன் அந்த அன்னை காத்திருந்தாள்.

அமைச்சராக ஆவதற்காக ஒற்றை வேட்டி அணிந்து ஸ்டாலின் சென்றான்.

மறுநாள் பகலில் அறுவடை இருக்கிறது- கரையோரத்தில் இருக்கும் வயலில்.. நல்ல விளைச்சல். அறுவடை செய்து மிதித்து, களைப்புடன் சிருதா வந்தாள். தெற்கு திசையிலிருந்து வீசிய காற்றில் வேட்டியும் சட்டையும் ஆடிக் கொண்டிருந்தன. சிருதா அவற்றை எடுத்து மடித்துப் பெட்டியில் வைத்தாள்.

விளக்கு மறுநாள் பொழுது விடியும் வரையில் எரிந்தது. சிருதாவின் கண்கள் மூடின.

ஓணான் ஒன்று ஓடியபோது, அவளுடைய கண்கள் திறந்து கொண்டன.

துலா மாதம் ஏழாம் தேதி பெரிய சுடுகாட்டில் நிகழ்ச்சி இருக்கிறது.

புன்னப்புரை போராட்டத்தில் உயிரை விட்ட தியாகிகளை எரித்த இடத்தில் மலர் வளையங்கள் வைக்கப்பட இருக்கின்றன. நிகழ்ச்சியை கட்சி அந்த வருடமும் முடிவு செய்து அச்சடித்து எல்லோருக்கும் தெரியும்படி செய்தது.

கண்ணனின் நினைவு தினம். ஒரு கூடை சிவப்புநிறத் தெற்றிப் பூக்களைக் கொண்டு கண்ணனை மனதில் நினைத்துக் கொண்டே அந்தக் கறுப்பு மண்ணில் ஸ்டாலின் அர்ச்சனை செய்ய வேண்டும். பாசத்துடன் அந்த  மலர்களுடன் ஒரு துளி கண்ணீரையும் சிந்த வேண்டும்.

கண்ணனின் ஆன்மா அன்றைக்குத்தான் பூமிக்கு வருகிறது. அதைத் திரும்பவும் சொர்க்கத்திற்குப் போகும்படி செய்வது இன்குலாப் ஜிந்தாபாத் என்ற முழக்கம்தான். அந்த முழக்கம் ஸ்டாலினின் தொண்டைக்குள்ளிலிருந்து வரவேண்டும். சிருதா மட்டும் போதாது.

இல்லாவிட்டால்?

அந்த ஆன்மா பூமியில் அனாதைப் பிரேதமாக சுற்றிக் கொண்டிருக்கும்- அடுத்த வருடம் வரும் வரை. அடுத்த வருடம் சிவப்பு நிறத் தெற்றிப் பூக்களை வைத்து அஞ்சலி செலுத்திவிட்டு ஸ்டாலின் இன்குலாப் ஜிந்தாபாத் என்று உரத்த குரலில் முழங்கினால் அந்த ஆன்மா சொர்க்க உலகத்தை நோக்கிப் பயணிக்கும்.

அடுத்த வருடமும் அது நடக்கவில்லையென்றால்? இன்னொரு வருடமும் அனாதைப் பிரேதமாக அலைய வேண்டும்- பிறகு என்றைக்காவது ஸ்டாலின் மலர்களைக் கொண்டு அர்ச்சனை செய்து மந்திரங்களைக் கூறுவது வரை.

புன்னப்புரை குண்டடிபட்டு மரணத்தைத் தழுவிய கேளு, பத்மநாபன் ஆகியோரின் ஆன்மாக்கள் சொர்க்கத்திற்குப் போகும் போது, கண்ணனுடைய ஆன்மா அனாதைப் பிரேதமாக சுற்றித் திரிந்து கொண்டிருக்கிறது.

அந்தோனியின் ஆன்மாவிற்காக குர்பானா செய்யப்படுகிறது.

கண்ணனுடைய ஆன்மாவை சந்தோஷப்படுத்த ஸ்டாலின் இல்லை.

ஸ்டாலின் வரவில்லை.

ஸ்டாலின் எங்கே இருக்கிறான்?

சதானந்தன் சிருதாவிடம் சொன்னார்:

"சிருதாம்மா, அன்றைக்கு ஸ்டாலினைப் பற்றி நான் சொன்னப்போ உங்களுக்கு வருத்தமா இருந்திருக்கும். இப்போ என்ன தோணுது?"

"அவன் எங்கே போயிருக்கான்?"

"ஸ்டாலினைப் பற்றி எனக்கு வந்த தகவல்கள் அதிர்ச்சியளிக்கக் கூடியனவாக இருக்கின்றன. ஆனால், நம்முடைய அரசாங்கமாக இருப்பதால், எல்லா விஷயங்களும் தெரிய வந்தும் மன்னிசிருக்கு. எல்லாவற்றையும் தாங்கிக் கொண்டிருக்கு."

"அவன் அமைச்சராக ஆவேன் என்று சொல்லிவிட்டுப் போயிருக்கான்."

"ஹ...ஹ...ஹ...!"

சதானந்தன் உரத்த குரலில் சிரித்தார். சிறிதும் நிறுத்தாத தொடர் சிரிப்பு. சிருதா பாதியாக வாயைத் திறந்து கொண்டு நின்றிருந்தாள். அவளுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. அவளுக்குள் ஒரு நடுக்கம் இருந்து கொண்டிருந்தது.

தந்தையிடம் மதிப்பு இல்லாத மகன்!

சிருதாவிற்கு கண்ணன் மீது மதிப்பு இருக்கிறதா?

இருக்கிறது... இருக்கிறது!