Lekha Books

எப்போதும் கண்ணனால் தெளிவாகத் தோன்ற முடியவில்லை. அது ஒரு பிரச்சினைக்குரிய விஷயமும் இல்லை. சிருதா கண்ணனைத் தெளிவாகப் பார்க்க முயற்சிக்கிறாள். நெய்து கொண்டிருக்கும் பாயின் நீளம் அதிகமாகிறது.

ஸ்டாலின் பன்னிரண்டாம் வாய்ப்பாட்டைப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறான்.

யாரோ ஒரு மனிதன் வாசலில் நின்றிருக்கிறான்.

கண்ணன்!

குண்டடிபட்டு இறந்த கண்ணன்!

சிருதா நடுங்கிவிட்டாள்.

இல்லை. அது கட்சியின் செயலாளர்.

கண்ணனின் மிகவும் நெருங்கிய நண்பர் அவர். கண்ணனைத் தெளிவாகப் பார்க்க வேண்டும் என்ற முயற்சி அந்த நண்பருக்குத் தெரியுமா? பயமாக இருந்தது. தவறு செய்து கொண்டிருக்கும் போது அவள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுவிட்டாள். மனதில் நடந்து கொண்டிருக்கும் அனைத்தையும் வேறொரு மனிதர் தெரிந்து கொண்டுவிட்டார். அதுவும் கண்ணனுடைய நண்பர்.

கண்ணன் மறையாமல் இருக்க வேண்டுமென்றால் கண்ணனைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். கண்ணன் தூங்குவதைப் பார்த்ததில்லை. கண்ணன் பல் தேய்ப்பதைப் பார்த்ததில்லை. கண்ணன் கோபப்படுவதைப் பார்த்ததில்லை. கண்ணன் நகைச்சுவையாக பேசுவதைக் கேட்டதில்லை.

கண்ணனைப் பற்றி எதுவும் அறிந்திருக்கவில்லை. அப்படி இருக்கும் போது கண்ணன் எப்படி மறையாமல் காட்சியளித்துக் கொண்டிருப்பான்? கண்ணன் என்ற மனிதன் இருந்தான்.

அவ்வளவுதான்.

கேட்டால் அதைக் கூறலாம். அது போதுமே!

வேல்கம்பைக் கொடுத்து அனுப்பியதோ?

இப்படியெல்லாம் நடக்கும் என்று முன்கூட்டியே தெரிந்திருந்தால் அவள் கொடுத்து அனுப்பியிருக்கவே மாட்டாள்.

கட்சியின் செயலாளர் சொன்னார்:

"நான் எவ்வளவு நேரமாக வந்து நின்று கொண்டு இருக்கிறேன். உங்களையே நீங்க மறந்துட்டீங்கன்னு நினைக்கிறேன்."

சிருதா எழுந்தாள். உள்ளே அவரை அழைப்பதா இல்லாவிட்டால் வெளியே அவள் போய் நிற்பதா?

உள்ளே அழைக்கலாம்.

ஸ்டாலின் இருக்கிறான்.

'பதினாறொண்ணு- பதினாறு'

"தோழர்- உள்ளே வந்து உட்காருங்க. நான் ஒவ்வொரு சம்பவத்தையும் நினைச்சுக்கிட்டு இருந்துட்டேன்."

"நான் அப்படித்தான் நினைச்சேன்."

"சரி... தோழர், எப்போதும் இல்லாத வகையில் இப்போ இங்கே வந்திருக்கீங்களே?"

அந்தக் கேள்வியின் தொனியில் அது சரியானதுதானா என்ற அர்த்தமும் கலந்திருந்தது.

"சிருதாம்மா, நான் பல நாட்களாகவே உங்களைப் பார்க்கணும்னு நினைச்சிக்கிட்டுதான¢ இருந்தேன். ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைச் சொல்லணும்ன்றதுக்காகத்தான். நீங்க காலையில வேலைக்குப் போயிடுறீங்க. எனக்கும் கட்சி விஷயமாக நேரம் கிடைப்பது இல்லை. இப்போது வந்தது கூட- இந்த நேரத்துல சரியில்லைன்னு எனக்குத்  தெரியும். பிறகு... அது சரியா, தப்பா என்று பின்னால முடிவு பண்ணிக்குவோம்னு மனசுல நினைச்சுக்கிட்டேன்."

பேச்சு நின்று விட்டது.

சிருதாவிற்குப் பேசுவதற்கு விஷயம் எதுவும் இல்லை.

சதானந்தன் கண்ணனின் நண்பராக இருந்தார். மிகவும் நெருங்கிய நண்பர். புன்னப்புரை போராட்டத்தில் அவரும் பங்கு பெற்றவர்தான். குண்டடிபடவில்லை என்பது ஒன்றுதான் வித்தியாசம். சிறையில் பலமுறை இருந்திருக்கிறார். அடியும் இடியும் வாங்கியிருக்கிறார்.

சதானந்தன் சொன்னார்:

"ஸ்டாலின் படிப்பில் திறமைசாலி. பாடம் சொல்லித் தரும் ஆசிரியரிடம் நான் விசாரிப்பது உண்டு. நன்றாகப் படிக்கும் பையன் என்று ஆசிரியர் சொன்னார். அவனை மிகவும் கவனம் செலுத்திப் பார்த்துக்கணும் என்று நான் அவரிடம் கூறுவதுண்டு. அவர் தினமும் கட்சி அலுவலகத்திற்கு வருவார்."

ஸ்டாலின் பாடப் புத்தகத்திலிருந்த ஒரு செய்யுளை மனப்பாடம் செய்து கொண்டிருந்தான். நாளைக்கு வகுப்பில் புத்தகத்தையே பார்க்காமல் அதை அவன் கூற வேண்டியதிருக்கலாம்.

"முழுமையான ஈடுபாடு கொண்டிருக்கும் பையன் என்பது தெரிகிறது. நாம பேசுவது அவனுக்குத் தெரியாது."

எதையாவது கூற வேண்டுமே!

"ம்... அவன் படித்துக் கொண்டிருக்கிறான்."

"அவனை நல்லா வளர்க்கணும். அவன் ஒரு தலைவராக வருவான்."

அதற்கு அவள் என்ன பதில் கூறுவாள்?

எங்கேயோ ஒரு நாய் குரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. வயலின் வடகிழக்கு மூலையில்தான் அந்தச் சத்தம் கேட்கிறது. பொன்னிட்டியின் வீடு அங்குதான் இருக்கிறது. அங்குதான் வாயாடியான மாணிக்கா இருக்கிறாள். தினமும் ஏதாவது சிருதாம்மாவைப் பற்றி அவளுக்குக் கூறியே ஆக வேண்டும்.

அவள் கூறுவாள்:

"செயலாளர் தோழர் மாலை முடியிற நேரத்துல சிருதாம்மாவோட வீட்டிற்குப் போயிருந்தாரு."

நல்ல இருட்டு நேரம். பொன்னிட்டியின் வீட்டிலிருந்த விளக்கு கூட அணைந்துவிட்டது. தோழர் வருவதை யாராவது பார்த்திருப்பார்களோ? யாராவது பார்த்திருந்தால் அந்த விஷயம் மாணிக்காவின் காதுகளில் கட்டாயம் போய்ச் சேரும். அதற்குப் பிறகு அதுவே பாட்டாக மாறவும் செய்யும்.

"யாராவது பார்த்திருந்தால் என்ன சொல்வீங்க?"

"எனக்கும் அந்த பயம் இருக்கு."

அதற்குப் பிறகு என்ன கூறுவது?"

"நான் வந்த விஷயம்- நான் நீண்ட நாட்களாகவே கேட்க நினைத்திருந்தது..."

தலையைக் குனிந்து கொண்டிருந்த சதானந்தன் சொன்னார்:

"நான் திருமணம் செய்துக்கல. நான் திருமணம் செய்து கொள்ளணும்னு நினைக்கிறேன். சிருதாம்மா, உங்களுக்கு சம்மதம் என்றால்... நான் கட்டாயப்படுத்தல. உங்களுக்கு விருப்பம் இல்லையென்றால்... நான் ஒருவேளை வாழ்க்கையில திருமணமே பண்ணாமலே இருந்துவிட்டேன் என்ற சூழ்நிலை உண்டாகும். விருப்பம் இல்லையென்றால், அதைப் பற்றி நான் வருத்தப்படமாட்டேன். அதற்குக் காரணம் இருக்கு."

கூறியாகிவிட்டது.

பதில் இல்லை.

ஸ்டாலினின் சத்தத்தைக் காணோம்.

அவன் வாசித்து வாசித்து தூங்கிவிட்டிருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் அமைதியாக சதானந்தனும் தன் தாயும் ஒருவரோடொருவர் பேசுவதை அவன் கேட்டுக் கொண்டிருக்கலாம். அந்த அளவிற்கு அவன் வளர்ந்திருக்கிறானா?

யாருக்குத் தெரியும்?

அந்த அமைதி இருவரையும் பயம் கொள்ளச் செய்தது. அதற்குப் பிறகு என்ன கூற வேண்டும் என்பது சதானந்தனின் மனதில் தோன்றியது எதையாவது. அது என்ன என்பது உறுதியாகத் தெரியவில்லை. கூறுவதற்கு சிருதாவும் பயந்தாள்.

ஸ்டாலின் கேட்டு விடுவானே!

சிருதாம்மா பதுங்கிப் பதுங்கி அறையின் கதவுக்குப் பக்கத்தில் போய்ப் பார்த்தாள்.

ஸ்டாலின் தூங்கிவிட்டான்!

புத்தகத்தைத் திறந்தபடியே வைத்திருந்தான்.

குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு சதானந்தன் கேட்டார்:

"தூங்கிட்டானா?"

சிருதாம்மா தலையை ஆட்டினாள்.

"சிருதாம்மா, உங்க மனதில் கண் இருக்கு. அப்படியென்றால் அதை அடைய நினைப்பது சரியில்லையென்றால்... அதுதான் நான் சொன்னேனே... எனக்கு அதைப்பற்றி வருத்தம் இல்லைன்னு."

சிருதாம்மாவின் மனதில் கண் இருக்கிறதா? யாரோ அங்கு இருந்தார்கள். அது கண்ணனாக இருக்க வேண்டும். இப்போதும் கண் இருக்கிறது. ஆனால் கண்ணன் என்று உறுதியாகக் கூறுவதற்கில்லை.

"உங்களுடைய திருமணம் காதல் திருமணம்தானே?"

"ஆமாம்... காதல் திருமணம்தான்."

மனதையும் மீறி சிருதா கூறினாள்.

"அது ஒரு கனவாக இருந்தது."

"ஊரின் விடுதலைக்காகவும் தொழிலாளர்கள் இனத்திற்காகவும் அந்த வீரர் தன்னையே அர்ப்பணித்தார்."

அதற்கு அவள் பதில் எதுவும் கூறவில்லை.