Lekha Books

வேலை இருந்தால் சிருதாவை அவள் பார்க்காமல் இருக்க மாட்டாள்.

மாணிக்கா நெற்றியைத் தொட்டுப் பார்த்தாள். அவளுடைய கை பலமாக சுட்டது. நெருப்பைத் தொட்டுவிட்டதைப்போல் அவள் தன் கையை எடுத்தாள்.

‘‘என் அப்பா! இது என்ன காய்ச்சல்!’’

அவள் அடுப்பில் நெருப்பு மூட்டி நீரைக் கொதிக்க வைத்து கொடுத்துவிட்டுத்தான் அங்கிருந்து போனாள்.

மறுநாளும் சிருதா எழுந்திருக்கவில்லை. தலையைக்கூட அவளால் தூக்க முடியவில்லை.

சில பெண்கள் அவளைப் பார்ப்பதற்காக வந்தார்கள். அவர்கள் எல்லோரும் காய்ச்சல் நெருப்பைப்போல தகிக்கிறது என்றார்கள். மருத்துவமனைக்குப் போகும்படி அவளிடம் சொன்னார்கள்.

ஒரு வாரம் அதே மாதிரி அவள் படுத்துக் கிடந்தாள்.

அது ஒரு கடுமையான காய்ச்சலாக இருந்தது. அதற்குப் பிறகும் அது சரியாவதற்கு ஒருவார காலம் ஆனது. பிறகும் அவள் வேலைக்குப் போகவில்லை.

நல்ல வேலை இருக்கும் காலம். கிழக்குத் திசையில் பரந்து கிடக்கும் வயல்களில் கதிர்கள் உயரமாக வளர்ந்து பச்சை பசேல் எனக் கிடந்தன. கதிர்களை வேருடன் பிடுங்கியவுடன் எங்கு பார்த்தாலும் நீர்ப் பரப்பே காட்சியளித்தது. தொடர்ந்து வேலை இருந்துகொண்டேயிருந்தது.

சிருதாவால் போக முடியவில்லை.

மாணிக்கா அவளுக்காகக் கவலைப்பட்டாள்:

‘‘சிருதாம்மா, எவ்வளவு ரூபாய் வர்றது போச்சு!’’

அதற்கு சிருதா பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை.

கொச்சு கறம்பி சொன்னாள்:

‘‘எதுவுமே முடியலைன்னு வந்தால் என்ன செய்வீங்க?’’

சக்கி சொன்னாள்:

‘‘அவ்வளவு பணமும் போச்சுன்னே வச்சுக்கோ. சிருதாம்மாவிற்கு செலவிற்கு பிரச்சினையே இருக்காது.’’

எல்லாம் சரிதான்.

யூனியன் புதிய சம்பளம் நிர்ணயித்திருக்கிறது. ஐந்து ரூபாய் காலை எட்டு மணிக்கு வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும். பன்னிரண்டு மணிக்குக் கரைக்கு வரவேண்டும். பிறகு ஒரு மணிக்கு வேலையில் இறங்க வேண்டும். மூன்று மணிக்கு வேலை செய்வதை நிறுத்திவிட வேண்டும்.

காளி வயதான ஒரு பெண். இந்த நேரங்களை எப்படி அறிந்து கொள்வது என்பது அவளுடைய சந்தேகம்.

மாணிக்கா சொன்னாள்:

‘‘ஒவ்வொரு வயலிலும் யூனியனைச் சேர்ந்தவர்கள் கொடியை உயர்த்துவதும் தாழ்த்துவதுமாக இருப்பார்கள். அதைப் பார்த்து கரைக்கு வந்து கொள்ள வேண்டியதுதான், வேலையில் இறங்கிக் கொள்ள வேண்டியதுதான்’’

‘‘அதற்கு முதலாளிமார்கள் ஒப்புக்கொள்வார்களா?’’

‘‘ஒப்புக்கொள்ளாமல் இருக்க முடியுமா? அவங்க என்ன செய்வாங்க?’’

‘‘அவங்கதான் வேலை தர்றாங்க. பணம் தர்றவங்களும் அவங்கதான். வேறு யாரோ வேலையில ஆட்களை இறக்குவதற்கு அவர்கள் சம்மதிப்பார்களா?’’

‘‘அதுதானே போராட்டம்ன்றது!’’

கொச்சு கறம்பி கேட்டாள்:

‘‘என்ன சிருதாம்மா, எதுவுமே பேசாம இருக்கீங்க?’’

காளி சொன்னாள்:

‘‘காய்ச்சல் வந்து... இதோ பார்... அவங்க எப்படி மெலிஞ்சு போயிருக்காங்கன்னு! அவங்களால நாக்கெடுத்துப் பேச முடியாம இருக்கும்.’’

கடந்த போராட்ட காலத்தில் சிருதாம்மா மிகவும் தீவிரமாக இருந்தாள். சிருதாம்மாதான் அந்தப் பகுதியில் போராட்டத்தை நடத்தியதே. ஒவ்வொரு வீடாக அவள் ஏறி இறங்கினாள்.

புல்லாந்தரை வீட்டில் வேலை செய்யும் கேசவனும் மாதவனும் அவர்களுடைய ஆட்களும் போராட்டத்தை எதிர்த்தார்கள்.

அவை அனைத்தும் எல்லோருக்கும் நினைவில் இருக்கக்கூடிய விஷயங்கள்தான்.

ஊர்வலத்திற்கு முன்னால் கொடியைப் பிடித்துக்கொண்டு நடந்தாள் சிருதாம்மா.

புல்லாந்தரை வீட்டில் வேலை முடிந்தவுடன், சத்தியாகிரகம்!

முன்வரிசையில் சிருதாம்மா!

போலீஸ்காரர்கள் வந்தார்கள். முதலில் அவர்கள் கைது செய்தது சிருதாம்மாவைத்தான்!

கொச்சு கறம்பி சொன்னாள்:

‘‘ஆறாவது நாள் ஊர்வலத்திற்கு முன்னால் யார் இருந்தது?’’

‘‘கேசவ அய்யாவின் மகள்கள்.’’

சிருதாம்மாதான் அவர்களை அங்கு கொண்டு வந்தாள்.

சிருதா எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.

ஐந்து ரூபாயாகக் கூலியை உயர்த்தியதற்கும் போராடவேண்டியதிருக்கும். முன்பு இருந்ததைவிட பெரிய போராட்டம்!

அதைவிடப் பெரிய போராட்டம் வேலை செய்யும் நேரம் சம்பந்தப்பட்டதாக இருக்கும்.

சிருதா எதுவும் பேசவில்லை.

‘‘அவங்களால் நாக்கெடுத்துப் பேச முடியாமல் இருக்கும்.’’

 

நீர் வற்றிய வயலில் களைகளைப் பறிக்க ஆரம்பித்தார்கள். சிருதா வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்தாள்.

வாயாடியான மாணிக்கா வாயையே சிறிதும் மூடாமல் என்னவோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். வேறு யாரோ அவளுக்கு பதில் கூறிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மேலூட்டுக்காரர்களும் வயல் வேலை செய்ய இறங்கியிருக்கிறார்கள். பெரிய குடும்பங்களைச் சேர்ந்த தம்புராட்டிமார்கள் அவர்கள். அந்த விஷயத்திற்காக இனியும் போராட வேண்டியதிருக்கும்.

மாணிக்கா கேட்டாள்:

‘‘யூனியனைச் சேர்ந்தவர்கள் ஏன் எதுவும் பேசாமல் இருக்காங்க? வயல் வேலையை யார் செய்யணும்னு சொல்லியிருக்காங்க?’’

பறையனும் புலையனும்தான். பிறகு சோவன்மார்கள்கூட செய்யலாம். நாயர்களும் மாப்பிளமார்களும் மேத்தனும் அதைச் செய்யச் சொல்லி இருக்கிறதா?

இல்லை.

‘‘பிறகு இவர்களை எதற்காக வேலைக்கு எடுக்குறாங்க.’’

‘‘யூனியனைச் சேர்ந்தவர்கள் எதுவும் பேசாமல் இருந்தால் நாம போராட்டம் நடத்தணும்.’’

‘‘தம்புராட்டிமார்கள் இப்போ முழுப் பட்டினியில இருக்காங்க. வயிறு எரியிறப்போ, நாங்க உயர்ந்தவங்கன்ற எண்ணமெல்லாம் போயிடும்.’’

சிருதாவிற்கு அருகில் வெண்மை நிறத்தில் இருந்த ஒரு பெண் களை பறித்துக் கொண்டிருந்தாள். நல்ல இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு இளம்பெண். மாணிக்கா தன்னுடைய நாக்கால் அடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்த இளம்பெண் நன்றாக வேலை செய்தாள். வேலையில் அதிக பழக்கமில்லை என்பது மட்டும் தெரிந்தது.

அவளை எங்கோ பார்த்திருப்பதைப்போல சிருதாவிற்குத் தோன்றியது. இந்த ஊரைச் சேர்ந்தவளாக அவள் இருக்க முடியாது. இங்கு வந்தவளாக இருக்க வேண்டும். நாயர் இனத்தைச் சேர்ந்த பெண். முண்டு கட்டி இருப்பதை வைத்துத் தெரிந்து கொள்ளலாம். அடிப்பாவாடை இல்லை. தார் உடுத்தியிருந்தாள்.

சிருதா கேட்டாள்:

‘‘கண்ணு, நீ எந்த ஊரு?’’

‘‘என் வீடு இங்கே இல்லை. பொங்ஙையில இருக்கு.’’

‘‘இங்கே கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு வந்தார்களா?’’

‘‘ஆமாம்.’’

‘‘எங்கே?’’

‘‘பருத்திக்காட்டுக்கு.’’

அவர்கள் வேலை செய்து கொண்டிருந்த நிலம் பருத்திக்காட்டு குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்குச் சொந்தமானது. நானூற்று ஐம்பது பறை. சிருதா அந்த ஊருக்கு வரும்போது பருத்திக்காட்டுக்காரர்கள்தான் அங்கு விவசாயம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். சிருதா அங்கு பருத்திக் காட்டுக்காரர்களுக்காக வேலை செய்திருக்கிறாள்.

சிலுவை மூட்டில் மாப்பிள அதற்குப் பிறகு விவசாயம் செய்ய ஆரம்பித்தார்- குத்தகைக்கு எடுத்து. இப்போது பருத்திக் காட்டுக்காரர்களின் நானூற்று ஐம்பதை சிலுவை மூட்டில் தொம்மி தன்னுடைய நான்கு பிள்ளைகளுக்கும் பாகம் பிரித்துக் கொடுத்துவிட்டார். தெற்கு திசையில் இருக்கும் நூற்று பத்தில்தான் இன்று பணியாட்கள் இறங்கி வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

நானூற்றைம்பது இப்போதும் பருத்திக்காட்டுக்காரர்களின் நானூற்றைம்பதுதான்.

சிருதா கேட்டாள்:

‘‘பொங்ஙையில யாரு?’’

‘‘கூட்டும்மேல்.’’

குனிந்து வேலை செய்து கொண்டிருந்த சிருதா அதிர்ச்சியடைந்து நின்று விட்டாள்.

அந்த இளம்பெண் எதுவுமே நடக்காததைப்போல வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள்.