Lekha Books

சிறுவன் தன் தாயை 'அம்மா!' என்று அழைக்கிறான். என்ன கூத்து இது!

என்னவோ விபத்து வரப் போகிறது. அதன் முழக்கம் தான் இப்போது கேட்டுக் கொண்டிருப்பது!

ஒரு பயம்!

அது வரையில் எந்தச் சமயத்திலும் அத்தகைய ஒரு அனுபவம் அவளுக்கு உண்டானதில்லை. இரவில் வெளியே செல்லத் தோன்றவில்லை.

சூரியன¢ தோன்றியது. நல்ல வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. காற்று மெதுவாக வீசிக் கொண்டிருந்தது. மழை நின்றது. வெள்ளம் வடியும். எனினும் எந்த இடத்திலும் வேலை நடக்கவில்லை. என்ன வேலை செய்வது?

சிறுவன் தாயை அழைக்காமல் இருந்திருந்தால்- மனதில் அமைதியுடன் இருந்திருக்கலாம்.

ஏன் இப்படியொரு அழைப்பு கேட்கிறது?

 

ஓ! நாசம்! பிறகும் போலீஸ்காரர்களின் தொல்லை. மாறுவேடம் அணிந்த இரண்டு போலீஸ்காரர்கள் வருகிறார்கள். அவர்கள் எதற்காக வருகிறார்கள்?

இரண்டு பேரும் வாசலில் வந்து நிற்கிறார்கள். சிருதா வீட்டைவிட்டு வெளியே வரவில்லை. அடுப்பில் நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. இடைவிடாத மழையின் காரணமாக நெருப்பை எரிய வைக்க எதுவும் இல்லாமலிருந்தது. கீறப்பட்ட தென்னை மடல் நனைந்து போய்விட்டது. ஒருநாள் வெயில் அடித்தாலும் நனைந்த மடல் காய்ந்துவிடாது.

ஊதி ஊதி கண்களும் முகமும் சிவப்பாயின.

வாசலில் போலீஸ்காரர்கள் சில நிமிடங்களாக நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

போலீஸ்காரர்கள் ஏன் எதுவுமே பேசாமல் இருக்கிறார்கள்? இப்படிப் போலீஸ்காரர்கள் எதுவும் பேசாமல் நின்றிருப்பார்களா? அவர்களுக்கு ஒரு தயக்கம்... நீருக்குள் விழுந்த பூனையைப் போல...

சிருதா அவர்களைப் பார்க்கவேயில்லை.

"இங்கே கொஞ்சம் வாங்க..."

என்ன ஒரு மரியாதை!

உள்ளே இருந்து கொண்டே சிருதா கேட்டாள்!

"ம்... என்ன?"

"ஒரு நோட்டீஸ் இருக்கு."

"நோட்டீஸா? அதற்கு நான் எதற்கு?"

"கையெழுத்துப் போட்டுத் தரணும்."

"எனக்கு இப்போ மனசு இல்ல."

"அப்படிச் சொல்லக்கூடாது."

"எனக்கு மனசு இல்லைன்னு சொல்றேன்ல!"

போலீஸ்காரர்கள் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். அது ஒரு மூடப்படாத தேங்காயைப் போல இருந்தது. என்ன வழி?

"ஒரு முக்கியமான விஷயம்..."

"எனக்கு ஒரு முக்கியமும் இல்லை."

மீண்டும் அமைதி!

ஒரு போலீஸ்காரர் இன்னொரு போலீஸ்காரரின் காதில் முணுமுணுத்தார்:

"நாம விஷயத்தை நேரடியா சொல்லிட்டா என்ன?"

"வேண்டாம்... அவங்க தாயாச்சே! நம்மையும் அம்மாமார்கள் பெத்திருக்கிறாங்கள்ல?"

போலீஸ்காரர்கள் தங்களுக்குள் என்னவோ மெதுவாகப் பேசிக் கொள்கிறார்கள். அதைப்பற்றி சிருதா ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்?

ச்சே! இந்த மடல் எரியவில்லை. அடுப்பில் அது வெறுமனே புகைந்து கொண்டிருந்தது. வீடு முழுவதும் புகையாகிவிட்டது. நன்கு காய்ந்து கிடந்த மடல்... மழையும் காற்றும் வருவதற்கு முன்னால் அவற்றை வாரி உள்ளே கொண்டு வந்து போட வேண்டும் என்று அவள் நினைத்திருந்தாள். அப்போது பரணில் நிறைய காய்ந்த மடல்கள் இருந்தன. அங்கு இடம் இல்லாமல் இருந்ததால்தான் அவள் வெளியே இருந்த மடல்களை உள்ளே கொண்டு வந்து வைக்கவில்லை. நாசம் பிடித்த மழையும் காற்றும்! பரணில் மூச்சுவிடமுடியாத அளவிற்கு மடல்களும் விறகுகளும் இருந்தன. அவை முழுவதும் தீர்ந்து போய்விட்டன.

இந்த அடுப்பில் அரிசியை எப்படி வேக வைக்க முடியும்?

நெருப்பை எரிய வைப்பதற்காக குனிந்து ஊதிக் கொண்டிருக்கும் போது சிருதா தன் தலையை உயர்த்திக் கேட்டாள்:

"என்ன மகனே!"

கண்கள் திறந்திருக்கும் போதுகூட கனவு. கனவில் ஸ்டாலினின் அழைப்பு.

"அம்மா!"

"என்ன மகனே!"

சரியாகக் காய்ந்திராத மடலை எரிய வைப்பதற்கான தீவிர முயற்சியில் நெருப்புக் கையாக மாறியது. அந்த வீடெங்கும் புகை நிறைந்தது. மூச்சு விட முடியவில்லை.

சிருதாம்மாவிற்கும் மூச்சு அடைத்தது.

புகைக்கு மத்தியிலிருந்து கூட சத்தம் வெளியே வரும்.

புகை வாசலிலும் பரவியது. அடர்த்தியாக. கண்களுக்கு எரிச்சல் உண்டாகும் அளவிற்கு அது அதிகமாக இருந்தது. மூச்சுவிட முடியவில்லை.

சத்தம் வெளியே வந்தது.

"என்ன மகனே!"

அதற்குப் பிறகும் என்ன சத்தம்!

"என்ன? என் தங்க மகனே! அம்மா வர்றேன்."

என்னவொரு அடர்த்தியான, மூச்சை அடக்கக்கூடிய புகைப்படலம் அது! ஒரு போலீஸ்காரர் சொன்னார்:

"என் அம்மா!"

அந்த போலீஸ்காரர் யார் தெரியுமா? நம்மையும் தாய்தானே பெற்றெடுத்தாள் என்று கூறிய போலீஸ்காரர்! அவர் புகையால் தன் கண்களைக் கசக்கியபோது- மூச்சு அடைத்த போது சொன்னார்- 'என் அம்மா!' என்று.

"என்ன? அம்மா வர்றேன் மகனே!-"

இப்படியும் ஒரு புகை இருக்குமா?

நெருப்பு புகையாக மாறும். நெருப்பு புகையாக மாறிவிட்டது. நெருப்பு எல்லாவற்றையும் இல்லாமல் செய்கிறது.

புகையோ?

தப்பித் தடவி பரவிக் கொண்டிருப்பது.

நெருப்பும் புகையும் சகோதரர்களா?

நெருப்பு, புகை ஆகியவற்றின் தந்தை யார்? தாய் யார்? அதைத் தெரிந்திருந்தால் மட்டுமே நெருப்பிற்கும் புகைக்குமிடையே இருக்கும் உறவு என்ன என்பதைக் கூற முடியும். நெருப்பும் புகையும் சகோதரர்களா என்பதை.

சிருதாம்மா "நான் வர்றேன் மகனே! நான் வர்றேன் மகனே! என்று கூறிக் கொண்டே இருந்தாள்.

காக்கைத்தீவில் மின்மினிப் பூச்சிகள் கூட்டமாகக் கூடுவதைப் போல முத்தோலி வீட்டில் புகை அடர்த்தியாக ஒன்று சேர்ந்தது. ஊரில் உள்ள எல்லோரும் அங்கு வந்து கூடினார்கள்.

 

குடியரசுத் தலைவரிடம் கருணை மனு தரப்பட்டிருக்கிறது. ஸ்டாலினை மரண தண்டனையிலிருந்து காப்பாற்றுவதற்கு. புன்னப்புரை பகுதியில் இருப்பவர்களின் தேவையாக இருந்தது அது.

சதானந்தன் அதற்குப் பொறுப்பேற்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்த எம்.எல்.ஏ.விற்கும் எம்.பி.க்கும் அது கவுரவ பிரச்சினையாக மாறியது.

முத்தோலி வீட்டைச் சேர்ந்த சிருதாம்மாவிற்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. தபால்காரரே அந்தக் கடிதத்தைப் படித்துக் காட்டினார். ஆறு வாக்கியங்கள் மட்டுமே உள்ள ஒரு கடிதம். விஜயவாடா சிறையிலிருந்து அந்தக் கடிதம் எழுதப்பட்டிருந்தது.

'அம்மாவிற்கு, நான் பிப்ரவரி பதினேழாம் தேதி இறக்க மாட்டேன். ஆவேசம் ஆபத்தானதாக மாறிவிட்டது. இறந்துவிடுவேன் என்று பயந்து மரணத்திலிருந்து தப்பிப்பதற்காக இந்தக் கடிதத்தை நான் எழுதவில்லை. அம்மா, நீங்கள் கவலைப்படக்கூடாது. தூக்கு மரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போது, எது சரி எது தவறு என்று பிரித்து தெரிந்து கொள்ள முடியும். அப்போது சரியையும் தவறையும் ஒப்பிட்டு மட்டுமே பார்க்க முடியும்.’

துக்கம் விசாரிக்க வந்ததைப் போல பெண்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஸ்டாலின் இறந்துவிட்டான் என்பதைப் போல அவர்களுடைய செயல் இருந்தது.

யாரும் ஆச்சர்யப்படத்தான் செய்வார்கள்!