Lekha Books

“ஏன்டா? உனக்கு இந்த வயதில் சுகரா?” -கே.ஆர்.கே. நம்பிக்கை இல்லாததைப்போல பார்த்தார்.

“ஓ... எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் என் கே.ஆர்.கே. இந்த அலைச்சல்தானே எப்போதும். ஒழுங்காக... சரியான நேரத்திற்கு சாப்பிடவும் தூங்கவும் முடிகிறதா என்ன?”

கே.ஆர்.கே. ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடியவாறு உட்கார்ந்திருந்தார்.

எங்கிருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டும்? என்ன காரணமோ தெரியவில்லை- ராகவனின் இப்போதைய நடவடிக்கைகளைப் பார்க்கும்போது, உள்ளுக்குள் எங்கோ அறியாமலேயே ஒரு விலகல் தோன்றுகிறது. முன்பு எப்போதும் தோன்றியிராத ஒரு அந்நியத்தன்மை இது. முகத்தோடு முகமாக உட்கார்ந்துகொண்டு உரையாடும் போது, வார்த்தைகளுக்காகத் தடவித் தேட வேண்டியதிருக்கிறது. அப்படியே இல்லையென்றாலும் இவ்வளவு நேரமான பிறகும் ஒரு சடங்கு என்பதற்காகக்கூட, நான் எப்படி இருக்கிறேன் என்று கேட்க அவனுக்குத் தோன்றவில்லையே!

சிறிது நேரம் கழித்து அவன் பேசத் தொடங்கினான். “எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் என் கே.ஆர்.கே. மொத்தத்தில் அங்கு காரியங்கள் அந்த அளவுக்கு நன்றாக இல்லை. மேனேஜ்மெண்ட் இப்போது பழைய மாதிரி இல்லை. எல்லா விஷயங்களிலும் தேவையே இல்லாத சில பிடிவாதங்கள்... சின்னச் சின்ன காரியங்களில்கூட பிரச்சினைகளும் திருட்டுத்தனங்களும் அவர்களுக்கு லாபம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்ற ஒரே ஒரு எண்ணம்தான் இருக்கிறது. அதற்காக எதைச் செய்யவும் அவர்கள் தயங்குவதில்லை. அந்தக் காலமெல்லாம் கடந்துபோய் விட்டன. இன்றைய தலைமுறையிடம் முன்பு செய்த இந்த சோப்பு போடும் தந்திரங்கள் செல்லுபடியாகாது என்ற விஷயத்தை அவர்கள் புரிந்து கொள்ளத்தான போகிறார்கள்.”

“லாபம்...” - கே.ஆர்.கே. சற்று நிறுத்தி முணுமுணுத்தார். “சொல்லப் போனால்... லாபம் உண்டாக்க வேண்டும் என்பதற்குத்தானே அவர்கள் பணத்தை முதலீடு செய்திருக்கிறார்கள்? இல்லாவிட்டால் மூவாயிரம் மைல்களுக்கு அப்பால் இருந்து அவர்கள் இங்கு வந்து சேர்ந்திருப்பது நேர்த்திக்கடனை நிறைவேற்றுவதற்காக இல்லையே!”

“ஆனால் அதை அப்பாவித் தொழிலாளர்களின் ரத்தத்தை நீராக்கி உண்டாக்குகிறார்கள் என்ற உண்மையை அவர்கள் மறந்துவிடுகிறார்கள். இப்போது கணக்குகள் போட்டு விளையாடுகிறார்கள். செட்டில்மென்ட் தருவதற்கான கால அளவு முடிவடைந்து பதினொரு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. ஒவ்வொரு காரணமாகச் சொல்லி நீட்டி நீட்டி இங்குவரை கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். எதையும் முடிக்கிற மாதிரி தெரியவில்லை. அது மட்டுமல்ல- நஷ்டத்தை அதிகமாகக் காட்டி செட்டில்மென்ட் விஷயத்தில் ஓட்டை உண்டாக்கப் போகிற தந்திரம் தான் அவர்களின் கையில் இப்போது இருக்கிறது என்பது நன்றாகவே தெரிகிறது.”

“அவையெல்லாம் எல்லோரும் விளையாடக்கூடிய விளையாட்டுத்தானே ராகவா? இதில் என்ன புதுமை இருக்கிறது?”

“ஆனால் இனிமேல் அது விலை போகாது.”

“உங்களுடைய முடிவு என்ன?”

ராகவன் சற்று நகர்ந்து உட்கார்ந்தான். கே.ஆர்.கே.யின் முகத்தைச் சந்தேகத்துடன் ஒருமுறை கண்களைச் சுருக்கிப் பார்த்துவிட்டு வேகமான குரலில் சொன்னான்:

“எதையும் தீர்மானிக்கவில்லை. ஒரு செயற்குழு உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த தடவை எது வந்தாலும் விட்டுக் கொடுக்க நாங்கள் தயாராக இல்லை. இங்கே சற்று விட்டுக் கொடுத்தால், இந்தத் தொழிற்துறையில் இருக்கும் எல்லா தொழிற்சாலைகளிலும் இதே விளையாட்டுதான் நடக்கும்.”

“நாம் அதிகமாகப் பார்க்க வேண்டியது நம்முடைய விஷயத்தைத் தானே?”

“அது முன்பு நடந்த கதை...”

ராகவன் உரத்த குரலில் அதைச் சொன்னான்: “பிச்சைக்காசுகளை வீசியெறிந்து, ஒன்றுபட்ட தொழிலாளி இனத்தைப் பிரிப்பதற்கு இனிமேல் முடியாது. தொழில்துறையில் கூட்டுக்குழு ஒன்றாக உட்கார்ந்து விவாதித்துதான் இப்போது பல விஷயங்களையும் தீர்மானிக்கிறது. கூட்டாக விலை பேசுவதன் வலிமையைப் பற்றி இப்போதைய தொழிலாளி முன்பிருந்த தொழிலாளியைவிட நன்கு தெரிந்து வைத்திருக்கிறான். தெளிவான அரசியல் பார்வை கொண்ட பல யூனியன்கள் இருக்கக்கூடிய சூழ்நிலைகளிலும், முக்கியமான காரியங்களில் ஒரு பொதுவான முடிவை எடுக்க நாங்கள் முயற்சிக்கிறோம்.”

“அதெல்லாம் நல்லதுதான்” - கே.ஆர்.கே. சிரிக்க முயற்சித்தார்.

தேநீர் வந்தது. ஸ்டீல் டம்ளரில் சர்க்கரை போடாத சூடான தேநீரை ராகவன் ஊதி ஊதிக் குடிப்பதை கே.ஆர்.கே. ஆர்வத்துடன் பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்.

“சரி... அது இருக்கட்டும். கம்பெனியின் விரிவாக்கம் எந்த நிலையில் இருக்கு?”

“ஓ... அவை அனைத்தும் வெறும் கண்ணாமூச்சு விளையாட்டுகள்தானே! அதனால் ஏராளமான தொழில் வாய்ப்புகள் இருக்கும் என்று நாங்கள் எல்லாரும் முதலில் நினைத்தோம். எல்லாம் ஏமாற்று வேலைதான். அவர்கள் மிகப்பெரிய இயந்திரங்களை இறக்குமதி செய்து வைத்திருக்கிறார்கள். அவற்றை கம்ப்யூட்டர்கள் இயக்குகின்றன. இனிமேல் சீருடை அணிந்த ஆப்ரேட்டர்கள் யாருக்கு வேண்டும்? மனிதனின் ரத்தம் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் கைகளுக்கு பதிலாக ரோபோக்கள்தான் இனி வரும் காலத்தில் பலவற்றையும் செய்யும். எது எப்படியோ, தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை எதிர்காலத்தில் குறைந்து வரப்போகிறது. வேலையை விட்டுப் போகச் செய்தை தற்காலிகமாக நாங்கள் நடக்காமல் பார்த்துக் கொண்டாலும் எதிர்காலத்தில் காலியிடங்கள் அப்படியேதான் இருக்கும்.”

“வளர்ச்சியடைந்த தொழில்நுட்ப விஷயங்களைப் பயன்படுத்துவதால் கம்பெனியின் செயல்பாடு மொத்தமாகப் பார்க்கும்போது குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி இருக்கிறது அல்லவா? நம்முடைய உற்பத்தியின் அளவிலும் விலையிலும் மற்றவர்களுடன் நம்மால் போட்டி போட முடியலையா?”

“ஹே... அதெல்லாம் வெறும் மேல்பூச்சு...” -ராகவன் தோளைக் குலுக்கினான். “எந்த வழியில் போவதாக இருந்தாலும் காசு சம்பாதிப்பதற்கான தந்திரம்தான். இப்போது விரிவாக்கம் என்ற பெயரில் இந்த வருடம் நஷ்டத்தைக் காட்ட வேண்டும் என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள்.”

“எதற்கு?”

“எதற்கு என்று யாருக்குத் தெரியும்? ஒருவேளை... எங்களுடைய சம்பள ஒப்பந்தத்தை ஒண்ணுமில்லாமல் செய்வதற்காக இருக்கலாம்.”

“அது மட்டும்தான் காரணமாக இருக்குமா? அதையும் தாண்டி அவர்களுக்கு வேறு சில நோக்கங்கள் இருக்காதா என்ன?”

“பொருட்களின் விலையை எடுத்துக்கொண்டால், அது குதித்து உயர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. ஏழைத் தொழிலாளி எப்படி வாழ்கிறான் என்பதை யாராவது நினைத்துப் பார்க்கிறார்களா? அவர்களுக்கு மிகப்பெரிய ஏர்கன்டிஷன் வசதிகள் கொண்ட பங்களாக்களும் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட கார்களும் இருந்தால் போதும். ஆனால் கேன்டீனில் உணவுக்கான சப்ஸிடியை ஒரு பத்து பைசாவாவது கூட்ட வேண்டும் என்று சொன்னால், அதை செயல்படுத்தாமல் இருப்பதற்கு நூறாயிரம் காரணங்களைக் கூறுவார்கள்.”

“ராகவன், நீ சொல்லும் விஷயங்கள் சரிதான்” - கே.ஆர்.கே. அமைதியான குரலில் சொன்னார்: “ஆனால், ஒரு விஷயத்தை நீ மறந்து விடுகிறாய். அவர்களுடைய கணக்குகளில் தொழிலாளர்களின் சம்பளமும் மற்ற வசதிகளும் கம்பெனியின் மொத்த செலவல் ஒரு சிறிய சதவிகிதம் மட்டுமே வரும். அது ஒரு பெரிய விஷயம் அல்ல என்பதல்ல நான் கூறுவது. ஆனால் அதைவிட அதிகமாக அவர்களுக்கு ஆர்வம் இருக்கும் எவ்வளவோ மிச்சம் வரக்கூடிய மற்ற துறைகள் இருக்கின்றனவே.