Lekha Books

ஏதாவதொரு அரசியல் கட்சியின் உச்ச நட்சத்திரம். ஒருவேளை அந்த மனிதனுக்கு கம்பெனியின் உற்பத்திப் பொருள் சாயப் பொடியா அல்லது கம்ப்யூட்டரின் உதிரி பாகங்கள் என்பதுகூட தெரியாமல் இருக்கலாம். வருடத்திற்கொருமுறை பொதுக்கூட்டத்தில், நட்சத்திரம் தன்னுடைய முகத்தைக் காட்டினால் அதிர்ஷ்டம். சில நேரங்களில் அந்த முகம் காட்டல் நடக்காமலும் போகலாம். ஆனால் அதனால் பிரச்சினை இல்லை. காரியங்களை நடத்துபவர்கள் மற்றவர்கள்தானே!”

ராகவன் எதுவும் கூற முடியாமல் முகத்தை குனிந்துகொண்டு நின்று கொண்டிருந்தான். உரையாடல் இந்தப் பக்கமாகத் திரும்பியது தவறாகப் போய்விட்டது என்பது அவனுடைய முகத்தில் தெரிந்தது. ஒருவேளை நீண்ட நாட்களாக சிந்தித்து, கே.ஆர்.கே. யாருடைய முகத்திலாவது வீசி எறிவதற்காக திட்டமிட்டு வைத்திருந்த வார்த்தைகளாக அவை இருக்கலாம்.

“கே.ஆர்.கே. நான்...”- ராகவன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னான்.

அதைக் காதில் வாங்காமல் வெளியே நிறைந்திருந்த இருட்டையே பார்த்துக் கொண்டு கே.ஆர்.கே. தன் பேச்சைத் தொடர்ந்தார்.

“உனக்குத் தெரியும்ல! எனக்கு இது ஒரு தொழில் அல்ல. இவ்வளவு காலப் பொதுத் தொண்டுக்குப் பிறகும், நான் இப்போதும் ஒரு வாடகைக் கட்டிடத்தில்தான் இருக்கிறேன். பலரின் விஷயங்களும் அப்படி இல்லையே! பலருக்கும் பல லாபங்கள் இருக்கும். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இடையில் அவ்வப்போது சர்வதேச மாநாடுகளில் பிரதிநிதியாகக் கலந்து கொள்வது... ஜெனீவாவிலோ, வியன்னாவிலோ, டோக்யோவிலோ அது நடக்கலாம். அத்துடன் நீண்ட ஒரு கிழக்கு ஐரோப்பிய பயணம். பிள்ளைகளுக்கு வெளிநாட்டுப் பல்கலைக் கழகங்களில் நுழைய வாய்ப்பு உண்டாக்குதல்... குறைந்தபட்சம் ஒரு ஐந்தெட்டு முறைகளாவது உலகத்தைச் சுற்றிப் பார்க்காத ஏதாவதொரு பெரிய தொழிலாளர்களின் தலைவரை உன்னால் சுட்டிக் காட்ட முடியுமா? இந்த விஷயத்தில் எல்லாக் கட்சிகளும் ஒரே மாதிரிதான் இருக்கின்றன. நான் பார்த்த மிகப்பெரிய வெளியூர் நகரம் எது என்று உனக்குத் தெரியுமா? கல்கத்தா. அதுகூட கட்சியின் மாநாட்டிற்காகப் போனபோது நான் பார்த்தது தான். அங்கிருந்து நான் வாங்கிக் கொண்டு வந்த பொருட்கள் - இரண்டு கதர் குர்தாக்கள், ஒரு ஜோடி செருப்பு... பிறகு... என் தாய்க்கு ஒரு கம்பளிப் போர்வை.”

என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் நின்றிருந்தான் ராகவன். எப்படியாவது விஷயத்தை மாற்றிவிட வேண்டும் என்பதற்காக அவன் சொன்னான்:

“நம்முடைய யூனியனைப் பிளப்பதற்காக ஒரு முயற்சி நடக்கிறது. கோவிந்தன்குட்டி சார்தான் அதற்குப் பின்னால் இருக்கிறார் என்று கேள்விப்பட்டேன்.”

“அது முன்பு நடந்தது ஆச்சே!”

“அது மாதிரி இல்லை. இந்தத் தடவை அவர் பிடிவாதமாக இருக்கிறார்.”

ராகவன் மீண்டும் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தான்.

“சரி... நான் புறப்படட்டுமா கே.ஆர்.கே. அண்ணா? நேரம் அதிகமாயிடுச்சு. காலை வண்டிக்குப் போகணும் - திருவனந்தபுரத்திற்கு...”

அண்ணன்!

இவ்வளவு நேரமும் அவனுடைய நாக்கில் இருந்து வர சம்மதிக்காத பெயர்!

கே.ஆர்.கே. ஒரு நிமிடம் திகைத்து நின்றுவிட்டார். பிறகு மெதுவாக நகர்ந்து, தன் கையை ராகவனின் தோளில் போட்டு தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டார்.

“உன்னிடம் ஒரே ஒரு விஷயத்தை மட்டும் நான் கூற விரும்புகிறேன். இவ்வளவு கால அனுபவங்களையும் வைத்து நான் கூறுவது என்று மட்டும் நினைத்தால் போதும். இரும்பு பழுத்து இருக்கும்போதே அதை அடிப்பதற்குப் பார். இல்லாவிட்டால் சில வேளைகளில் குடம் உடைந்துவிட்டது என்பதுதான் மிச்சமாக இருக்கும். எந்த விஷயத்திலும் டைமிங் என்பது மிகவும் முக்கியம். செயல்படுத்தப் போவதை அணுகுவது என்பது தோல்வி அல்ல. இறுதியில் பயன்தரக் கூடிய ஒன்று அது. சற்று தாமதமானாலும் மிகவும் முக்கியமானது அது. சில காரியங்களிலாவது கல்கத்தாவில் இருக்கும் தோழர்களின் இப்போதைய செயல்பாட்டை நாம் பார்க்கவே இல்லை என்று நடித்தால், ஒருவேளை எதிர்காலத்தில் வரலாறு நம் எல்லோரையும் குற்றவாளிகளின் கூண்டில் நிறுத்தி நீண்ட நேரம் விசாரிக்கும் சூழ்நிலை உண்டாகலாம். நாம் எல்லோரும் எப்போதும் இரண்டு மொழிகளில் பேசுவதில் திறமைசாலிகள். இல்லையா? நடைபாதையில் கைத்தட்டல்கள் கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு பேச்சு. சற்று விலகி நின்று தனிப்பட்ட உரையாடல்களில் வேறொரு பேச்சு... அது ஒரு தந்திரமாக இருக்கலாம். எனினும் எவ்வளவு காலம் இந்த திருட்டு விளையாட்டை நடத்திக் கொண்டிருக்க முடியும்? அது இருக்கட்டும். யார் என்ன சொன்னாலும், பெரிய முடிவுகளை எடுக்கும் போது, உன்னை மட்டுமே நம்பியிருக்கும் ஆயிரத்தொரு குடும்பங்களைப் பற்றியும் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகு வருத்தப்படுவதற்கான வாய்ப்பு வராது. இந்த கம்பெனியை அவர்கள் தந்திரமாக விற்றுவிட்டால் கம்பெனியின் வாசலில் பெரிய ஒரு நோட்டீஸ்... தொழிலாளிகளுக்கு தபாலில் வரும் காசோலைகள்... அத்துடன் எல்லாம் முடிந்துவிடும்.”

திடீரென்று தொண்டை தடுமாறியது. கண்களில் நீர் நிறைந்தது.

“அண்ணா, என்ன இது?”

“ஓ... பரவாயில்லை...”

கே.ஆர்.கே. கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டார்.

“வயசாகிட்டு வருதுல்ல! ரத்தம் குளிர்ந்து போயிருக்கும்.”

ராகவன் வாசலில் கால் வைத்தபோது, திடீரென்று கே.ஆர்.கே. கேட்டார்:

“கேட்டுத் தெரிந்து கொண்ட கோஷங்களிலிருந்து கிடைத்த தாள உணர்வையாவது நம்மால் பத்திரமாகக் காப்பாற்றி வைக்க முடியாதா ராகவா?”

ராகவன் எதுவும் கூறவில்லை. சற்று சிரிக்க முயற்சித்தான். அவன் பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணி இரைச்சலை உண்டாக்கியபோது, கே.ஆர்.கே. என்னவோ சொல்ல முயற்சிக்க, அது அந்த பெரிய சத்தத்தில் கரைந்து போனது.

பைக் இரைச்சல் சத்தத்துடன் வாசலைக் கடந்து இருட்டுக்குள் மறைந்தபோது, அதன் பின்னால் இருந்த சிவப்பு வெளிச்சம் மறைந்து இல்லாமல் போவதை கே.ஆர்.கே. பார்த்துக் கொண்டே நின்றிருந்தார்.

திரும்பியபோது, பின்னால் ராதிகா.

“ராகவன் அண்ணன் என்ன சொன்னார்?”

“ஓ... சொல்றதுக்கு என்ன இருக்கு? இப்போது கயிறுகள் அவனுடைய கையில் இல்லை என்று தெரிகிறது. பின்னால் இருந்து கொண்டு கயிறை இழுப்பவர்களுக்கு அவர்களுடைய பல நோக்கங்கள் இருக்கும். ஒருவேளை சில தியாகிகளை உண்டாக்கினாலும் உண்டாக்கலாம். எது நடக்கும் என்று யாருக்குத் தெரியும்? ஆயிரம் குடும்பங்கள் என்று கூறும்போது, மிகவும் சுருக்கமாகப் பார்த்தால்கூட இரண்டாயிரத்து ஐந்நூறு வாக்குகள்! ஒரு சட்டமன்றத் தொகுதியை தலைகீழாகப் புரட்டி எடுக்க அது போதும். அது மட்டுமல்ல; ரத்தம் சிந்துவது எதிர்காலத்திற்கான ஒரு முதலீடாகக்கூட இருக்கலாம்.”

“அப்படியென்றால் வி.பி. சொன்ன விஷயம்?”

ராதிகா தயங்கித் தயங்கி அதைக் கேட்டாள்.

“அது அங்கேயே இருக்கட்டும். நான் கொஞ்சம் சிந்திக்கணும்.”

“நாளைக்கு அவர் என்னை அழைத்துக் கேட்டால்...?”