Lekha Books

கே.ஆர்.கே. மெதுவான குரலில் முனகினார்.

“ராகவன் அண்ணன் அதற்குப் பிறகு என்னவோ கேட்பதற்காக...” - தன் தந்தையின் முக வெளிப்பாடு மாறுவதைப் பார்த்ததும், ராதிகா தான் கூற வந்ததை உடனடியாக நிறுத்தினாள்.

“இனிமேல் நான் அவர்களுக்குத் தேவையில்லை மகளே. போர்க்களத்தில் குதிப்பதற்குத் தயாராக நின்று கொண்டிருப்பவர்களுக்கு வழியைத் தடுக்கும் கிழவன் ஒரு தொல்லையாகத்தான் தெரிவான். பெரிய ஒரு தவறு...”

இருட்டு நன்கு பரவிவிட்டிருந்தது.

கே.ஆர்.கே. திண்ணையில் ஏறி தூணில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தார்.

புழுக்கம் அதிகரித்து விட்டிருந்தது. கார்மேகங்கள் சூழ்ந்திருந்த ஆகாயத்தில் மழை வருவதற்கான அறிகுறி தோன்றி சில நாட்கள் ஆகிவிட்டன. ஆனால் மழை இதுவரை பெய்யவில்லை. மீன மாதத்தின் இறுதியில் திடீரென்று பெய்யும் மழை...

“மகளே! அந்த டேப் ரெக்கார்டரைக் கொஞ்சம் இங்கே எடுத்துக் கொண்டு வா.”

ராதிகா அதைக் கொண்டு வந்து, முன்னாலிருந்த சுவரில் காணப்பட்ட ப்ளக்கில் சொருகி, ‘ஆன்’ செய்தாள். தீம் சென் ஜோஷியின் அருமையான குரல்... புகழ்பெற்ற ஒரு இந்துஸ்தானி ராகம். ‘இதற்கு முன்னால் நான் எல்லாவற்றையும் மறந்து விடுகிறேன்’ - அவர் நினைத்துக் கொண்டார்.

உயரங்களில் - யாராலும் போய்ச் சேர முடியாத இடங்களில் ஒரு நனைந்த இறகைப்போல பறந்து திரியும் போது, நான்கு பக்கங்களிலும் ஆகாயத்தின் எல்லைகள் இல்லாமல் போய்விடுகின்றன. இல்லாத சிறகுகளை வீசிக்கொண்டு அவர் பறந்து போகிறார்.

சிறிது நேரம் கண்களை மூடிக்கொண்டு அதே இடத்தில் உட்கார்ந்தார். சுற்றிலும் இரவு மேலும் அதிகமாகக் கறுத்ததையும், தெற்கு மூலையிலிருந்து இளம் உஷ்ணத்தைக் கொண்ட சிறிய ஒரு காற்று வீசிக் கொண்டிருப்பதையும் அவர் உணரவில்லை. கண்களை மூடிக்கொண்டு, காதுகளை அடைத்துக்கொண்டு, ஐம்புலன்களையும் அடக்கிக் கொண்டு இருந்த அந்த நிலை நீண்ட நேரம் தொடர்ந்தது. வழி தெரியாமல் இருக்கும்போது, வெளிச்சத்தின் ஒரு கீற்றாவது தெரியாதா என்பதற்காக இப்படி சிறிது நேரம் கண்களை மூடிக் கொண்டு அவர் பல நேரங்களிலும் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பதுண்டு. தியானம்? இருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்? என்ன பெயரைச் சொல்லி அழைத்தாலும் புலன்களின் எல்லா வாசல்களையும் இறுக மூடிக் கொண்டு மனதை தனக்கே தெரிந்திராத புள்ளியில் கொண்டு போய் நிறுத்தி அமர்ந்திருக்கும் அந்த நிலை... அது சில வேளைகளில் நீண்ட நேரம் நீடிக்கவும் செய்யும். எல்லாம் முடிந்ததும், மிகப்பெரிய பனிமலை உருகி முடித்ததைப்போல - உள்ளுக்குள் பாரம் இறங்கியிருப்பதைப்போல தோன்றும். அதுவரை உணர்ந்திராத ஏராளமான சாளரங்கள் திறந்து கிடப்பதைப்போல இருக்கும். ஆனால் இப்போது என்ன காரணத்தாலோ மனதிற்குள் ஒரேயடியாக பதட்டம் காணப்பட்டது. அது தேவையற்ற ஒன்று என்று அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும். இவ்வளவு நாட்கள் மனதிற்குள் தியானம் செய்தது வெறும் ஒரு சங்கத்தைப் படைப்பதற்காக அல்ல. கவனிக்காமல் விடப்பட்டுக் கிடந்த பல மனிதர்களுக்கு அவர்களுடைய திறமையைப் பற்றிக் கூறி புரிய வைப்பதற்குத்தான். இங்கு வேண்டியது முக்கியத்துவத்தை இழக்க ஆரம்பித்திருந்த சில பழைய தத்துவ சாத்திரங்களுக்குப் பின்னால் ஒளிந்து கொள்வது அல்ல. அதற்கு மாறாக, அவற்றுக்கு இருக்கும் புதிய மதிப்பைக் கண்டுபிடிப்பதுதான். அதற்குத் தேவை சில அடிப்படையான உணர்ச்சிகள். அன்பு, ஏராளமான அன்பு, கருணை, எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக சக மனிதர்கள் மீது கொண்டிருக்கும் வாஞ்சை, எம்பதி... எம்பதிதான்.

கே.ஆர்.கே. கண்களைத் திறந்தார். திண்ணையை விட்டு இறங்கினார். வாசலை நோக்கி நடந்தார்.

“மகளே!” - அவர் மெதுவான குரலில் அழைத்தார்.

“என்ன அப்பா?” - ராதிகா அவரை நெருங்கி வந்தாள். அவள் டேப் ரெக்கார்டரை ‘ஆஃப்’ செய்து கழற்றி எடுத்தாள்.

சிறிது நேரத்திற்கு எதுவும் பேச முடியாமல் அவர் முகத்தைச் சோகமாக வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.

“என்ன அப்பா?”

“சுவர் அலமாரியின் மூலையில், அந்தப் புட்டியில் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று பார்.”

அவர் தயங்கித் தயங்கித்தான் அதைச் சொன்னார்.

ராதிகாவால் சிறிதுகூட நம்ப முடியவில்லை. அதை நிறுத்தி எவ்வளவு காலம் ஆகிவிட்டது! மூன்று நான்கு மாதங்களுக்கு முன்னால் பழைய ஒரு நண்பரான குமாரன் அண்ணன் இதைப் போன்ற ஒரு மாலை நேரத்தில் ஒரு பொட்டலத்துடன் வந்தபோது, உடன் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு குவளை குளிர்ந்த நீருடன் அவருடைய தந்தை நீண்ட நேரம் அவருடன் உட்கார்ந்திருந்தார்.

“அன்று குமாரன் கொண்டு வந்ததில், மீதி இருக்கும்” - அவர் மீண்டும் சொன்னார்.

மென்மையான குரலில் கெஞ்சுகிற மாதிரி.

ராதிகா சுவர் அலமாரியைத் திறந்தாள். பத்திரிகைத் தாளில் சுற்றப்பட்டு, ஒரு மூலையில் வைக்கப்பட்டிருந்த புட்டியில் இன்னும் கொஞ்சம் மீதம் இருந்தது.

ஒரு சிறு குழந்தையின் சந்தோஷத்துடன் கே.ஆர்.கே.யின் கண்கள் மலர்வதைப் பார்த்தபோது ராதிகாவின் உள்மனம் கலங்கியது. தேவையில்லாதது. மிகப்பெரிய இடைவெளிக்குப் பிறகு மீண்டும் ஆரம்பித்து வைத்தால், ஒருவேளை இனிமேல் பிடியை விட்ட போக்கில் அவர் போனாலும் போய்க் கொண்டிருக்கலாம். குறிப்பாக வேறு எதுவும் செய்வதற்கு இல்லை என்ற சூழ்நிலையில்.

அவள் எதுவும் பேசாமல் ஒரு பாத்திரத்தில் நீருடனும் தட்டில் வறுத்த பலாத் துண்டுகளுடனும் மேஜைக்கு அருகில் வந்தாள்.

“உனக்கு புரியவில்லை” - கே.ஆர்.கே. சொன்னார்: “இவ்வளவு கால பொதுப் பணிக்குப் பிறகு முதல் தடவையாக நான் ஒரு கெட்ட செயலை செய்யப் போகிறேன். ஒரு மூன்றாம் தர அரசியல்வாதியின் தலைகீழான செயலைப்போல... அப்படித்தானே? நிறைய சிந்தித்த பிறகுதான்... மனதிற்குள் நீண்ட நேர சிந்தனையும் போராட்டங்களும் முடிந்திருக்கின்றன. என்னுடைய இந்தக் கைகளால் உண்டாக்கிய யூனியன்... உன்னைவிட அதிகமாகக் கொஞ்சியது அதைத்தான். என்னுடைய நல்ல இளமை முழுவதையும் அதற்குத் தாரை வார்த்தேன். எனக்கு அதைப் பற்றி வருத்தம் இல்லை. எதற்கும் ஆசைப்பட்டு நான் அதை செய்யவில்லையே! இது துரோகம் என்று எனக்குத் தெரியாமல் இல்லை. எனினும் என்னுடைய நேர்மையை நம்பி இவ்வளவு காலமாக என்னுடன் நின்ற கொஞ்சம் பேரிடமாவது உண்மையைத் திறந்து கூற வேண்டிய கடமை எனக்கு இருக்கிறது அல்லவா?”

குவளையில் முதலில் ஊற்றியது முழுவதையும் அவர் ஒரே மடக்கில் குடிப்பதை ராதிகா தாங்க முடியாமல் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.