Lekha Books

“எனக்குத் தெரியும் மகளே. இது பெரிய ஓசையை உண்டாக்கும். கோவிந்தன் குட்டி கணக்கு போடுவதைப் போல யூனியனில் பிளவை ஏற்படுத்தலாம். அந்த ஆளுக்கு தேவைப்படுவது அதுதான் என்று எனக்குத் தெரியும். கொஞ்சம் பேர்களையாவது மெனேஜ்மெண்டை ஆதரிக்கும், பொய்க் காலில் நின்று கொண்டிருக்கும் யூனியனின் பக்கம் இழுப்பது... ஆனால் இது கோவிந்தன் குட்டிக்காக அல்ல, யூனியனுக்காக அல்ல, எனக்காகக்கூட இல்லை... நீ நினைக்கலாம்... என்னுடைய அந்த பெரிய இமேஜுக்கு என்ன நடக்கும் என்று. என்ன இமேஜ்!, ஃபூ...!”

அவர் மீண்டும் குவளையை நிறைப்பதைப் பார்த்தவாறு சுவரில் சாய்ந்து, மரத்துப் போனதைப் போல மகள் நின்றிருந்தாள்.

நிகழ்ச்சிகளில் அவர்கள் என்னை எப்படிக் குறிப்பிடுவார்கள்? ட்ரேட் யூனியன் துறையின் பீஷ்மாச்சாரியார் என்று... அப்படித்தானே? ஃபூ...! என்ன அர்த்தமில்லாத வார்த்தை. இல்லாவிட்டால்... ஒரு அர்த்தத்தில் அது சரிதான். இரண்டு கால்களில் ஆண்களைப் போல நிமிர்ந்து நிற்க முடியாமல், என்னை இங்கு அம்புகளாலான படுக்கையில் படுக்க வைத்திருக்கிறார்களே!”

சாளரத்தின் வழியாக சிறிய ஒரு காற்று உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தது.

“கதவை நன்றாகத் திறந்து வை. காற்று உள்ளே வரட்டும். என்னவொரு வெப்பம்!” - அவர் முணுமுணுத்தார்.

சிவப்பு நிற திரவத்தின் இறுதித் துளியும் தீர்ந்தவுடன், அவர் முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு ஒரு பீடியைப் பற்ற வைத்தார். நாற்காலியை மேஜைக்கு அருகில் கொண்டு வந்தார். அந்த தாளை விரித்து அதன்மீது கண்களை ஓட்டினார்.

“கோவிந்தன் குட்டியின் ஒரு கிளிப் பேச்சு!” - அவர் முணுமுணுத்தார். “அந்த உயிரற்ற வரிகள் மூலமாக அந்த ஆள் அப்பிராணித் தொழிலாளர்களின் உணர்ச்சிகளைக் கிளர்ந்தெழச் செய்ய பாடுபடுகிறார். இங்கு வேண்டியது அது அல்ல. உண்மையை அப்படியே திறந்து கூற வேண்டியதுதான் தேவை. ஒவ்வொருவனுக்கும் புரியக்கூடிய தெளிவான மொழியில்... எந்தவொரு கருத்தையும் அவர்கள் மீது படைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. ஒரு சிறிய முன்னெச்சரிக்கைகூட கொடுக்க வேண்டியதில்லை. காரியங்களை அதன் சரியான நிலையில் வைத்து மதிப்பிட்டு, தீர்மானம் எடுக்க வேண்டியவர்கள் அவர்கள்தான். புரிந்து கொள்ளக்கூடிய ஆற்றலை அவர்களுக்குத் தருவதற்காகத்தானே நான் இவ்வளவு காலமாக பாடுபட்டிருக்கிறேன்!”

அவர் சற்று நிறுத்தினார்.

சிறிது நேரம் கண்களை மூடி உட்கார்ந்து இருந்துவிட்டு, அவர் பேனாவைக் கையில் எடுத்தார். தாளில் உயிரற்ற வார்த்தைகளுக்கு உயிர் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்.

நீண்ட நேரம் ஆனதும் மேஜைமீது கையை ஊன்றி எழுந்தவாறு அவர் சொன்னார்:

“மகளே, சாப்பிட்டு முடித்து படு.”

“அப்பா, நீங்க சாப்பிடலையா?”

“எனக்கு ஒண்ணும் வேண்டாம். நான் படுக்கணும்...”

“அதைக் குடிச்சிட்டு, எதுவும் சாப்பிடாமல் படுத்தால்...”

“பரவாயில்லை...”

“கொஞ்சம் கஞ்சியாவது...”

அவர் ‘வேண்டாம்’ என்று தலையை ஆட்டினார்.

படுக்கையறையை நோக்கிப் போகும்போது தளர்ந்த குரலில் அவர் சொன்னார்:

“கோவிந்தன் குட்டிக்குத் தேவைப்பட்ட தாளை அந்த கவருக்குள் வைத்திருக்கிறேன். நாளைக்கே கொடுத்திடு.”

விளக்கை அணைத்துவிட்டு அவர் படுத்தார்.

ஜன்னல் கம்பிகள் பிரித்து விட்டிருக்கும் கறுத்த இரவையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு அவர் படுத்திருந்தார். மேற்கு திசையிலிருந்து காற்று அடித்து உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தது. காற்றில் சிறிய அளவில் குளிர்ச்சி கலந்திருப்பதாகத் தோன்றியது. எங்கோ மழை விழுந்து கொண்டிருக்கலாம்.

வெளியிலிருந்து ஜன்னலின் திரைச்சீலைகளைப் பறக்க விட்டவாறு வந்த காற்றில் ஐந்தாறு நீர்த்துளிகள் வேகமாக வந்து முகத்தில் விழுந்தது. மீன மாதத்தின் இறுதியில் மழை... விஷூ வருவதற்கு முன்பாக ஒரு மழை...

செடிகளில் ஒட்டியிருந்த மின்மினிப் பூச்சிகள் காற்றின் வேகத்தில் தெறித்துப் போவதை அவர் பார்த்தார். வெளிச்சப் பொட்டுகள் நான்கு திசைகளிலும் சிதறுகின்றன. புதர்களில் மறைந்திருந்த ஏராளமான சிறுசிறு காற்று வீசி வரும்போது, அதன்மீது நீர்த்துளிகள் சிதறி விழத் தொடங்கின.

எங்கோ ஜன்னல் கதவுகள் பெரிய ஒரு சத்தத்துடன் மூடுகிறது. காதுகளில் காற்றின் பெருகி வரும் இரைச்சல். இடைவேளைகளில் நீர்த்துளிகள் உள்ளே தெறித்து விழுகின்றன. இருளின் நரைத்த புடவைகளைப் பறக்க விட்டவாறு, இரண்டு மடங்கு அதிகமான உற்சாகத்துடன் காற்று உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தது. தொடர்ந்து மழையும்...

ஓட்டின்மீது தப்புத் தாளங்களுடன் மழைத்துளிகள் விழ ஆரம்பித்தபோது, கே.ஆர்.கே. மெதுவாகத் தன் கண்களை மூடினார். கொஞ்சம் உறங்க வேண்டும்...

அந்த நிலையில் எப்போதோ அவர் உறங்கிவிட்டார். பாரம் அதிகமாக இருந்த தலைக்குள்ளே இருந்து முளைத்த ஏராளமான பயங்கர கனவுகள் அப்போது அவரை வேட்டையாட ஆரம்பித்தன.

பெரிய ஒரு கூச்சலுடன் அவர் திடுக்கிட்டு எழுந்தார். கண்களைத் திறந்து பார்த்தபோது, சுற்றிலும் அடர்த்தியான இருட்டு... மின் விசிறி சுழலவில்லை. மின்சாரம் போயிருக்க வேண்டும். உடம்பு வியர்வையில் குளித்திருந்தது. பனியன் ஒட்டிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது.

வெளியே மழை நின்று விட்டிருந்தது. காற்று சிறிதும் இல்லை. குளிர்ச்சி நிறைந்த காற்று சுற்றிலும் நின்றிருந்தது. தன்னுடைய உடல் மெல்ல நடுங்குவதை அவர் உணர்ந்தார். பயமுறச் செய்யும் பல காட்சிகள் வழியாக அவர் இவ்வளவு நேரமாக கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார். அவர் என்னவெல்லாம் பார்த்தார்? ஒரு முழுப் பிறவியிலும் பார்த்து முடிக்க முடியாத காட்சிகள்... உடம்பெங்கும் ஒரு நூறாயிரம் முறிவுகளும் காயங்களும்... நகர்ந்து செல்ல முயற்சிக்கும்போது, நீலம் படர்ந்த இடங்களில் ரத்தம் கசிந்து கொண்டிருக்கிறது. அவர் தலையைத் தடவினார். கனவுகளின் கட்டுகளில் இருந்து விடுபட்டு, தன்னை இறுகக் கட்டியிருக்கும் இருண்ட நிழல்களில் இருந்து விலகி ஓடப் பார்த்தார்.

அவர் மெதுவாக எழுந்தார். கட்டிலின் தலைப் பகுதியில் வைத்திருந்த ஊன்றுகோலைத் தடவி எடுத்துக் கொண்டு, நிமிர்ந்து நிற்க முயற்சித்தார். கால் தரையில் நிற்க மறுத்தது. உடல் ஒரு பக்கமாக சாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

ஒரு கையால் இருட்டைத் தடவியவாறு வாசலை நோக்கி நகர்ந்தபோது எதிலோ மோதினார். பெரிய ஒரு சத்தத்துடன் சுவருக்கு அருகில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஸ்டூல் சாய்ந்து விழுந்தது. அத்துடன் பருகுவதற்காக வைக்கப்பட்டிருந்த தண்ணீர் இருந்த புட்டியும் உடைந்து சிதறியது.

தட்டுத்தடுமாறி அவர் ஒரு விதத்தில் கதவிற்கு அருகில் வந்தார். படிகளில் கால்களை கவனமாக எடுத்து வைத்து முன்னறைக்கு வந்தார்.

மேஜைக்கு அருகில் வந்தபோது, திடீரென்று பின்னால் மங்கலான வெளிச்சம் தெரிந்தது.

“அப்பா, இந்த இருட்டுல ஏன் எழுந்து போறீங்க? அங்கே என்ன விழுந்தது?”

பின்னால் சிம்னி விளக்குடன் ராதிகா நின்றிருந்தாள். அவளுடைய முழுமையான பதைபதைப்பு நிறைந்த குரல்...