Lekha Books

“என்னை நேரடியாகத் தொடர்பு கொள்ளச் சொல்.”

அதற்குப் பிறகு எதையும் கூறுவதற்கு நிற்காமல் அவள் சமைலறையை நோக்கி நடந்தாள்.

மீண்டும் சாய்வு நாற்காலியை நோக்கி...

சிறிது நேரம் கண்களை மூடி முகத்தைப் பொத்திக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்.

எதற்கும் ஆசைப்பட்டு இந்தத் துறைக்கு வரவில்லை. அப்படி ஆசைப்படக்கூடிய சூழ்நிலைகளும் அந்தக் காலத்தில் இல்லை. சில நண்பர்களின் சிறு சிறு சிரமங்களின் முடிச்சுகளை அவிழ்க்கக்கூடிய முயற்சியில் தன்னையே அறியாமல் இதற்குள் வந்து மாட்டிக் கொண்டார். காலப்போக்கில் அது ஒரு மாலையாக மாறியது. அவ்வளவு பெரிய காம்பவுண்டின் ஒவ்வொரு முக்கிலும் மூலையிலும் உண்டாகக்கூடிய ஒவ்வொரு சத்தத்தையும் காதுகளைக் கொடுத்துக் கேட்டார். செட்டியார்களின் காலத்தில் பழைய டெக்னாலஜியில் சில மாற்றங்களை உண்டாக்கி, நவீன தொழில்நுட்பம் வேண்டும் என்று பிடிவாதமாகக் கூறியது அவர்தான். அதற்காக எவ்வளவோ புத்தகங்களை அவர் படித்தார். குஜராத்தில் இருந்த இரண்டு கம்பெனிகளுக்குப் போய், அங்குள்ளவர்களுடன் நீளமான விவாதங்கள் நடத்தினார். ப்ளான்ட்டில் மின் சக்தியின் பயன்பாட்டைக் குறிப்பிட்ட அளவுக்கு குறைப்பதற்கான வழி கிடைத்தது அவர்களுடைய தொழில்நுட்ப அறிவில் இருந்துதான்.

அப்போது தியாகராஜன் செட்டியார் தமாஷாகக் கூறியது ஞாபகத்தில் வந்தது. “கே.ஆர்.கே. நீங்கள் மேனேஜராக இருக்க வேண்டிய ஆள். வழி தவறி வேறு எங்கோ போய்விட்டீர்கள்.”

அப்போது அவர் சொன்னார்:

“ஒரு யூனியனில் இருப்பவனால் நிர்வாகத்திற்கு ஏதாவது அளிக்க முடிகிறது என்றால் அது நல்ல விஷயம்தானே! கிரியேட்டிவிட்டி சிறிதும் இல்லாத வெறும் முரடர்கள் என்று எங்களை நினைத்து விட்டீர்களா?”

மேனேஜர் - அதை நினைத்தபோது சிரிப்பு வந்தது. அவர்களின் கண்களில் வர்க்க எதிரியான, குத்தகை முதலாளித்துவத்தின் தந்திரத்தனமான பின்னோக்கி இழுக்கும் செயல்.

அக்கவுண்ட்ஸில் முன்பு ராஜாராம் என்ற ஒரு இளைஞன் இருந்தான். உறுதியான கட்சித் தொண்டன். அவன் கூட்டுவதற்கும் குறைப்பதற்கும் கால்குலேட்டரைக்கூட பயன்படுத்த மாட்டான். விரல்களை மடக்கிக் கூட்டுவான், குறைப்பான். கால்குலேட்டரைப் பயன்படுத்துவது என்பது அழிவைத் தரும் இயந்திரமயமாக்குதலுக்கான ஆரம்ப கால்வைப்பு என்று அவன் உறுதியாக நம்பினான். ஸ்டோரில் முதல் தடவையாக இன்வென்டரி கணக்கைப் பத்திரமாக வைப்பதற்காக ஒரு பெர்சனல் கம்ப்யூட்டர் வாங்கியபோது, எம்.டி.யின் அறைக்கு முன்னால் உண்ணாவிரதம் இருக்கப் போவதாக அவன் பயமுறுத்தினான். ஸ்டோரில் இயந்திர மயமாக்கலை உடனடியாக வாபஸ் பெற வேண்டும். அவருக்கு அவன்மீது பரிதாப உணர்ச்சிதான் தோன்றியது. ஸ்டடி வகுப்புகளில் யாரோ கற்றுத் தந்தது, அந்த அளவிற்கு அவனுக்குள் ஆழமாக நுழைந்திருந்தது.

“நேரம் எவ்வளவோ ஆயிடுச்சு. அப்பா சாப்பிடலையா?”

“ம்... சாப்பிட வேண்டியதுதான்.”

கே.ஆர்.கே. மெதுவாக எழுந்தார். வாஷ் பேஸினை நோக்கி நடந்தபோது, கால் இடறியதைப்போல இருந்தது. ராதிகா அவரைப் பிடித்துத் தாங்கிக் கொண்டு நிறுத்தினாள்.

“என்ன அப்பா?”

“ஒண்ணுமில்லை...”

“முடியலைன்ற மாதிரி இருக்கா?”

அவர் முகத்தைக் கழுவிவிட்டு, மேஜைக்கு அருகில் வந்து உட்கார்ந்தார்.

“ராதிகா தட்டில் கஞ்சியைப் பரிமாறினாள்.

“அப்பா, ஏன் இப்படி தலையைப் புண்ணாக்குகிறீர்கள். இவ்வளவு காலமா சுமந்து கொண்டு நடந்தீங்கள்ல! இனிமேல் அவர்கள் பார்த்துக் கொள்ளட்டுமே!”

“உனக்கு அது புரியாது மகளே. என் கண்களுக்கு முன்னால்தான் கம்பெனி வளர்ந்து இந்த நிலைமைக்கு வந்தது. சொல்லப்போனால் நீ வளர்ந்ததைவிட வேகமாக... சரஸ்வதி கூறுவதைப்போல ஒரு காலத்தில் எனக்கு உங்கள்மீது இருந்ததை விட நெருக்கம் கம்பெனியுடன்தான் இருந்தது. முதல் உற்பத்தியின் முதல் கன்சைன்ட்மென்ட்டை வெளியே அனுப்பி வைத்த நாளன்று உண்டான சந்தோஷத்தை இப்போதுகூட நினைத்துப் பார்க்கிறேன். பல நாட்களின் உழைப்பால் உண்டான பலன்... அதை மார்க்கெட் எப்படி ஏற்றுக் கொள்ளும் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம்... சொல்லப் போனால் உன்னுடைய பிஞ்சு முகத்தை முதல் முறையாகப் பார்த்தபோதுகூட மனதிற்குள் அந்த அளவிற்கு துள்ளிக் குதித்திருப்பேனா என்பது சந்தேகம்தான்.”

ராதிகா எதுவும் பேசவில்லை.

கே.ஆர்.கே. சிறிது நேரம் அதே நிலையில் உட்கார்ந்திருந்தார்.

தான் எல்லாம் தந்து வளர்த்த யூனியனைச் சேர்ந்தவர்கள் இப்போது இருக்கும் இக்கட்டான சூழ்நிலையில் தன்னுடன் உரையாடல் நடத்துவதற்குக்கூட தயாராக இல்லையே! நம்பியாருக்கு நேரம் கிடைப்பதற்காக அவர்கள் காத்திருக்கிறார்கள்!

எதுவும் சாப்பிட வேண்டும் என்று அவருக்குத் தோன்றவில்லை. சிறிது கஞ்சியை அள்ளிக் குடித்துவிட்டு, கே.ஆர்.கே. எழுந்தார். ஒரு பீடியைப் பற்ற வைத்தவாறு, முன்னால் இருந்த அரைத் திண்ணையில் போய் உட்கார்ந்தார்.

சுற்றிலும் அடர்த்தியான இருட்டு. வானத்தில் ஒரு நட்சத்திரம்கூட இல்லை. மழை மேகம் மூடியிருப்பதைப் போல இருந்தது. அதிகமான புழுக்கம் இருந்தது.

மீன மாதத்தின் இறுதியில் ஒரு மழை எப்போதும் இருக்கும்- அவர் நினைத்தார். எப்போது மழை பெய்யும்? ஒருவேளை இன்று இரவு... இல்லாவிட்டால் நாளை.

ஒருவேளை மழை பெய்தால், வெப்பம் அதிகரிக்கவும் வாய்ப்புண்டு.

வேலியைத் தாண்டி இருந்த நிலத்தில் இருந்த தவளைகள் உரத்த குரலில் கத்த ஆரம்பித்தன.

வானத்தின் தெற்கு மூலையில் சிறிய ஒரு மின்னல். அத்துடன் மெல்லிய காற்றும்...

ஒருவேளை மழை பெய்யலாம். பெய்யாமல் இருக்காது. மீன மாதத்தின் இறுதியில் மழை...

அவர் காத்திருந்தார்.

4

கே.ஆர்.கே. மனக் குழப்பத்துடன் இருந்தார். இருண்டு வந்து கொண்டிருந்த சாயங்கால வேளையில் ஊன்றுகோலைப் பிடித்தவாறு கால்களை இழுத்து இழுத்து வாசலில் அங்குமிங்குமாக அவர் நடந்து கொண்டிருந்தார்.

ராதிகா நடைக் கல்லை தாண்டி அரைத் திண்ணையின் தூணில் சாய்ந்து கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

நம்பிக்கை வராததைப்போல அவர் இன்னொரு முறை கேட்டார்.

“அப்படியென்றால் அவர்கள் போருக்குத் தயாராகிவிட்டார்கள். அப்படித்தானே?”

ராதிகா முனகினாள். அவள் சொன்னாள்:

“கேட்டிற்கு அருகில் ஏராளமான கொடிகளும் தோரணங்களும் இருக்கின்றன. போராட்டம் நடைபெறும் பந்தலை உண்டாக்கத் தொடங்கி விட்டார்கள். சாயங்காலம் நான் புறப்பட்டபோது, மொத்தத்தில் ஒரு திருவிழாவிற்கான சூழ்நிலை உண்டாகிவிட்டிருந்தது.”

“திருவிழா பந்தலின் கால் நடும் நிகழ்ச்சியை நடத்துவது யாராக இருக்கும்? போருக்கான நேரத்தை முடிவு செய்தது யாராக இருக்கும் என்பது தெரியும்.”

தன்னுடைய குரல் வெளியே கேட்காமல் இருக்க மிகவும் சிரமப்பட்டார் அவர்.

“வி.பி. இன்றும் என்னை அழைத்தார்.”

“என்ன சொன்னார்?”

“அவர் சத்தம் போட்டுப் பேசினார். இப்போ மிகவும் தாமதமாயிடுச்சாம். இனிமேலும் தாமதமானால் அப்பா... உங்களின் அப்பீலுக்கான தேவையே இருக்காது என்று சொன்னார். நான் எதுவும் பேசவில்லை. அவர் சொன்னதை ‘உம்’ கொட்டி காதில் வாங்கினேன்.