Lekha Books

“நீங்கள் ஒரு மோதலுக்குத் தயாராகி விட்டீர்கள் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அவர்கள் சிறிது நாட்களுக்குத் தொழிற்சாலையை மூடிவிடக்கூடிய சூழ்நிலைகளை உண்டாக்கி விட்டால்..? இல்லாவிட்டால் ரகசியமாக விற்றுவிட்டால்...?”

“அதை அவர்கள் செய்வார்கள் என்று நினைக்கிறீர்களா?”

“எதனால் முடியாது? நான் முன்பே சொன்ன காரணங்கள்தான். ஒருவேளை அது அவர்களுக்குத் தேவைப்படலாம். இப்போதைய காரியங்களின் நீக்கங்களைப் பார்க்கும்போது, எனக்கு அப்படித்தான் தோன்றுகிறது. இதில் ஏதோ பெரிய விளையாட்டு இருக்கிறது. நம்மைவிட குப்தாஜிக்கு ஒன்றரை மைல் தூரம் பார்க்கக்கூடிய சக்தி இருக்கிறது. அதை மறந்துவிடக்கூடாது.”

“அப்படியொரு நிலைமை வந்தால் அப்போது பார்த்துக் கொள்வோம். இப்படிப்பட்ட அச்சுறுத்தல்களுக்கு முன்னால் ஒன்று சேர்ந்திருக்கும் தொழிலாளி வர்க்கம் மூலையில் உட்காரும் பிரச்சினையே இல்லை.”

“இதெல்லாம் வெறும் வாய்ச்சவடால் முழக்கங்கள் மட்டும்தானே ராகவா? நமக்குள் இப்படிப்பட்ட வார்த்தைகளைப் பேசிக்கொள்ள வேண்டுமா என்ன? எது எப்படி இருந்தாலும், ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்தில் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். நீண்ட நாட்களுக்கு அவர்கள் தொழிற்சாலையைத் திறக்க நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை என்று வைத்துக்கொள். அப்போது ஆயிரத்து நூறு குடும்பங்களின் நிலைமை என்ன ஆவது? இந்த விஷயங்களையெல்லாம் நம்மைச் சுற்றிலும் பார்த்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறோம்! வீட்டிலிருக்கும் பெண்களிடம் இறுதியாக இருக்கும் சிறிய தங்கமும் அடகு வைக்கப்படும்போது, கொள்ளை வட்டிக்கு வாங்கிய கடன் தொகைக்கான வட்டியைக்கூட கொடுக்க முடியாத நிலைமை வரும்போது... இவற்றை ஏன் கூற வேண்டும்? நினைத்துப் பார்க்க முடியாத வட்டிக்கு தொழிலாளிகளுக்குக் கடன் தரும் குட்டித் தலைவர்களும் இந்தப் பகுதியில் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள்? அவர்களுடைய பெயர்கள் உனக்கும் தெரியுமே?”

“அப்படி எவ்வளவு நாட்களுக்கு மேனேஜ்மென்ட் தொழிற்சாலையை மூடி வைக்க முடியும்?”

“அவர்களுக்குத் தேவைப்படும் காலம்வரை. சொல்லப்போனால் இந்த வர்த்தகத்தின் சூழ்நிலை அவர்களுக்குச சாதகமாக வரும்வரை. தந்திரத்தனமாக தொழிற்சாலையை விற்றுவிட்டால், தொழிலாளர்களின் நிலைமை புலியின் வாலைப் பிடித்த கதையாகிவிடும். புதிய முதலாளி அவர்களை வேலைக்கு எடுக்க வேண்டும் என்பதில்லை. அந்த வகுப்பு உனக்குத் தெரியுமல்லவா?”

“அப்படியென்றால் இந்தத் தொழிலையே நாங்கள் செயல்படாமல் நிறுத்திவிடுவோம்” - ராகவனின் முகத்தில் கடுமையான பிடிவாதம் தெரிந்தது.

“அதெல்லாம் வெறும் தோற்றம் ராகவா. அதிகபட்சம் போனால் நகரத்தின் சாலைகளில் இரவு நேரத்தில் ஒரு பந்தத்தை எரிய விட்டு ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணுவீர்கள். தொழிற்சாலையின் வாசலில் ஒரு பெரிய பொதுக்கூட்டம் நடக்கும். சில ஆக்ரோஷமான சொற்பொழிவுகள் நடக்கும். உண்ணாவிரதம் இருப்பவர்களின் கழுத்தில் பெயர் எழுதப்படாத மலர் வளையங்களைப் போல நண்பர்கள் அமைப்புகளின் வாழ்த்துக்களுடன் விழும் சிவப்பு நிற மாலைகள்... முடிந்தது. அதைத் தாண்டி வேறு யாரும் கிடைப்பார்கள் என்று நினைக்க வேண்டாம். ஞாயிற்றுக்கிழமை சாயங்காலம் டி.வி.யில் மலையாளத் திரைப்படம் போடும்போது ஒரு பொதுக்கூட்டத்தை நடத்திப் பாருங்கள். நம் ஆட்களின் வர்க்க உணர்வு என்னவென்று அப்போது தெரியும். முன்பு இந்தப் பகுதியில் இருக்கும் ஒரு தொழிற்சாலையில் தொழில் பிரச்சினை நீண்டு கொண்டு போனபோது, ஒருநாள் ‘பந்த்’ நடத்த நாங்கள் முயற்சித்தோம். ஒத்துழைப்பு கேட்டு வர்த்தகர்கள் சங்கத்தில் இருக்கும் ஆட்களைப் போய் பார்த்தபோது, அவர்கள் எங்கள்மீது கை வைக்காததுதான் குறை. “உங்களுடைய கம்பெனியைக் குட்டிச் சுவராக்கி விட்டீர்கள். இனி எங்களுடைய வயிற்றுப் பிழைப்பிலும் கையை வைக்கப் பார்க்கிறீர்களா?” என்று அவர்கள் கேட்டார்கள்.

ராகவன் சிறிது நேரத்திற்கு அமைதியாக இருந்தான்.

“அப்படி நீண்ட நாட்களுக்கு அவர்கள் கம்பெனியைப் பூட்டி விடுவார்கள் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?” - அவன் கேட்டான்.

“ஏன் இருக்கக்கூடாது? குப்தா குரூப்பில் இருக்கும் சில கம்பெனிகளின் வரலாறே அப்படித்தான். சந்தை நிலவரம் நன்றாக இருக்குறப்போ, அங்கு உற்பத்தி நூறு சதவிகிதத்திற்கும் அதிகமாக இருக்கும். மார்க்கெட் நிலைமை மோசமாகும்போது தொழில் போராட்டம், கெரோ, வரி ரெய்டு, நீதிமன்ற வழக்குகள்... எந்த சூழ்நிலையிலும் நான்கு கால்களில் விழுவதற்கு அவர்களுக்குத் தெரியும். டில்லியிலும் தேவைப்படும் ஆதரவு இருக்கிறது என்று வைத்துக்கொள். வேறு காரணங்களால் இந்தக் கம்பெனி ஒரு வருடத்திற்கு அடைக்கப்பட்டாலும், அவர்களுக்கு எந்தவொரு இழப்பும் உண்டாகப் போவதில்லை. தொழிலாளர்களைக் காப்பாற்றுவதற்கு நூறாயிரம் சட்டங்கள் இருக்கும். ஆனால் அவற்றில் இருக்கும் ஓட்டைகளைப் பற்றி நமக்கு சிறிதுகூட தெரியாது. பல வேளைகளில் நாம் எல்லோரும் சிறு சிறு விஷயங்களுக்குப் பிடிவாதம் பிடித்துக் கொண்டிருப்போம். பிறகு அது தானாகவே பெரியதாகி நம்முடைய பிடியை விட்டு விலகிப் போவதை உரிய நேரத்தில் நாம் அறிந்திருக்க மாட்டோம். முன்பு ஒருமுறை ஒரு கம்பெனியில் என்னுடைய அமைப்பில் ஒரு பிரச்சினை உண்டானது. ஒரு சிறிய விஷயம். இயந்திரங்களை மாற்றிக்கொண்டு வருவதால் ஒரு டிவிஷனில் பத்து தொழிலாளர்கள் அதிகமானார்கள். அவர்களை இன்னொரு டிவிஷனில் பயன்படுத்த முயன்றபோது, பிரச்சினை உண்டானது. தகராறு ஏற்பட்டது. இதில் மேனேஜ்மென்டின் பக்கம் எந்தவொரு தவறும் இருப்பதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், உடன் இருப்பவர்கள் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டாமா? அந்த சிறிய விஷயம் பெரிதாகி பெரிதாகி கெரோவில் போய் முடிந்தது. கண்ணாடிகள் கல் அடித்து நொறுக்கப்பட்டன. ஆர்ப்பாட்டம் உண்டானது. இறுதியில் மூன்று மாத காலத்திற்கு கம்பெனி மூடப்பட்டது. சிலர்மீது காவல்துறை வழக்கு போட்டது. எனக்கும் கெட்டப் பெயர் கிடைத்தது.”

“என்ன இருந்தாலும் இங்குள்ள மேனேஜ்மென்ட் அப்படி பிடிவாதம் பிடிப்பதாக இருந்தால், அப்போது அங்கு நாமும்தான் பார்த்து விடுவோமே! நம்முடைய கையிலும் சில திட்டங்கள் இருக்குமல்லவா?”

அப்படி சொன்னாலும் ராகவனின் குரலில் சற்று தடுமாற்றம் இருப்பதை கே.ஆர்.கே. உணர்ந்தார்.

“என்ன திட்டங்கள்?” - கே.ஆர்.கே. கேட்டார்.

“இது வெள்ளரிக்காய் நகரம் ஒன்றுமில்லையே! வேறு வழியே இல்லாவிட்டால், அரசாங்கத்திடம் கூறி கம்பெனியை எடுத்துக்கொள்ள வைக்க வேண்டியதுதான். அதற்காக ஒரு பொதுமக்கள் போராட்டத்தை நடத்த வேண்டும்.”

“நீ என்ன சொல்றே? கம்பெனியை அரசாங்கம் ஏற்று நடத்த வேண்டும் என்றா? கலக்கிட்டே...”

கே.ஆர்.கே. திடீரென்று சிரிக்க ஆரம்பித்தார். குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தார். சிரித்து சிரித்து தொண்டை வலித்தது. கண்களில் இருந்து நீர் வழிந்தது. தொண்டையில் இருமல் வந்த போது, அவர் கழுத்தைத் தடவினார். சாய்த்து வைக்கப்பட்டிருந்த ஊன்றுகோலைப் பற்றிக் கொண்டு மெதுவாக எழுந்திருக்க முயற்சித்தார். அவரைத் தாங்குவதற்காக ராகவன் முன்னோக்கி வந்தபோது, வேண்டாம் என்று சைகையால் சொன்னார்.