Lekha Books

9

"மே ஐ கமின் ப்ளீஸ்?"

கதவுக்கப்பால் நின்றுகொண்டு அவினாஷ் கேட்டான்.

"ஒரு நிமிடம்..."

ரமேஷன் சொன்னான். சுஜா புடவை உடுத்திக் கொண்டிருந்தாள். அவன் தரையில் முழங்காலிட்டு அமர்ந்து புடவையில் சுருக்கங்களைச் சரி செய்து கொண்டிருந்தான்.

"கமின் ப்ளீஸ்..."

சுஜா புடவ்யின் நுனியை இடுப்பில் சொருகினாள். ரமேஷன் தன்னுடைய நாற்காலியில் போய் சாய்ந்து உட்கார்ந்தான். நன்றாக ஆடை அணிந்திருந்த அவினாஷ் உள்ளே வந்தான். டெர்லின் பேண்ட்டும் சட்டையும்... அதோடு எப்போதும் போல டை இந்தக் கடுமையான வெயிலில் அவன் எதற்காக டை அணிகிறானோ?"

"நீங்க இன்னும் ரெடியாகலையா?"

ரமேஷன் வெறும் பேண்ட் மட்டுமே அணிந்திருந்தான். நெஞ்சில் எலும்புகள் வெளியே தெரிந்தன. அங்கிருந்து தொப்புளைத்தாண்டி கீழே இறங்கிச் செல்லும் ரோமவரிசை. அவினாஷ் அரோராவின் முகத்திலோ, கை, கால்களிலோ சிறிது கூட ரோமம் இல்லை. ஒரு பெண்ணின் முகத்தைப் போல மினுமினுப்பாக இருந்தது அவனுடைய முகம்.

"சீக்கிரம்!"

அவன் அவசரப்படுத்தினான்.

ரமேஷன் எழுந்து வாஷ்பேஸினுக்கு அருகில் சென்று முகத்தைக் கழுவி, கையிடுக்குகளிலும் மார்பிலும் ஓடிக் கொலானை எடுத்து ஸ்ப்ரே செய்தான்.

"இது இறக்குமதி சரக்கா?"

அவினாஷ் ஓடிக்கொலான் புட்டியை எடுத்துப் பார்த்தான். ரமேஷனின் ஒவ்வொரு அசைவையும் அவன் கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவனுடைய நீளமான உடம்பு, தோற்றம், பேச்சு எல்லாமே அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. அவன் ரமேஷனை ரகசியமாக ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

"யூ ஆர் வெரிமச் மேன்லி!"

அவன் ஒரு முறை சொன்னான்.

"அவினாஷ், உங்க மனைவி நல்ல அழகியா?" நெற்றியில் பொட்டு வைப்பதற்கிடையில் சுஜா கேட்டாள்.

"உங்க அளவுக்கு இல்ல..."

இளம் நீல நிறத்தில் ஷிஃபான் புடவை. நெற்றியில் புடவைக்குப் பொருத்தமாக இருக்கும் வண்ணம் இளம் நீல நிறத்தில் பொட்டு, மை எழுதப்பட்ட கண்கள். அவளுடைய முகத்தைவிட்டு கண்களை எடுக்க அவினாஷால் முடியவில்லை. ரமேஷனும் அதைக் கவனித்தான். அவன் வாடகைக்காரை அழைப்பதற்காக வெளியே சென்றபோது அவன் சிரித்தவாறு சொன்னான்: "ஹி ஹஸ் ஃபாலன் ஃபார் யூ!"

"டாக்ஸி ஈஸ் ஹியர்."

படிகளுக்குக் கீழிருந்து அவினாஷின் குரல் கேட்டது. அவள் தன் கைப்பையையும் அவன் புகையிலை டின்னையும் எடுத்துக் கொண்டு அறையைப் பூட்டிவிட்டு கீழே இறங்கினார்கள்.

"லேடி ஃபஸ்ட்."

அவினாஷ் சுஜாவிறகாக கார் கதவைத் திறந்துவிட்டான். அவனுக்கும் ரமேஷனுக்கும் நடுவில் அவள் அமர்ந்தாள். கார் மிருத்யுஞ்ஜயனின் சிலைக்கு முன்னால் ஜ்வால்பூரை நோக்கி ஓடியது.

காரிலிருந்தவாறு அவினாஷ் அரோரா தன்னுடைய கதையைச் சொன்னான்.

அவனுக்கு ஹரித்துவாரில் ஒரு ஹோட்டல் நடத்தி வாழ்க்கை முழுவதும் இருப்பதற்கு சிறிது கூட விருப்பமில்லை. டில்லி, பம்பாய் போன்ற ஒரு பெரிய நகரத்தில் ஒரு உத்தியோகம் பார்க்கும் மனிதனாக வாழ்வதில்தான் அவனுக்கு விருப்பம்.

"டில்லியில வாழ்க்கை இருக்கு. இங்கே ஒண்ணுமே இல்ல. நத்திங் அட்டால்."

அவனுடைய முகம் கஷாயம் குடித்ததைப் போலிருந்தது- அதைச் சொல்லும்போது.

"வெளிப்படையா சொல்லணும்னா, எனக்கு ஹரித்துவாரை கொஞ்சம் கூட பிடிக்கல."

ஹரித்துவாரில் வாழ்க்கை இல்லையா? ஹரித்துவார் மீது வெறுப்பா? ரமேஷனால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் நாட்டின் பல பகுதிகளிலிருந்தும் பக்தர்கள் இங்கு வருகிறார்கள். என்னென்னவோ மொழிகளைப் பேசுபவர்கள்! பல ஜாதிகளைச் சேர்ந்தவர்கள்! பலதரப்பட்ட அனுபவங்களைக் கொண்டவர்கள்! அந்த ஹரித்துவாரையா அவனுக்குப் பிடிக்காமல் போய்விட்டது?

"பெரிய நகரங்களில் ஒண்ணுமேயில்ல, அவினாஷ். வெளியில பார்க்க மினுமினுப்பா இருக்குமே தவிர, அங்கே வாழ்க்கை இல்ல. நாடகம் மட்டுமே இருக்கு. எங்களைப் போல நகரத்துல இருக்கிறவங்க சும்மா நடிச்சிக்கிட்டு இருக்கோம்."

"எனக்கு அப்படி நடிக்கிறதுதான் பிடிக்கும்."

காரின் ஸ்பீடாமீட்டரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அவினாஷ் அரோரா. அவனுடைய மன வேதனையை ஒரே நிமிடத்தில் ரமேஷனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. 'சில நேரங்கள்ல நானும் கூட இந்த ஆளை மாதிரி சிந்திச்சிருக்கேனே! ஊர்ல இருக்கிறப்போ டில்லிக்குப் போகணும்னு நினைப்பேன். டில்லிக்கு வந்துட்டா எப்படியாவது கிராமத்துக்குப் போனால் போதும்னு தோணும். இந்த அவினாஷ் அரோரா டில்லியில இருந்தா என்ன சொல்லுவான்? - சிந்தனையில் ஆழ்ந்த ரமேஷன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்:

“ஐ ஹேட் திஸ் டில்லி. இங்கே வாழ்க்கையே இல்ல...”

இன்று காலை முதல் ரமேஷன் ஹரித்துவாரை விரும்ப ஆரம்பித்திருக்கிறான். அசோகா ஹோட்டலைவிட அவன் இப்போது விரும்புவது பர்ணசாலைகள் சிதறிக்கிடக்கும், வேத மந்திரங்கள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் மானஸாதேவியின் மலையைத்தான்.

ரமேஷனும், அவினாஷும் இரண்டு வெவ்வேறு துருவங்களில் இருந்தார்கள். எனினும், அவர்கள் வெகு சீக்கிரமே நெருக்கமானவர்களாக ஆனார்கள்.

கார் ஜ்வால்பூர் நகரை அடைந்தது. ஹரித்துவாரின் வியாபார நகரம் அதுதான். கோதுமை மூட்டைகள் ஏற்றப்பட்ட லாரிகள் வருவதும் போவதுமாக இருந்தன.

இரு பக்கங்களிலும் கோதுமை வயல்கள் இருந்தன. வயல்களுக்கு மேலே இளம் வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. கண்கள் பனி விழுந்ததைப்போல் குளிர்ந்தன. காரைவிட்டு இறங்கிப் பசுமையான வயல்களுக்கு நடுவில் ஓடவேண்டும்போல் இருந்தது சுஜாவிற்கு.

“உங்க வீடு வயல் பக்கத்துலதானே இருக்கு, அவினாஷ்?”

“ஆமா...”

அவன் மெதுவான குரலில் சொன்னான். அவனுக்கு வயல் போன்ற விஷயங்களில் ஆர்வம் எதுவும் இல்லை. சுஜாவுக்கு அவன் மீது பொறாமை உண்டானது. அவன் தினமும் இந்தப் பசுமையான வயல்களைப் பார்த்துக்கொண்டே காலையில் கண்விழிக்கலாம். ஓய்வு நேரங்களில் இந்தப் பசுமைக்கு மத்தியில் அலைந்து திரியலாம். இரவு நேரங்களில் வயல்களின் மணம் கலந்து வரும் காற்றை சுவாசித்தவாறு படுத்து உறங்கலாம்.

“நான் தினமும் வீட்டுக்கு வர்றது இல்ல. வாரத்துல ஒருநாள்தான் வருவேன்.”

அவன் சொன்னதைக் கேட்டு அவளுக்கு மிகவும் வேதனையாக இருந்தது. ‘அவினாஷ், நீங்க ஒரு கொடூரமான ஆள்’ - அவள் தனக்குள் கூறினாள்.

அவனிடம் ஸ்கூட்டர் இருக்கிறது. அரைமணி நேரத்தில் அவன் வீட்டிற்கு வரலாம். இருப்பினும் எப்போதாவதுதான் அவன் வீட்டிற்கு வருகிறான். அதற்குக் காரணங்கள் இருக்கின்றன. அதை அவன் விளக்கிச் சொன்னான். வீட்டில் குளிப்பதற்கு தொட்டி இல்லை. வெளிநாட்டு பாணியில் சமையல் செய்த உணவு இல்லை. சொல்லப்போனால் மின்சாரம் கூட இல்லை.