Lekha Books

“முஸுரி, சிம்லா, நைனிட்டால்...” என்றான் ஸெஞ்யோர் ஹிரோஸி.

             வெள்ளிக்கிழமை சுதந்திர தினமாக இருப்பதால் அன்று விடுமுறை. சனிக்கிழமையும் ஞாயிற்றுக்கிழமையும் வழக்கம்போல் அலுவலகம் கிடையாது. மூன்று விடுமுறை நாட்கள். ஆனாலும் அதை நினைத்து மகிழ்ச்சி தோன்றவில்லை. மாறாக, பயம்தான் உண்டானது. இந்த மூன்று நாட்களையும் எப்படிச் செலவழிப்பது? எங்கேயாவது போனாலென்ன என்று நினைத்தான். அப்போது வேறொரு பிரச்சினை தலையை நீட்டியது. எங்கே போவது? ரமேஷன் பணிக்கருக்கு இந்த மூன்று நாட்களைச் செலவழிக்க இவ்வளவு பெரிய பூமியில் ஒரு இடம்கூட இல்லை.

“ஜெய்கல்மார், ஸாஜுராஹோ, அஜந்தா, புவனேஷ்வர்...” என்றான். ஸெஞ்யோர்.

முஸுரி, சிம்லா, நைனிட்டால் இந்த மூன்று இடங்களுக்கும் ரமேஷன் ஏற்கெனவே போயிருக்கிறான். ஜெய்ஸால்மாரின் காய்ந்து வறண்டு கிடக்கும் கழிவுகளுக்கு மத்தியில் அவன் அலைந்து திரிந்திருக்கிறான். கஜுராஹோவின் சுவர் சிற்பங்களும் அஜந்தா- எல்லோராவின் குகைச் சிற்பங்களும் அவனுக்கு கிட்டத்தட்ட மனப்பாடம் என்றே சொல்லலாம். கஜுராஹோவின் சிற்பங்கள் செதுக்கப்பட்டிருக்கும் சுவர்கள் அவனுடைய மனதில் எப்போதும் குடிகொண்டிருக்கும். ஜெய்ஸால்மாரின் பரந்து கிடக்கும் மணல் வெளியிலிருந்து கிளம்பி வரும் வெப்பம் அவன் மனதின் வெப்பம் என்று சொல்லலாம். காஷ்மீரின் மலர்கள் நிறைந்த பள்ளத்தாக்குகள் அவன் இதயத்தின் கனவுகள் என்பதுதான் உண்மை.

“ஸெஞ்யோர், வேற ஏதாவது இடங்கள் இருந்தா...”

ஹிரோஸி தன்னுடைய கால்களை மேஜைமீது வைத்தவாறு தாடியைச் சொறிய ஆரம்பித்தான். அவன் இப்போது வேறு சில இடங்களின் பெயர்களை ஆலோசித்தான்.

“புண்ணிய இடங்களா இருந்தா பரவாயில்லையா?”

ஸெஞ்யோர் தாடியைச் சொறிவதை நிறுத்திவிட்டு, ரமேஷனைப் பார்த்தான்.

“பரவாயில்ல...”

“காசி...”

காசிக்கு இதுவரை ரமேஷன் சென்றதில்லை. மூன்று நாட்களில் அங்கு போய்விட்டு வரமுடியுமா? காசி சற்று தூரத்தில் அல்லவா இருக்கிறது? யமுனையிலிருந்து கங்கைக்குச் செல்லும் தூரம்.

“விமானத்துல போக வேண்டியதுதானே?” ஸெஞ்யோர் சொன்னான். விமானத்தில் போவதாக இருந்தால் மூன்று நாட்கள் தாராளமாக போதும். ஆனால், அப்போது வேறொரு பிரச்சினை தலையைக் காட்டியது. வங்கியில் பணம் இருக்கிறதா? ஒரு ஆயிரம் ரூபாயாவது வேண்டுமே! இல்லாவிட்டால் எப்படிப் போக முடியும்? ஸெஞ்யோரிடம் கேட்டால் கொடுப்பான்... எப்போது கேட்டாலும் கொடுக்கக்கூடிய ஆள்தான்.

“என்ன சொல்ற?”

“பரவாயில்ல...”

ஸெஞ்யோர் இண்டர்காமின் பட்டனை அழுத்தினான். ரிஷப்ஸனுடன் தொடர்பு கொண்டான்.

“வியாழக்கிழமை சாயங்காலமோ, வெள்ளிக்கிழமையோ பனாரஸுக்கு விமானம் இருக்குதான்னு பாரு!”

ஐந்து நிமிடங்களில் ரிஸப்ஷனிலிருந்து பதில் வந்தது.

“இருக்கை இல்ல...”

வாரக் கடைசியாக இருப்பதால் எல்லா விமானங்களிலும் இருக்கைகள் முன்பதிவு செய்யப்பட்டுவிட்டன. இனி என்ன செய்வது? மேஜை மேல் வைத்திருந்த தன்னுடைய கால்களை ஆட்டியவாறு ஸெஞ்யோர் பிறகும் யோசிக்க ஆரம்பித்தான். கைகளை முகத்தில் வைத்துக் கொண்டு ரமேஷனும் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். பூமிக்கு மேலே மூன்று நாட்களைச் செலவழிக்க ஒரு இடம் தேடுகிறார்கள் அவர்கள்.

“ஹரித்துவார்...”

ரமேஷன் தலையை உயர்த்தினான்.

“நான் ஹரித்துவாருக்குப் போறேன் ஸெஞ்யோர்!”

“நல்லது.”

ஸெஞ்யோருக்கு இப்போது மிகவும் மகிழ்ச்சி. அவன் மேஜை மீது இருந்த தன்னுடைய கால்களைக் கீழே இறக்கினான். சிகரெட் டின்னைத்திறந்து ரமேஷனுக்கு நேராக நீட்டினான். அவர்கள் இருவரும் ஆளுக்கொரு சிகரெட்டை எடுத்துக் கொளுத்தினார்கள். யமுனையில் இருந்து கங்கைக்குச் செல்லும் தூரம்தான். இருந்தாலும் காசியைப் போல தூரத்தில்தான் அந்த இடம் இருக்கிறது. வண்டியில் போனால் ஏழு அல்லது எட்டு மணி நேரம் பயணம் செய்யவேண்டியது வரும்.

ஸெஞ்யோர் ஹிரோஸி முன்பே ஹரித்துவாருக்குச் சென்றிருக்கிறான். வெள்ளைக்காரனான அவன் காசிக்கும் திரிவேணிக்கும் புனிதப்பயணம் போய்க் கொண்டிருக்க, இந்தியனான ரமேஷன் பொழுதுபோவதற்கு ஏற்ற இடங்களைத் தேடிக்கொண்டிருந்தான். டில்லி குளிரில் மூழ்கிக் கிடக்கும்போது அவன் வெப்பம் அதிகமாக இருக்கும் இடங்களைத் தேடி ஓடுவான். டில்லிக்கு மேலே மணல் காற்று வீசும்பொழுது அவன் கம்பளிஆடைகளை எடுத்துக் கொண்டு குளிர்ப்பிரதேசங்களைத் தேடிப்போவான். அப்படித்தான் சிம்லாவின் மால் சாலை, டில்லியின் கர்ஸான் சாலையைப் போல அவனுக்கு நன்கு அறிமுகமானது. இருந்தாலும் டில்லிக்கு அருகில் இருக்கிற ஹரித்துவாரை அவன் எப்படியோ மறந்துவிட்டான். தக்ஷப்ரபிபதியின் நகரமே, மன்னித்து விடு!

வெள்ளி, சனி, ஞாயிறு மூன்று நாட்கள் தாராளமாகப் போதும். பார்க்க வேண்டியவற்றையெல்லாம் பார்த்து விடலாம்.

“முடிவு பண்ணியாச்சா?”

ஸெஞ்யோர் தன்னுடைய பொன்நிற கிருதாக்களைக் கைகளால் தடவினான். அந்தக் கிருதாக்கள் அவனுடைய இரண்டு கன்னங்களிலும் நன்கு வளர்ந்திருந்தன.

“ம்...”

“அந்த முடிவுல மாற்றம் ஒண்ணுமில்லையே?”

“இல்ல...”

“நல்லது.”

எது எப்படியோ ஒரு பிரச்சினை முடிவுக்க வந்தது. விடுமுறை நாட்கள் என்ற சோர்வைத் தரும் விஷயத்திலிருந்து தப்பித்தாகி விட்டது. மூன்று நாட்கள் அலுவலகத்திற்குப் போகாமல் இருப்பது என்ற விஷயம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஒன்று. அலுவலகத்திற்குச் செல்வது என்பது ஒரு தப்பித்தல் என்றே சொல்லலாம். டெலிப்ரின்டர்களின் தாளகதிக்கு மத்தியில் தாள்களுக்கு இடையில் அமர்ந்திருக்கும்போது காலம் என்ற ஒன்றே மறந்து போகும். சொற்களையும் வார்த்தைகளையும் பத்திகளையும் மொழிபெயர்த்து சீராக்கும்பொழுது சோர்வு என்ற சாபத்திலிருந்து அவனுக்கு விடுதலை கிடைக்கும். அலுவலகம் இல்லை என்றால் ரமேஷனின் வாழ்க்கை ஒரு பாலைவனத்தைப் போல் ஆகிவிடும். ஸ்கந்த புராணமும், பத்ம புராணமும், சிவ புராணமும் பாடும் ஹரித்துவார். தக்ஷப்ரஜாபதி, தக்ஷேஸ்வர் ஆகியோரின் ஹரித்துவார். சதிதேவி, மானஸாதேவி, அஞ்சனா தேவி ஆகியோரின் ஹரித்துவார். தத்தாத்ரேய மகரிஷியின் ஹரித்துவார். சப்தரிஷிகளின் ஹரித்துவார்-

“திங்கட்கிழமை காலையில இங்க இருக்கணும்.”

ஸெஞ்யோர் ஞாபகப்படுத்தினான். ரமேஷன் இல்லாவிட்டால் அவனுக்கு வேலையே ஓடாது.

“ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு நான் திரும்பி வந்திடுவேன். போதுமா ஸெஞ்யோர்?”

“போதும்.” ஸெஞ்யோர் தலையை ஆட்டினான்.

திங்கட்கிழமை மாலையில் செஸ் விளையாட்டு இருக்கிறது. டில்லி மாநில சேம்பியன்ஷிப் போட்டியில் ரமேஷன் ஸெமிஃபைனல் வரை போயிருக்கிறான். அவன் நாளைய மாநில சாம்பியன் இல்லையென்று யாரால் கூறமுடியும்? ரமேஷன் பணிக்கர் எல்லா விஷயங்களிலும் சாம்பியனாயிற்றே! செஸ்ஸில் சாம்பியன். டென்னிஸில் சாம்பியன்... கேரம்ஸின் சாம்பியன்...

அலுவலகத்தில் எப்போதும் வேலைகள் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். ஆங்கிலத்தில் தவறு எதுவும் இல்லாமல் எழுதத்தெரியாத ஸெஞ்யோருக்கு எப்போதும் ரமேஷனின் உதவி தேவைப்பட்டது. அவன் எழுதுவதெல்லாம் ஸ்பானிஷ் மொழியில். ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் மொழி பெயர்க்கவேண்டும். மொழி பெயர்க்க ஆள் இல்லையென்றால் அவனுக்கு அன்று அலுவலகத்தில் ஒரு வேலையும் ஓடாது. ரமேஷன் ஸெஞ்யோருக்கு வலது கரம் மாதிரி என்றுகூடச் சொல்லலாம். அவனுடைய நாக்கு நாயின் நாக்கைப்போல சிவந்திருக்கும். ரமேஷன் அந்த நாக்க என்ன? ஸெஞ்யோரின் உடம்பு உப்பு பட்டதைப்போல் இருக்கும். அவனுடைய புகையிலைக் கறை படிந்த பற்களுக்கும் சிறிய நாக்குக்கும் இடையில்- அவனுடைய வாய்க்குள் ரமேஷன் கட்டுப்பட்டுக் கிடக்கிறான்.