Lekha Books

“அம்மாகிட்ட சொல்ல மாட்டியா?”

அவளின் குரலில் ஒரு வருத்தம் கலந்திருந்தது. ரமேஷனின் விரக்தியையும் வேதனையையும் அந்தத் தாய் பார்த்துக் கொண்டு தானே இருக்கிறாள்! அவனுடைய பாதிக்கப்பட்ட உடல் நலத்தையும் கூடத்தான். ரமேஷனின் கடிதங்களைப் படித்துவிட்டு அவள் வாய்விட்டு அழுதிருக்கிறாள். இதற்கெல்லாம் காரணம் என்ன?

“ரமேஷா, சொல்லு மகனே. அம்மாகிட்ட இன்னமும் நீ எதையும் மறைக்கக் கூடாது.”

“எனக்கு ஒரு கவலையும் இல்லம்மா. ஒருவேளை என் கவலைக்குக் காரணம் அதுவா இருக்கலாம்.”

ரமேஷன் தன் தாயின் முகத்தைப் பார்த்தான். தான் சொல்வது தன் தாய்க்குப் புரியாமல் போகலாமோ என்று அவன் சந்தேகப்பட்டான். அவனுக்கு இருக்கும் அளவிற்கு அவனுடைய தாய்க்கும் கல்வியறிவு இருந்தது. நிறைய வாழ்க்கை அனுபவங்களும். அவன் படித்திருப்பதைவிட அதிகமான புத்தகங்களை அவனுடைய தாய் படித்திருக்கிறாள். இதுதவிர, எத்தனையோ அறிவாளிகள் உருவான ஒரு கல்லூரியில் ஒன்றரை வருடங்களாக அவள் பாடம் கற்பித்துக் கொண்டு இருக்கிறாள். இல்லை... அவனுடைய தாய்க்குப் புரியாமல் போகாது.

“அப்படின்னா உன் பிரச்சினை மெட்டாஃபிஸிக்கலா இருக்கும்னு நான் நினைக்கிறேன்”

அவனுடைய தாய் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்தாள்.

“கவலையை வச்சுத்தான் உன்னோட கவலையை இல்லாம ஆக்க முடியும். அப்படித்தானே?”

“நீங்க சொல்றது உண்மைதானம்மா. கவலையால் மட்டுமே என்னைக் காப்பாற்ற முடியும். இந்த நெஞ்சுல சயம் வந்தா... இந்த தொண்டையில புற்றுநோய் வந்தா... இந்தக் கண்கள் பிதுங்கி வெளியே வந்துட்டா... அம்மா, நீங்க கோவிலுக்குப் போறது உண்டா?”

“இல்ல...”

“அம்மா, எனக்காக நீங்க ஒரே ஒரு தடவை கோவிலுக்குப் போயிட்டு வரணும். எனக்கு சயரோகம் வரணும்னு கடவுள்கிட்ட நீங்க வேண்டிக்கணும்.”

அவனுடைய தாய் எந்த பதிலும் கூறாமல் அவன் கையை இறுகப் பற்றியவாறு நடந்தாள். அவன் ஆவேசம் மனதில் குடிகொள்ள தாய்க்குப் பின்னால் நடந்தான்.

“இல்லாட்டி... புற்றுநோய். தொண்டையில புற்றுநோய் வந்து தண்ணிகூட குடிக்க முடியாம படுத்த படுக்கையாய் கிடந்து கஷ்டப்படுறப்போ எனக்கு சந்தோஷமா இருக்கும். அம்மா, இன்னைக்கே நீங்க கோவிலுக்குப் போங்க. எனக்குப் புற்றுநோய் தரணும்னு வேண்டிக்கங்க... வேண்டிக்கங்க...”

ரமேஷன் தன் தாய்க்கு முன்னால் முழங்காலிட்டு அமர்ந்து அவளுடைய உள்ளங்கைகளில் தன்னுடைய முகத்தை வைத்தான்.

“ரமேஷா, பைத்தியம் மாதிரி பேசாதே.”

அவனுடைய தாய் அவனைக் கையைப் பிடித்து எழுந்திரிக்க வைத்தாள். எதுவுமே பேசாமல் நதிக்கரை வழியாக அவர்கள் நடந்தார்கள். சிறிது நேரம் கழித்து தான் அணிந்திருந்த வெள்ளைப் புடவையின் நுனியால் அவள் தன் கண்களைத் துடைப்பதை ரமேஷன் பார்த்தான்.

மறுநாளும் தாயும் மகனும் வயல் வரப்பு வழியாகவும் நதிக்கரை வழியாகவும் நடந்தார்கள்.

“இன்னொரு வருடம் எப்படி வேணும்னாலும் கெட்டு நாசமாகிப்போ. அதுக்குப்பிறகு உன்னை நான் சரிபண்ணுறேன்.”

அடுத்த வருடம் அவனுடைய தாய்க்கு பென்ஷன் கிடைக்க ஆரம்பிக்கும். அவளின் மனதில் மூன்று ஆசைகள் இருந்தன.

“உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்.”

“பிறகு?”

“நானும் டில்லிக்கு வருவேன். பிறகு உங்க ரெண்டுபேர்கூட நானும் தங்கிடுவேன்.”

“மூணாவது ஆசை என்னம்மா?”

“அது ரொம்பவும் சாதாரணமானது, ரமேஷா.  சாகுற வரைக்கும் உட்கார்ந்து படிக்க புத்தகங்கள் வேணும்.”

“சரி... நீங்க எதுக்கும்மா டில்லிக்கு வரணும்?”

“உனக்கு நல்ல சாப்பாடு போடுறதுக்கும், உன்னைக் குளிக்க வைக்கிறதுக்கும், உன்னை நல்லா தூங்க வைக்கிறதுக்கும்...”

“அதுக்குத்தான் அவள் இருக்காள்ல?”

“அவளும் உன்னைப் போல இருந்தா?”

அவனுடைய தாய் புன்னகைத்தாள்.

“சாப்பிட வைக்கவும் குளிக்க வைக்கவும் நீங்க வேணுமா அம்மா? நான் இப்போ குளிக்கலையா? தூங்கலையா?”

“நான் என்ன சொல்றேன்றதை நீ புரிஞ்சிக்கல, ரமேஷா?”

அவனுடைய தாய் ரமேஷனின் கையை இறுகப் பிடித்தவாறு நதிக்கரை வழியாக நடந்தாள். அவள் பேசியது மலையாளத்திலோ, ஆங்கிலத்திலோ அல்லது வேறு ஏதாவது மொழியிலோ அல்ல. அது ஒரு தாயின் மொழி.

“அன்புன்ற விஷயத்தை நீங்க நம்பறீங்களா அம்மா?”

ரமேஷன் கட்டிலில் காலை நீட்டிப் படுத்துக்கொண்டு ஒரு சிகரெட்டைப் புகைத்துக் கொண்டிருந்தான். தலைப்பகுதியில் அமர்ந்து அவன் தலைமுடியையும் நெற்றியையும் தடவி விட்டுக் கொண்டிருந்தாள் அவனுடைய தாய். அவனுடைய தந்தைக்கு இருக்கும் அதே நெற்றி... அதே மூக்கு...

“அன்புன்ற விஷயத்துல உங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்காம்மா?”

“இது என்ன கேள்வி, மகனே? இந்த உலகத்துல உன்னைவிட்டா எனக்கு வேற யாரு இருக்குறது? நீ ஏன் அதைப் புரிஞ்சிக்கவே மாட்டேங்கற?”

“அம்மா, என் கேள்விக்கு நீங்க பதிலே சொல்லல.”

“என்ன கேள்வி?”

“அன்பை நம்பறீங்களான்னு கேட்டேன்.”

“நம்பறேன்.”

ரமேஷன் இன்னொரு சிகரெட்டையும் கொளுத்தி தன்னுடைய தாயின் முகத்தை நோக்கிப் புகையை விட்டான். அவள் தன் முகத்தைத் திருப்பவில்லை. அவனுடைய தந்தையும் இதே மாதிரிதான் நடந்து கொள்வார்.

“அன்புன்னு ஒண்ணு இல்லவே இல்ல.”

“இது பலரும் சொன்னதுதான் ரமேஷா.”

“உறவுன்றது மட்டும்தான் இருக்கு. அம்மா, நீங்க என் மேல பாசம் வைச்சிருக்கிறதுக்குக் காரணம் நான் உங்க மகனாக இருக்கிறதுனாலதான். இல்லாட்டி என்மேல உங்களுக்கு அன்பு இருக்காதுன்றது மட்டுமில்ல- நீங்க என்னைப் பார்த்தால் பேச மாட்டீங்க. அதுதான் உண்மை. அல்லது என்னைப் பார்த்து நீங்க கேட்பீங்க; “என்ன? எங்கே?’ன்னு.”

அதற்கு அவனுடைய தாய் எதுவும் பேசாமல் அவனுடைய தலை முடியை கோதிவிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

“அன்புன்ற ஒண்ணு இருக்குன்னு உங்களால நிரூபிச்சுக் காட்ட முடியுமா, அம்மா?”

“அது என்ன கஷ்டமான காரியமா ரமேஷா? சிங்கம் எவ்வளவு பயங்கரமானது. கண்ணுக்கு முன்னாடி பார்க்கற எந்த உயிராக இருந்தாலும் அதைக் கொன்னுட்டுத்தான் அது மறு வேலை பார்க்கும். தன்னைவிட உருவத்துல பெரிசா இருக்கிற யானையைப் பார்த்தால் கூட சிங்கம் கர்ஜனை பண்ணிக்கிட்டே அது மேல பாயும். அவ்வளவு பயங்கரமான சிங்கம் தன்னோட குட்டியைப் பார்க்கிறப்போ கர்ஜனை செய்யறது உண்டா? கொன்னு தின்னுறதுக்குப் பதிலா அது குட்டியைக் கொஞ்சவில்லே செய்யுது! அது எதனால?”

வெற்றி பெற்றுவிட்ட எண்ணத்துடன் அவனுடைய தாய் தொடர்ந்து சொன்னாள்: “அதுதான் ரமேஷா, அன்புன்றது...”

தன் தாய் சொன்னதைக் கேட்டு ரமேஷனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது.

“சிங்கம் அதோட குட்டியைக் கொன்று தின்னாம இருக்கறதுக்குக் காரணம் அன்போ, பாசமோ இல்ல. அதோட சொந்தக் குட்டியா இருக்கறதுதான் காரணம். இந்த விஷயத்துல அன்புக்கு இடமில்ல. மாறாக உறவுதான் இருக்கும்மா.”