Lekha Books

அவளுடைய தாய் சம்மதம் தரவில்லை.

“அம்மா, தங்க நீங்க சம்மதிக்கலைன்னாக் கூட நான் போவேன். வேற யார் கூடவும் கநான் போலியே! ரமேஷன் கூடத்தானே போறேன்?”

“கூட போறதுன்னாக்கூட கல்யாணம் முடிஞ்ச பிறகு போனா போதும்.”

“நான் கட்டாயம் போவேன்.”

“எங்கே அதையும்தான் பார்க்கறேனே!”

தன் தாயின் சம்மதம் இல்லாமலே பயணத்திற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தாள் அவள். சுஜா காலையில் படுக்கையை விட்டு எழுந்து குளிப்பதையும் சேண்ட்விச் தயாரிப்பதையும் கோபத்துடன் அவளுடைய தாய் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். குளித்து முடித்து ஒரு நீல நிற புடவையை அணிந்து கொண்டு நெற்றியில் பெரிதாக ஒரு பொட்டையும் வைத்துக் கொண்டு வீட்டுப் படியை விட்டு அவள் இறங்குவதைப் பார்த்தபோது... அதற்கு மேலும் அவளால் பொறுத்துக் கொண்டிருக்க முடியவில்லை.

“அடங்காப் பிடாரி! உன் அப்பா இங்கு வரட்டும்...”

டிரைவர் காரை ஷெட்டை விட்டு எடுத்தான். வாசலுக்கு வந்த சுஜா திரும்பிச் சென்று தன் தாயின் கழுத்தைக் கைகளால் சுற்றிப் பிடித்தாள். சுப்பாரி மணத்துக்கொண்டிருந்த முகத்தில் அவள் முத்தங்களைப் பதித்தபோது, அவளுடைய தாய் தன் முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டாள்.

“அம்மா, உங்கக்கிட்ட இருக்குற நல்ல விஷயங்களுக்கு என்னைக்குமே மரணம் கிடையாது.”

“சரி... உன் அப்பா என்னைக்கு திரும்பி வர்றாரு?”

“திங்கட்கிழமையோ, செவ்வாய் கிழமையோ வருவாரு. அப்போ நாம சம்மதம் வாங்கிக்குவோம். அதாவது ஹரித்துவாருக்கு போயிட்டு வந்த பிறகு...”

அவள் புன்னகைத்தாள். தன் தந்தைமீது அவளுக்கு மிகுந்த நம்பிக்கை இருக்கிறது. அவர் தன் மகளைப் புரிந்து கொள்வதில் எப்போதும் தவறியதில்லை.

“உன்னை நான் கடத்திட்டேன்னு சொல்லி கேஸ் போட்டாங்கன்னா...?”

“நாம ஓடில்ல வந்திருக்கோம்?”

“ரெண்டும் ஒண்ணுதான். தன்னைத் தானே கடத்திக்கிறதுக்குப் பேர்தான் எலோப்மென்ட்.”

அவள் அவனுடைய கை விரல்களைப் பார்த்தாள். அவளுடைய கால் விரல்களுக்கு மேலேயும் காலின் கீழ்ப் பகுதியிலும் அவனுடைய விரல்கள் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. அவனுக்கு மட்டுமே அந்த மாதிரி வருடத் தெரியும். மந்திர சக்தி கொண்ட அவனுடைய விரல்கள் பாதங்களை விட்டு மேல்நோக்கி உயர்ந்தன. புடவைக்கு மேலே தொப்புளில், பின் கழுத்தில், தலை முடியில் அந்த விரல்கள் இந்திரஜாலம் புரிந்தன. ஷாம்புவின் மணம் வந்து கொண்டிருந்த அவளுடைய தலை அவனுடைய மார்பின்மீது இருந்தது.

“பேன் இருக்கான்னு பாரு.”

அவளின் தலை முடிக்குள் சரஸ்ஸின் கறை படிந்த கை விரல்கள் பேன்களைத் தேடி ஊர்ந்தன. அவள் அவனுடைய கை விரல்கள் உண்டாக்கிய ஹிப்னாட்டிக் வளையங்களில் தன்னை மறந்து கண்களை மூடினாள்.

“சுஜா...”

“ம்...”

“நீ என்ன யோசிக்கிற?”

“ரெஸீஸ் தெ ப்ரேயைப் பற்றி. நீ?”

“நானும் தெ ப்ரேயைப் பற்றி சிந்திக்கலாமே?”

பேனில் இருந்து கொரில்லா போரை நோக்கி ரமேஷனின் சிந்தனை மாறியது. மனதில் தெ ப்ரேயின் சிவந்த கண்களும் கறுத்த மீசையும் தோன்றின.

“நான் என் கண்டுபிடிப்பைப் பற்றி உன்கிட்ட சொன்னேனா?”

“என்ன கண்டுபிடிப்பு?”

“நகரம் ப்ராலிட்டேரியேட்டை பூர்ஷ்வாவாக மாற்றிவிடும்னு தெப்ரே சொல்லியிருக்கார்ல?”

“ஆமா...”

“கிராமம் பூர்ஷ்வாஸியை ப்ராலிடடேரியேட்டாக்கும்னும் அவர் சொல்லியிருக்கார்ல?”

“உண்மைதான்.”

“அப்படின்னா ரஷ்யப் புரட்சியை நடத்தியது பூர்ஷ்வாஸிதான்.”

சுஜா ஆச்சரியத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள்.

“தெ ப்ரே சொன்னது சரியாயிருந்தா பெட்ரோக்ராடில் ப்ராலிட்டேரியேட் பூர்ஷ்வாவா மாறியிருக்கணும்ல. பெட்ரோக்ராட் நகரம்தானே?”

“நீ சொல்றது சரிதான்.”

சுஜா தலையை ஆட்டி சம்மதித்தாள்.

“என் கண்டுபிடிப்பு இல்ல இது. சரஸ்ஸோடது...”

சரஸ் இழுக்கும்பொழுதுதான் மாவோவின் சிந்தனையை செஸ்ஸில் பயன்படுத்தலாம் என்பதை அவன் கண்டுபிடித்தான். விளையாட்டின் ஆரம்பத்தின் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக எல்லா காய்களும் முன்னோக்கி வேகமாக நகரும். எதிரியின் காய் வெலவெலத்துப் போய், அந்த வெலவெலப்பிலேயே அழிந்தும் போகும். எதிரி புத்திசாலியாக இருந்தால் தன்னுடைய பலத்தை உயர்த்தி ஆக்கிரமிப்பை எதிர் ஆக்கிரமிப்பு செய்து நேரடியாக மோதும். அப்போது தோல்வியடைவதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லை.

“வென் எனிமி அட்டாக்ஸ் யூ ரிட்ரீட்.”

வண்டி காஸியாபாத்தையும் மோடி நகரையும் கடந்து சந்திப்பில் வந்து நின்றது. ரமேஷனும் சுஜாவும் வண்டியைவிட்டு ப்ளாட்ஃபாரத்தில் இறங்கினார்கள்.

“எனக்கு ஒரு ஸுராயி வாங்கித் தர்றியா?”

ப்ளாட்ஃபாரத்தில் ஒரு கிழவன் அமர்ந்து ஸுராய் (மண்குடுவை) விற்றுக் கொண்டிருந்தான்.

“ஸுராயியா? எதுக்கு?”

“வேணும்.”

அவள் மண் சட்டிகளுக்கு முன்னால் முழங்காலிட்டு அமர்ந்தாள். பல உயரங்களில் சிறிதும் பெரிதுமாக ஸுராயிகள் இருந்தன. சிங்க முக வாயுடன் உள்ள ஒரு ஸுராயியை சுஜா தேர்ந்தெடுத்தாள்.

“பணம் கொடு ரமேஷ்.”

அவன் பணம் கொடுத்தான். அவள் ஒரு நிமிடம் ஸுராயியின் அழகை ரசித்தவாறு நின்றிருந்தாள். பிறகு ஆள் நடமாட்டமில்லாத ஒரு இடத்திற்குச் சென்று, வாங்கிய அந்த மண் ஸுராயியை நிலத்தில் எறிந்து உடைத்தாள். சிதறிக்கிடக்கும் ஸுராயியின் துண்டுகளைப் பார்த்தவாறு அவள் சொன்னாள்:

“நான் என் கர்ப்பப்பைக்கு திரும்பிப் போகப் போறேன்.”

அவர்கள் திரும்பி வண்டியில் ஏறவும், வண்டி குலுங்கியவாறு மீட் கண்டோன்மென்ட்டை விட்டு புறப்படவும் சரியாக இருந்தது.

“உனக்கு கர்ப்பப்பைக்குத் திரும்பிப் போகணும்போல இருக்கா ரமேஷ்?”

“முதுமையை நோக்கிப் போகத்தான் எனக்கு விருப்பம்.”

பயப்பட வேண்டியதில்லை. முதுமையை நோக்கிய பாதையில் தான் அவன் இப்போது பயணம் செய்து கொண்டிருக்கிறான். சரஸ்ஸும் பட்டினியும் அந்தப் பாதையைத் தயார் செய்கின்றன.

கிராமங்கள் வழியாகவும், சிறுசிறு நகரங்களைத் தாண்டியும், வயல் வழியாகவும், மலைச்சரிவுகளைக் கடந்தும் வண்டி ரூர்க்கியை நோக்கி வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது. யமுனா நதியும் அந்த நதியின் கரையில் உள்ள டில்லியும் எவ்வளவோ தூரதத்ல் இருந்தன.

“ரமேஷ், நீ இப்போ எதை நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கே?”

“உன் தாயைப் பற்றி. திரும்பிப் போறப்போ அவங்க உன்னை வீட்டுக்குள்ளே வரக்கூடாதுன்னு சொல்லிட்டா?”

“நான் ஒய் 14-க்கு வந்திடுவேன்.”

ஒய் 14 என்பது ரமேஷனின் வீடு. அங்கு படுத்து தூங்குவதற்கு ஒரு மெத்தையும், வெயில் காலத்தில் குளிர்ச்சியும், குளிர்காலத்தில் வெப்பமும் தருவதற்கு ஏர் கண்டிஷனரும், பாட்டு கேட்பதற்கு டேப் ரிக்கார்டரும் நண்பர்களுடன் பேசுவதற்கு தொலைபேசியும் இருக்கின்றன. “ஒய் 14 உன்னை வரவேற்கிறது”- ரமேஷன் சொன்னான்.

“திரும்பிப் போறப்போ என் தாயோட கோபம் போயிருக்கும்.”

சுஜாவின் தாய்க்கு திடீரென்று கோபம் வரும். அதேபோல வந்த வேகத்திலேயே அது போகவும் செய்யும்.