Lekha Books

“சுஜா, இந்த அறை உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா?”

“கேட்கணுமா என்ன?”

“உன் அறையை விட நல்லா இருக்கு... அப்படித்தானே?”

“என் அறைக்கு என்ன குறை?”

“உன் அறைக்கு ஏர் கண்டிஷன் செய்யப்பட்டிருக்கா?” - அவள் அதற்கு பதில் சொல்லவில்லை.

“உன் அறையில திபெத்திய கார்ப்பெட் இருக்கா?”

“நாங்க ஏழைங்க...”

“நாங்க யாரு?” நாற்காலியில் தலையைச் சாய்த்து வைத்து தன்னுடைய நீளமான கால்களை விரித்து வைத்துக் கொண்டு ரமேஷன் கேட்டான்.

சிறிது நேரம் கழித்து “நீயும் நானும் மட்டும்தான் இருக்கிறோம்.”

“நான் குளிக்கப் போறேன்.”

அவள் எழுந்தாள்.

“வேண்டாம்.”

கண்களை மூடிக்கொண்டு சூடான தேநீரைச் சுவைத்தபடி அவன் சொன்னான்: “குளிக்காதே. தலையில் பேன்கள் நிறைய வரட்டும். உன் தலையில் இருக்கிற பேன்களை கூட்டு வச்சு சாப்பிடணும் போல இருக்கு. அதாவது- பீர் குடிக்கிறப்போ.”

தன்னுடைய சூட்கேஸைத் திறந்துகொண்டே அவள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். அவள் ஷாம்பு, துவாலை ஆகியவற்றை வெளியே எடுத்தாள். அதோடு சேர்த்து உள்பாவாடையும்.

“சுஜா, உன் பெட்டியில் என்னவெல்லாம் இருக்கு? சானிட்டரி டவல் இருக்கா?”

அவளுடைய முகம் அதைக்கேட்டு இரத்தச் சிவப்பாகிவிட்டது. “வேண்டாததெல்லாம் பேசாதே.”

அவள் பெட்டியை மூடிவிட்டு எழுந்தாள். கட்டியிருந்த கூந்தலை அவிழ்த்து விட்டாள். தோள்மீது அவளுடைய கருமையான கூந்தல் சிதறிக் கிடந்தது. அவள் குளியலறையை நோக்கிச் செல்லும்போது அவன் கேட்டான்: “நான் குளிப்பாட்டட்டுமா?”

“ஸெஞ்யோருக்குத்தான் நீ நன்றி சொல்லணும்.”

ஹிரோஸியின் மொழி சுஜாவுக்கும் சிறிது தெரியும். அவள் ஒரு பாட்டை மெதுவாக முணுமுணுத்தவாறு குளிக்கச் சென்றாள். உதட்டில் எரிந்து கொண்டிருக்கும் சிகரெட்டுடன் அவன் அறையில் தனியே இருந்தான். ‘நான் இதோ கடைசியில் ஹரித்துவாருக்கு வந்துட்டேன். பங்க்கின் பாலைவனங்களிலும், சரஸ்ஸின் காடுகளிலும் அலைந்து திரிஞ்ச பிறகு, பெண்ணிடம் நீந்தி முடிச்ச பிறகு, ஹரித்துவாரே... நான் இதோ உன் சன்னிதிக்கு வந்திருக்கிறேன். இந்தப் பயணத்தோட எல்லை எங்கே முடியுது? தட்சேஸ்வரா, சொல்லு... இனியும் எவ்வளவு தூரம் நான் அலைஞ்சு நடக்கணும்?’ தனக்குள் கேட்டான் ரமேஷன்.

பயணத்தாலும் வெயிலாலும் உண்டான களைப்பு கண்களை மூடியபடி படுத்திருந்த அவனுடைய சிந்தனைகள் முறிந்து நின்றன. காதுகள் வழியாகவும் கண்கள் வழியாகவும் தூக்கம் நீராவியைப் போல அவனுக்குள் நுழைந்தது.

ஷாம்புவும், நனைந்த தலைமுடியும் கலந்து உண்டாக்கிய மனதை மயக்கக்கூடிய நறுமணம் நாசித்துவாரத்துக்குள் நுழைந்தவுடன் அவன் கண்களைத் திறந்தான். பிரித்து விடப்பட்ட ஈரக்கூந்தலுடன் அவள் கண்ணாடியின் முன் நின்று கொண்டிருந்தாள். இடையில் பச்சைப் நிறப் புடவையைச் சுற்றியிருந்தாள். புடவையின் மீதிப்பகுதி தரையில் கிடந்தது. ப்ளவ்ஸுக்கும் கழுத்துக்குமிடையில் வெறுமனே இருந்த தோளில் ப்ரேஸியரின் நாடா இருந்தது.

“குளிக்கலையா?”

ப்ரஷ் கொண்டு தலைமுடிய வாரிக் கொண்டிருப்பதற்கிடையில் கண்ணாடியைவிட்டு கண்களை எடுக்காமலே அவள் கேட்டாள்.

“இல்ல.”

“தூங்கப்போறியா?”

“இல்ல?”

“பிறகு?”

“கொஞ்சம் சரஸ் சாப்பிடலாம்னு நினைக்கிறேன். ஐ ஃபீல் லைக் இட்.”

“இங்கே கிடைக்காது.” முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு மகிழ்ச்சியுடன் அவள் சொன்னாள்:

“இங்கே போதைப் பொருட்களும், மதுவும் கிடைக்காது உனக்கு இந்த விஷயம் தெரியாதா? புவர் யூ!”

“ஆனா, அது என் கையில் இருக்கு. வர்றப்ப நான் கையிலயே கொண்டு வந்துட்டேன். புவர் யூ!”

ஹரித்துவாரில் போதைப் பொருட்களும் மீன்களும் மாமிசமும் விற்பனை செய்ய தடைவிதிக்கப்பட்டவை. மீனும் மாமிசமும் யாருக்குத் தேவைப்படும்? ஆனால், ஒரு துண்டு சரஸ்ஸோ ஒரு துளி பங்கோ இல்லாமல் மூன்று நாட்கள் அவனால் எப்படி இருக்க முடியும்? போதைப் பொருட்கள் என்பது சமீப காலமாக அவனுக்கு தினந்தோறும் கட்டாயம் வேண்டும். உப்பும் தண்ணீருமில்லாமல் கூட ரமேஷனால் வாழ்ந்துவிட முடியும். சரஸ்ஸோ, கஞ்சாவோ இல்லாமல் ஒருநாள்கூட அவனால் வாழ முடியாது.

“ரமேஷ், எனக்காக ஒண்ணு செய்வியா?”

ஒருமுறை அவர்கள் இருவரும் வியர்வையில் நனைந்துபோய் கிடக்கும்போது அவனுடைய நெஞ்சில் தன்னுடைய தலையால் மோதியவாறு அவள் கேட்டாள்.

“என்ன?”

“சத்தியம் பண்ணு. அப்படின்னாத்தான் சொல்வேன்.”

“என்ன விஷயம்னு முதல்ல சொல்லு.”

அவள் எதுவும் பேசாமல் சிறிது நேரம் அவனுடைய மார்பின்மீது தன்னுடைய தலையை வைத்தவாறு படுத்திருந்தாள். அடுத்த டிசம்பரில் டில்லியின் அவர்களின் திருமணத்தை நடத்துவதாக அன்று தீர்மானம் செய்யப்பட்டிருந்தது. கிறிஸ்துமஸ் விடுமுறையில் அதற்காக ஊரிலிருந்து அவனுடைய தாய் வர இருக்கிறாள். உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியான நாள்தான் அது.

“சொல்லு, டியர்.”

“இனிமேல் சரஸ் சாப்பிடக்கூடாது. எனக்கு எது கொஞ்சமும் பிடிக்கல. என்னால அதை பொறுத்துக்கவே முடியல...”

“அப்பாவியா பேசுறியா!”

அவளுடைய தலையில் அவன் முத்தங்கள் பதித்தான்.

“நான் உனக்காக எது வேணும்னாலும் செய்வேன். மூச்சு விடுறதைக் கூட நிறுத்துவேன். போதுமா?”

அவள் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை. இப்போது கூட அவன் சரஸ் உட்கொள்வது அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லைதான். இருந்தாலும், அவன் கூறும்போதெல்லாம் அவள் யூஸஃப்ஸராயிக்குச் சென்று நந்துவிடமிருந்து சரஸ் உருண்டைகளை அவள் வாங்கிக் கொண்டு வந்து தருவாள். ஒற்றைக் கையைக் கொண்ட நந்துவிற்கு ஒருமுறை ரமேஷன்தான் அவளை அறிமுகப்படுத்தி வைத்தான். ரமேஷனின் மனைவி அவள் என்றே அவன் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவனிடம் சரஸ் வாங்குவதற்காக வரும் ஒரே இளம்பெண் சுஜாதான். ஒருநாள் நந்து சொன்னான்: “உனக்குத் தெரியுமா சுஜா? வியாசன் மஹாபாரதம் எழுதினதே போதை மருந்து சாப்பிட்டுத்தான். அனேகமா பங்க்கா இருக்கலாம்.”

“நியூட்டன் புவிஈர்ப்பு விசையைக் கண்டுபிடிச்சது பங்க் சாப்பிட்டுட்டுத்தான்னு ஏன் சொல்லல?” அவள் தலைமுடியைச் சீவிக்கொண்டே விளையாட்டாகச் சொன்னாள்.

பங்க் உட்கொள்ளாமல் எப்படி ஒரு குருக்ஷேத்திரத்தைப் படைக்க முடியும்? அஸ்திரத்தை எய்து நெருப்பு மழை பொழிய வைக்கும் வித்தையை மனரீதியான போதை இல்லாமல் எப்படி கற்பனை பண்ண முடியும்? எல்லா முனிவர்களும் மகரிஷிகளும் போதைப் பொருட்களுக்கு அடிமையானவங்கதான். இல்லாட்டி சூலத்தோட நுனியில் உட்கார்ந்து எப்படி தவம் செய்ய முடியும்?”

இந்தக் கதைகள் எப்போதும் கேட்கக்கூடிய கதைகள்தான். சுஜா கண்ணாடிக்கு முன்னால் நின்றுகொண்டு புடவையைச் சரி செய்தாள்.

“தேவர்களின், ரிஷிகளின் ஊரான ஹரித்துவாரில் போதைப் பொருட்களைத் தடை செய்யவே கூடாது.”

சுஜா தன் நெற்றியில் புடவைக்குப் பொருத்தமாக இருக்கும் வண்ணம் பச்சை நிறத்தில் பொட்டு வைத்தாள்.

“குளிக்கலைன்னா பரவாயில்ல. இந்த ஆடையையாவது மாற்றலாம்ல?”

“தேவையில்ல...”

அவன் குளிப்பதற்குத் தயாராக இல்லை. ஆடையை மாற்றவும் தயாராக இல்லை.