Lekha Books

அதனுடைய இருப்பிடம் இருட்டாக இருக்கலாம். அந்த உருவம் கண்ணை விட்டுப் போய்விட்டாலும், அதனுடைய நீளமான நாக்கும் மார்பில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த மண்டை ஓடும், திரிசூலமும் அவனுடைய கண்களை விட்டு மறையவே இல்லை. பூதம், பேய் போன்றவற்றில் பொதுவாக அவனுக்கு நம்பிக்கை இல்லை. அது பேயோ பிசாசோ எதுவுமில்லை. அப்படியிருந்தால் அது காசு கேட்டிருக்குமா? பணம் தேவைப்படுபவன் மனிதன் மட்டும்தான். அப்படியென்றால் அந்த உருவம் வேறு யாருமாக இருக்க வாய்ப்பேயில்லை. நிச்சயம் அது ஒரு மனிதன்தான்.

சில நிமிடங்களுக்கு முன்பு நடந்துபோன உருவத்தை தேடினால் என்ன என்று அவன் நினைத்தான். ஹரித்துவாரின் ஒரு முகத்தை அவன் தெரிந்து கொண்டுவிட்டான் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். திரைப்பட நட்சத்திரங்களின் படங்களும் ரிக்ஷாக்களும் மட்டுமல்ல அங்கு இருப்பது என்பதை அவன் நன்கு தெரிந்து கொண்டான்.

ரமேஷன் தன் பயணத்தை தொடர்ந்தான்.

லோவர் ஸடக் ஊப்பர் ஸடக்கை விட அகலம் குறைவாக இருந்தது. இரு பக்கங்களிலும் வரிசையாக சிறுசிறு கடைகள் இருந்தன. கண்ணாடிக் கூடுகளில் வைக்கப்பட்டிருந்த நகைகள் தெருவிளக்கு வெளிச்சத்தில் ஒளிமயமாகக் காட்சியளித்தன. ஆள் நடமாட்டமில்லாத லோவர் ஸடக்கின் வழியாக முன்னோக்கி நடந்தபோது பாதை படிப்படியாக மிகவும் குறுகிப்போனது. ஒரு ஒற்றையடிப் பாதை அளவே அது இருந்தது.

தூரத்தில் பாதையின் நடுவில் வெள்ளையாக ஏதோ தெரிந்தது. மங்கலான வெளிச்சத்தில் வெள்ளை நிறத்தில் என்னவோ எந்தவிதமான அசைவுமில்லாமல் கிடந்தது. இன்னொரு உருவமா? இந்த முறை வெள்ளை நிற உருவம்?

அருகில் நெருங்கியபோது, அந்த உருவத்தின் அளவு பெரிதாகத் தெரிந்தது. பாதையை முழுமையாக அந்த உருவம் மறித்திருந்தது. தன் கண்களை மீண்டும் மீண்டும் கசக்கிக்கொண்டு அவன் பார்த்தான். கண்ணில் கண்ட காட்சி அவனை நடுங்க வைத்தது. அறிவு வேலை செய்ய மறுத்தது. சரஸ்ஸின் நெருப்பு பட்டு அது எரிந்து கொண்டிருந்தது. கருப்பு உருவத்தை தான் கண்ணால் பார்த்தது உண்மையா என்று அவன் நினைக்க ஆரம்பித்தான். அந்த இரத்தம் வழியும் நீளமான நாக்கும் அவிழ்த்து விடப்பட்ட தலைமுடியும் திரிசூலமும் பலவீனமான ஒரு மனதின் கற்பனையாக இருக்கலாம். தனக்கு முன்னால் தூரத்தில் பாதையின் குறுக்காகக் கிடக்கும் இந்த வெள்ளை உருவம்கூட சரஸ்ஸின் ஒரு உருவாக்கம்தான் என்பதாக அவன் நினைத்தான்.

‘எது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். கனவுகளும் உண்மைகளும் என்னைப் பொறுத்தவரையில் எல்லாமே ஒன்றுதான்.’ - அவன் தனக்குள் கூறிக் கொண்டான்.

அவன் மேலும் சற்று தூரம் முன்னால் நடந்தால் கடைத் திண்ணைக்கு அருகில் ஒதுங்கி நின்றவாறு தன் கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டு மீண்டுமொருமுறை அவன் பார்த்தான். எந்தவித அசைவும் இல்லை. சத்தமும் இல்லை. கூர்ந்து பார்த்தபோது மூச்சு விடுவது தெரிந்தது. பெரிய அந்த வெள்ளை உருவம் உயர்வதும் தாழ்வதுமாக இருந்தது. அவன் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு முன்னோக்கி நடந்தான்.

அந்த வெள்ளை உருவம் இப்போது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தெளிவாகத் தெரிய ஆரம்பித்தது. ஒரு மிருகத்தின் உருவம் அது. உடல் அலையைப் போல உயர்வதும் தாழ்வதுமாக இருந்தது. அதற்கு மிகவும் நெருக்கமாகச் சென்று குனிந்து அதைப் பார்த்தான். தலையில் கொம்புகள் இருந்தன. வால் இருந்தது. கையை நீட்டித் தொட்டுப் பார்த்தான். மென்மையான முடி மெதுவாக முதுகிலும் வயிற்றிலும் தடவினான்.

பசு இலேசாக அசைந்தபோது அதன் கழுத்தில் கட்டியிருந்த மணி ஒலித்தது. அது முழங்காலைத் தரையில் ஊன்றி எழுந்து நின்று அவனைப் பார்த்தது. அது நந்தினியா? இல்லாவிட்டால் காமதேனுவா?

வெள்ளைப் பசுவைத் தாண்டி அவன் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தான். உடம்பு வியர்வையில் நனைந்திருந்தது. கட்டிடங்களுக்கு அப்பால் கங்கையில் வீசிக் கொண்டிருந்த காற்று இங்கு வரவில்லை. லோவர் ஸடக்கிலிருந்து வலது பக்கம் பிரிந்து போகும் வேறொரு பாதையில் அவன் இறங்கி நடந்தான். அங்கு இரண்டு பக்கங்களிலும் சுவர்கள் இருந்தன. சிதிலமடைந்து போன பழைய சுவர்கள். தரையில் நீர் தேங்கிக் கிடந்தது. எங்கேயோ தண்ணீர் விழுந்து கொண்டிருக்கும் சத்தம் கேட்டது.

ஒரு தெருவைத் தாண்டி வேறொரு தெருவிற்குள் அவன் கால் வைத்தான். அடுத்தடுத்து இருந்த தெருக்கள் ஒவ்வொன்றாக அவன் தாண்டினான். பல்லா சாலையை அடைந்தபோது இருட்டில் ஒரு மணியோசை கேட்டது. மிகவும் அருகில் இருந்த ஒரு தெருவிற்குள் இருந்து வெள்ளைப்பசு வந்து கொண்டிருந்தது. அவனைப் பார்த்ததும் பசு காதுகளை உயர்த்தி கழுத்தை உயர்த்தியது. ‘பசுவே, என்னை மாதிரி உனக்கும் உறக்கம் வரலையா? என்னை மாதிரி நீயும் எங்கே போகணும்னு தெரியாத பிரேதமா என்ன?’ என்று தனக்குள் அவன் சொல்லிக் கொண்டான்.

அரைமணி நேரம் சென்றதும் மீண்டும் வெள்ளைப் பசுவை அவன் பார்த்தான். பிர்லா சாலைக்கு அருகில் ஒரு இடத்தில் சுவரில் சாய்ந்தவாறு அது நின்றிருந்தது. காதுகளைக் கூர்மையாக்கிக் கொண்டு எதற்காகவோ காத்திருப்பதைப் போல் அது இருந்தது.

நடந்து நடந்து களைத்துப் போன அவன் ஒரு கடைத்திண்ணையில் அமர்ந்தான். களைப்பு மாறியவுடன் மீண்டும் தெருவில் இறங்கி நடந்தான். எந்த வழியில் போகிறோம் என்பது அவனுக்குப் புரியவில்லை. ஒரு பாதை இன்னொரு பாதையில் போய் சேர்ந்தது. அது வேறொரு பாதையில் போய் முடிந்தது. சேர்வதும் பிரிவதுமாக இருந்தன அந்தப் பாதைகள். அப்படியென்றால் நகரத்தின் பாதைகள் எப்படி இருக்கும்?

தன்னுடைய ஹோட்டல் எந்த இடத்தில் இருக்கிறது? ஊப்பர் ஸடக்கை அடைந்தால் ஹோட்டல் எங்கே இருக்கிறது என்பதைக் கண்டுபிடித்து விடலாம். ஆனால், ஊப்பர் ஸடக் எங்கே இருக்கிறது? ஹரித்துவாரின் பூகோளத்தைப் பற்றி எதுவும் தெரியாத அவன் கரடுமுரடான பாதைகள் வழியே நடந்து திரிந்தான். இனிமேல் ஒரு அடி கூட வைக்க முடியாது என்ற நிலை உண்டானது. நடக்க என்றில்லை, உட்காரக்கூட அவனால் முடியாது. எங்கேயாவது கொஞ்சம் தலையைச் சாய்த்துப் படுத்து உறங்க வேண்டும்போல இருந்தது. ஆனால், எங்கே படுப்பது?

தளர்ந்துபோன கால்கள் அவனை மீண்டும் ஸப்ஜி மண்டியில் கொண்டுபோய் விட்டன. மங்கலாக எரிந்துகொண்டிருந்த ஒரு தெருவிளக்குக்கு அடியில் கையில் திரிசூலத்துடன் ஒரு உருவம் நின்று கொண்டிருப்பதை அவன் மீண்டும் பார்த்தான். மங்கலான அந்த வெளிச்சத்தில் அந்த உருவத்தின் கண்கள் நெருப்புக் கட்டையைப் போல அவனுக்குத் தோன்றியது. திரிசூலத்தின் முனை மின்னியது...