Lekha Books

“சொல்லுற இடத்துக்கு வருவியா?”

“நிச்சயமா, பாபுஜி.”

ரிக்ஷாக்காரன் கீழே வேகமாக இறங்கி ரமேஷனைப் பார்த்து தொழுதான். சுஜாவையும் தான். அவன் ரிக்ஷாவின் இருக்கையைத் துடைத்து சுத்தம் செய்தான்.

“விருப்பப்படுற காசைக் கொடுத்தா போதும், பாபுஜி.”

“ஏறு...”

“ரமேஷ்!”

சுஜா தயங்கி நின்றாள். ரமேஷன் ரிக்ஷாவில் ஏறிய பிறகு, அவளைக் கையைப் பிடித்து தூக்கி தனக்கு அருகில் உட்கார வைத்தான்.

“எங்கே போகணும் பாபுஜி?”

ரமேஷன் மானஸா தேவியின் மலை உச்சியைச் சுட்டிக் காட்டினான்.

“நாங்க அங்கேதான் போகணும்.”

“பாபுஜி!”

“சொல்ற இடத்துக்கு வர்றேன்னு சொன்னேல்ல...”

ரிக்ஷாக்காரன் அதற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் வெலவெலத்து நின்றான். அவன் எங்கே அழுதுவிடப் போகிறானோ என்பது மாதிரி இருந்தது. ரமேஷனும் சுஜாவும் ரிக்ஷாவை விட்டு கீழே இறங்கினார்கள். பாக்கெட்டிற்குள் கையை விட்டு ஒரு ரூபாய் நோட்டு ஒன்றை எடுத்து நீட்டியவாறு ரமேஷன் கேட்டான்:

“நாம் க்யா ஹெ தேரா?”

“ஹனுமான்.”

சுஜா அதைக் கேட்டு குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள். ஹனுமான் ரூபாயை வாங்கித் தயங்கியவாறு நின்றான்.

“வாங்கிக்கோ ஹனுமான்.”

சுஜா அன்புடன் சொன்னாள். அவன் பணத்தை வாங்கி தன் மடியில் வைத்தான்.

“நீ இந்த ஊர்க்காரனா?”

“ஷோலாப்பூர்தான் என் ஊரு.”

ரமேஷனையும் சுஜாவையும் மாறி மாறி தொழுதவாறு ஹனுமான் அங்கிருந்து புறப்பட்டான்.

“டூ நாட்டி ஆஃப் யூ.”

ஹனுமான் போனபிறகு சுஜா ரமேஷன்மீது குற்றம் சொன்னாள். தொடர்ந்து உரத்த குரலில் அவள் சிரித்தாள்.

அவர்கள் ஊப்பர் ஸடக்கை விட்டு மானஸாதேவியின் மலைக்குச் செல்லும் பாதையில் திரும்பினார்கள். அந்தப் பாதையிலிருந்தே மேலே செல்லும் படிகள் ஆரம்பித்தன. சில படிகளைத் தாண்டிய பிறகு சிறிது தூரம் சமதளத்தில் பாதை போனது. மீண்டும் படிகள். மீண்டும் பாதை. மீண்டும் படிகள்... படிகளின் இரண்டு பக்கங்களிலும் வியாபாரம் செய்பவர்கள் நிறைந்திருந்தார்கள். ஒரு தட்டு நிறைய மலர்களுடன் ஒரு இளம் பெண் நின்றிருந்தாள். தேங்காயும், பத்தியும் விற்பனை செய்பவர்கள்... கடலை விற்பவர்கள்... இப்படி பலரும். மலர்களும் வாசனைப் பொருட்களும் மானஸா தேவிக்குத்தான். கடலை குரங்குகளுக்கு.

“மானஸாதேவிக்கு பூக்கள்...”

“மானஸாதேவிக்கு தேங்காய்...”

இரு பக்கங்களிலிருந்தும் வியாபாரிகள் அழைத்துச் சொன்னார்கள். அவர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு குஷ்ட ரோகியும் இருந்தான். பாதிக்கு மேல் இல்லாமற் போன விரல்களால் பூக்களைக் கிள்ளி இலைகளில் அவற்றைப் பொருத்திக் கொண்டிருந்தான்.

“நல்ல குஷ்டரோகி. அவன் பிச்சை எடுக்கலையே?” சுஜா சொன்னாள்.

குஷ்டரோகியின் பூக்களையும் பக்தர்கள் வாங்கினார்கள். அங்கு அவலட்சணத்திற்கும், நோய்க்கும் இடமில்லை. அங்கு இருந்தது பக்தி மட்டும்தான்.

“பேட்டா!”

படிகள் ஆரம்பிக்கும் இடத்தில் யாரோ அழைத்தார்கள். ரமேஷன் திரும்பிப் பார்த்தான். ஒரு வயதான கிழவி நின்றிருந்தாள். நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கைகளில் பூங்கொத்துடன் அவள் வந்து கொண்டிருந்தாள்.

“தேவிக்கு இதை கொடு மகனே. அம்மா என்னால மலைமேல் ஏறிவர முடியாது.”

அவள் பூங்கொத்தை அவனிடம் நீட்டினாள். கிழவி மலை உச்சியில் இருக்கும் தனக்கு மிகவும் பிடித்த மானஸாதேவியின் ஆலயத்திற்கு நேராகப் பார்த்து தன்னுடைய கைகளைக் கூப்பி என்னவோ மந்திரங்களைச் சொன்னாள். அப்போது அவள் தொண்டை நடுங்கியது. கண்கள் கலங்கின. சிறிது நேரம் கழித்து கண்களைக் கைகளால் ஒற்றிக்கொண்டு அவள் திரும்பி நடந்தாள். அவள் மெதுவாக நடந்து செல்வதைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான் ரமேஷன். அவள் மனதில் என்னவோ பெரிய கவலை இருக்கிறது. இந்த வயதிலும்...

ரமேஷனும் சுஜாவும் படிகளில் ஏற ஆரம்பித்தார்கள்.

“ரமேஷ், மானஸாதேவிகிட்ட நாம என்ன வேண்டிக்கணும்?”

“மன அமைதி தரும்படி...”

பணமோ நீண்ட ஆயுளோ எதுவும் வேண்டாம். கொஞ்சம் மன அமைதி.... அது மட்டும் போதும்.

“இருபது, இருபத்தொண்ணு, இருபத்திரெண்டு...”

படிகளில் ஏறும்போது சுஜா எண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். முதல் படிகளில் ஏறி முடிந்தபிறகு சமதளத்தை அவர்கள் அடைந்தார்கள். அங்கு தேவிக்காக மலர்கள் வாங்கினார்கள். ‘மானஸாதேவி, நாங்க வந்துக்கிட்டு இருக்கோம். மலர்கள், வாசனை திரவியங்கள் இவற்றோடு நாங்க உன்னோட சந்நிதியைத் தேடி வர்றோம்.” - அவர்கள் தங்கள் மனதிற்குள் கூறிக்கொண்டார்கள்.

அவர்களுக்குப் பின்னால் வேறு சில பக்தர்களும் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களிடம் கிராமத்து மனிதர்களும் நகரவாசிகளும் கலந்திருந்தார்கள். வயதானவர்களும் குழந்தைகளும் இருந்தார்கள். உடல் உறுப்பு பாதிக்கப்பட்டவர்கள், நோயாளிகள்… இப்படிப் பலரும் அங்கு இருந்தார்கள். கைகளில் பிரசாதத்தை ஏந்தியவாறு உதடுகளில் பிரார்த்தனையுடன் அவர்கள் மலையில் ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அதிகாலை நேரத்திலேயே மலைமீது ஏறிச் சென்றவர்கள் மானஸாதேவியைத் தொழுதுவிட்டு, கூட்டமாக இறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

“முப்பத்தொண்ணு, முப்பத்திரெண்டு, முப்பத்து மூணு...”

சுஜா படிகளை எண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். இரு பக்கங்களிலும் பிச்சைக்காரர்கள் ஏராளமாக இருந்தார்கள். தீராத நோய்களைக் கொண்டவர்களும் வயதானதால் பாதி இறந்த நிலையில் இருந்தவர்களும் அவர்கள் மத்தியில் இருந்தார்கள். அங்கு அமர்ந்திருந்த பிச்சைக்காரர்களின் பிச்சை பாத்திரங்களில் நாணயங்களைப் போட்டவாறு ரமேஷனும் சுஜாவும் மலையில் ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மலை மீது ஏறிச் செல்லும் பக்தர்களின் கோஷங்களும் மலையிலிருந்து கீழ்நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தவர்கள் எழுப்பிய கோஷங்களும் அங்கு கேட்டன. அவர்களுக்கு மத்தியில் யாருக்கும் தெரியாதவர்களான அவர்களின் புனிதப்பயணம் தொடர்ந்தது.

“பாரு... பாரு...”

சுஜா சுட்டிக் காட்டினாள். தூரத்தில் ஆலயம் இருக்குமிடத்தில் ஒரு மரம் இருந்தது. அந்த மரம் இரத்த சிவப்பு நிறத்தில் இருந்தது. அடிமரம், கிளைகள் எல்லாமே சிவப்பு நிறத்தில்தான் இருந்தது. சிவப்பு மரத்தைப் பற்றி தாவரவியலில் எங்காவது கூறப்பட்டிருக்கிறதா?

மானஸாதேவியின் மலை பச்சை நிறத்தால் போர்த்தப் பட்டிருந்தது. எங்கு பார்த்தாலும் வளர்ந்து கம்பீரமாக நின்றிருக்கும் மரங்களும், செடி, கொடிகளும் தெரிந்தன. பரந்து கிடக்கும் பச்சை நிறத்திற்கு மத்தியில் அந்தச் சிவப்பு மரம் தனியாகத் தெரிந்தது. ‘மலை உச்சியை அடைந்ததும், முதலில் அந்த மரத்தைப்போய் பார்க்கணும். அதோட இரத்தச் சிவப்பு இலைகளைப் பறிச்சிட்டு வரணும். முடிஞ்சா அந்த மரத்தோட கம்புகளையும்தான்...’  - அவர்கள் மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

ஹரித்துவாரில் முதலில் பார்த்தது அசாதாரணமான காட்சி. திரிசூலமேந்தி மண்டை ஓட்டை அணிந்து கொண்டிருந்த அந்த உருவம் இரண்டாவது காட்சி- இந்த சிவப்பு மரம்.