Lekha Books

அந்தக் கிழவி முதுகைச் சிறிது உயர்த்தி ரமேஷனையும் சுஜாவையும் பார்த்த அவள் வாழ்த்துவதைப் போல கைகளை உயர்த்தினாள்.

“பிள்ளைகளே, உங்களை தேவி காப்பாற்றட்டும்.”

மலை உச்சியில் தெரிந்த மானஸாதேவியின் ஆலயத்தைப் பார்த்தவாறு ஒரு நிமிடம் அவள் நின்றாள். குழி விழுந்த கண்களில் மெதுவாகக் கண்ணீர் திரண்டு சுருக்கங்கள் நிறைந்த கன்னங்களில் வழிந்தது.

“அம்மா!”

“ஒண்ணுமில்ல... ஒண்ணும்...” தன் கண்களில் வழிந்த நீரைத் துடைத்த அந்தக்கிழவி மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தாள். அந்தக் கிழவி யார்? அவளுக்கு என்ன கவலை? அவள் நடந்து போவதை ரமேஷனும், சுஜாவும் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தார்கள்.

மீண்டும் ஊப்பர் ஸடக். குதிரைகளின், மனிதர்களின் வியர்வை விழுந்து கொண்டிருந்த பாதை. தளர்ந்துபோன ரிக்ஷாக்காரர்களும், குதிரைகளும். இனி எந்தப் பக்கம் போவது என்ற சிந்தனையுடன் அவர்கள் பாதையோரத்தில் நின்றிருந்தார்கள். பார்ப்பதற்கு இனியும் எவ்வளவோ இடங்கள் இருக்கின்றன. குஸாகாட், நீலதாரா, சப்தரிஷி ஆஸ்ரமம், சப்ததாரா, பீம்கோடா, சர்வணநாதா ஆலயம், அஞ்சனாதேவி ஆலயம், ஸதீதேவி ஆலயம், ரக்ஷா ஆலயம்- சொல்லப்போனால் பிரம்ம குண்டத்தைக் கூட அவர்கள் இன்னும் பார்க்கவில்லை.

எல்லாவற்றையும் பார்ப்பதற்கு இனியும் ஒன்றரை நாட்கள் மட்டுமே இருக்கின்றன. நாளை இரவு முஸூரி எக்ஸ்பிரஸ் அவர்களைத் தேடி ஹரித்துவாரில் வந்து நிற்கும். அதற்கு முன்பு அவர்கள் எல்லாவற்றையும் பார்த்து முடிக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு நிமிடமும் விலை மதிப்புள்ளது.

“பீம்கோடாவைப் பார்க்கப் போகலாம்.”

ரமேஷன் தீர்மானித்தான். பீம்கோடா அங்கிருந்து ஒரு மைல் தூரத்தில் இருந்தது- ரிஷிகேஷ் போகும் சாலையில் ஏதாவது சாப்பிட்டு பசியை அகற்றிவிட்டு அங்கு போகலாம் என்று அவர்கள் முடிவெடுத்தார்கள்.

பாதையைக் குறுக்காகக் கடக்கும்பொழுதுதான் அவர்கள் ஹனுமானைப் பார்த்தார்கள்.

“பாபுஜீ...”

அவர்களைப் பார்த்ததும் ஹனுமானின் பற்கள் பிரகாசித்தன. ரிக்ஷாவின் வேகத்தைக் குறைத்துக் கொண்டு அவன் அவர்களுக்கு அருகில் வந்து நின்றான். வண்டியில் தடிமனான ஒரு சேட் உச்சி வெயிலில் கண்களை மூடி உட்கார்ந்திருந்தார்.

“தேவிஜியைப் பார்த்தீங்களா?”

ஏதோ நன்கு பழகியவர்களுடன் உரையாடுவதைப் போல அவன் பேசத் தொடங்கினான்.

“நீ எங்கே போறே ஹனுமான்?”

“காந்திஹட்டா வரை நீங்க எங்க போறீங்க மேம்ஸாப்?”

“நீ எங்களை பீம்கோடாவுல விட முடியுமா?”

“அதைக் கேட்கணுமா மேம்ஸாப்?”

ஹனுமான் உற்சாகத்துடன் சொன்னான். சேட் இப்போதும் நல்ல உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார். அவரைப் புகைவண்டி நிலையத்தில் இறக்கிவிட்டு, திரும்பி வருவதாகச் சொல்லிவிட்டு ஹனுமான் ரிக்ஷாவை மிதித்தவாறு வேகமாகச் சென்றான்.

ஹோட்டலுக்குப் போகவேண்டும் என்று அவர்களுக்குத் தோன்றவில்லை. பாதையோரத்தில் தின்பண்டங்கள் விற்பனை செய்யும் வியாபாரிகள் இருந்தார்கள். மசாலா சேர்த்து வேக வைத்த கடலையையும், பட்டூராவையும் பார்த்தபோது சுஜாவின் வாயில் நீர் ஊறியது. நான்கு கால்களைக் கொண்ட ஒரு ஸ்டாண்டின் மீது கடலை நிறைக்கப்பட்ட பாத்திரம் இருந்தது. பாத்திரத்தில் நெடுங்குத்தாக பச்சை மிளகாய்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒரு அலுமினிய பாத்திரத்தில் நெய் கலந்த பட்டூரா இருந்தது. ஒன்றிரண்டு ரிக்ஷாக்காரர்கள் தரையில் உட்கார்ந்து சோலாவும் பட்டூராவும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களுடன் ஒன்றிரண்டு பிச்சைக்காரர்களும் இருந்தார்கள்.

“ரெண்டு பிளேட், பாய்...”

பட்டூரா விற்றுக் கொண்டிருந்த மனிதன் ரமேஷனையும் சுஜாவையும் மாறி மாறி பார்த்தான். அவனுடைய பார்வையில் சிறிது அவநம்பிக்கை தெரிந்தது. அவர்களுடைய தோற்றத்தையும், அணிந்திருந்த ஆடைகளையும் பார்த்தபோது பாதையோரத்தில் பார்க்கும் பொருட்களை வாங்கிச் சாப்பிடக்கூடியவர்கள் மாதிரி தெரியவில்லை. பழைய டில்லி, காந்தி ஹட்டா பகுதியைச் சேர்ந்த சாதாரண மனிதர்களுடன் சேர்ந்து நின்றுகொண்டு, பிச்சைக்காரர்களுக்கும், பைத்தியங்களுக்கும் மத்தியில் இருந்துகொண்டு நாலணா விலையுள்ள சோற்றையும் உருளைக்கிழங்கு குழம்பையும் இலையில் வாங்கிச் சாப்பிட்டவர்கள் அவர்கள் என்ற உண்மை ஹரித்துவாரில் பட்டூரா விற்கும் மனிதனுக்கு எப்படித் தெரியும்?

பட்டூராவையும் கடலையையும் சாப்பிட்டு பசியைப் போக்கியபிறகு அவர்கள் ஹனுமானை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தார்கள். ஐந்து நிமிடங்கள்கூட கடந்திருக்காது, ஹனுமான் அங்கு வந்தான். அவனுடைய நெற்றியின் நரம்புகள் வெயிலின் காரணமாக பளபளத்துக் கொண்டிருந்தன. புலி நகமணிந்த கழுத்துப் பகுதியில் வியர்வை ஆறாக ஒழுகிக் கொண்டிருந்தது.

“ஹனுமான், நீ மதிய சாப்பாடு சாப்பிட்டாச்சா?”

“இல்ல... அதனால ஒண்ணுமில்ல...”

சாப்பிடும் விஷயத்தில் ஹனுமான் அவ்வளவாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. சுஜாவையும் ரமேஷனையும் பார்த்ததே அவனுக்கு மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய ஒரு விஷயமாயிற்றே! ஹனுமான் ரிக்ஷாவின் இருக்கையைத் துடைத்து சுத்தம் செய்தான். சேட்டின் பருமனான உடம்பு உண்டாக்கிய அடையாளங்கள் அங்கு இப்போதும் இருந்தன.

தயங்கிக்கொண்டே ஹனுமான் பட்டூராவையும் கடலையையும் கையில் வாங்கினான். ஆர்வத்துடன் அவன் அதை வேகமாக சாப்பிட்டான். ஒருவேளை, அவன் காலையிலிருந்து இதுவரை எதுவும் சாப்பிடாமல் இருந்திருக்கலாம். ஒரு டம்ளர் தண்ணீர் உள்ளே போனதும், ஹனுமானின் வயிறு வீங்கினதைப் போல் ஆனது. அவனுடைய நெஞ்சின் மீது வியர்வை வழிந்து கொண்டிருந்தது.

பசியைப் போக்கிய ஹனுமான் பல மடங்கு அதிகமான பலத்துடன் வெயிலைக் கிழித்துக் கொண்டு ரிக்ஷாவை முன்னோக்கி மிதித்தான். பிரம்ம குண்டத்திற்குப் பின்னால் ரிக்ஷா போய்க் கொண்டிருந்தது. ஹர்கீபௌடியிலிருந்து பார்த்தால் தூரத்தில் மலைகள் வரிசையாக இருப்பது தெரியும். மலையை இரண்டாகப் பிளந்துகொண்டு கங்கை நதி ஹரித்துவாருக்குள் நுழைகிறது. ரிக்ஷா இடது பக்கம் திரும்பி மானஸாதேவியின் மலையின் இன்னொரு பக்கம் வழியாக முன்னோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. ரிஷிகேசத்திற்கும் பத்ரிநாத்திற்கும் கைலாசத்திற்கும் போகும் பாதை அது. கைலாசத்திற்கு... வைகுண்டத்திற்கு... சொர்க்கத்திற்குப் போகும் பாதை அது.

பீம்கோடாவிற்கு அருகில் ஹனுமான் ரிக்ஷாவை நிறுத்தினான். ரமேஷனும் சுஜாவும் கீழே இறங்கினார்கள். ஹனுமான் ரிக்ஷாவை பாதையின் ஓரத்தில் தள்ளி நிறுத்தினான்.

“நான் இங்கே காத்திருக்கிறேன், ஸாப்!”

அவன் ஒரு பீடியைப் பற்ற வைத்தான்.

ரமேஷனும், சுஜாவும் பீம்கோடாவை நோக்கி நடந்தார்கள். அந்த வழியில்தான் பஞ்ச பாண்டவர்கள் சொர்க்கத்திற்குப் பயணம் செய்தார்கள். யுதிஷ்டிர சக்கரவர்த்தி நடந்துபோன வழியில்தான் தாங்கள் நடக்கிறோம் என்பதை நினைத்தபோது ரமேஷனின் பாதங்களில் இனம்புரியாத ஒரு உணர்வு உண்டானது. பாண்டவர்களின் பாதச்சுவடுகளுக்கு மேலே தான் நடப்பதை நினைக்கும்பொழுது பாதங்களுக்கு எப்படி உற்சாகம் உண்டாகாமல் இருக்கும்?

மலைப் பொந்துகளில் தோண்டி உண்டாக்கப்பட்ட குகைகளில் கூடு கட்டி சன்னியாசிகள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். பகல் வேளையில் கூட சூரிய ஒளி உட்புகாத குகைகளில் நெய் விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருக்கும். குளத்தின் கரையில் ரமேஷனும் சுஜாவும் நின்றார்கள். தெளிவான நீரில் கரையிலிருக்கும் கோவிலும், மலையும் தெரிந்தன.